Πόσο ανεκτικοί, πια, με την κατοχή!
Έχουμε άραγε τόσο πολύ εθιστεί με την κατοχή των Τούρκων, που φτάσαμε στο έσχατο σημείο να επιρρίπτουμε ευθύνες ο ένας στον άλλο;
Αύριο Δευτέρα ο λαός μας θα αναβιώσει τις πικρές σκληρές μνήμες του για την πιο μελανή σελίδα της σύγχρονης Iστορίας του. Την 45η επέτειο του ιουλιανού προδοτικού φασιστικού πραξικόπηματος του 1974. Την πρώτη πράξη της ιμπεριαλιστικής συνωμοσίας, για να ακολουθήσει, έξι μέρες μετά, η δεύτερη και πιο φαρμακερή, με την εισβολή της Τουρκίας στην Κύπρο, η οποία άλλαξε καθοριστικά και τελεσίδικα τη ζωή των νόμιμων κατοίκων της.
Οι κατακτητές θα πανηγυρίσουν με τα τανκς τους την επέτειο της «νίκης» τους και τα θύματα της εισβολής θα τρέξουν στο λιμανάκι της Κερύνειας να φάνε παγωτό και εκμέκ καταΐφ. Οι πιο «τολμηροί» μπορεί να παρακολουθήσουν και το ανέβασμα του τουρκικού τανκ, εκεί στο τότε γραφικό και μαγαρισμένο πια Πέντε Μίλι.
Παραγοντισμός, νεποτισμός και άλλες «ασθένειες» των κομμάτων… Αλλά, τι είναι ο παραγοντισμός και ποιοι τον καθορίζουν; Είναι η επικράτηση στην πολιτική ζωή των κομματικών παραγόντων και όχι των ιδεολογικών αρχών
Ως έτοιμοι από καιρό, οι κομματικοί ταγοί θα επαναλάβουν τα συνηθισμένα περσινά και προπέρσινα λογύδριά τους για το πραξικόπημα, την εισβολή. Ο κάθενας τα έχει ξεκαθαρισμένα τι θα πει και πώς θα τα πει, ενώ η ζωή θα συνεχίζεται με παρόντες και απόντες, ως να μην θυσιάστηκαν τόσες ψυχές για να υπερασπιστούν τη δημοκρατία και την ελευθερία.
Έχουμε άραγε τόσο πολύ εθιστεί με την κατοχή των Τούρκων, τους εγκάθετους, τους έποικους, τους ψευδοπρωθυπουργούς, τους ψευδοπροέδρους, που φτάσαμε στο έσχατο σημείο να επιρρίπτουμε ευθύνες ο ένας στον άλλο; Πέσαμε σε αυτή την εσχατιά της ανθρώπινης ηθικής απαξίας; Οι ανάγκες μας, οι ματαιοδοξίες και μωροφιλοδοξίες μας να υπερισχύουν της αξιοπρέπειας; Δυστυχώς, για κάποιους τα προσωπικά είναι υπεράνω των καλών και ωραίων ιδανικών. Των αρχών και των ηθικών αξιών. Αντί να δουν το δάσος, βλεπουν τον θάμνο και τον «κούκο» στην αυλή τους.
Για 45 τόσα χρόνια αργεί η δικαίωση των νεκρών. Αναζητούμε ξένη βοήθεια και ξένους προστάτες, αλλά αδυνατούμε να ενδοσκοπήσουμε τι επιτέλους οφείλουμε να πράξουμε για τα μείζονος και ήσσονος σημασίας ζητήματα. Το τραγικότερο των τραγικών ολισθημάτων μας είναι ότι σήμερα, ανάμεσα στους διαφημιζόμενους συμμάχους μας, είναι και αυτοί που συνέγραψαν τα σενάρια της καταστροφής μας και όπλισαν τον Αττίλα να καταλάβει το 37% των κυπριακών εδαφών. Σήμερα τους φιλούμε το χέρι, τους λιβανίζουμε και περιμένουμε να μας σώσουν από αυτούς που όπλισαν εναντίον μας.
Αιμοδοτούμε την κατοχή από την οποία θέλουμε να απαλλαγούμε
Φαίνεται πως δεν θέλουμε να απαλλαγούμε από την κατοχή. Την ανεχόμαστε και την αιμοδοτούμε, κιόλας, με αγορές προϊόντων-μαϊμού, με φάρμακα, βενζίνη και ό,τι άλλο διαθέτει το «παραμάγαζο» των εποίκων στα κατεχόμενα. Καταθέτουμε στην πράσινη τσόχα τις οικονομίες μας ή τα περισσεύματά μας και αγκαλιά με τους θύτες χορεύουμε, άμα λάχει, τσιφτετέλια σε κέντρα διασκέδασης που θεμελιώθηκαν πάνω στον σφετερισμό και το πλιάτσικο περιουσιών που δεν τους ανήκουν.
Χαριεντισμοί και χαιρετισμοί
Χαρές και πανηγύρια την Πέμπτη, επειδή εγκαινιάστηκε η διασύνδεση της κινητής τηλεφωνίας μεταξύ ελεύθερων περιοχών και κατεχομένων. Σιγά-σιγά, το Κυπριακό θα λυθεί με τα ΜΟΕ και στο τέλος η κατοχή θα νομιμοποιηθεί, γιατί λιγοστεύουν δραματικά αυτοί που αρνούνται μέχρι σήμερα να αιμοδοτήσουν το ψευδοκράτος, αρνούνται να απεμπολήσουν τη γη που τους γέννησε.
Με όλα αυτά τα πανηγύρια, η κατοχή εμπεδώνεται και διευρύνεται. Πώς λοιπόν θα απαλλαγούμε από αυτό το έγκλημα, όταν εμείς οι ίδιοι το συντηρούμε;
Μέχρι και έρευνα θα κάνουν, επειδή παρεμποδίστηκε λεωφορείο από τα κατεχόμενα να κουβαλεί τουρίστες στο αεροδρόμιο της Λάρνακας.
Κάποιοι κλωθογυρίζουν στον «πόνο» τους
Και μη χειρότερα. Παρόλο που έχουν τελειώσει εδώ και δύο μήνες οι ευρωεκλογές, οι τριγμοί από αποτυχίες ή προσωπικές πικρίες συνεχίζουν να ταλανίζουν τα εσωτερικά των κομμάτων ες γην εναλίαν Κύπρον. Την ώρα, μάλιστα, που τα γεωτρύπανα της Τουρκίας μπήκαν ήδη και φοβερίζουν ξανά τον καθημαγμένον κυπριακό λαό και όλοι θα ’πρεπε να έχουμε την προσοχή μας εκεί και όχι σε ευτελείς εγωκεντρισμούς
Έβγαλε, λοιπόν, σεριάνι τον «πόνο» του ο μη εκλεγείς ευρωβουλευτής του ΑΚΕΛ Ν. Συλικιώτης και σε συνέντευξή του την περασμένη Κυριακή στην «Καθημερινή» κατηγορεί αόριστα κάποιους για παραγοντισμό. Όχι, βέβαια, άλλων κομμάτων, αλλά μέσα στο ίδιό του το κόμμα, λέγοντας πως «τα συλλογικά όργανα θα ασχοληθούν με το θέμα».
Αχ, ρε, κατακαημένη Αριστερά, σε ποιων τα χέρια έμελλε να πέσεις! Ποιοι είναι άραγε οι παραγοντιστές που εμπόδισαν την επανεκλογή του κ. Νεοκλή; Ασφαλώς όχι ο Νιαζί Κιζίλγιουρεκ, αλλά ο τέως βουλευτής Λάρνακας, Γ. Γεωργίου, ο οποίος, ειρήσθω εν παρόδω, βρισκόταν στο στόχαστρο των μη «παραγοντιστών», δηλαδή της ηγεσίας από τότε που εκλέγηκε βουλευτής, αφήνοντας εκτός Βουλής τον Γ.Γ. της ΠΕΟ Π. Κυρίτση. Πνέουν μένεα και τώρα, γιατί ο κ. Συλικιώτης δεν επανεκλέχθηκε και ψάχνουν τα αίτια στον παραγοντισμό, που, σύφωνα με τα λεχθέντα του τέως ευρωβουλευτή, «ο παραγοντισμός δεν χωρά στην Αριστερά».
Ασφαλώς και δεν χωρά, όπως και ο νεποτισμός, που έγινε πρωταθλητισμός σε κάποια κόμματα.
Ο παραγοντισμός
Αλλά, τι είναι ο παραγοντισμός και ποιοι τον καθορίζουν; Είναι η επικράτηση στην πολιτική ζωή των κομματικών παραγόντων και όχι των ιδεολογικών αρχών. Είναι ο καθορισμός ενός προτύπου συμπεριφοράς που καθορίζεται από άτομα, τα οποία, λόγω της θέσης τους ή άλλων πλεονεκτημάτων, δαδραματίζουν ανεπίσημο, αλλά καθοριστικό ρόλο σε επιβολή θέσεων που απέχουν από τις διακηρυγμένες αρχές.
Ο παραγοντισμός, ως τρόπος ζωής, δεν είναι σημερινό φαινόμενο. Από αρχαιοτάτων χρόνων οι αυλικοί και σφουγγοκωλάριοι είχαν συνδέσει την υλική τους ευμάρεια, το βόλεμά τους, με την τυφλή υπακοή στον ηγεμόνα.
H παραγοντοποίηση στην πολιτική είναι μια από τις πιο σοβαρές ασθένειες στα πολιτικά κόμματα, η οποία δεν μπορεί να εξαλειφθεί, γιατί το κακό ξεκινά από την κεφαλή. Όπως και ο νεποτισμός. Μια μικρή έρευνα σε συλλογικά όργανα κομμάτων θα αναδείξει συγγενείς πρώτου και δεύτερου βαθμού να εκπροσωπούνται σε αυτά, ενώ ενδεικτικές είναι και περιπτώσεις που πατέρας αποχωρεί για να τον διαδεχθεί ο γιος, ως να είμαστε «μοναρχία» με διαδόχους εξ αίματος.
Ήδη, η δυναστεία «Μητσοτάκη» ξαναβρέθηκε στην εξουσία στην Ελλάδα, ενώ σε δήμους και σε άλλες θέσεις-κλειδιά βρίσκονται επίγονοί της.
Ωστόσο, πώς λειτούργησε την περίοδο του σχεδίου Ανάν ο κ. Συλικιώτης και άλλα σημερινά στελέχη πρώτης γραμμής; Ως πειθαρχημένο στέλεχος ή ως «παραγοντιστής»; Στη βάση ποιων αρχών και καταστατικών προνοιών διαφήμιζε το σχέδιο Ανάν, προτού καν τα συλλογικά όργανα του κόμματος τοποθετηθούν; Όπως και η κ. Ε. Μαύρου, που υπέβαλε παραίτηση, επειδή το 2000 δεν εκλέχθηκε μέλος του Π.Γ., για να την αναιρέσει μετά; Ούτε καν της επιβλήθηκαν οποιεσδήποτε κυρώσεις όταν διαφήμιζε μαζί με Τ/κύπριες το σχέδιο Ανάν έξω από το συνεδριακό κέντρο στη Λευκωσία, τη μέρα που θα ελάμβανε αποφάσεις η παγκύπρια συνδιάσκεψη.
Ποιοι είναι, λοιπόν, οι «παραγοντιστές» και «παραγοντίσκοι» που εμπόδισαν μέσα από τις εκλογικές δημοκρατικές διαδικασίες να μην εκλεγεί ο εκλεκτός της ηγεσίας; Και εναντίον ποιων θα γίνει έρευνα από τα «συλλογικά» όργανα;
Την ώρα, λοιπόν, που ο φασίστας Ερντογάν κουρδίζει τις μηχανές και απειλεί να χρησιμοποιήσει ξανά τη γλώσσα της εισβολής, κάποιοι οδύρονται, επειδή έχασαν την «καρέκλα» τους.
Συλλυπητήρια σε όλους μας! Ο αυτοεξευτελισμός είναι αναφαίρετο δικαίωμα του οποιουδήποτε και κανένας δεν μπορεί να του τον στερήσει.