Κουρσάροι της Μεσογείου

Το Ισραήλ, η Κύπρος και η Ελλάδα υπέγραψαν την κατασκευή του EastMed. Και υιοθέτησαν κοινή γραμμή πλεύσης. Η Τουρκία, όμως, κλιμακώνει τις απειλές της. Εφαρμόζει την πολιτική των κανονιοφόρων και σηκώνει πολεμικά κύματα στέλνοντας στρατεύματα στη Λιβύη. Γράφει στα παλαιά των υποδημάτων της το Διεθνές Δίκαιο και επιδιώκει να επιβάλει δικούς της κανόνες. Διά της ισχύος της. Αυτό δεν είναι σύγχρονο φαινόμενο. Αντιθέτως, αναδύεται από το ιστορικό βάθος των θαλασσών της Μεσογείου, όταν ο κουρσάρος της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, Χαϊρεντίν Πασάς, ο γνωστός Μπαρμπαρόσα, ανακηρύχθηκε Σουλτάνος της Μπαρμπαριάς. Του λαού των Βερβέρων, που κατοικούσαν στα βορειοαφρικανικά παράλια. Από τα δυτικά του Νείλου ώς τη Λιβύη και από εκεί στην Τυνησία ώς στο Γιβραλτάρ. Και από τη Μεσόγειο ώς τον ποταμό του Νίγηρα.

Σήμερα, η Τουρκία ακολουθεί τα αχνάρια του Μπαρμπαρόσα. Και ο Ερντογάν θέλει να τον ξεπεράσει. Χωρίς να υπολογίζει κανέναν. Ζει και αναπνέει με το όραμα της ανασύστασης της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Κινείται επικίνδυνα μεν, άψογα δε, μεταξύ των ΗΠΑ και της Ρωσίας, ακροβατώντας σε τεντωμένο σχοινί συγκλινόντων, αλλά και αποκλινόντων συμφερόντων. Έβαλε πλώρη για τη Γαλάζια Πατρίδα. Ο Ερντογάν έχει όραμα. Και εμείς εφιάλτη. Που δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί και να διαλυθεί με επαναπροσεγγιστικά μπαλόνια και αγκαλίτσες στη γραμμή αντιπαράταξης, τις οποίες η Τουρκία εκλαμβάνει ως αδυναμία. Ποτέ ως καλή θέληση. Αυτή, λοιπόν, η πολιτική του εξευμενισμού έχει καταρρεύσει στο Κραν Μοντανά και πρόσφατα στο Βερολίνο. Κλιμάκωσε τις τουρκικές προκλήσεις και άνδρωσε τη θαλάσσια πειρατεία, η οποία εκδηλώνεται στο μοντέλο του Μπαρμπαρόσα. Μια πειρατεία που διήρκεσε αιώνες και τερματίστηκε το 1815, όταν ο Αμερικανός πλοίαρχος Στίβεν Ντικάτουρ επιτέθηκε στο Αλγέρι. Στη φωλιά των κουρσάρων. Και τους ανάγκασε να υπογράψουν συμφωνία που εξαιρούσε τα πλοία της χώρας του από την παράνομη δράση τους. Εν ολίγοις, απελευθέρωσε τις θάλασσες με την ισχύ των ΗΠΑ.

Ενώ, λοιπόν, οι σύγχρονοι κουρσάροι του Μπαρμπαρόσα αλωνίζουν τη Μεσόγειο, στις 7 του μήνα θα επισκεπτόταν την Κύπρο ο Αμερικανός Υπουργός Εξωτερικών, Μάικ Πομπέο, ο οποίος είναι νομικός και πολιτικός, αλλά και απόφοιτος της Στρατιωτικής Ακαδημίας. Γνωρίζει, δηλαδή, τη σημασία και της εννόμου τάξεως, αλλά και της παρανομίας. Της ελευθερίας, καθώς και της ισχύος. Γνωρίζει, όμως, και κάτι άλλο. Η χώρα του είναι αυτή που έχει δημιουργήσει την αδίστακτη τουρκική πολεμική μηχανή. Και έχει ευθύνη για την πειρατεία του Ερντογάν στη Μεσόγειο. Με δικά της όπλα έγινε η εισβολή στην Κύπρο και στην ΑΟΖ της, στη Συρία και τώρα στη Λιβύη.

Η Αμερική ισχυρίζεται ότι είμαστε στρατηγικός της εταίρος και ότι θέλει την κατασκευή του EastMed. Εάν θέλει, μπορεί. Έχει και τα μέσα και τη δύναμη. Όχι μόνο να φτιάξει τον EastMed, αλλά και να επαναλάβει την ιστορία του πλοίαρχου Ντικάτουρ. Χωρίς να ρίξει κανονιά. Με τη σκιά της ισχύος της. Με οικονομικά μέσα. Θέλει όμως; Αλλά γιατί ρωτάμε εάν θέλει η Αμερική; Η δική μας ηγεσία θέλει; Πώς να θέλει, όταν πλείστοι των ηγετών μας υποκλίνονται στην τουρκική πειρατεία και επιμένουν να δώσουμε το φυσικό αέριο με αγωγό στην Τουρκία; Όταν είναι αλλεργικοί στις συμμαχίες και στην ισχύ; Στην αποτροπή της τουρκικής απειλής; Γιατί, λοιπόν, διερωτόμαστε αν θέλουν οι ΗΠΑ να βάλουν σε τάξη την Άγκυρα, όταν υπάρχουν ημέτεροι, οι οποίοι στο όνομα του λεγόμενου «ρεαλισμού» αποδέχονται και τους πασάδες και τους κουρσάρους της Μεσογείου; Όταν επιμένουν να κρατούν ψηλά και υπερήφανα τη σημαία του ραγιαδισμού. Για τις προθέσεις της δικής μας ηγεσίας πρέπει πρωτίστως να διερωτηθούμε και μετά για εκείνες των ΗΠΑ. Όσο, δε, για τους κουρσάρους του Ερντογάν, η θέση τους είναι σαφής: Τα θέλουν όλα. Δια πυρός και σιδήρου! Με το πειρατικό ξίφος του Μπαρμπαρόσα...