Ανάγκη άμεσης ενίσχυσης της δυνατότητας αντίστασης της Κύπρου

Η επεκτατική πολιτική της Τουρκίας σε βάρος της Κύπρου υλοποιείται αδίστακτα και μεθοδικά, βάσει μακροχρόνιου στρατηγικού σχεδιασμού από τη δεκαετία του 1950 (εκθέσεις Νιχάτ Ερίμ 1956, σχέδιο επανάκτησης Κύπρου 1957). Ο στόχος της για έλεγχο όλης της Κύπρου υλοποιήθηκε σε μεγάλο βαθμό με την κατάληψη του 37% του εδάφους της Κύπρου, του 57% της ακτογραμμής της, του 40% της ΑΟΖ της και την εκρίζωση του ελληνικού στοιχείου από το βόρειο τμήμα της Κύπρου, τον εποικισμό του και την ισχυρή στρατιωτική κατοχή του.

Η Τουρκία συνεχίζει τις επεκτατικές ενέργειές της για ολοκλήρωση του στόχου της, ο οποίος πηγάζει από τον «εθνικό όρκο» που ψήφισε η τουρκική εθνοσυνέλευση το 1920, για αναβίωση του νεο-οθωμανικού οράματος της Τουρκίας να επεκτείνει τα σύνορά της και να περιλάβει εδάφη της Ελλάδας, της Συρίας, του Ιράκ και όλη την Κύπρο. Το βασανιστικό ερώτημα που τίθεται σήμερα είναι τι πράττουμε για να ανακόψουμε την τουρκική επιθετικότητα, η οποία συνεχίζεται, παρά τις ενέργειές μας στον διπλωματικό τομέα. Τα ΗΕ παραμένουν απαθή και η ΕΕ αντιδρά υποτονικά, επειδή τα κράτη-μέλη τους έχουν πολύ μεγάλα συμφέροντα με την Τουρκία.

Αυτό που επείγει είναι η ενίσχυση της αμυντικής θωράκισης της ΚΔ. Να αποκτήσει αποτελεσματική αποτρεπτική ισχύ και ικανότητα αντίστασης, με κύριες ενέργειες:

• Την ενίσχυση της δυνατότητας αυτοάμυνας της ΚΔ, που απαιτεί ενδυνάμωση της ΕΦ.
• Τη στενή στρατιωτική συνεργασία με την Ελλάδα και την αναζωογόνηση του δόγματος του ΕΑΧ Κύπρου - Ελλάδας. Η υποβάθμισή του προκάλεσε κενό ασφάλειας, το οποίο εκμεταλλεύθηκε η Τουρκία και αύξησε την επιθετικότητά της στον θαλάσσιο χώρο μεταξύ Κύπρου - Ρόδου / Κρήτης και τις διεκδικήσεις της σε βάρος των ΑΟΖ Κύπρου - Ελλάδας.
• Την επιδίωξη να επεκταθούν και σε αμυντικές συμμαχίες, όπου αυτό είναι δυνατόν, οι στρατηγικές συνεργασίες που έχει αναπτύξει η Κύπρος με τις γειτονικές της χώρες και ισχυρές φίλες χώρες.
• Τη σύνταξη Στρατηγικής Εθνικής Ασφάλειας (ΣΕΑ) και τη συγκρότηση συμβουλίου Εθνικής Ασφάλειας. Τα μικρά κράτη, όπως η ΚΔ, έχουν μεγαλύτερη ανάγκη στρατηγικής, γιατί δεν έχουν περιθώρια λαθών.
• Τη συνέχιση του ενεργειακού προγράμματος της ΚΔ και την επιδίωξη οριοθέτησης της ΑΟΖ της με την Ελλάδα και τη Συρία. Η Ελλάδα πρέπει να διακηρύξει άμεσα τα όρια της ΑΟΖ της.
• Την υποστήριξη του αγωγού φυσικού αερίου EASTMED, που είναι μεγάλης γεωπολιτικής σημασίας. Αποτελεί συμπληρωματική πηγή ενέργειας της ΕΕ και συμβάλλει στην ενίσχυση της κρατικής οντότητας της ΚΔ και των συνθηκών ασφάλειάς της, γιατί δημιουργεί κοινότητα συμφερόντων μεταξύ των εμπλεκομένων χωρών .

Σε ό,τι αφορά την ενίσχυση της δυνατότητας αυτοάμυνας της ΚΔ, απαραίτητη προϋπόθεση είναι η ύπαρξη πολιτικής βούλησης και η διάθεση όλων των εισπράξεων του ΤΑΘ για τις αμυντικές ανάγκες της ΕΦ, η οποία χρειάζεται επειγόντως αναθεώρηση του ΠΥ άμυνας και έκτακτα εξοπλιστικά προγράμματα προς:

Η ΚΔ χρειάζεται μια νέα στρατηγική αντίστασης, η οποία απαιτεί αρραγές εθνικό μέτωπο, πολιτική βούληση, αγωνιστικό φρόνημα και διάθεση όλων των οικονομικών πόρων του ΤΑΘ για την άμυνα, που έχει παραμεληθεί αδικαιολόγητα για παρατεταμένο χρονικό διάστημα. Παραμελήθηκε, λόγω υποβάθμισης της τουρκικής απειλής για έλεγχο όλης της Κύπρου (Νιχάτ Ερίμ) και της αξίας που έχει η στρατιωτική ισχύς για την επιβίωση ενός κράτους (Θουκυδίδης). Οι κυπριακές κυβερνήσεις, διαχρονικά, διαπράττουν το σοβαρό λάθος να μη δίδουν την ίδια βαρύτητα στον συντελεστή της στρατιωτικής ισχύος, σε σύγκριση με τους υπόλοιπους συντελεστές ισχύος (οικονομία, διπλωματία, πληροφορίες). Αυτό προφανώς οφείλεται στο γεγονός ότι δεν έχει κατανοηθεί, στον απαιτούμενο βαθμό, ότι οι συντελεστές ισχύος αλληλοεπηρεάζονται.

Η Κύπρος χρειάζεται έναν μικρό, αλλά σύγχρονο και αποτελεσματικό στρατό με αγωνιστικό φρόνημα, όχι για να ανταγωνιστεί τον τουρκικό στρατό. Αυτό είναι αδύνατο και ουτοπικό. Αλλά για:

• Να λειτουργεί αποτρεπτικά στην τουρκική επιθετικότητα. Η Τουρκία να υπολογίζει κόστος σε αίμα και διεθνή κατακραυγή.
• Να εμπεδώνει το αίσθημα ασφάλειας του λαού.
• Να ενισχύσει τη διπλωματική ικανότητα της ΚΔ και τη δυνατότητά της να συνάπτει αμυντικές συμμαχίες, οι οποίες απαιτούν ύπαρξη κοινών συμφερόντων, αλλά και κοινής συνεισφοράς στην ασφάλεια και ιδιαίτερα τη διάθεση αεροναυτικών δυνάμεων, για τον έλεγχο του θαλάσσιου και εναέριου χώρου, που διασυνδέει τις γειτονικές χώρες.

Η ιστορία διδάσκει ότι οι ισχυροί δεν σέβονται τις ανοχύρωτες πολιτείες. Υπολογίζουν μόνον τον αντίπαλο, που θα τους προκαλέσει κόστος, όσο μικρό και αν είναι αυτό.

Σήμερα η επιθετικότητα της Τουρκίας σε βάρος της Κύπρου βρίσκεται σε έξαρση (εισβολή στην ΑΟΖ, ενίσχυση των τουρκικών δυνάμεων κατοχής με άρματα, πυροβολικό και drones, σχέδια για αεροναυτική βάση στην περιοχή Λευκονοίκου-Τρίκωμου κ.ά.). Αν η Τουρκία, με την απειλή χρήσης ισχύος, δεν πετύχει τον πολιτικό στόχο της για έλεγχο της Κύπρου, δεν πρέπει να αποκλείεται θερμό επεισόδιο στην ξηρά, μετά από μια πράξη προβοκάτσιας (μέθοδος δοκιμασμένη από την Τουρκία), για να αναγκάσει την ΚΔ να αποδεχθεί τους όρους της Τουρκίας στις συνομιλίες για το Κυπριακό.

Δεν υπάρχει καμιά δικαιολογία, η ημικατεχόμενη επί 46 χρόνια Κύπρος, η οποία σήμερα υφίσταται από την Τουρκία νέο ακρωτηριασμό των κυριαρχικών δικαιωμάτων της στην ΑΟΖ της, να στερείται θεσμικού κειμένου ΣΕΑ και να έχει υποβαθμισμένη την αμυντική θωράκισή της, επειδή διαθέτει μόνο μικρό μέρος του ΤΑΘ για τις ανάγκες εξοπλισμών της ΕΦ. Για να έχουμε αποτρεπτική ισχύ και ικανότητα αντίστασης, χρειάζεται πολιτική βούληση και χρήματα. Χρήματα υπάρχουν με επάρκεια από το ΤΑΘ. Υστερούμε στην πολιτική βούληση. Αυτή η συνθήκη πρέπει να αναθεωρηθεί από την Κυβέρνηση και όλον τον πολιτικό κόσμο. Στην ουσία είμαστε μόνοι έναντι ενός αδίστακτου επιδρομέα, αλλά δεν πρέπει να παραδοθούμε. Πρέπει να ενισχύσουμε τη δυνατότητα αντίστασής μας, για να διασφαλίσουμε την ελευθερία μας (Θουκυδίδης Δ92). Να το πράξουμε τάχιστα.

*Αντιστράτηγος ε.α.