Το τίμημα της ειρήνης

Τις δεκαετίες του ‘60-‘70 και αρκετά χρόνια μετά την κυπριακή τραγωδία του 1974 η Κύπρος ήταν χωρισμένη σε δύο στρατόπεδα. Τους Μακαριακούς και τους Γριβικούς. Ούτε στο ένα ούτε και στο άλλο στρατόπεδο οι φερόμενοι ως οπαδοί δεν είχαν τις ίδιες ιδεολογίες, ιδεοληψίες και στοχοπροσηλώσεις. Απλώς «ταυτοποιήθηκαν» μέσα σε ένα πελώριο χωνευτήρι για να προσδιορίζεται ποίοι σε ποια παράταξη ανήκαν.

Αυτός ο παραταξιακός προσδιορισμός σίγουρα δεν ωφέλησε ούτε τον τόπο ούτε και τα συμφέροντα του λαού, καθότι αυτοί που δημιούργησαν το κυπριακό πρόβλημα βολεύονταν με αυτόν τον εθνοκτόνο διχασμό.

Μετά τον θάνατο του Εθνάρχη Μακαρίου το 1977 και του Γρίβα τον Γενάρη του 1974, οι χαρακτηρισμοί αυτοί ξεθώριασαν. Έμειναν μόνο τα φρικιαστικά εγκλήματα της προδοσίας και όσων σήκωσαν χέρι εναντίον της ίδιας τους της πατρίδας, καρφώνοντας το στιλέτο της διχοτόμησης και του εκτουρκισμού πάνω στο καθημαγμένο κορμί της.

Η πολιτική τράπουλα ανακατεύεται και πλέον άλλες «ταυτοποιήσεις» και χαρακτηρισμοί έρχονται να προστεθούν στο άλυτο κουβάρι του Κυπριακού με τους ορατούς και αόρατους εχθρούς να καραδοκούν προκειμένου το χάσμα να μεγεθύνεται.

«Ενδοτικοί, απορριπτικοί, εθνικιστές, αρνητές της λύσης», και άλλοι χαρακτηρισμοί έρχονται να ρίξουν και άλλο νερό στον μύλο του διχασμού. Να ταμπελώσουν, να εκχυδαΐσουν, να λοιδορήσουν τη διαφορετική άποψη.

Ο μεγάλος ένοχος, η Τουρκία, συνεχίζει απτόητη και ανενόχλητη. Οι ΝΑΤΟϊκοί της σύμμαχοι παρακολουθούν τις συνεχιζόμενες παράνομες ενέργειές της. Πέρα από κάποιες φραστικές υποδείξεις δεν κουνούν ούτε το μικρό τους δάκτυλο. Την ίδια ώρα το νεο-σουλτανάτο βαθμολογεί τον αντίκτυπο που έχουν οι απειλές του για μια νέα εισβολή στην Κύπρο όπως του 1974. Στην Κύπρο βαθύνεται το χάσμα μεταξύ πολιτικών και πολιτών για τη μεθοδολογία και τον τρόπο επίλυσης του Κυπριακού. Άλλωστε 45 χρόνια δεν είναι λίγα για να τρωγόμαστε μεταξύ μας και να μη θέλουμε να κατανοήσουμε πως ο κύριος ένοχος για τη μη εξεύρεση λύσης δεν είναι ο λαός αλλά η κατοχική δύναμη, η οποία πλέον δεν αρκείται ούτε και βολεύεται με τη λύση Διζωνικής Δικοινοτικής Ομοσπονδίας.

Εννέα κόμματα ερίζουν για την ορθότητα των θέσεών τους και, ούτε λίγο ούτε πολύ, συνεχίζεται το αυτομαστίγωμα πως για τη μη λύση ευθύνεται ο εσταυρωμένος λαός της Κύπρου, που οι «γνωστικοί» λένε πως δεν θέλει να μοιραστεί το νησί με τους Τ/κ.

Έτσι όσοι κράτησαν τη σημαία των εκπτώσεων, των εκχωρήσεων και της παράδοσης το 2004 υπέρ του εκτρωματικού σχεδίου Ανάν επανέρχονται και θέλουν λέει να ανοίξουν δρόμο στην ειρήνη.

Φευ! Και ποιος Ε/κ - με εξαίρεση μια μειοψηφία αφιονισμένων - δεν επιθυμεί να πρυτανεύσει η ειρήνη σε αυτό το νησί που ελάχιστα βίωσε αυτό το πανανθρώπινο αγαθό; Ποιος δεν θέλει να κοιμάται και να ξυπνά χωρίς το άγχος της ανασφάλειας μιας νέας προέλασης των Τούρκων κατακτητών; Ποιος δεν θέλει να δει τα παιδιά του να μεγαλώνουν και να χαίρεται τις βιολογικές του προεκτάσεις με εγγόνια και δισέγγονα;

Πριν από μερικές ημέρες ανακοινώθηκε η δημιουργία μιας πρωτότυπης πλατφόρμας με την ονομασία «Απόφαση Ειρήνης».

Τυχαία, ή συμπτωματικά, οι πρωτεργάτες και πρωταγωνιστές αυτής της πρωτοβουλίας είναι πρώην κομματικά στελέχη ΔΗΣΥ-ΑΚΕΛ, πρώην υπουργοί και πρώην παράγοντες. Όλοι υπέρμαχοι του σχεδίου Ανάν.

Στην ομάδα εμφανίζονται ως επικεφαλής οι κύριοι Αλέκος Μαρκίδης, Ιωάννης Κασουλίδης, Ανδρέας Χρίστου και Κίκης Καζαμίας, που εδώ και 30 χρόνια βρίσκονταν σε δημόσια αξιώματα και διαχειρίζονταν τις τύχες του λαού.

Διαβάζοντας τη διακήρυξη, η Ξένια Κωνσταντίνου (ΔΗΣΥ), μέλος της Ομάδας Πρωτοβουλίας (γνωστότατη από την εποχή τoυ σχεδίου Ανάν με τα προπαγανδιστικά φυλλάδια της UNOPS), είπε πως τα μέλη της Ομάδας πιστεύουν στη θετική προοπτική της ασφάλειας και της σταθερότητας σε μια επανενωμένη Κύπρο, σε αντιδιαστολή με την ανασφάλεια και τη ρευστότητα που προοιωνίζεται η διχοτόμηση της Κύπρου.

«Η διαπραγματευτική διαδικασία για την κατάληξη σε συμφωνημένη λύση επανένωσης της χώρας, η οποία να συγκεντρώνει την υποστήριξη της πλειοψηφίας του λαού είναι δύσκολη, σύνθετη και πολυεπίπεδη. Παρόλα αυτά, η Ομάδα εκτιμά ότι στη βάση της διαπραγμάτευσης που προηγήθηκε, των σημείων όπου υπάρχουν ήδη συγκλίσεις ή όπου εξακολουθούν να υφίστανται αποκλίσεις, η προοπτική της θετικής κατάληξης είναι ρεαλιστική και εφικτή».

Ο κ. Αλέκος Μαρκίδης ανέφερε πως υπάρχει η διαπίστωση πως δεν υπάρχει ορθή πληροφόρηση για το τι είναι αυτό το πολίτευμα που πάμε να κάνουμε συμφωνημένα από το 1977 (και αυτό χιλιοειπωμένο ρεφρέν από την εποχή προ και μετά σχεδίου Ανάν.) «Η Ομάδα -όπως υποστήριξε - που δεν έχει σχέση με κόμματα και Κινήματα, έχει ως σκοπό να κάνει μια ενδελεχή επεξήγηση όλων των θεμάτων προς τη κοινή γνώμη με τρόπο λογικό, ψύχραιμο και νηφάλιο, αλλά και να ακούσει, να αντικρούσει ή και να πεισθεί από οποιαδήποτε αντίθετα επιχειρήματα».

Ο τέως ΥΠΕΞ Ιωάννης Κασουλίδης σημείωσε πως σήμερα πολιτικοί από διάφορους χώρους, πολιτικούς πρώτης γραμμής από το ΑΚΕΛ, τον ΔΗΣΥ και άλλους πολιτικούς χώρους, ανέντακτους πολίτες, ενώνουν δυνάμεις για το Κυπριακό και τη λύση.

Ο Ανδρέας Χρίστου στη δική του παρέμβαση είπε πως βρισκόμαστε μπροστά σε εξελίξεις, και γι’ αυτό καταθέτουν τις λίγες δυνάμεις που διαθέτει ο καθένας στην προσπάθεια τα πράγματα να προχωρήσουν. Για να γίνει αυτό, χρειάζεται ο κόσμος να έχει περισσότερη ενημέρωση και προετοιμασία.

Ο Κίκης Καζαμίας είπε ότι «στις επαφές που θα έχει η Ομάδα Πρωτοβουλίας με πολίτες, στις ελεύθερες αλλά και στις κατεχόμενες περιοχές, θα πρέπει να αποδείξει την εντιμότητα στη σχέση των μελών της, ανεξάρτητα από την έκφραση απόψεων. Με αυτόν τον τρόπο θα διασκεδαστούν προσεγγίσεις αλαζονείας μερίδας των Ε/κ έναντι των Τ/κ αλλά και των συμπλεγμάτων μειονότητας μερίδας των Τ/κ και θα καταδειχθεί η ανάγκη για ισότητα, που πρέπει να υπάρχει μεταξύ Ε/κ και Τ/κ».

Λογαριάζουν χωρίς τον Ερντογάν. Γιατί η Τουρκία δεν αρκείται με μια λύση ΔΔΟ. Τα θέλει όλα.

Τα μέλη της ομάδας, όμως, δεν μας είπαν ποιο θα είναι το τίμημα αυτής της «Απόφασης Ειρήνης». Πόσες άλλες παραχωρήσεις πρέπει να γίνουν την ίδια ώρα που η Τουρκία προκαλεί απροκάλυπτα και προελαύνει.

Υπό τουρκική διοίκηση

Την περασμένη βδομάδα ο Τούρκος πρώην μόνιμος αντιπρόσωπος της Τουρκίας στο Συμβούλιο της Ευρώπης (ΣτΕ), Ντεριάλ Μπατίμπαϊ, δήλωσε ότι πρέπει να ανατραπεί η απόφαση του «επαρχιακού δικαστηρίου» Αμμοχώστου ότι τα Βαρώσια ανήκουν στο ΕΒΚΑΦ, για να μπορέσει η «επιτροπή ακίνητης περιουσίας» να εξετάσει τις υποθέσεις που έχει ενώπιόν της και αφορούν την περίκλειστη πόλη.

Την ίδια ώρα εμφανίστηκε αισιόδοξος επειδή, όπως υποστήριξε, μια ομάδα Ε/κ στο διαδίκτυο που κατάγονται από τα Βαρώσια υπέβαλαν μεταξύ τους την ερώτηση αν θα επέστρεφαν στο Βαρώσι υπό τουρκική διοίκηση. Όπως είπε «το 70% δεν είναι εναντίον της ιδέας της επιστροφής» και αυτός είναι πολύ σημαντικός αριθμός. Εξέφρασε δε την ελπίδα «να βγήκαν θετικές αποφάσεις προς αυτήν την κατεύθυνση κατά τις πρόσφατες συναντήσεις στην Άγκυρα».

Σε συνέντευξή του στη «Χαβαντίς», ο Μπατίμπαϊ ανέφερε ότι η εν λόγω απόφαση του «επαρχιακού δικαστηρίου» δεν συνάδει ούτε με τις παγκόσμιες αρχές δικαίου ούτε με τους νόμους του ψευδοκράτους, σημειώνοντας ότι αυτή η απόφαση λήφθηκε χωρίς να ενημερωθούν οι κάτοχοι των τίτλων ιδιοκτησίας στην πόλη και την εγκατέλειψαν το 1974. Για να εξεταστεί μια υπόθεση στο δικαστήριο, είναι διεθνής κανόνας ότι όλοι οι ενδιαφερόμενοι πρέπει να παρευρίσκονται στη δίκη, πρόσθεσε.

Υπάρχει μια διαδικασία μπροστά μας μέχρι τις 4 Νοεμβρίου, ανέφερε ο κ. Μπατίμπαϊ, και εάν μέχρι τότε το «ανώτατο» εκδώσει απόφαση που να ακυρώνει την απόφαση του «επαρχιακού», τότε η «επιτροπή ακίνητης περιουσίας» θα μπορούσε να εξετάσει τις υποθέσεις της εταιρείας που έχει προσφύγει και άλλες 500 παρόμοιες αιτήσεις (που αφορούν τα Βαρώσια).

Το ΕΔΑΔ, συνέχισε, «θα είναι πολύ ευχαριστημένο με αυτήν την κατάσταση και ο τρόπος των τοπικών θεραπειών θα ανοίξει και πάλι…»

Υπενθύμισε ότι μετά το Κραν Μοντανά ο ίδιος είχε προτείνει τρία πράγματα για να μετατραπεί το στάτους κβο υπέρ της τ/κ πλευράς και αυτό ήταν η ταχεία εξέταση των υποθέσεων από την «επιτροπή ακίνητης περιουσίας», λέγοντας ότι μέσω αυτής μπορεί να αλλάξει η βάση για το περιουσιακό. Δεύτερο, είπε, είναι η επιστροφή των Μαρωνιτών που θα δείξει την πολυπολιτισμικότητα και το τρίτο το άνοιγμα των Βαρωσίων υπό τ/κ διοίκηση.

Δηλαδή αγάλι-αγάλι γίνεται η παράδοση άνευ όρων.

Οι κατ’ επιλογήν μνημονεύσεις

Είναι εκπληκτικό πόσο εύκολα μπορεί να κατηγορηθούν κάποιοι ως εθνικιστές ή ακόμα χειρότερα σοβινιστές από διάφορους. Η ηγεσία του ΑΚΕΛ κατά το δοκούν και όποτε της συμφέρει μνημονεύει προσωπικότητες αντιστασιακών και κορυφαίων κομμουνιστών που αφιέρωσαν τη ζωή τους στον αγώνα υπέρ του δικαίου και της ελευθερίας.

Συχνά πυκνά σε ομιλίες τους ηγετικά στελέχη επικαλούνται αποσπάσματα από ποιήματα του μεγάλου Τούρκου ποιητή και κομμουνιστή Ναζίμ Χικμέτ, που πέρασε πολλά χρόνια της ζωής του σε φυλακές και εξορίες και του οποίου τα έργα μεταφράστηκαν σε πενήντα γλώσσες, μεταξύ των οποίων και στα ελληνικά. Όπως για παράδειγμα το απόσπασμα από ένα ποίημά του «αν δεν καώ εγώ, αν δεν καείς εσύ, ποιος θα διώξει τα σκοτάδια;». Δεν πάνε όμως πάρα κάτω επειδή δεν τους συμφέρει να αναφερθούν και στον άλλο Ναζίμ Χικμέτ, που διέβλεπε τα κακά που θα διέπρατταν οι Άγγλοι ιμπεριαλιστές.

Όταν τη δεκαετία του ‘50 ξεκίνησαν ταραχές στην Κύπρο και η Αγγλία έμπαζε την Τουρκία ως παίκτη και διεκδικητή προκειμένου με το διαίρει και βασίλευε να παραμείνει στο νησί, ο Ναζίμ Χικμέτ με μήνυμά του στους Τούρκους της Κύπρου τόνιζε: «Η Κύπρος ήταν πάντοτε ελληνική. Δεν υπάρχει κανένα ζήτημα με την ελληνικότητα της νήσου. Η πλειοψηφία των κατοίκων της είναι Έλληνες και δίκαια αγωνίζονται για την Ένωση της νήσου με την Ελλάδα». Απευθυνόμενος ειδικότερα στην τουρκική μειονότητα της Κύπρου, ο Τούρκο ποιητής τόνιζε ότι «πρέπει να συνεργασθεί με τους Έλληνες Κύπριους για την απαλλαγή της νήσου από τον αγγλικό ιμπεριαλισμό… Μόνο όταν η νήσος απαλλαγεί από τους Άγγλους ιμπεριαλιστές, οι Τούρκοι κάτοικοί της θα μπορέσουν να ζήσουν πραγματικά ελεύθεροι…».

Σε άλλες αναφορές του τόνιζε ότι «οι λαοί της Τουρκίας και της Ελλάδας έχουν τους ίδιους θανάσιμα μισητούς εχθρούς: τον αγγλοαμερικανικό ιμπεριαλισμό και τους ντόπιους λακέδες τους.

Για τις πολιτικές του θέσεις το 1951 τού αφαιρέθηκε η τουρκική υπηκοότητα, την οποία απέκτησε μετά τον θάνατό του το 1961.

Βέβαια σήμερα η πλειοψηφία των πολιτών, συμπεριλαμβανομένης και της υποφαινόμενης, δεν υποστηρίζουν «Ένωση» καθότι αυτό το αίτημα νοθεύτηκε και χρησιμοποιήθηκε από το ΝΑΤΟ και τη CIA ως δούρειος ίππος για να διαπραχθεί η εσχάτη προδοσία στην Κύπρο.

Ωστόσο, υπάρχουν πολλοί τρόποι για την επίτευξη της ειρήνης.

Η παράδοση άνευ όρων, η σταδιακή συμμόρφωση και υιοθέτηση θέσεων του κατακτητή, και ο αγώνας μέχρι τη δικαίωση που υιοθετούσαν μέχρι την τελευταία ρανίδα του αίματός τους οι κομμουνιστές και οι πατριώτες ανά τον κόσμο.

Στο χέρι μας είναι ποιαν «απόφαση ειρήνης» θα επιλέξουμε.