Ο ψόφιος γάτος

Όλες οι ανά τον κόσμο εκπαιδευτικές μεταρρυθμίσεις έχουν εξαντλήσει όλα τα αποθέματα της παιδαγωγικής θεωρίας σε ιδέες, έννοιες, στοχεύσεις, αξίες, εφαρμογές, όπως έχουν απολέσει, επίσης, τις θεμελιώδεις ηθικο-πρακτικές αναφορές τους στους κοινωνικούς και πολιτισμικούς βιόκοσμους στους οποίους ερείδονταν
Μήπως, τελικά, ο ψόφιος γάτος, που αποτέλεσε την «αιτία» να αρχίσει το γαϊτανάκι της βίας, πριν από μερικά χρόνια, στα Λύκεια Κύκκου, είναι το σηπόμενο πτώμα της παιδείας μας και δεν το παίρνουμε χαμπάρι;..


Δείκτη, για το κατά πού πάει και πώς λειτουργεί ένα εκπαιδευτικό σύστημα, πριν από κάθε περινούστατη επιστημονική μελέτη, που διαγιγνώσκει τις όποιες «δομικές» αδυναμίες της και εισηγείται λύσεις για τη θεραπεία τους -καλή ώρα η περιβόητη εκπαιδευτική μεταρρύθμιση που... γίνεται διαρκώς και ποτέ δεν ολοκληρώνεται- είναι η διάθεση των συμμετεχόντων στην εκπαιδευτική διαδικασία. Χαίρονται γι’ αυτό που κάνουν, αφιερώνονται σ’ αυτό, συναισθάνονται να τους συνδέει εκείνος ο απαραίτητος κοινωνικο-μορφωτικός δεσμός, που πάντα υποστύλωνε τη γνώση;


Ας επιστρατεύσουμε μια «γνωστική» κοινοτοπία της καθημερινής συναλλαγής μας κι ας αναρωτηθούμε με ποια προδιάθεση ετοιμάζονται, κάθε χρόνο, οι εκπαιδευτικοί να περάσουν την πύλη του σχολείου... Οι περισσότεροι, με την κυνική προδιάθεση «πάμε πάλι, να δούμε πώς θα τα βγάλουμε πέρα με όλους αυτούς τους trouble makers» (όπου trouble makers - ελληνιστί «καβγατζήδες» - οι μαθητές των σχολείων). Και οι μαθητές; Οι περισσότεροι, με την ίδια κυνική προδιάθεση «πάμε πάλι, να δούμε πώς θα τα βγάλουμε πέρα με όλους αυτούς τους idiots (όπου idiots, ελληνιστί ηλίθιοι και μ..., οι καθηγητές).


Πλήρες, δηλαδή, το ψυχικό χάσμα, που, σε παιδαγωγικούς όρους, μεταφράζεται σε χάος ασυνεννοησίας, όπου αιωρείται, «ανεξαργύρωτο» το κουρελόχαρτο της γνώσης. Υπερβολές, θα πει κανείς; Μάλλον, όχι.


Όλες οι ανά τον κόσμο εκπαιδευτικές μεταρρυθμίσεις έχουν εξαντλήσει όλα τα αποθέματα της παιδαγωγικής θεωρίας σε ιδέες, έννοιες, στοχεύσεις, αξίες, εφαρμογές, όπως έχουν απολέσει, επίσης, τις θεμελιώδεις ηθικο-πρακτικές αναφορές τους στους κοινωνικούς και πολιτισμικούς βιόκοσμους στους οποίους ερείδονταν.


Η εκπαίδευση, περνώντας από την «αριστοκρατική», στην αστικο-δημοκρατική, και, εσχάτως, στη μαζικο-δημοκρατική εκδοχή της, είτε ενστερνιζόμενη τις αρχές της ανθρωπιστικής παιδείας είτε του λειτουργικού και ωφελιμιστικού ιδεώδους, στριφογυρίζει, σήμερα, σαν ανερμάτιστη σβούρα στο κενό ενός κόσμου, που καταρρέει ο ίδιος μέσα στο αδιέξοδο ντελίριο της παραγωγής, της μεγιστοποίησης και της κατανάλωσης, ανακυκλώνοντας τις ίδιες αποτυχημένες συνταγές και τα ίδια φθαρμένα θέσφατα... Αυτό, γίνεται παντού. Εμείς, δυστυχώς, χρειαζόμαστε έναν ψόφιο γάτο, για να μας το θυμίζει. Και, δυστυχώς, σήμερα, κάτι πολύ περισσότερο από αυτόν...