Η Ελλάδα ΟΦΕΙΛΕΙ να αντιδράσει δυναμικά, αν η Τουρκία εισβάλει στην περιοχή Καστελoρίζου

Η κρίση στην Ανατολική Μεσόγειο, η οποία προκαλείται και συντηρείται από την Tουρκία, έχει τις ρίζες της στο…1982! Ο πατέρας της ελληνικής ΑΟΖ, καθηγητής Θεόδωρος Καρυώτης, σε άρθρο του (ΑΟΖ: Ο εφιάλτης της Τουρκίας, 2.3.2019) σημειώνει πως, την Παρασκευή, 30 Απριλίου 1982, στη Ν. Υόρκη, ψηφίστηκε από τα Ην. Έθνη το Σύνταγμα των Θαλασσών και των Ωκεανών. Η Τουρκία, που δεν ενέκρινε τη Συνθήκη για το Δίκαιο της Θάλασσας, συνειδητοποίησε πόσο μικρή θάλασσα θα διέθετε στο Αιγαίο και στην Αν. Μεσόγειο.

Έκτοτε έχει αποδυθεί σε μία πρωτοφανή προσπάθεια για να πείσει ότι: «Πρώτον, τα νησιά δεν έχουν υφαλοκρηπίδα, αλλά μόνο οι ηπειρωτικές ακτές και, κατά δεύτερον, ακόμα και αν δεχτούμε ότι τα νησιά του Αιγαίου διαθέτουν υφαλοκρηπίδα, τότε πρέπει να ισχύει η αρχή των ‘ειδικών περιστάσεων’ και, επομένως, η τουρκική υφαλοκρηπίδα δεν μπορεί να περιοριστεί σε μια στενή λωρίδα ανατολικά των ελληνικών νησιών» (Θ. Καρυώτης, ο.π.).

Και αυτά σε αντιδιαστολή προς την Ελλάδα, η οποία δεν έχει τολμήσει να οριοθετήσει την ΑΟΖ με την Κύπρο, με αποτέλεσμα να επιτρέπει στην Τουρκία να αμφισβητεί ότι το Καστελόριζο έχει υφαλοκρηπίδα και ΑΟΖ. Η Αθήνα υποστηρίζει ότι η μοναδική διαφορά με την Τουρκία είναι η οριοθέτηση της υφαλοκρηπίδας. Δεν φαίνεται να αντιλαμβάνεται το εφιαλτικό γεωπολιτικό και στρατηγικό παιγνίδι, το οποίο η Τουρκία παίζει σε βάρος του Ελληνισμού, του Ισραήλ και της Αιγύπτου.

Η Τουρκία έχει αντιληφθεί ότι οι τριμερείς και τετραμερείς συνεργασίες (Ελλάδος, Κύπρου, Ισραήλ, Αιγύπτου, με την εμπλοκή των ΗΠΑ) την αποκλείουν από τον πακτωλό των υδρογονανθράκων. Η πολιτική της εστιάζεται, πρώτον, στην αμφισβήτηση της ΑΟΖ της Κύπρου και της Ελλάδας. Δεύτερον, μετά την ανακάλυψη σημαντικών ποσοτήτων υδρογονανθράκων στο θαλασσοτεμάχιο 10 της κυπριακής ΑΟΖ, σε συνάρτηση προς τα ισραηλινά, αιγυπτιακά και πιθανά ελληνικά κοιτάσματα, διαπιστώνει ότι μένει εκτός ενεργειακού παιγνιδιού. Τρίτον, επιτίθεται πολεμικά κατά της Κύπρου -ήδη τρύπησε δυτικά της Πάφου και τώρα στην περιοχή Καρπασίας- διότι είναι ο αδύναμος κρίκος.

Στο πλαίσιο μιας μακράς πνοής πολιτικής και στρατηγικής, τις λεπτομέρειες της οποίας κατέγραψε πριν από 15 χρόνια ο πρώην ΥπΕξ και Πρωθυπουργός Νταβούτογλου, στο γνωστό βιβλίο του, «Στρατηγικό Βάθος», η Τουρκία διεξήγαγε πρόσφατα τη μεγάλη ναυτική άσκηση «Γαλάζια πατρίδα», ακριβώς για να καθορίσει τα θαλάσσια όρια των διεκδικήσεών της έναντι της Ελλάδος, της Αιγύπτου και της Κύπρου. Σύμφωνα με τον Υπουργό Άμυνας, στρατηγό Χουλουσί Ακάρ:

«Έχουμε λάβει κάθε φροντίδα για την προάσπιση των δικαιωμάτων και του δικαίου μας στην 462 χιλιάδων τ. χλμ. ‘Γαλάζια πατρίδα’ μας. Λαμβάνονται κάθε είδους μέτρα στο Αιγαίο, στην ανατολική Μεσόγειο, στην Κύπρο και στη Μαύρη Θάλασσα. Δεν θα έχουν καμία τύχη βήματα που δεν συμπεριλαμβάνουν την Τουρκία. Σε αυτά τα μέρη που ανέφερα, δεν θα επιτρέψουμε κανένα τετελεσμένο». Με απλά λόγια, η Τουρκία δεν απαιτεί μόνο να είναι συμμέτοχος αλλά και να αρπάξει ουσιαστικά τους υδρογονάνθρακες αυτών των περιοχών.

Μετά τον Δεκαπενταύγουστο η Τουρκία εξήγγειλε ότι θα επιχειρήσει έρευνες στην περιοχή του Καστελορίζου. Ο Έλληνας Πρωθυπουργός διαμήνυσε ότι «δεν θα μείνει ατιμώρητη κάθε παραβατική συμπεριφορά της Τουρκίας». Η Αθήνα, πώς εννοεί αυτήν την τιμωρία; Έχει δύο επιλογές. Πρώτον, όπως πράττει η Λευκωσία, να επικαλεστεί το Διεθνές Δίκαιο και να καταφύγει στην ΕΕ, απαιτώντας κοινοτική αλληλεγγύη, η οποία περιορίζεται σε ρητορικές επιδαψιλεύσεις. Δεύτερον, να αντιδράσει δυναμικά διά του στόλου, της αεροπορίας ή και του στρατού και να αποτρέψει παραβίαση της ελληνικής θαλάσσιας κυριαρχίας.

Η Τουρκία, τι επιχείρησε διά της ναυτικής άσκησης «Γαλάζια πατρίδα»; Ο Παν. Παστουσέας, Αντιναύαρχος ε.α., Επίτιμος Υπαρχηγός Γενικού Επιτελείου Ναυτικού, σε ανάλυσή του στην ελληνική εφημερίδα, «Liberal», επισημαίνει: «Η άσκηση ‘Γαλάζια πατρίδα’ αποτελεί την κλασική περίπτωση χρήσης της ‘Ναυτικής Ισχύος’ στις Διεθνείς Σχέσεις για τον εξαναγκασμό του αντιπάλου (…). Ουσιαστικά τα κράτη χρησιμοποιούν την Ναυτική τους Ισχύ ως εργαλείο για να προβάλουν τις διεκδικήσεις τους και να επιβάλουν την ερμηνεία του Διεθνούς Δικαίου σύμφωνα με τα συμφέροντά τους».

Αυτό πράττει η Τουρκία εναντίον της Κύπρου και της Ελλάδος. Ο μέγιστος στόχος της είναι ευδιάκριτος ακόμα και στους πολιτικά αόμματους: Να σπάσει κυριολεκτικά τον ενεργειακό και αμυντικό άξονα μεταξύ Κύπρου-Ελλάδος, Ελλάδος-Αιγύπτου και να επιβληθεί ως ο ρυθμιστής σε θέματα ενέργειας και γεωπολιτικού-στρατηγικού ελέγχου της περιοχής του Αιγαίου και της Αν. Μεσογείου.

Αν η Ελλάδα δεν αντιδράσει δυναμικά στην τουρκική επιθετικότητα, τότε η μεν Κύπρος θα τουρκοποιηθεί, η δε Ελλάδα πρώτα θα κατακρεουργηθεί εδαφικά από την σπάθα του Ερντογάν και μετά θα κατακτηθεί. Αυτήν την εφιαλτική προοπτική, η Αθήνα δεν μπορεί να την αντιμετωπίσει μόνο με την επίκληση του Διεθνούς Δικαίου και τις αρχές της Ε.Ε.