Επιστολές αναγνωστών ΣΗΜΕΡΙΝΗΣ

Κάνναβη
Ο Κλινικός Ψυχολόγος-Σωματικός Θεραπευτής, Δρ Βασίλης Χριστοδούλου, γράφει για την ιατρική χρήση της κάνναβης:

«Η μαριχουάνα από κάποιους εξιδανικεύεται και από άλλους δαιμονοποιείται... Κάποιοι ζητούν την πλήρη νομιμοποίηση και άλλοι την πλήρη απαγόρευση. Η δική μου θέση δεν πάει στα άκρα.

Για μένα που έχω δει δεκάδες θεραπευόμενους, που η συστηματική χρήση αποδιοργάνωσε τον ψυχισμό τους ρίχνοντάς τους στην ψύχωση, το ερώτημα δεν απαντιέται με ένα Ναι ή ένα Όχι στη νομιμοποίηση της κάνναβης αλλά, εστιάζω στο πώς.

Η νομιμοποίηση μπορεί και επιβάλλεται, για πολλούς λόγους να γίνει, χωρίς όμως να παρουσιάζεται σαν το ελιξίριο της ζωής και της μόνιμης χαράς.

Η κάνναβη είναι στη ζωή μας εδώ και χιλιάδες χρόνια όχι μόνο για τις φαρμακευτικές και ψυχοδραστικές της ιδιότητες αλλά και για τη δυνατότητα χρησιμοποίησης των ινών του φυτού σε πολυάριθμες κατασκευές.

Από τα φοιτητικά μου χρόνια κρατώ στη μνήμη μου ένα ντοκιμαντέρ για τον αήθη πόλεμο που δέχτηκε η μαριχουάνα, από τον ανταγωνισμό με τους πετρελαιάδες, που τότε επένδυαν στο πλαστικό και το νάιλον, ενώ υπήρχε η δυνατότητα χρήσης φυσικών ουσιών, όπως τα παράγωγα του φυτού της κάνναβης. Τον «πόλεμο», ως γνωστόν, τον κέρδισαν οι πετρελαιάδες και η ανθρωπότητα συνέπραξε στο μεγαλύτερο έγκλημα κατά του πλανήτη με την ανεξέλεγκτη διάδοση του πλαστικού.

Υπάρχουν είδη κάνναβης με κορμό πολύ ανθεκτικό, που φθάνουν τα 4 με 6 μέτρα, με ίνες πολύ ανθεκτικές, που μπορούν μας δώσουν όχι μόνο σχοινιά και νήματα αλλά και να αντικαταστήσουν επάξια τα πλαστικά που, με την αλόγιστη διάδοσή τους, έχουν γίνει η μάστιγα του πλανήτη.

Όσον αφορά τις φαρμακευτικές ιδιότητες της κάνναβης, αυτές είναι πολλές και δεν περιορίζονται στη χρήση της μόνο σαν παυσίπονο. Δεν μπορώ να δεχτώ ότι πρέπει να παίρνει κάποιος χημικά αναλγητικά με πιθανές επιβλαβείς επιπτώσεις στη υγεία του αντί ένα φυσικό ρόφημα τσάι μαριχουάνας. Μελέτες έχουν δείξει επίσης ότι δρα στον οργανισμό αντικαταθλιπτικά, αντιοξειδωτικά, περιορίζει τις επιληπτικές κρίσεις και τις φλεγμονές, δρα ευεργετικά σε κάποιες μορφές καρκίνου, στη νόσο του Κρον και τη πολλαπλή σκλήρυνση, οι δε έρευνες συνεχίζονται.

Από την άλλη έρευνες έχουν με σαφήνεια καταδείξει ότι η καθημερινή χρήση κάνναβης αυξάνει την πιθανότητα εκδήλωσης ψύχωσης.

Ερευνητές του King’s College του Λονδίνου ανέλυσαν στοιχεία από 11 ευρωπαϊκές πόλεις και κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι το ένα πέμπτο των νέων περιστατικών ψύχωσης πιθανώς συνδέεται με καθημερινή χρήση κάνναβης. Η πρόσφατη έρευνα του King’s College επιβεβαιώνει παλαιότερες έρευνες που αναδεικνύουν τη σχέση μεταξύ συστηματικής χρήσης και ψύχωσης.

Επίσης, όταν αναφερόμαστε στην κάνναβη δεν πρέπει να ξεχνούμε ότι μιλούμε για πολλά είδη κάνναβης με διαφορετικές ιδιότητες το κάθε είδος και με πολύ διαφορετικά ποσοστά δραστικής ουσίας το κάθε είδος. Συνεπώς χρειάζεται πολύ σοβαρή μελέτη για το πώς η νομιμοποίηση μπορεί να γίνει.

Όσον αφορά την ιατρική χρήση, αυτή δεν μπορεί παρά να αντιμετωπισθεί με τη δέουσα σοβαρότητα που η ιατρική πράξη επιβάλλει».
Η Παναγία των Παρισίων και η δύναμη της αγάπης
Ο Α. Χατζηαντώνης, συγκινημένος από την καταστροφική πυρκαγιά στην Παναγία των Παρισίων, θυμάται το αριστούργημα του Βίκτωρος Ουγκώ:
«Κανένας δεν έμεινε ασυγκίνητος από την καταστροφική πυρκαγιά στην, ίσως, πιο γνωστή εκκλησία της Ευρώπης. Ο μητροπολιτικός, ρωμαιοκαθολικός ναός της Παναγίας των Παρισίων, άρχισε να οικοδομείται περί το 1163, και το κτίσιμο διήρκεσε περίπου έναν αιώνα. Ο θεμέλιος λίθος τέθηκε περί τα μέσα του 13ου αιώνα, από τον Πάπα Αλέξανδρο Γ' και τον βασιλιά Λουδοβίκο Ζ' της Γαλλίας.

Αν προσπαθήσουμε να περιγράψουμε τον ιστορικό αυτό ναό, θα λέγαμε ότι χαρακτηρίζεται από την υπέροχη κεντρική πύλη με τον μεγάλο ρόδακα (κυκλικό σχήμα που προσομοιάζει με ρόδο, τριαντάφυλλο), τα περίφημα γλυπτά και τα δύο κωδωνοστάσια ύψους 68 μέτρων.

Στον εσωτερικό διάκοσμο, παρατηρούμε τα εξαιρετικής ομορφιάς, υαλογραφικά γοτθικού ρυθμού, πολύχρωμα παράθυρα, γνωστά και ως βιτρώ. Στον χώρο αυτό στέφθηκε αυτοκράτορας ο Ναπολέων Βοναπάρτης, το 1804. Ο επονομαζόμενος και Μέγας Ναπολέων.

Αλλά, εγώ, με το που άκουσα τη θλιβερή είδηση, στα δελτία ειδήσεων, αμέσως η σκέψη πήγε στο γνωστό έργο του Βίκτωρος Ουγκώ. Η πρώτη μου επαφή με το διαχρονικό αυτό έργο ήταν όταν μικρό παιδάκι,7-8 χρονών, το διάβασα στα γνωστά κλασικά εικονογραφημένα.

Ας δούμε ακροθιγώς την πλοκή του έργου αυτού, που συγκίνησε γενεές γενεών. Η τσιγγάνα Εσμεράλντα χορεύει στο προαύλιο της εκκλησίας, χτυπώντας ρυθμικά ένα ντέφι. Την βλέπει ο Αρχιδιάκονος, Κλαύδιος Φρολό. Εντυπωσιασμένος από την ομορφιά της, προσπαθεί να την απαγάγει με τη βοήθεια του τερατώδους, κακάσχημου Καζιμόντο, γνωστού ως Κουασιμόδου. Ήταν ο κωδωνοκρούστης της Notre Dame, με άσχημη όψη, αλλά με χρυσή καρδιά ενός αθώου μικρού παιδιού.

Η κοπέλα σώζεται, με την επέμβαση του ωραίου αξιωματικού, Φοίβου Ντε Σατοπέρ. Ο Κουασιμόδος συλλαμβάνεται από ομάδα τσιγγάνων και υποβάλλεται στο φρικτό βασανιστήριο του τροχού. Η Εσμεράλντα τον βλέπει να υποφέρει, και συγκινημένη τον πλησιάζει και του προσφέρει λίγο νερό για να αντέξει το απίστευτο μαρτύριο!..

Εκείνος, χαρούμενος φωνάζει: "Η όμορφη κοπέλα μού έδωσε νερό!..". Από τότε που το διάβασα ως παραμύθι, όπως προείπα, αυτό έμεινε στη μνήμη μου! Με συγκίνησε πολύ η φιλεύσπλαχνη πράξη της κοπέλας!

Αργότερα, ο "κακός" Αρχιδιάκονος βλέπει τον Φοίβο με την τσιγγάνα και τον μαχαιρώνει με ένα στιλέτο. Τον θεωρούσε αντίζηλο! Όμως, εκείνη προτιμά να θανατωθεί παρά να παραδοθεί στις ορέξεις του ιερωμένου!.. Ο Κουασιμόδος την σώζει αρπάζοντάς την κρεμασμένος σε ένα σχοινί, λίγο πριν την κάψει ο όχλος, κατηγορώντας την ως μάγισσα! Ερωτευμένος και αυτός μαζί της, την κρύβει στο εσωτερικό της εκκλησίας.

Αργότερα, δυστυχώς, η όμορφη τσιγγάνα εκτελείται.

Επίλογος; Μετά από χρόνια, σε κάποιο κοντινό νεκροταφείο, ανακαλύπτονται δύο σκελετοί, αγκαλιασμένοι. Εύκολα μαντεύετε, σε ποιους ανήκαν. Στην όμορφη Εσμεράλντα και στον άσχημο, αλλά καλόκαρδο και ευαίσθητο κωδωνοκρούστη της Παναγίας των Παρισίων!..

Η αγάπη του γι' αυτήν νίκησε τον χρόνο, προχώρησε και διαπέρασε και τον ίδιο τον θάνατο!».
«Ελευθέριος Κ. Βενιζέλος»
Ο Δρ Χρίστος Α. Θεοδούλου μιλά για τον Νικόλα Παπαδάκη και το βιβλίο του, «Ελευθέριος Κ. Βενιζέλος»:
«Γνώρισα τον Νικόλα Παπαδάκη μέσω του κοινού μας φίλου Βασίλη Καλαϊτζή-Μουντάκη, πριν από περισσότερα από 10 χρόνια. Από τότε συνεργαστήκαμε και συνεργαζόμαστε μέσα στα πλαίσια του Ιδρύματος και στην κοινή μας αγάπη για την Ελλάδα, την Κύπρο, την Κρήτη και τον Ελληνισμό. Το Ίδρυμα Βενιζέλου ιδρύθηκε το 2000 και, κάτω από την ηγεσία του Ν. Παπαδάκη και των συνεργατών του, έχει καταστεί τουλάχιστον ένα από τα πιο αξιόλογα Ιδρύματα του Ελληνισμού στο είδος του.

Ο Ν. Παπαδάκης μάς παρουσιάζει τώρα ένα βιβλίο που ίσως να είναι το αποκορύφωμα του μέχρι σήμερον συγγραφικού του έργου, μια δίτομη βιογραφία του Ελευθέριου Κ. Βενιζέλου.

Έχουν γραφτεί πάρα πολλές βιογραφίες του Ελευθέριου Βενιζέλου, έχοντας υπόψη τη θέση του ανδρός στη σύγχρονη Ελληνική και Ευρωπαϊκή Ιστορία.

Αναφέρω για παράδειγμα το βιβλίο του Δ. Άλαστου στην αγγλική του 1942, του H.A. Gibbons του 1921 και το τετράτομο βιβλίο του Δ. Πουρνάρα του 1960 (μια εκτενής βιβλιογραφία υπάρχει π.χ. στο βιβλίο μου «Η Ελλάδα και η Αντάντ», έκδοση του Ιδρύματος Βενιζέλου και των εκδόσεων Πατάκη του 2011, σελίδες 399-432). Η βιογραφία όμως του Νικόλα Παπαδάκη είναι η πιο σύγχρονη με όλες τις τελευταίες πηγές.

Το βιβλίο αρχίζει από τη γέννηση του Βενιζέλου στην Κρήτη το 1864 μέχρι τον θάνατό του το 1936 στο Παρίσι, περνώντας όλα τα στάδια της ζωής του Βενιζέλου που διαφωτίζουν την Ελληνική και Ευρωπαϊκή Ιστορία. Η Επανάσταση του Θέρισου, η σύγκρουση με τον Πρίγκιπα Γεώργιο, η Κρήτη και η κλήση του στην Ελλάδα για την ηγεσία της χώρας, οι Βαλκανικοί Πόλεμοι και το μεγάλο θέμα του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου και η σύγκρουση με τον Βασιλιά Κωνσταντίνο.

Ο Βενιζέλος, νικητής και θριαμβευτής στο Συνέδριο της Ειρήνης. Η γραμματέας του Lloyd George, ως αναφέρεται στο βιβλίο, τον περιγράφει ως «έναν υπέροχο τύπο Έλληνα χυμένο στο κλασικό καλούπι, πνευματικά και σωματικά» (ο.π., Τόμος Β, σελίς 664).

Το βιβλίο του Ν. Παπαδάκη διακρίνεται για την ενδελεχή έρευνα των πηγών. Επίσης η αξία του έγκειται και στη συγγραφή και τις πάμπολλες ανέκδοτες φωτογραφίες. Θα αποτελέσει ένα βοήθημα για όλους που ασχολούνται με τη νεότερην ιστορία, και για οποιονδήποτε που ενδιαφέρεται για τη νεότερην ιστορία του Ελληνισμού.

Θα ήταν χρήσιμη μια μετάφρασή του στην Αγγλική για να είναι στη διάθεση και όλων των ξένων ερευνητών».