H απάτη χορεύει αγκαλιά με το ψέμα

Οι λαοί της Ε.Ε. κατέρχονται σήμερα, 26 Μαΐου, στις κάλπες για να ψηφίσουν το νέο Ευρωκοινοβούλιο, του οποίου, ειρήσθω εν παρόδω, οι εξουσίες είναι περιορισμένες. Η απροθυμία των πολιτών για να μεταβούν στις κάλπες δεν είναι τυχαία. Για την αυξανόμενη αποχή και την έλλειψη ενδιαφέροντος δεν ευθύνονται ούτε οι ευρωσκεπτικιστές, ούτε οι λαϊκιστές ή οι εθνικιστές. Ευθύνονται όλοι αυτοί που δημιούργησαν τη δομή της Ε.Ε. με τα τεράστια δημοκρατικά ελλείμματα.

Την Ευρώπη των φτωχών και των πλουσίων. Η εξαφάνιση της εθνικής κυριαρχίας και η λογοδότηση στις Βρυξέλλες, σε οικονομικό και πολιτικό επίπεδο, δυστυχώς οδηγούν σε απολυταρχικές δομές εξουσίας, με τους λαούς να μετατρέπονται σε υποχείρια μιας πολιτικής που μεριμνά περισσότερο για τα κέρδη των τραπεζών και των οικονομικών κολοσσών, παρά για τις συνθήκες ζωής και εργασίας των πολιτών της.
Παράδοξο, μεν, όχι όμως ανεξήγητο, οι Γερμανοί Χριστιανοδημοκράτες, αλλά και οι Σοσιαλδημοκράτες να κατηγορούν τον Ούγγρο Πρωθυπουργό, Βίκτορ Όρμπαν, ή τον Ιταλό ηγέτη της Λίγκα, Σαλβίνι, ως εχθρούς της Ευρώπης και ότι η Ε.Ε. κινδυνεύει με διάλυση από τους λαϊκιστές - εθνικιστές.
Δυστυχώς, όλο και περισσότερο στη σύγχρονη εποχή, βλέπουμε πίσω από τις διακηρύξεις και τα συνθήματα να κρύβονται τα μεγάλα ψέματα. Την απάτη να χορεύει αγκαλιά με το ψέμα και να συμπαρασύρει στους ρυθμούς της εκατομμύρια ανυποψίαστους πολίτες.
Οι διακηρύξεις για την Ευρώπη της «αλληλεγγύης και των ίσων ευκαιριών» είναι μόνο στα χαρτιά. Στην πράξη, άλλα εφαρμόζονται.
Η περίπτωση της Κύπρου είναι ένα κραυγαλέο παράδειγμα για ποια αλληλεγγύη και έμπρακτη υποστήριξη υπόσχονται οι ηγέτες των Βρυξελλών.
Πρέπει να μελετούμε την Ιστορία
Η ιδέα για μια Ευρώπη ενωμένη υπό την ηγεσία της Γερμανίας ξεκίνησε από τον Μεσαίωνα το 800 μ.Χ. με τον Καρλομάγνο, για να κορυφωθεί τη δεκαετία του 1920 με έναν ξεπεσμένο ευγενή, τον Καρλέγκη, που επίσης οραματίστηκε μια «Πανευρώπη».
Με την άνοδο του ναζισμού και του φασισμού υιοθετείται η ιδέα της ενωμένης Ευρώπης υπό τον έλεγχο και την καθοδήγηση του 3ου γερμανικού Ράιχ, στην ίδια ακριβώς λογική του Καρλέγκη, δηλαδή της δημιουργίας μιας ισχυρής υπερδύναμης και επικρατούσας, τελικά, επί των ανταγωνιστριών δυνάμεων από τη μια πλευρά της κομμουνιστικής ΕΣΣΔ και από την άλλη του καπιταλιστικού αγγλοσαξωνικού κόσμου (Αγγλία - ΗΠΑ). Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι, σε θεωρητικό επίπεδο, ο εθνικοσοσιαλισμός θεωρεί εξίσου εχθρούς τον σοσιαλισμό (που εκφραζόταν τότε από την ΕΣΣΔ), και τον καπιταλισμό - ιμπεριαλισμό (που εκφραζόταν με τη σειρά του από το αγγλοσαξωνικό τόξο Αγγλίας - ΗΠΑ).
Με την έναρξη του 2ου Παγκοσμίου Πολέμου, ο Χίτλερ και η Γερμανία έβαλαν αμέσως σε εφαρμογή το σχέδιο για μια ενωμένη Ευρώπη, υπό την απόλυτη κυριαρχία της Γερμανίας, διά της επιβολής, μέσω των όπλων και της ολοσχερούς καταστροφής, κάθε αντιδρώντα σε αυτή την ενοποίηση. Ενδεχομένως και παρατηρώντας τις σημερινές εξελίξεις στη σύγχρονη Ευρωπαϊκή Ένωση, η μόνη διαφορά με τη χιτλερική Ευρώπη είναι οι μέθοδοι επιβολής και η χρήση της πολιτικής και της οικονομίας στη θέση των όπλων που απέτυχαν, οδηγώντας στον όλεθρο δεκάδες εκατομμύρια ανθρώπων και τελικά στην ήττα και την καταστροφή την ίδια τη Γερμανία.
Αξίζει να σημειωθεί εδώ η συμβολή στη σύλληψη της χιτλερικής ιδέας για ενωμένη Ευρώπη και κοινή αγορά του συνεργάτη του Χίτλερ οικονομολόγου και καθηγητή στο Πανεπιστήμιο της Νυρεμβέργης Λούντβιχ Έρχαρντ. Ο Έρχαρντ, που πίστευε ακράδαντα στη γερμανική νίκη, πρότεινε μια οικονομική ένωση στην Ευρώπη υπό την επικυριαρχία της Γερμανίας, ενώ πίστευε ταυτόχρονα στην εξισορρόπηση του πληθυσμού μεταξύ των διαφόρων φυλών, με μείωση του αριθμού των Σλάβων, τους οποίους θεωρούσε υπεράριθμους, με την εφαρμογή μιας πολιτικής ανάλογης αυτής που εφάρμοσαν οι Ευρωπαίοι έποικοι στους ιθαγενείς της Αμερικής! Το 1944 παρουσίασε ένα μνημόνιο για λογαριασμό της Ομάδας του Ράιχ για τη βιομηχανία με εκτιμήσεις και προτάσεις για την ανοικοδόμηση μετά τον πόλεμο, όπου προέβλεπε τη δημιουργία κοινού νομίσματος για ολόκληρη την υπό το Ράιχ ενωμένη Ευρώπη.
Ο πρώην ναζί Έρχαρντ προσλήφθηκε ως σύμβουλος της αμερικανικής διοίκησης της Βαυαρίας και αργότερα έγινε υπουργός Οικονομικών του κρατιδίου. Στη συνέχεια, το 1949, εξελέγη βουλευτής και προσχώρησε στην Χριστιανοδημοκρατική Ένωση (CDU). Διετέλεσε υπουργός Οικονομικών επί Αντενάουερ, ενώ το 1963 εξελέγη καγκελάριος της Δ. Γερμανίας. Στη δεκαετία του 1950 υπήρξε από τους ένθερμους υποστηρικτές της ΕΟΚ και ένας από τους θεμελιωτές της.
Ο Χέρμαν Γκέρινγκ (Hermann G?ring), υπουργός Αεροπορίας και δεξί χέρι του Χίτλερ, πρότεινε «τη δημιουργία μιας μεγάλης οικονομικής ζώνης, εντός της οποίας η οικονομία θα αναπτύσσεται με ελάχιστη επιρροή από το κράτος. Με κοινό νόμισμα, σταθερές ισοτιμίες, κατάργηση δασμών και συνόρων, συλλογικές εμπορικές συνθήκες με άλλες ηπείρους και κράτη, μια κεντρική Ευρωπαϊκή Οικονομική Κοινότητα».
Το 1943 ο υπουργός Εξωτερικών του 3ου Ράιχ, Ούλριχ Φρίντριχ Βίλι Γιοάχιμ φον Ρίμπεντροπ, παρουσιάζει ολοκληρωμένο σχέδιο για την Ευρωπαϊκή Συνομοσπονδία, όπου προέβλεπε, εκτός των άλλων, την κατάργηση των τελωνειακών φραγμών και τη δημιουργία της «Ευρωπαϊκής Επιτροπής».
Το 1943, επίσης, ο ναζί διπλωμάτης Ρένθε Φινκ παρουσιάζει σχέδιο Συντάγματος για τη νέα Ευρωπαϊκή Ομοσπονδία, η οποία θα είχε ενιαίο νόμισμα μια κεντρική τράπεζα στο Βερολίνο, μια περιφερειακή Αρχή και μια ενιαία πολιτική για το εργατικό δυναμικό και για τις οικονομικές και εμπορικές συμφωνίες.
Υπάρχει μια πλούσια βιβλιογραφία για τις απόψεις που διατυπώθηκαν από επιφανή στελέχη του γερμανικού ναζιστικού καθεστώτος και πολλών συνεργατών τους την περίοδο πριν και κατά τον πόλεμο, που τόσο στη ρητορική όσο και κυρίως στο περιεχόμενο και την ουσία τους μοιάζουν σχεδόν ταυτόσημες με τις απόψεις των σύγχρονων υποστηρικτών της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Ο Ζάις Ίνκβαρτ, ο οποίος καταδικάσθηκε με απαγχονισμό για τα εγκλήματά του στη Νυρεμβέργη, έγραφε το 1940 ότι: «Η νέα Ευρώπη της αλληλεγγύης και της συνεργασίας ανάμεσα στους λαούς της, θα βρει ταχέως ευημερία, όταν τα εθνικά σύνορα θα παραμεριστούν». Ο επίσης καταδικασθείς σε θάνατο στη δίκη της Νυρεμβέργης, Βάλτερ Φουνκ, υπουργός Οικονομικών της Γερμανίας το 1942, υποστήριζε ότι «η διαμόρφωση οικονομικών περιοχών θα ακολουθήσει τον φυσικό νόμο της ανάπτυξης».
Ο Γάλλος οικονομολόγος Φρανσίς Ντελεζί, του προδοτικού καθεστώτος του Βισί, έγραφε το 1942 στο βιβλίο του «Η ευρωπαϊκή επανάσταση» ότι, «για τους ανθρώπους του Άξονος, το σύμπαν είναι πολύ μεγάλο και το έθνος πολύ μικρό. Ο κόσμος των εθνών πρέπει να χωριστεί σε ζωτικές περιοχές».
Η παράθεση των πιο πάνω δεν στοχεύει να αποδείξει ότι το ευρωπαϊκό εγχείρημα αποτελεί μια προσπάθεια επιβολής του ναζιστικού σχεδιασμού. Είναι, όμως, ενδείξεις για το πού οδηγούν οι αναδιαρθρώσεις στην Ε.Ε.
Η Συνθήκη της Λισαβόνας
Η Συνθήκη της Λισαβόνας είναι μια άλλη μεγάλη απάτη, που οδηγεί σε μια νέα απολυταρχία, με τον άξονα των ισχυρών Γερμανίας - Γαλλίας και τις περιφέρειες των λιγότερο αναπτυγμένων χωρών του Νότου να υπακούν. Οι υιοθετημένες πολιτικές και οι σολομώντειες ερμηνείες της Συνθήκης συντελούν στον εκφυλισμό της Ευρώπης. Με την εφαρμογή των πολιτικών της λιτότητας και την επίκληση πειθαρχημένης δημοσιονομικής πολιτικής, οι συντάξεις μετατρέπονται σε επιδόματα και τα εργατικά δίκαια εκμηδενίζονται.
Οι μεγαλόσχημες ιδέες ακυρώνονται και η Ε.Ε. διαχωρίζεται σε Βόρειους και Νότιους. Ο πλούσιος βορράς και ο φτωχός νότος. Ο αφέντης και ο δούλος. Με έναν άκρατο ετσιθελισμό, τα κράτη μετατρέπονται σε προτεκτοράτα.
Κράτη έγιναν υποτελή και στερούνται κυριαρχικά τους δικαιώματα όχι επειδή έχασαν σε πόλεμο, αλλά επειδή ετσιθελικά τους επιβλήθηκαν δυσβάσταχτοι όροι, υποκύπτοντας σε απαιτήσεις δανειστών, που, όπως αποδείχτηκε, είχαν το ίδιο ολέθριο αποτέλεσμα ενός πολέμου, όπου ενώ δημιουργήθηκαν εκατομμύρια θύματα με την εξαθλίωση, τη φτωχοποίηση, οι δημιουργοί αυτών των συνθηκών υποτέλειας δεν έχασαν τίποτα, δεν χρειάστηκαν πολυδάπανες πολεμικές μηχανές, δεν έχασαν έμψυχο υλικό, απλώς δάνεισαν χρήμα.
Τα τεράστια κύματα μεταναστών
Η προσπάθεια να επιβληθεί, τάχατες, η «δημοκρατία» με την εξουδετέρωση των Σαντάμ Χουσέιν στο Ιράκ και Μουαμάρ Καντάφι στη Λιβύη με έναν αιματηρό πόλεμο έφερε τα γνωστά αποτελέσματα.
Το ίδιο σκηνικό εξελίσσεται τώρα στη Συρία, όπου μάχονται για να ρίξουν τον Πρόεδρο Άσαντ. Από την άλλη, οι ηγέτες της Δύσης μένουν απαθείς, αγνοούν ή κάνουν ότι αγνοούν τα όσα συμβαίνουν εκεί, ενώ τα καθοδηγούμενα ΜΜΕ τα συγκαλύπτουν.
Τα τεράστια κύματα προσφύγων και μεταναστών επηρεάζουν τα φτωχά κράτη του Νότου -Ιταλία, Κύπρο, Ελλάδα-, τα οποία δεν ευθύνονται για τους περιφερειακούς ιμπεριαλιστικούς πολέμους που μεθόδευσαν τα πανίσχυρα κράτη της Ε.Ε. και οι ΗΠΑ.
Δεν είναι, λοιπόν, περίεργο ότι σε ολόκληρη την Ευρώπη παρουσιάζουν άνοδο τα εθνικιστικά κόμματα, τα οποία έπιασαν τον παλμό του κόσμου και προπαγανδίζουν τις επιθυμίες των κοινωνιών, υπερασπιζόμενα τα εθνικά τους ιδεώδη, την ιστορική τους διαδρομή, αντίθετα στις επιταγές της Νέας Τάξης Πραγμάτων, που κάποιοι προσπαθούν με κάθε τρόπο να επιβάλουν. Με το άνοιγμα των συνόρων (Συνθήκη του Μαρόκου) και την επέλαση χιλιάδων μεταναστών, με νόμιμες ή έκνομες διαδικασίες, προοιωνίζεται ένα εκρηκτικό μέλλον, που θα αποβεί σε βάρος κυρίως της Ευρώπης και των λαών της, γιατί είναι η μόνη ήπειρος που αποδέχεται ασυλλόγιστα αυτά που κάποιοι εκτός Ευρώπης αποφασίζουν.
Η αγωνία για το μέλλον της Ε.Ε. από Μέρκελ και Μακρόν και κυρίως για την απώλεια ψηφοφόρων τους είναι απόρροια των λαθών και της πολιτικής τους. Ο κίνδυνος η «Ενωμένη Ευρώπη» να διαλυθεί εις τα εξ ων συνετέθη οφείλεται στο ότι οι ηγέτες της δεν στάθηκαν στο ύψος των περιστάσεων, δεν φρόντισαν για την ευημερία των λαών τους, όπως προέβλεπε η ιδρυτική διακήρυξη της Ευρωπαϊκής Ένωσης, αλλά μόνο για την ευημερία των ισχυρών οικονομικών ομίλων και των μεγάλων βιομηχανικών τραστ.