Ανάγκη αυτοκριτικής

Το πολιτικό σύστημα είναι αναγκαίο να υποβληθεί στην αναγκαία αυτοκριτική για τα φαινόμενα που αφέθηκαν να εκκολαφθούν τις τελευταίες δεκαετίες μέσα από μια διαδικασία προϊούσας φθοράς και παρακμής του πολιτικού και κοινωνικού ιστού
Η κυπριακή κοινωνία ζει αποσβολωμένη τις τελευταίες εβδομάδες έναν εφιάλτη. Έναν πρωτοφανή εφιάλτη ενός αποτρόπαιου εγκλήματος. Του «κατά συρροήν δολοφόνου», του οποίου τα ειδεχθή και φρικιαστικά εγκλήματα ταράζουν από ένα μακάριο και μακροχρόνιο λήθαργο.
Θα ήταν, βέβαια, λάθος οι πράξεις ενός, προφανώς, μανιακού και διεστραμμένου εγκληματία να δημιουργήσουν συλλογικές ενοχές στην κυπριακή κοινωνία.
Ωστόσο, θα ήταν επίσης λάθος να συνεχιστεί ο εφησυχασμός και η επανάπαυση που καλλιεργούν οι σειρήνες μιας κοινωνικής αντίληψης, περί άλλα τυρβάζουσας. Χρέος η αντίσταση στους κακούς εαυτούς μας, που ρέπουν προς την αδιαφορία, τη νωχελικότητα, την προσαρμογή και τη λήθη.
Χρέος η αντίσταση στη ροπή στην επιδειξιoμανία, στον μιμητισμό, στην ξενοφοβία, στον υφέρποντα ρατσισμό, στην αποδόμηση των άτυπων δεσμών αλληλεγγύης, που συγκροτούν τη συνοχή της κοινωνίας.
Το πολιτικό σύστημα είναι αναγκαίο να υποβληθεί στην αναγκαία αυτοκριτική για τα φαινόμενα που αφέθηκαν να εκκολαφθούν τις τελευταίες δεκαετίες μέσα από μια διαδικασία προϊούσας φθοράς και παρακμής του πολιτικού και κοινωνικού ιστού.
Χωρίς καμιά διάθεση ηθικολογίας, οφείλουμε να προβούμε σε πικρές παραδοχές.
Τα παθογόνα αυτά φαινόμενα και οι συνακόλουθες συμπεριφορές είναι τα άνθη του κακού και το εύφορο έδαφος στο οποίο φύτρωσε και ευδοκίμησε η κρίση. Που βρήκε την κυπριακή κοινωνία ανοχύρωτη, απογυμνωμένη από τον παραδοσιακό της χαρακτήρα, που της επέτρεψε να αντιμετωπίσει την εθνική καταστροφή του 1974 και να επιτύχει την εθνική, οικονομική και κοινωνική αναγέννηση.
Το κοινωνικοοικονομικό μοντέλο, που υιοθετήθηκε αργότερα, οδήγησε σε κακοήθεις μεταλλάξεις σε όλους τους τομείς του δημόσιου βίου και στους αξιακούς κώδικες της κοινωνίας.
Χρέος όλων, πρωτοβουλίες και πολιτικές, για μια συνολική αναγέννηση της κοινωνίας, των θεσμών και των εθνικών προοπτικών. Για να αναδειχθούν μοχλοί προοδευτικής κίνησης της κοινωνίας.
Τα περιθώρια έχουν εξαντληθεί. Οι αλλαγές είναι επιταγή. Για την Κύπρο, για καθέναν από εμάς. Δεν υπάρχει άλλη επιλογή.
Η τραγική ραθυμία, η νωχελικότητα και η αδιαφορία των αστυνομικών Αρχών στις καταγγελίες για εξαφάνιση των τραγικών θυμάτων του ανθρωπόμορφου τέρατος - δολοφόνου συνιστά την επιτομή των σωρευτικών αδυναμιών και της ανεπάρκειας του κρατικού μηχανισμού. Και ούτε είναι άλλοθι η συνήθης αναφορά ότι η μεγάλη πλειοψηφία των δημοσίων λειτουργών επιτελεί με αφοσίωση το καθήκον της.
Ή θα προχωρήσουμε τώρα στις αναγκαίες μεταρρυθμίσεις και αλλαγές, ή θα προχωρήσουμε σε ένα δρόμο χωρίς γυρισμό, με τελική κατάληξη ένα κράτος αναποτελεσματικό και παράλυτο και απαξιωμένο, χωρίς επαφή με την κοινωνία.
Η εφιαλτική αυτή προοπτική οδηγεί σε μια Κύπρο αδύναμη και σε μια κοινωνία στατική.
Το ειδεχθές έγκλημα του «Ορέστη» αποτελεί μια γροθιά σε μια υπνώττουσα συνείδηση.
Τουλάχιστον, ας αποτελέσει αυτή η τραγωδία και την αφορμή για την επιβαλλόμενη αφύπνιση.
Σημ: Αντί πολιτικών διαπληκτισμών με πληθώρα δηλώσεων και αντιδηλώσεων για την ασύλληπτη τραγωδία και τις ευθύνες, προτιμότερη θα ήταν μια σιωπή πένθους. Με σεμνότητα, περίσκεψη, περισυλλογή και βαθιά ενδοσκόπηση.
ΓΙΑΝΝΑΚΗΣ Λ. ΟΜΗΡΟΥ
Τέως Πρόεδρος Βουλής των Αντιπροσώπων