Σε κλοιό κινδύνων η Κύπρος

Σαν θλιβεροί δορυφόροι, περιφερόμαστε γύρω από το δικό μας εθνικό πρόβλημα και αποφεύγουμε να κοιτάξουμε τον μεγάλο χάρτη με τις εστίες ανάφλεξης που πυροδοτούνται σε ολόκληρο τον πλανήτη.

Δικαιολογημένα μπορεί να πει κάποιος πως ο καθείς φλέγεται για το δικό του ζήτημα. Ωστόσο, τίποτε δεν είναι ανεξάρτητο με ό,τι συμβαίνει στον πλανήτη μας. Όλα είναι αλληλένδετα, σε μια αλληλουχία γεγονότων και σε ένα πλέγμα ενδοϊμπεριαλιστικών ανταγωνισμών και συμφερόντων, που δείχνουν πού θα οδηγηθούν οι υποβόσκουσες κρίσεις. Τα συμφέροντα αυτά οδηγούν σε ανατροπή συμμαχιών και δημιουργίας νέων, με στόχο, ασφαλώς, την λεηλασία του πλούτου των λαών που βρίσκονται στο επίκεντρο του ενδιαφέροντος.

Η όξυνση της κρίσης στον Περσικό Κόλπο το τελευταίο διάστημα φέρνει πιο κοντά τους κινδύνους για τους λαούς της περιοχής μας, περιλαμβανομένης και της Κύπρου. Η απερίσκεπτη συμβολή των ελληνικών κυβερνήσεων, αλλά και της Κύπρου, σε μικρότερο βαθμό, στην υλοποίηση των σχεδιασμών ΗΠΑ - ΝΑΤΟ - ΕΕ στην ευρύτερη περιοχή, όπου οξύνεται ο ανταγωνισμός τους με τη Ρωσία και την Κίνα –πέρα από το παραμύθι που σερβίρουν Αθήνα και Λευκωσία ότι αυτές οι συνεργασίες είναι θώρακας προστασίας- ελλοχεύει τεράστιους κινδύνους.

Οι τελευταίες εξελίξεις στα Στενά του Ορμούζ, οι ενέργειες και οι απειλές, συνεπεία της απόσυρσης των ΗΠΑ από τη Συμφωνία για το Πυρηνικό Πρόγραμμα του Ιράν, καθώς και η πρόθεση των ΗΠΑ και ΝΑΤΟ για στρατιωτική συνοδεία των δεξαμενόπλοιων και των εμπορικών πλοίων στον Περσικό Κόλπο δείχνουν τον κίνδυνο πολεμικής εμπλοκής. Στόχος των σχεδιασμών των ΗΠΑ - ΝΑΤΟ στην περιοχή είναι η μείωση της ισχύος των ανταγωνιστών τους και πρώτα απ' όλα ενός σημαντικού συμμάχου της Ρωσίας, του Ιράν. Είναι προφανές ότι μια πολεμική εμπλοκή δεν θα έχει στενά περιφερειακό χαρακτήρα. Η φωτιά θα εξαπλωθεί και θα επεκταθεί σε όλον τον οδικό χάρτη των πλούσιων σε υδρογονάνθρακες περιοχών. Δυστυχώς, η Κύπρος δεν θα αποτελέσει εξαίρεση στο μακελειό που μεθοδεύεται. Τα τύμπανα πολέμου και οι απειλητικές ιαχές από την Τουρκία εναντίον της Κύπρου δεν μπορούν να προσπερνιούνται με αφελέστατες παρηγοριές και διάτρητες υποσχέσεις.

Οι ΗΠΑ ήδη κινητοποιούνται για τη συγκρότηση «νέου διεθνούς συνασπισμού», στο όνομα και της «αντιμετώπισης της τρομοκρατίας», μελετώντας εδώ και καιρό πώς θα αναδιατάξουν τη στρατιωτική τους παρουσία στην ευρύτερη περιοχή της Μέσης Ανατολής, των Βαλκανίων και της Νοτιοανατολικής Μεσογείου.

Σε αυτήν την κατεύθυνση στήριξαν και καθοδήγησαν την πολυμερή συνεργασία Ελλάδας - Κύπρου - Αιγύπτου - Ισραήλ (τη λεγόμενη τετραμερή).

Δυστυχώς, η κυπριακή πολιτική ηγεσία φαίνεται να μην παρακολουθεί τι γίνεται πέρα από τη «μύτη» της.

Ο γνωστός για τα έργα και ημέρες του στην Ουκρανία με το πραξικόπημα στην πλατεία Μεϊντάν, Αμερικανός πρέσβης στην Αθήνα Τζέφρι Πάιατ, περιγράφοντας σε συνέντευξή του τους πυλώνες στους οποίους θα ενισχυθεί η «αμυντική συνεργασία» ΗΠΑ - Ελλάδας, στάθηκε ειδικά στις «διευκολύνσεις που παρέχει η Ελλάδα για αμερικανικές επιχειρήσεις στην ευρύτερη περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου, του Αιγαίου, της Μαύρης Θάλασσας και των Βαλκανίων.

«Η Ελλάδα είναι σημαντικός πάροχος διευκολύνσεων και μας βοηθάει να κάνουμε το ΝΑΤΟ ισχυρότερο...».

Ξεχωρίζοντας, δε, την αξία της βάσης στη Σούδα, εξήγησε ότι οι φιλοδοξίες επεκτείνονται: «Η Σούδα είναι γεμάτη. Δεν υπάρχει χώρος για περαιτέρω ανάπτυξη. Αλλά έχετε πολλές στρατιωτικές εγκαταστάσεις που δεν χρησιμοποιούνται τόσο, όπου εργαζόμαστε μαζί». Η επέκταση της στρατιωτικής παρουσίας των ΗΠΑ στην Ελλάδα, επεσήμανε, θα είναι «μία από τις προτεραιότητές μας». Εξάλλου, όπως είχε επισημάνει και στο συνέδριο του «Economist», πριν από μερικές εβδομάδες, η κυβερνητική εναλλαγή στην Ελλάδα γίνεται «σε μια ιδιαίτερα σημαντική στιγμή, όταν ο ανανεωμένος ανταγωνισμός των μεγάλων δυνάμεων δοκιμάζει τον περιφερειακό ρόλο της Ελλάδας. Η Ελλάδα προστατεύει το νότιο τμήμα της Ευρώπης και όλο και περισσότερο τους σημαντικούς ενεργειακούς, εμπορικούς, θαλάσσιους και επικοινωνιακούς πόρους που περνούν από αυτήν την περιοχή. Πιστεύουμε ότι η συνεργασία ΗΠΑ και Ελλάδας σε όλα τα μέτωπα -και ειδικά στην άμυνα και την ασφάλεια- θα ενισχύσει την ικανότητα της Ελλάδας να προάγει την ειρήνη και τη σταθερότητα στα Βαλκάνια και στην Ανατολική Μεσόγειο».

Η Ελλάδα, λοιπόν, όχι μόνο διευκολύνει τα στρατιωτικά σχέδια του ΝΑΤΟ, αλλά μετατρέπεται σε μιαν απέραντη αμερικανική Βάση. Τον δρόμο άνοιξε η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ του «αριστερού» Τσίπρα και συνεχίζει με ταχύτερους ρυθμούς η Νέα Δημοκρατία του δεξιού Μητσοτάκη. Δηλαδή, ένας δήθεν αριστερός προώθησε τη δουλειά και θα την αποτελειώσει ένας αυθεντικός δεξιός.

Όχι τυχαία, ο Πάιατ μίλησε για «μια πολύ καλή και δυνατή σχέση» που είχαμε «κατά την περίοδο Τσίπρα», όπως και για την «καθαρή δέσμευση από τον Πρωθυπουργό Κυριάκο Μητσοτάκη και την ομάδα του να προχωρήσουμε πιο γρήγορα». Η ανάδειξη της Ελλάδας σε καμαρόπορτα για την προώθηση των αμερικανοΝΑΤΟϊκών ιμπεριαλιστικών σχεδιασμών την καθιστά ορμητήριο και ταυτόχρονα στόχο για την υπεράσπιση των μονοπωλίων τής μιας ή της άλλης πλευράς. Και, επειδή, καλώς ή κακώς, η τύχη της Ελλάδας -που είναι και το μοναδικό μας στήριγμα, όπως λέμε- μας αφορά και μας επηρεάζει άμεσα, το όποιο ολίσθημα ή «στραβοτιμονιά» θα συμπαρασύρει και την Κύπρο.

Στο κοινό ανακοινωθέν απουσιάζει η Τουρκία

Και ενώ η Τουρκία κλιμακώνει τις παράνομες ενέργειές της στην κυπριακή ΑΟΖ και απειλεί πως θα επαναλάβει τα εγκλήματα που έκανε το 1974, στο κοινό ανακοινωθέν τής 1ης Ενεργειακής Υπουργικής Διάσκεψης Ελλάδας, Κύπρου, Ισραήλ, μαζί με τις ΗΠΑ (3+1) απουσιάζει οποιαδήποτε αναφορά για την Τουρκία.

Όλα σχεδόν τα εγχώρια ΜΜΕ περιέγραψαν με πανηγυρισμούς αυτήν τη διάσκεψη, οι δε αρχηγοί των κομμάτων «μούγκα στη στρούγκα»:

«Στήριξη στη Λευκωσία», «στήριξη στο δικαίωμα της Κύπρου να αξιοποιεί τον φυσικό της πλούτο», ακόμα και «ασπίδα στην Κύπρο με συμμαχία στην Ενέργεια»... ξεσάλωναν τα ΜΜΕ.

Και, όμως, στο κοινό ανακοινωθέν εκφράζεται μόνο η γνωστή «ανησυχία» για «τα πρόσφατα προκλητικά βήματα που έχουν γίνει στην περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου», αόριστα και γενικόλογα, όπως κάνουν συστηματικά οι ΗΠΑ, κρατώντας ίσες αποστάσεις.

Στο βάθος, βέβαια, ενθαρρύνουν τις αμφισβητήσεις και την προκλητικότητα της Τουρκίας. Όπως τονίζεται, μάλιστα, «οι ΗΠΑ επαναβεβαίωσαν επίσης τη θέση τους ότι οι πόροι πετρελαίου και φυσικού αερίου του νησιού θα πρέπει να διαμοιραστούν κατά δίκαιο τρόπο μεταξύ των δύο κοινοτήτων της Κύπρου στο πλαίσιο μιας συνολικής διευθέτησης», σιγοντάροντας με κάθε τρόπο τις νέες διευθετήσεις που μεθοδεύονται στην περιοχή, με όχημα αυτήν τη φορά την «ασφάλεια» της Κύπρου και την αξιοποίηση των υδρογονανθράκων της Ανατολικής Μεσογείου. Αν κάτι επιβεβαιώνεται, επομένως, είναι ότι τόσο η ίδια η συνάντηση, όσο και συνολικά τα διακρατικά αυτά σχήματα με την ομπρέλα των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ κάθε άλλο παρά εγγυώνται τα συμφέροντα της Κύπρου, την ειρήνη και τη σταθερότητα στην περιοχή. Το αντίθετο συμβαίνει. Αποτελούν το όχημα για να προχωρήσουν μεθοδεύσεις και σχεδιασμοί, στα γρανάζια των οποίων μπλέκονται επικίνδυνα τα κυριαρχικά δικαιώματα Κύπρου και Ελλάδας.

Δυστυχώς, η ιστορία δεν μας έχει διδάξει. Η πολιτική διορατικότητα από πλευράς Κυβέρνησης και κομμάτων είτε απουσιάζει είτε καθυποτάσσεται στις όποιες επικίνδυνες σκοπιμότητες.

Δεν γίνεται αυτοί που ανέθρεψαν, υποδαύλισαν και όπλισαν την Τουρκία το 1974, να είναι παράγοντας διαμόρφωσης μιας λύσης για το Κυπριακό. Το παζάρι για το Κυπριακό είναι μέρος των σχεδίων τους. Η δήθεν σταθερότητα του ΝΑΤΟ είναι μεγάλη απάτη, αν υπολογιστεί η μεγάλη πολεμική προετοιμασία με το ΝΑΤΟϊκό δόγμα για πυρηνικό πλήγμα.

Διεθνής αντιπροσωπευτική διάσκεψη και όχι Πενταμερής

Αυτοί που έσπευσαν, χαριεντιζόμενοι, μετά τη συνάντηση Αναστασιάδη - Ακιντζί για την επικείμενη νέα συνάντησή τους με τον Γ.Γ. του ΟΗΕ στη Νέα Υόρκη και τις αναφορές για μια νέα Πενταμερή, είναι καλά να μας πουν τι αναμένουν. Θα καμφθεί, μήπως, η αδιαλλαξία της Άγκυρας, αν ξεκινήσουν οι συνομιλίες απ’ εκεί που τερματίστηκαν στον Κραν Μοντανά; Θα τερματίσει η Τουρκία τις παράνομες γεωτρήσεις στην κυπριακή ΑΟΖ; Ή οι νέοι μας σύμμαχοι στις πολυμερείς συνεργασίες θα μας εγκαταλείψουν κακήν κακώς, όταν τα ξαναβρούν με την Τουρκία (που θα τα ξαναβρούν ); Όπως έγινε και στην περίπτωση της «μικρασιατικής εκστρατείας», όταν οι σύμμαχοι της Ελλάδας μετά τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο την ενθάρρυναν να προελάσει κατά της Τουρκίας και μετά την εγκατάλειψαν για τα «μάτια» του Κεμάλ, με τα γνωστά αποτελέσματα της μικρασιατικής καταστροφής το 1922 .

Δυστυχώς, όλα τα κόμματα -εκτός της ΕΔΕΚ- δεν αντιδρούν στη σύγκληση πενταμερούς ή τετραμερούς διάσκεψης για το Κυπριακό. Δυστυχώς, η νέα ηγεσία του ΑΚΕΛ σύρεται σε ό,τι σερβίρουν αυτοί που δημιούργησαν το κυπριακό πρόβλημα. Στο παρελθόν, οι φωτισμένοι ηγέτες του ΑΚΕΛ έκαναν σημαία την υιοθέτηση από τον Μακάριο και τάσσονταν υπέρ της αξιοποίησης της πρότασης τής τότε Σοβιετικής Ένωσης (η οποία ισχύει μέχρι σήμερα) για σύγκληση μιας αντιπροσωπευτικής διεθνούς διάσκεψης, στο πλαίσιο του ΟΗΕ και στην παρουσία όλων των μονίμων μελών του Σ. Ασφαλείας. Τώρα την έχουν εγκαταλείψει και μόνο η ΕΔΕΚ επιμένει σε αυτήν την ορθή θέση, η οποία, αν μη τι άλλο, θα μας διαφυλάξει από μια κακή λύση στο πλαίσιο της ΝΑΤΟϊκής ληστοσυμμορίας.