ΑΟΖ, Τουρκία και... ανόητη πολιτική

ΟΙ ΠΙΟ ΑΝΟΗΤΕΣ πλευρές της εν εξουσία στην Λευκωσία πολιτικής σκέψης ήταν εκείνες που σκαρφίστηκαν ότι, προτείνοντας ως δέλεαρ στην Τουρκία την συμμετοχή της στην αξιοποίηση των υποθαλασσίων κοιτασμάτων της κυπριακής ΑΟΖ, θα έπειθαν τάχα μου την Άγκυρα να προσέλθει με καλές προθέσεις στην συμβιβαστική επίλυση του Κυπριακού, υπό το κράτος της εξίσου ανόητης επινόησης του win-win situation.

ΣΤΑ ΧΡΟΝΙΑ που πέρασαν έκτοτε, η Τουρκία απέδειξε στην πράξη το μέγεθος της κυπριακής ανοησίας. Όλα αυτά τα χρόνια, η Τουρκία, με κρατικό-επιτελικό σχεδιασμό, με μεθοδικότητα, με υπομονή, με διαρκώς διακηρυσσόμενη παγκοσμίως και εμπράκτως επιδεικνυόμενη αταλάντευτη επιμονή, τ’ αξιοποίησε για ν’ αποκτήσει η ίδια, όσα της έλειπαν αναγκαία ναυτικά και πλωτά μέσα, «Μπαρμπαρός», «Πορθητής», «Γιαβούζ» κ.ά., για την θαλάσσια εισβολή του Αττίλα-3 στην κυπριακή ΑΟΖ.

ΧΡΗΣΙΜΟΣ υπενθύμισης συνειρμός:

Το 1963-64 η Τουρκία, η οποία διέταξε την ένοπλη Τουρκανταρσία της ΤΜΤ στην Κύπρο, δεν είχε τ’ αναγκαία μέσα, ούτ’ ευνοϊκές διεθνείς περιστάσεις για να πραγματοποιήσει την εισβολή στην Κύπρο. Πέτυχε μόνο, τότε, ν’ αποκτήσει το εδαφικό και πληθυσμιακό προγεφύρωμά της, των τουρκικών θυλάκων της ΤΜΤ & ΤΟΥΡΔΥΚ. Μεθοδικά και υπομονετικά κι επίμονα, φρόντισε έκτοτε ν’ αποκτήσει σε μία δεκαετία και τ’ αναγκαία μέσα και τις κατάλληλες διεθνείς περιστάσεις, πανέτοιμη ώστε, εκμεταλλευόμενη πάραυτα την κακουργηματική αφροσύνη του χουντικού πραξικοπήματος της 15ης Ιουλίου 1974 στην Κύπρο, να εισβάλει κατακτητής στο νησί με τον Αττίλα-1 της 20ής Ιουλίου και τον Αττίλα-2 της 14ης Αυγούστου 1974.

ΧΡΗΣΙΜΟΤΕΡΑ ως διδάγματα πολιτικής βούλησης:

(α) Σχεδιασμός. (β) Μεθοδικότητα. (γ) Υπομονετική υλοποίηση. (δ) Αταλάντευτη επιμονή.

ΑΦ’ ΟΤΟΥ εντοπίστηκαν τα, και θεόσταλτα ευφροσύνως εκφωνηθέντα, κοιτάσματα υποθαλάσσιου ενεργειακού πλούτου στην, δυνάμει του διεθνούς δικαίου και των διακρατικών συμφωνιών οριοθέτησης με τις πρόθυμες προς τούτο θαλασσίως γειτνιάζουσες χώρες, Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη (ΑΟΖ), η Κύπρος - το κράτος της Κυπριακής Δημοκρατίας, υπό των Ελλήνων Κυπρίων νομίμως κυβερνώμενο από το 1964 - απέκτησε, βέβαιο πλέον κάτω από τους βυθούς των θαλασσών της, το σπουδαιότατο πλεονέκτημα του εν λόγω πλούτου.

ΕΙΠΩΘΗΚΑΝ τότε πολλές χαρμόσυνες μεγαλοστομίες. Το πολιτικό λεξιλόγιο της Λευκωσίας ανακάλυψε αίφνης και τις έννοιες της γεωπολιτικής και γεωστρατηγικής αναβάθμισης και τους στρατηγικούς εταίρους και τις στρατηγικές συνεργασίες και τις ενεργειακές συμμαχίες συμφερόντων κ.ο.κ.

ΑΛΛΑ, το εναγώνιο ερώτημα, για τη Λευκωσία, απ’ την πρώτη στιγμή εντοπισμού των «θεόσταλτων κοιτασμάτων» ήταν ένα:

- Θα διδασκόταν, άραγε, επιτέλους, έστω κι από τις... τουρκικές διδαχές πολιτικής βούλησης, ώστε με

(α) κρατικό-επιτελικό σχεδιασμό,

(β) μεθοδικότητα, επινοητικότητα και πανουργία,

(γ) υπομονετική κι ατσιγκούνευτη υλοποίηση,

(δ) αταλάντευτη επιμονή,

για ν’ αποκτήσει πρωτίστως, αυτόχθονα πλέον, όλα τ’ αναγκαία ναυτικά και άλλα μέσα, προκειμένου να επιδιώξει αξιόπιστα τις ευνοϊκότερες διεθνείς περιστάσεις και την αναβάθμιση σε έμπρακτες συμμαχίες των διακρατικών συνεργασιών της με πρόθυμους γείτονες και άλλες συμφεροντολογικά ενδιαφερόμενες δυνάμεις, για να προστατεύσει εμπράκτως από την διακηρυγμένη επιθετικότητα και την υλοποιούμενη αρπακτικότητα της Τουρκίας, το στρατηγικό πλεονέκτημα του υποθαλάσσιου ενεργειακού της πλούτου;

- ΘΑ ΜΠΟΡΟΥΣΕ, άραγε, ν’ απολακτήσει εγκαίρως τις πιο ανόητες πλευρές τής εν εξουσία πολιτικής σκέψης της, οι οποίες αποκαλύπτουν ολόκληρον τον αχταρμά των διαχρονικώς γελοιοποιηθέντων στην πράξη ψευδαισθήσεων περί Τουρκίας και... αναζητουμένων τουρκικών «πραγματικών προθέσεων» που συστηματικά καλλιεργήθηκαν επί δεκαετίες από το σύνολο των ελληνικών (Αθηνών τε και Λευκωσίας) Ηττημένων Μυαλών;

ΟΤΑΝ ΕΝΤΟΠΙΣΤΗΚΑΝ τα «θεόσταλτα» κοιτάσματα στην ΑΟΖ, αμέσως η στήλη ευθαρσώς διατύπωνε φόβους, κατά πόσον αυτός ο στρατηγικής σημασίας υποθαλάσσιος πλούτος θ’ απέβαινε, εν τέλει, ευλογία ή κατάρα για τον τόπο. Πόσο ευλογία ή τι είδους κατάρα, δεν ήταν βεβαίως εύκολα προσδιορίσιμο.

- ΟΜΩΣ, η φοβερή αμφιβολία είχε σαφώς προσδιορισμένους και πασίγνωστους διαχρονικά λόγους:

- Η εγνωσμένη ανεπάρκεια, ανικανότητα κι αναξιότητα του πολιτικού προσωπικού. Της άρχουσας, εναλλασσόμενης στην εξουσία, κομματοκρατίας, των εκάστοτε κυβερνώντων…

ΜΠΟΡΟΥΣΕ κανείς, μήπως, να ελπίζει ότι η κομματοκρατία - ημετεροκρατία - αναξιοκρατία, με κύριο προσόν τη δημαγωγική εξαπάτηση των ψηφοφόρων της κομματικής πελατείας («το κόμμαν τζιαι τ’ αμμάθκια σας»), οι πολιτικοί του «κουτουρού», του «που στύλλον στύλλον άνεση», του «ως τζιείθθεμερου», των αδιόρθωτων ψευδαισθήσεων και των αθεράπευτων αγκυλώσεων, αίφνης θα μεταβάλλονταν σε άξιους στρατηγικούς παίκτες επωφελούς αξιοποίησης στρατηγικής σημασίας κοιτασμάτων;

- ΑΝΘΡΩΠΟΙ επί δεκαετίες υποταγμένοι, έναντι της Τουρτζιάς, στη μοίρα του ανίσχυρου, του ηττημένου, του συμβιβασμένου, που το μυαλό τους ποτέ δεν δούλεψε στην προοπτική να καταστήσουν την πατρίδα ισχυρότερη και να σχεδιάσουν να γίνουν νικητές, ήταν δυνατόν αίφνης να μεταβληθούν σε επιδέξιους σχεδιαστές εκμετάλλευσης στρατηγικών διαστάσεων κοιτασμάτων;

Α Π Ο ΜΟΝΗ της η ανακάλυψη κοιτασμάτων σήμαινε αμέσως την εκτίναξη στα ύψη, της γεωπολιτικής σημασίας της Κυπριακής Δημοκρατίας. «Θεόσταλτη» ευκαιρία άμεσης, ραγδαίας κι αποφασιστικής ενδυνάμωσης των εσωτερικών κι εξωτερικών συντελεστών της εθνικής της ισχύος. Με προσέλκυση αμοιβαία επωφελών έμπρακτων συμμαχιών και επενδύσεων.

- Εν μιά νυκτί όφειλε η ΚΔ να απαιτήσει από την Ελλάδα τη νεκρανάσταση του Δόγματος Ενιαίου Αμυντικού Χώρου. Και την οριοθέτηση των εκατέρωθεν ΑΟΖ Ελλάδος - Κύπρου.

- Εν μιά νυκτί ν’ αποφασίσει την απόκτηση αυτόχθονης κι επαρκούς δύναμης ναυτικού και αεροπορίας. Με πρώτιστο στόχο να καταστεί η ΚΔ πρωταγωνιστής των εξελίξεων και των συμμαχιών στην περιοχή.

- Ώστε, με την ενδυνάμωσή της, αυτή πλέον να θέτει τους όρους και στην Τουρκία για το Κυπριακό.

ΚΑΙ ΡΩΤΟΥΣΕ τότε, πριν χρόνια, η στήλη:

«Θυμάστε απ’ την ιστορία ότι, όταν εντοπίστηκαν τα πλούσια κοιτάσματα ασημιού στα ορυχεία του Λαυρίου το 483 π.Χ. κι οι ολιγαρχικοί δημαγωγοί υπόσχονταν να κάνουν τους Αθηναίους κάτι σαν τους σύγχρονους σεΐχηδες, ο λαός - η Εκκλησία του Δήμου - πείστηκε από τον ηγέτη των δημοκρατικών τον Θεμιστοκλή, με το ασήμι ν’ αποκτήσει η Αθήνα τον στόλο των 200 τριήρεων, με τον οποίο συνέτριψε στη Ναυμαχία της Σαλαμίνος, το 480 π.Χ., τον στόλο του Ξέρξη, έσωσε την Ελλάδα από τους Πέρσες και κατέστησε την Αθήνα θαλασσοκράτειρα υπερδύναμη της εποχής;».

ΣΗΜΕΡΑ, 4η Αυγούστου 2019, η στήλη διατυπώνει ως εξής την ερώτηση:

- Υπάρχουν άραγε δείγματα ότι κάποια επιτέλους πολιτική σωφροσύνη εκτόπισε επαρκώς την πολιτική ανοησία από τα μυαλά της Λευκωσίας;