Πρωταγωνιστές, κομπάρσοι και ορντινάντσες

Στο έμπα του 2020 η Κύπρος, ως μια σύγχρονη «Αργώ», ξεκινά ένα νέο ταξίδι μέσα σε φουρτουνιασμένα πελάγη και αγριεμένες θάλασσες. Με τον θυμωμένο Ποσειδώνα να κρατά την πυξίδα, τις σαρκοβόρες Σειρήνες να αποκοιμίζουν τους κωπηλάτες και να καραδοκούν. Oι μπαρκαρισμένοι αγνοούν τον προορισμό αυτής της «εκστρατείας», σε ποιες ξέρες ή απάνεμα λιμάνια θα οδηγηθούν.

Ως ο πιο αδύναμος κρίκος στην αλυσίδα των παγκόσμιων εξελίξεων, η Κύπρος άγεται και φέρεται ανάλογα με τους ρυθμούς των «Σειρήνων», οι οποίες πριν από μερικές δεκαετίες επιχείρησαν να την καταποντίσουν και να την μετατρέψουν σε αβύθιστο αεροπλανοφόρο τους.

Τώρα άλλαξαν οι ρόλοι με τους ίδιους πρωταγωνιστές, τους ίδιους κομπάρσους και τις αφιονισμένες ορντινάντσες, σε διαφορετικά, όμως, συμμαχικά στρατόπεδα. Αφού μας φόρτωσαν έναν αιμοσταγή Αττίλα πάνω στην πλάτη μας να ροκανίζει την ιστορία μας και να απειλεί την επιβίωσή μας, οι «πρωταγωνιστές», ή οι μεγάλοι παίκτες, θέλουν τάχα να μας σώσουν, χρησιμοποιώντας μας ξανά ως δόλωμα για τις ανίερες στοχεύσεις τους.

Με τις τριμερείς, τετραμερείς και πολυμερείς συμμαχίες, η Κύπρος, λένε, μετατρέπεται σε παγκόσμιο ενεργειακό κόμβο και κέντρο σταθερότητας της περιοχής .Έστω και αν δεν έβγαλε ακόμα ούτε ένα γαλόνι πετρέλαιο ή φυσικό αέριο, μοιραία και άβουλη κουβαλά πίσω της τις ανεπούλωτες πληγές της κατοχής.

Ήδη εξοικειωθήκαμε με τους βρυχηθμούς των «Γκρίζων Λύκων» και τα απειλητικά γρυλίσματα του αυταρχικού Ερντογάν, ο οποίος υπενθυμίζει καθημερινά και φορτικά πως η Τουρκία δεν πρόκειται να εγκαταλείψει ποτέ την Κύπρο. Επιχείρησαν με ένα πρόστυχο γλωσσάρι να παραχαράξουν την ιστορία μας και τις έννοιες της κατοχής και του σφετερισμού. Μας είπαν να λέμε και να γράφουμε τα κατακτημένα από την Τουρκία εδάφη μας απλά και ανώδυνα ως «βόρειο τμήμα». «Μα, αφού δεν μπορούμε να αντισταθούμε στον βιασμό, τουλάχιστον ας τον απολαύσουμε», είναι μερικές από τις έμμεσες προτροπές ηγετίσκων και ακολούθων, οι οποίοι προ καιρού ξεπέρασαν το όριο των άτακτων υποχωρήσεων και καθημερινά επιμένουν σε «λύση τώρα», έστω και αν η Τουρκία παραβιάζει κάθε αρχή δικαίου και δοκιμάζει τις αντοχές μας. Είναι αυτές οι κομματικές ηγεσίες οι οποίες εμπέδωσαν το τραγούδι των «Σειρήνων» και μας επαναλαμβάνουν την ίδια ιστορία, πως τάχατες η Τουρκία θα εκτεθεί ανεπανόρθωτα σε έναν νέο γύρο συνομιλιών, αφού θα αποδειχθεί η αδιαλλαξία της. «Ψύλλος στον κόρφο της», βέβαια, αλλά το μεγάλο κόλπο δεν κρύβεται ούτε καν στις λεπτομέρειες. Προσφέρεται στο πιάτο ως ορεκτικό στον οντά του νεο-σουλτάνου, καθότι η Άγκυρα ούτε καν σκέφτεται το Κυπριακό. Μεθυσμένη από την οσμή των πλούσιων κοιτασμάτων πετρελαίου στη Λιβύη, ετοιμάζεται για μια νέα στρατιωτική επιχείρηση στη βορειοαφρικανική αυτή χώρα. Ας μην ξεχνάμε πως η Λιβύη, ακόμη και σήμερα, παραμένει μια χώρα με τεράστια πετρελαϊκά αποθέματα και εν μέσω αβυσσαλέου εμφυλίου πολέμου παράγει 1,3 εκατομμύρια βαρέλια πετρελαίου ημερησίως! Το «έπαθλο» για τον τελικό νικητή θα είναι μεγάλο.

Ανήμερα της απόφασης της τουρκικής Βουλής για αποστολή στρατευμάτων στη Λιβύη, το Κόμμα των Εργαζομένων, που έχασε προ πολλού τα ματογυάλια της μνήμης του και ξέχασε την αριστερή του ιδεολογία, τόνιζε σε ανακοίνωσή του:

«Το ΑΚΕΛ εμμένει στη θέση του ότι το ΦΑ πρέπει να αξιοποιηθεί για την προώθηση της λύσης στο Κυπριακό, καθώς και για την εκτόνωση της έντασης που προκαλεί η Τουρκία με τις έκνομες ενέργειές της.
Είναι θέση του ΑΚΕΛ που, δυστυχώς, αποδεικνύεται καθημερινά από τα ίδια τα γεγονότα, ότι χωρίς λύση στο Κυπριακό θα βρίσκουμε συνεχώς την Τουρκία μπροστά μας να απειλεί και να προκαλεί εμπόδια και ένταση.
Χρειάζεται, λοιπόν, να παραμείνουμε επικεντρωμένοι στην επίλυση του Κυπριακού, η οποία θα αντιμετωπίσει αποτελεσματικά πολλά από τα προβλήματα που προκαλεί η Τουρκία και θα ανοίξει προοπτικές για τη συνεργασία στην περιοχή μας…»

Η Τουρκία δεν ακούει κανέναν. Ούτε τον Τραμπ ούτε και τον Πούτιν, πόσω μάλλον εμάς που φαίνεται μας έχει του χεριού της.

Βέβαια, οι αναθεωρητές του κομμουνισμού και οι ορντινάντσες της διεθνούς τάξης πραγμάτων έχουν οδηγήσει στην έξοδο πολλούς αριστερούς που δεν ανέχονται τις υποκλίσεις και τις γαλιφιές με τους κατακτητές.

Ωστόσο, σε κάθε κόμμα υπάρχει πάντα η μάζα των αθώων χειροκροτητών και των ευπροσάρμοστων που βολεύονται σε όλες τις καταστάσεις. Είναι αυτοί που κρατούν ακόμα τις ηγεσίες ΔΗΣΥ -ΑΚΕΛ και τις ανεβοκατεβάζουν στην πρώτη και δεύτερη θέση.

Πήγαν στράφι οι πανηγυριώτικες ανακοινώσεις

Εκεί που οι ορντινάντσες της Αστερόεσσας πανηγύριζαν για την κάθοδο του Αμερικανού ΥΠΕΞ, Μάικ Πομπέο, στην Κύπρο και θυμιάτιζαν την αμερικανική στήριξη, ο αποκλεισμός της πρεσβείας των ΗΠΑ στη Βαγδάτη από εξαγριωμένους Ιρακινούς άλλαξε άρδην τις εξελίξεις. «Η επίθεση κατά της αμερικανικής πρεσβείας στο Ιράκ υποχρέωσε τον Υπουργό Εξωτερικών Μάικ Πομπέο να ακυρώσει την περιοδεία του σε πέντε ευρωασιατικές χώρες, μεταξύ αυτών και την Κύπρο, και να παραμείνει στην Ουάσιγκτον», σύμφωνα με τον εκπρόσωπο του Στέιτ Ντιπάρτμεντ. Όπως είπε, «η επίσκεψη θα γίνει αργότερα, λόγω της ανάγκης ο Υπουργός Εξωτερικών να παραμείνει στην Ουάσιγκτον συνεχίζοντας να παρακολουθεί την κατάσταση που βρίσκεται σε εξέλιξη στο Ιράκ και να διασφαλίσει την ασφάλεια των Αμερικανών στη Μέση Ανατολή». Έτσι προσγειώθηκαν ανώμαλα ακόμα μια φορά οι πάσης Κύπρου φιλοαμερικανοί, που διαλαλούσαν το μεγάλο ενδιαφέρον των ΗΠΑ υπέρ της Κύπρου.

Το χάος και τα μεγάλα εγκλήματα

Όσα σήμερα βιώνει ο πλανήτης -και ιδιαίτερα η περιοχή της Μέσης Ανατολής και Ανατολικής Μεσογείου- οφείλονται στα μεγάλα εγκλήματα των μεγάλων παικτών του διεθνούς ιμπεριαλισμού. Μετά την εισβολή στο Ιράκ και τον απαγχονισμό του Σαντάμ Χουσεΐν, οι λάμιες του διεθνούς ιμπεριαλισμού μεθόδευσαν το 2011 ένα άλλο κτύπημα, προκαλώντας το χάος στη Λιβύη και έναν εμφύλιο πόλεμο που σήμερα παίρνει διαστάσεις παγκοσμιοποίησης. Η υπογραφή του Μνημονίου Συναντίληψης για την Οριοθέτηση των Θαλασσίων Δικαιοδοσιών στη Μεσόγειο μεταξύ της Τουρκίας και της Κυβέρνησης Εθνικής Συμφωνίας (GNA), με έδρα την Τρίπολη, επανέφερε στο προσκήνιο το χάος που επικρατεί από το 2011 μέχρι σήμερα στη Λιβύη. Η απόφαση της Γαλλίας και της Βρετανίας -κατά κύριο λόγο- να ξεφορτωθούν τον επί δεκαετίες ισχυρό άνδρα της χώρας, Μουαμάρ Καντάφι, υλοποιήθηκε, με τις Ηνωμένες Πολιτείες «να ηγούνται από πίσω» («leading from behind»), όπως ήταν η φράση που φέρεται να είχε χρησιμοποιήσει ο τότε Αμερικανός Πρόεδρος Μπαράκ Ομπάμα.

Η «συμμαχία των προθύμων» που δημιουργήθηκε αξιοποίησε τις υποδομές του ΝΑΤΟ και η Ελλάδα συνέδραμε, μαζί με άλλα κράτη, μέσω βάσεων στο έδαφός της για τις αεροπορικές επιδρομές. Οι προειδοποιήσεις του Καντάφι -προτού βρει οικτρό θάνατο από τους «εντεταλμένους»- ότι θα προκληθεί χάος με την άνοδο των ισλαμιστών, δεν λήφθηκαν υπ’ όψιν .Κανένας δεν θα μπορούσε να φανταστεί, και κυρίως η Ελλάδα, ότι θα βρισκόταν σήμερα αντιμέτωπη με την αμφισβήτηση των δικαιωμάτων της επί θαλασσίων ζωνών από την Τουρκία στην Κεντρική Μεσόγειο και με την εγκατάσταση μιας τουρκικής βάσης στην ίδια περιοχή.

Όπου επέδραμαν στρατιωτικά οι Αμερικανοί και οι ΝΑΤΟϊκοί σύμμαχοί τους προκάλεσαν χάος και καταστροφές, με τα προβλήματα να παραμένουν άλυτα ή να αποκτούν τέτοια περιπλοκότητα, που η λύση τους θεωρείται απομακρυσμένη. Κύπρος, πρώην Γιουγκοσλαβία, Ιράκ, Συρία και τώρα η Λιβύη, τα μεγάλα θύματα των κατά συρροή εγκλημάτων.

Σήμερα η Λιβύη αποτελεί ένα πολεμικό θέατρο στο οποίο πρωταγωνιστούν ισλαμιστές διαφόρων αποχρώσεων, πρώην στελέχη του καθεστώτος Καντάφι, καθώς και κράτη όπως η Ιταλία, η Γαλλία, η Ρωσία, η Τουρκία, η Αίγυπτος, τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα και το Κατάρ, που συνδράμουν, ανάλογα με τα συμφέροντά τους, τις δύο αντιμαχόμενες πλευρές. Και η Κύπρος, η οποία κινδυνεύει να μετατραπεί σε «αβύθιστο αεροπλανοφόρο» της Τουρκίας και των άλλων παικτών, πλέει σε πελάγη ευτυχίας για την υπογραφή κατασκευής του EastΜed, λες και με αυτήν θα λύσει τα ζωτικά της προβλήματα.