Τι να σας πούμε, ήρωές μας… Μαγαρίσαμε τη θυσία σας και ξεχάσαμε τ

Τι να σας πούμε, ήρωές μας... Μαγαρίσαμε τη θυσία σας και ξεχάσαμε τους αγώνες σας
Αύριο, ας ανάψουμε ένα κεράκι στο εικονοστάσι των ηρώων μας. Ας γονατίσουμε μπροστά στο κενοτάφιο της απέθαντης θυσίας τους. Κι ας απολογηθούμε επειδή ασελγήσαμε στη μνήμη τους, στη θυσία τους και στον πατριωτισμό τους. Μήπως και βρούμε εξιλέωση και συγχώρεση...
Εάν το να βροντοφωνάζεις ότι η Κύπρος είναι Ελληνική και η Μακεδονία, όπως το διατράνωσαν στις 25 Μαρτίου 2019 Εθνοφύλακες στα Λατσιά, θεωρείται από τους εθνομηδενιστές του ΑΚΕΛ ως ανάθεμα, τότε αυτός ο τόπος δεν έχει σωτηρία. Εάν το να λες ένα βροντερό ΟΧΙ στον τουρκολιγουρισμό, είναι πρόκληση, τότε αυτός ο τόπος λίγο απέχει από την τουρκοποίηση. Εάν το να υποστηρίζεις, ορθά, ότι οι Έλληνες είναι η πλειοψηφία και οι Τούρκοι είναι η μειοψηφία, θεωρείται... ρατσισμός, τότε η Κύπρος ας πάει να τουρκέψει.

Εάν το να λες με περηφάνια ότι είσαι Έλληνας, εξοργίζει πολιτικά και κομματικά ανδράποδα, τότε αυτός ο τόπος έχει ημερομηνία λήξης. Εάν το να προσκυνούμε τα Άγια των Αγίων των Φυλακισμένων Μνημάτων, θεωρείται ότι προκαλεί... ψυχολογικά τραύματα, ε, τότε ο κυπριακός Ελληνισμός ας κόψει τον λαιμό του. Εάν το να καταθέτουμε τα στεφάνια της καρδιάς μας στους ήρωές μας, θεωρείται εθνικισμός, τότε αυτός ο τόπος έφτασε στο έσχατο κατάντημα.

Εάν το να λες την εισβολή, εισβολή, την κατοχή, κατοχή και τον Τούρκο βάρβαρο, καταχτητή, ενοχλεί τους δολοφόνους χιλιάδων Ελλήνων, τότε ας ξεγράψουμε αυτόν τον τόπο. Εάν το να διδάσκουμε στα παιδιά μας ελληνικά γράμματα και ελληνική Ιστορία, είναι παλιομοδίτικες πρακτικές, ε, τότε οι μέρες του κυπριακού Ελληνισμού είναι μετρημένες. Εάν το να υποστηρίζουμε ότι οι Τούρκοι έποικοι είναι κλέφτες ελληνικών περιουσιών στα κατεχόμενα, θεωρείται ότι επηρεάζει το... κλίμα των συνομιλιών, τότε αυτός ο τόπος δεν κατάλαβε ενώπιον ποίου απίστευτου εφιάλτη ευρίσκεται.

Εάν το να απαιτούμε ανυποχώρητα την απελευθέρωση της Κύπρου από τον τουρκικό ζυγό αντί της πονηρής... επανένωσης, θεωρείται ότι είμαστε... λυσοφοβικοί (!!!), τότε αυτός ο τόπος τουρκικόν ζυγόν δουλείας ας έχει! Εάν το να υποστηρίζουμε ότι το Κυπριακό είναι πρώτιστα διεθνές πρόβλημα τουρκικής εισβολής και κατοχής, εποικισμού και εθνοκάθαρσης, εξοργίζει τους εδώ πράκτορες της Τουρκίας, τότε αυτός ο τόπος ας αρχίσει να σκέφτεται το φέσι που θα φορέσει.

Εάν η κομματοκρατία, η αναξιοκρατία, η αχρηστοκρατία και η ανικανοκρατία είναι τα θεμέλια πάνω στα οποία κάποιοι θέλουν να στηρίζεται το κράτος, τότε τα περί αναπτύξεως και success story είναι φούμαρα και λήροι για αφελείς. Εάν το να απαιτείται ο Πρόεδρος να αξιοποιεί πραγματικά τους άριστους των αρίστων και όχι κομματόσκυλα, παρακοιμώμενους, φίλους, κουμπάρους, νονούς και γλείφτες, θεωρείται παρωχημένη πρακτική, τότε το μέλλον αυτού του τόπου είναι βέβαιο:

Κατάρρευση.

Εάν το να λες στεντόρεια και να το εννοείς, ότι θα αγωνιστώ για να σώσω την πατρίδα μου, θεωρείται από τα λαμόγια της εξουσίας ως αφελής προσέγγιση, τότε αυτός ο τόπος σφυρηλατεί χειρότερα δεσμά. Εάν το να απαιτείς η Δικαιοσύνη να απονέμεται και όχι να είναι επιτηδείως τυφλή, θεωρείται ξεπερασμένη θεωρία, τότε αυτός ο τόπος να αναμένει χειρότερα δεινά.

Εάν το να πιστεύεις στην Ορθοδοξία, στις ακατάλυτες αρχές και αξίες του πανανθρώπινου και πανοικουμενικού Ελληνισμού και στη σημασία της οικογένειας, θεωρούνται από τους κράχτες του διεθνισμού και του γελοίου πουρκουαδισμού ως κωμικότητες και πεπερασμένες αστειότητες, τότε ο κυπριακός Ελληνισμός να μετοικήσει σε άλλους τόπους. Αν προλάβει...

Έχουμε κράτος όταν έχουμε Ηγέτες με όραμα, φρόνημα, αποφασιστικότητα, διορατικότητα, πατριωτισμό και ετοιμότητα για αυτοθυσία. Έχουμε κράτος όταν έχουμε παιδεία, η οποία φωτίζει τα παιδιά μας με τα νάματα και τα διδάγματα της ελληνικής Ιστορίας και τα νοήματα του ελληνικού πολιτισμού μας. Έχουμε κράτος όταν τιμούμε και αντλούμε δύναμη και θάρρος από τους ήρωές μας. Έχουμε μέλλον όταν αναμέλπουμε, «Απ’ τα κόκκαλα βγαλμένη των Ελλήνων τα ιερά...».

Έχουμε κράτος όταν οι πολίτες κοινωνούν των αναπαλλοτρίωτων αξιών και διδαχών των προγόνων και των πατέρων μας για ελευθερία, αξιοπρέπεια, τιμή, φιλότιμο, αγώνα, δικαιοσύνη και ανθρώπινα δικαιώματα. Έχουμε μέλλον όταν αναβαπτιζόμαστε στην Ιστορία, στον πολιτισμό, στους ποιητές, στους λογοτέχνες, στους συνθέτες, στους δημιουργούς, στους ήρωές μας, οι οποίοι κτίζουν μέσα μας αήττητη την ελπίδα.

Αύριο, είναι η επέτειος της έναρξης του απελευθερωτικού αγώνα της θρυλικής ΕΟΚΑ. Θα έπρεπε, έμπλεοι χαράς και ευφροσύνης, να καταθέτουμε τα λουλούδια της αγάπης και της τιμής μας προς τα ηρωικά παλληκάρια του Διγενή. Αλλά τι να σας πούμε, αύριο, ήρωές μας; Πώς να σας κοιτάξουμε; Μαγαρίσαμε τις θυσίες σας. Ξεχάσαμε τους αγώνες σας. Κιοτέψαμε. Σκαρτέψαμε. Υποταχτήκαμε.

Εκείνη η σταγόνα από το αίμα σας, που θα παίρναμε για να μπολιάσουμε το δικό μας, ξεράθηκε, χάθηκε πάνω στο παχύ δέρμα της διαφθοράς, της σαπρίας, της μωρίας, της αναισθησίας, της επιπολαιότητας, της πλαδαρότητας, της εθνικής παραίτησης και της πατριωτικής καθίζησης, της κλεφτουριάς, της απατεωνιάς, της συναλλαγής και της εξάρτησης. Αλλ’ έστω...

Αύριο, ας ανάψουμε ένα κεράκι στο εικονοστάσι των ηρώων μας. Ας γονατίσουμε μπροστά στο κενοτάφιο της απέθαντης θυσίας τους. Κι ας απολογηθούμε επειδή ασελγήσαμε στη μνήμη τους, στη θυσία τους και στον πατριωτισμό τους. Μήπως και βρούμε εξιλέωση και συγχώρεση...