Για τον ήρωα Κατσάνη της 33ΜΚ ο Κελέσιης της ΕΟΚΑ

Απ’ τα Κόκκαλα βγαλμένη των Ελλήνων τα Ιερά και σαν πρώτα ανδρειωμένη χαίρε, ω χαίρε, Ελευθεριά, έγραψε Μάϊον μήνα του 1823 στην Ζάκυνθο ο ποιητής Διονύσιος Σολωμός. Κι έγινε όλων των Ελλήνων, στην Ελλάδα, στην Κύπρο, σε όλον τον κόσμο η δεύτερη στροφή του Εθνικού μας Ύμνου. Αυτά των Ελλήνων τα Κόκκαλα τα Ιερά, ανασύρονται και σήμερα, από τα σκλαβωμένα ελληνικά εδάφη του Αγίου Ιλαρίωνα, της Κερύνειας, της Μόρφου, της Αμμοχώστου, 46 χρόνια μετά την τουρκική εισβολή του 1974. Για να ξαναφωνάξουν ίσως, σε όλους όσοι μπορούν να ακροαστούν, την πρώτη στροφή του Eθνικού Ύμνου: Σε γνωρίζω από την κόψη του σπαθιού την τρομερή, σε γνωρίζω από την όψη που με βία μετράει την γη.

Την περασμένη Κυριακή η Κύπρος κήδευσε τα Κόκκαλα τα Ιερά, του 20χρονου ήρωα εφέδρου Καταδρομέα της 33 Μοίρας Καταδρομών Κώστα Πίττα, ο οποίος θυσιάστηκε 31 Ιουλίου 1974 πολεμώντας τους Τούρκους εισβολείς στη μάχη Αγριδακίου. Δύο μέρες νωρίτερα, ο δήμος Αραδίππου τιμούσε με οδωνύμιο και βιβλιοπαρουσίαση τον 31χρονο ήρωα Καταδρομέα υπολοχαγό Νικόλαο Κατούντα της 33ΜΚ που θυσιάστηκε 22 Ιουλίου 1974 πολεμώντας τους Τούρκους εισβολείς στην Κερύνεια.

Χθες Σάββατο, 24 Ιανουαρίου 2020, στον Λυθροδόντα και στην Αγλαντζιά, η Κύπρος κήδευσε τα Κόκκαλα τα Ιερά, άλλων δύο ηρωικών πολεμιστών της Εθνικής Φρουράς του 1974, αγνοούμενων έκτοτε, τα μαρτυρικά οστά των οποίων βρέθηκαν στα σκλαβωμένα από τον Αττίλα ελληνικά εδάφη του Αγίου Ιλαρίωνα και του Κορνόκηπου. Του στρατιώτη Αλέξανδρου Π. Ολύμπιου, που θυσιάστηκε στις μάχες του 361 Τάγματος Πεζικού στον Πενταδάκτυλο και του εφέδρου Σταύρου Αλ. Σταύρου, που θυσιάστηκε πολεμώντας με την 33ΜΚ στον Άγιο Ιλαρίωνα.

ΕΚΕΙ στον σκλαβωμένο από τους Τούρκους Άγιο Ιλαρίωνα εντοπίστηκαν, μετά από 46 χρόνια, τα Κόκκαλα τα Ιερά και του ηρωικού Διοικητή της 33 Μοίρας Καταδρομών ταγματάρχη Γιώργου Κατσάνη.

Εμβληματική μορφή ήρωα.

- Από το 1974, καταταγείσα στο Πάνθεον των Αθανάτων του κυπριακού Ελληνισμού:

- Στη στρατιά της δόξας του Αυξεντίου, του Μάτση και όλων των άλλων της ΕΟΚΑ 1955-1959.

- Του ταγματάρχη Πούλιου και του λοχαγού Καποτά, του λοχαγού της 31ΜΚ Παπαγεωργίου, των Καταδρομέων Απληκιώτη και Κουσουλίδη, του σημαιοφόρου του Πολεμικού Ναυτικού Χρυσούλλη και όλων των άλλων ηρώων του 1964.

- Του λοχία της 32ΜΚ Ευμένιου Μαρκαντώνη του 1967.

- Του ταγματάρχη Τάσου Μάρκου, του αντισυνταγματάρχη Στυλιανού Καλμπουρτζή, του αντισυνταγματάρχη Χρίστου Φώτη, του λοχαγού Σωτήρη Σταυριανάκου και όλων των άλλων ηρώων της Ε.Φ., της ΕΛΔΥΚ και της Α΄ Μοίρας Καταδρομών του 1974.

Ο ΚΕΡΥΝΕΙΩΤΗΣ συγγραφέας Ανδρέας Κελέσιης, αγωνιστής της ΕΟΚΑ στη νεότητά του, έγραψε για τον Ήρωα Διοικητή της 33ΜΚ ΓΙΩΡΓΟ ΚΑΤΣΑΝΗ, στο πικρότατο βιβλίο του «Ελλάδα ζήσε και χωρίς εμάς», εκδόσεις Αιγαίον 2011 και τα εξής:

‘‘Φλεγότανε η Κύπρος εκείνο το μαρτυρικό Σάββατο. Οι ώρες ήτανε τραγικές. Οι Μοίρες καταδρομών η 31η, η 32α και η 33η, ταγμένες για να επιτηρούν τις βουνοκορφές του Πενταδάκτυλου που κατέχουν οι Τούρκοι, από το 1963, βρέθηκαν μακριά από τα στρατόπεδα και τους χώρους εξόρμησής των. Βρίσκουνταν στη Λευκωσία˙ κι ήτανε απασχολημένες με το πραξικόπημα, και σήμερα ακόμα! Οι διοικητές τους εξακολουθούν να υπακούουν στις διαταγές της στρατιωτικής ηγεσίας, να δείχνουν την ενδεδειγμένη στρατιωτική πειθαρχία, σύμφυτη σε κάθε αξιωματικό.

’’Η 33η ΜΚ στάθηκε η πιο άτυχη! Τρεις λόχοι της βρίσκουνταν στη Λευκωσία, σκορπισμένοι σε τρία διαφορετικά μέρη. Με την έναρξη των αεροπορικών επιδρομών τμήμα του 2ου λόχου της Μοίρας με επικεφαλής τον διοικητή της, ταγματάρχη Γεώργιο Κατσάνη έφτασε στο στρατόπεδό της, στο Πέλλαπαϊς, στις 06.00’ το πρωί, δίχα να γίνει αντιληπτό από την τούρκικη αεροπορία. Φτάσανε κι οι εφεδρείες. Ακολούθησε ανασυγκρότηση, φαγητό και σύντομη ξεκούραση στους χώρους διασποράς. Ετοιμάζονται για τις προσχεδιασμένες και προκαθορισμένες από χρόνια νυχτερινές εκκαθαριστικές καταδρομικές επιχειρήσεις, έστω και 12 ολόκληρες ώρες μετά την εισβολή του βάρβαρου Ασιάτη, έστω κι αν απουσίαζε η Ελληνική Μεραρχία. Αξιωματικοί και υπαξιωματικοί γνώριζαν καλά την περιοχή, τις θέσεις, οχυρώσεις του εχθρού, τα μονοπάτια και τις προσβάσεις, αλλά και τις συνήθειες των περιπόλων, τις ώρες αλλαγής των φρουρών... Ώρα κρούσεως ορίστηκε η 11η νυχτερινή. Η μέρα φεύγει, το καλοκαιρινό ηλιοβασίλεμα φαντάζει παράξενο. Οι καταδρομείς βλέπουν από ψηλά την αντίσταση των ηρωικών μαχητών του 251 τάγματος πεζικού, που εξακολουθούν να απωθούν, να στριμώχνουν ολοένα και παραπάνω τους εισβολείς στην παραλία του Πέντεμιλι. Τώρα, ήρθε η δική τους σειρά να επιτεθούν ενάντια στον Ασιάτη εισβολέα. Στόχος η εκπόρθηση και κατάληψη των στρατοπέδων των Τούρκων στις τρεις απότομες βουνοκορφές του «Κοτζάκαγια» από τη 31ΜΚ, του Αγίου Ιλαρίωνα από την 33ΜΚ, και της «Άσπρης Μούττης» από την 32ΜΚ. Οι τρεις αυτές βουνοκορφές μόλις πριν από λίγες ώρες είχαν ενισχυθεί με Τούρκους κομάντος που μεταφέρθηκαν με ελικόπτερα. Η 33ΜΚ στοχεύει την κατάληψη του Αγίου Ιλαρίωνα. Πρώτος κινήθηκε ο λόχος υποστήριξης, μ’ επικεφαλής τον λοχαγό Ευάγγελο Μαντζουράτο, για την έπαυλη Σίμψον, για να ετοιμάσει τους όλμους που θα χτυπήσουν τα υψώματα. Ο 1ος λόχος του Κατούντα και ο 3ος του Ροκκά αναχώρησαν λίγο αργότερα. Μαζί με τον 1ο λόχο πορεύεται και ο ταγματάρχης Κατσάνης, ο διοικητής της Μοίρας.

»Στις 22.55’ οι λόχοι βρίσκονται προ των στόχων τους, όπως και οι λόχοι της 31ΜΚ στον «Κοτζάκαγια». Στις 11 τη νύχτα, ακριβώς στην προκαθορισμένη ώρα, η 33ΜΚ αρχίζει την καταδρομική της επιχείρηση. Μετά από 3 συνεχείς ώρες μάχης, στις 02.00’ ώρα της Κυριακής, δυο κόκκινες φωτοβολίδες ανεβαίνουν ψηλά στον ουρανό. Οι δυο λόχοι κρούσεως της 33ΜΚ βρίσκονται εδραιωμένοι πάνω στις κορυφογραμμές έχοντας υπό τον απόλυτο έλεγχό τους ολόκληρη την περιοχή των υψωμάτων «Καμήλας», του Πύργου Παυλίδη και «Πετρομούθκια». Οι απώλειες της Μοίρας ελάχιστες, οι τραυματισμένοι απομακρύνονται. Ανάμεσά τους, ο υποδιοικητής Ματζουράτος και ο διοικητής του 3ου λόχου υπολοχαγός Ροκκάς. Μεταφέρθηκαν κι δυο στο νοσοκομείο που στήθηκε στο Αββαείο του Πέλλαπαϊς. Μετά την επίδεση των πληγών τους και πριν καλά - καλά ξημερώσει επέστρεφαν κι δυο στο πεδίο της μάχης. Οι νοσηλευτές, οι κάτοικοι στο Πέλλαπαϊς, δεν πίστευαν στα μάτια τους! Κανένας μα κανένας απ’ όσους βρίσκονταν στο χωριό εκείνη τη νύχτα δεν πρόκειται να ξεχάσει τους δυο ηρωικούς αξιωματικούς. Συνέχισε η Μοίρα να προελαύνει με σημαντικές επιτυχίες. Η απόσταση από το φρούριο συνεχώς μικραίνει. Τα εξοντωτικά χτυπήματα που δέχτηκαν οι Τούρκοι, τους προκαλούν πανικό και σύγχυση. Άρχισε να ροδίζει η αυγή και μια κόκκινη φωτοβολίδα ανέβηκε στον ουρανό. Πληροφορούσε πως η 31 ΜΚ είχε καταλάβει το Κοτζάκαγια. Η επόμενη φάση είναι η κατά μέτωπον επίθεση με στόχο την κατάληψη του κάστρου του Αγίου Ιλαρίωνα. Ο Κατσάνης διατάσσει το ξεκίνημα της καθοριστικής, δεύτερης φάσης της μάχης. Ο Λαπηθιώτης καταδρομέας Νεοπτόλεμος Κότσαπας (Δήμαρχος Λαπήθου σήμερα), αναφέρει: «Ένα τμήμα της Μοίρας με επικεφαλής πάντα τον Κατσάνη βρέθηκε στα ΝΔ του πύργου του Παυλίδη και καλυπτόμενο από την ομάδα μας εξουδετερώνει ολόκληρη την τουρκική αντίσταση σ’ αυτό το σημείο. Όσοι Τούρκοι επέζησαν, πανικοβλημένοι τράπηκαν σε φυγή με κατεύθυνση το φρούριο για να σωθούν». Στα προκεχωρημένα τμήματα αρχίζει να παρατηρείται έλλειψη πυρομαχικών και ειδών πρώτης ανάγκης. Ο διοικητής της Μοίρας κατάλαβε πως πίσω του η αλυσίδα ανεφοδιασμού κατέληγε στο πουθενά. Τα τμήματα του πεζικού, που έπρεπε να ακολουθούν, δεν φάνηκαν. Ο Κατσάνης δείχνει τον δρόμο, πρώτος. Μπροστά το τείχος που περιβάλλει την νοτιοανατολική πλευρά του κάστρου. Έδινε φωναχτά οδηγίες στους καταδρομείς του, κρατούσε αυτόματο και είχε στη ζώνη του χειροβομβίδες. Ήτανε καταϊδρωμένος, με πρόσωπο μαυρισμένο από τη συνεχή επαφή με τους καψαλισμένους θάμνους και τους καπνούς που τον τύλιγαν. «Θα τους τσακίσουμε παιδιά. Σε πέντε λεπτά θα είμαστε απάνω», βροντοφώναξε στους καταδρομείς του. Τα φυλάκια του εχθρού συνέχισαν το ένα μετά το άλλο να εκκαθαρίζονται, η τουρκική αντίσταση να εξουδετερώνεται. Η εκρηκτική ταχύτητα της επίθεσης τρομερή, προκαλεί πανικό στους Τούρκους. Ο Κατσάνης με άλλους τέσσερεις καταδρομείς εξουδετερώνει, ξεδοντιάζει και σ’ εκείνο το σημείο την τούρκικη αντίσταση και προχωρεί. Ο Κότσαπας συνεχίζει: «Το δικό μας τμήμα παρουσίασε δυνατότητα προέλασης, σε συνδυασμό με την κάμψη της τουρκικής αντίστασης». Τα γεγονότα διαδέχονται το ένα το άλλο, σχεδόν πάντοτε με θετική κατάληξη, ενώ η ώρα φτάνει στις 9 το πρωί της Κυριακής, 21ης Ιουλίου 1974. Η προέλασή μας αν και αργή εξακολουθεί να είναι σταθερή και νικηφόρα». Στη δεξιά πτέρυγα της Μοίρας ο διοικητής μας προσπαθεί να εξουδετερώσει την τουρκική αντίσταση βοηθούμενος από 4 καταδρομείς. Κάλυψη και στους πέντε παρείχα εγώ με δεύτερο καταδρομέα, κρυμμένοι πίσω από ένα μεγάλο βράχο». Εκείνη ακριβώς η στιγμή σημαδεύει καθοριστικά τις εξελίξεις! Ετοιμαζόταν ο Κατσάνης για καινούργιο ξεπέταγμα, για καινούργια επίθεση όταν άκουσε να τον φωνάζουν: «Κύριε Κατσάνη, κύριε Κατσάνη, μην χτυπάτε, εμείς είμαστε!». Ο ηρωικός καταδρομέας ξαφνιάστηκε, διερωτήθηκε: «Άραγε η περιοχή δεν βρισκόταν πια στα χέρια του εχθρού; Αλλά επιτέλους ποιοι καταδρομείς βρίσκονταν μπροστά του; Χωρίς μάλιστα να το γνωρίζει η διοίκηση της Μοίρας». Γνώριζαν δυστυχώς οι Τούρκοι όλα τα ονόματα, το κάθε στοιχείο που αφορούσε τους Έλληνες αξιωματικούς που υπηρετούσαν στην Κερύνεια. Το κατασκοπευτικό τους δίκτυο, που ποτέ δεν σταμάτησε να δουλεύει, ήτανε για τη δεδομένη στιγμή παραπάνω από αποτελεσματικό. Γι’ αυτήν ακριβώς τη στιγμή ο Νεοπτόλεμος Κότσαπας εξιστορεί: «Ο διοικητής μας σηκώνεται και προσπαθεί να αλλάξει θέση, και ενώ όλοι στοχεύαμε μπροστά προς το μέρος της τουρκικής αντίστασης μια καλοσημαδεμένη σφαίρα τον χτυπάει από αριστερά, προερχομένη από την άλλη πλευρά του βράχου όπου βρισκόμασταν. Κι ενώ ο διοικητής μας έπεφτε κατά γης, συνεχείς ριπές αυτομάτων όπλων γάζωναν κυριολεκτικά το σημείο εκείνο για αρκετά λεπτά». Η αναπάντεχη αυτή απώλεια ήρθε να επισκιάσει τη νικηφόρα πορεία προς το κάστρο του Αγίου Ιλαρίωνα’’... (Ανδρέα Κελέσιη, "Ελλάδα ζήσε και χωρίς εμάς", 2011).