Υπάρχουν άραγε ηγέτες;

Καταστροφικοί υπήρξαν οι χειρισμοί της κυπριακής πολιτικής και κομματικής ηγεσίας και η πορεία που ακολούθησαν μετά την τουρκική εισβολή.

Αντί να εργαστούν πρωτίστως για την εθνική συμφιλίωση και συνδιαλλαγή και στη συνέχεια για τη δημιουργία ενός ενιαίου και αρραγούς αντικατοχικού και εθνικοαπελευθερωτικού μετώπου, έπραξαν το αντίθετο.

Προφανώς, ενδιαφέρονταν να πλήξουν περισσότερο την Ελλάδα, γιατί φρονούσαν ότι θα μπορούσαν να τα βρουν με τους «αδελφούς» τους Τ/κ ως εάν αυτοί είχαν το πάνω χέρι.

Με την υπογραφή των ούτω καλούμενων «συμφωνιών υψηλού επιπέδου» (γνωστές ως «συμφωνίες κορυφής») –Μακαρίου - Ντενκτάς (1977) και Κυπριανού - Ντενκτάς (1979)– απενοχοποιήσαμε την Τουρκία και έμμεσα αποδεχθήκαμε τα τετελεσμένα της εισβολής και κατοχής και μετατρέψαμε το κυπριακό πρόβλημα σε θέμα ενδοκοινοτικής διένεξης.

Με το άνοιγμα αργότερα μερικών οδοφραγμάτων, με τα οποία ο Ντενκτάς μάς κατέλαβε εξ απήνης σε μία περίοδο που αυτός αισθανόταν τρομερή πίεση λόγω των κινητοποιήσεων διαμαρτυρίας των Τ/κ, εξαιτίας της επικρατούσης στα κατεχόμενα αθλίας κατάστασης, εδραιώθηκε η διχοτόμηση και δόθηκε η εντύπωση ότι στην Κύπρο υπάρχουν δύο κράτη με τη λειτουργία αστυνομικών και άλλων ελέγχων σε αυτά.

Άλλωστε ο ίδιος ο Ντενκτάς μίλησε για «μήνα του μέλιτος».

Τώρα βλέπουμε τα αποτελέσματα με την εισροή εκατοντάδων λαθρομεταναστών στις ελεύθερες περιοχές και την αύξηση του λαθρεμπορίου με τον ούτω καλούμενο «κανονισμό της πράσινης γραμμής» και τη διοχέτευση προϊόντων «Made in Turkey» ή άλλων παραγομένων στην Τουρκία.

Η κατάσταση είναι εκτός ελέγχου και διερωτώμαι εάν αποδειχτούν αποτελεσματικά οποιαδήποτε μέτρα ήθελε ληφθούν.

Ακούμε τώρα ότι θα πρέπει να επαναρχίσουν «σοβαρές» και «ουσιαστικές συνομιλίες». Για τέσσερεις και πλέον δεκαετίες τι είδους «συνομιλίες» και «διαπραγματεύσεις» διεξάγονταν, παρά μόνον «κουβέντες του καφενείου», ως επιτυχώς έχουν χαρακτηρισθεί, που επέτρεψαν στην Τουρκία να εδραιώσει τα τετελεσμένα της εισβολής και κατοχής και να καταστήσει τα κατεχόμενα εδάφη μας νομό (επαρχία) της. Τώρα, αφού η ενσωμάτωση των κατεχομένων έχει ήδη ολοκληρωθεί, εισήλθε στην τελευταία φάση με την ισλαμοποίησή τους.

Συνεπώς όσοι μιλούν περί «απελευθέρωσης» και «επανένωσης» ευσυνείδητα εμπαίζουν τον κυπριακό λαό. Όλα τα ως άνω τετελεσμένα δεν ανατρέπονται πλέον, πολύ περισσότερο όταν η Τουρκία όχι μόνο επιθυμεί μόνιμη στρατιωτική παρουσία, αλλά και διατήρηση «εγγυητικών δικαιωμάτων», αφού τελική επιδίωξή της είναι η επανάκτηση της Κύπρου και ο μόνιμος και ολοκληρωτικός έλεγχός της.

Εις τι άλλο αποσκοπεί η δημιουργία αεροπορικής βάσης στο Λευκόνοικο και ναυτικής βάσης στον κόλπο της Αμμοχώστου;

Τις προθέσεις της αυτές η Τουρκία ουδέποτε τις απέκρυψε και τις διακηρύττουν καθημερινά Τούρκοι αξιωματούχοι, εκτός και αν ηχούν σε ώτα μη ακουόντων πολιτικών και κομματικών ηγετίσκων.

Υπάρχουν όμως και οι μουεζίνηδες της ούτω καλούμενης «επαναπροσέγγισης», ως εάν πρόκειται για διαφορές δύο «κοινοτήτων» και μιλούν για «δίκαιη, βιώσιμη και λειτουργική λύση» στα πλαίσια της ούτω καλούμενης «Διζωνικής, Δικοινοτικής Ομοσπονδίας» (Δ.Δ.Ο.) με «πολιτική ισότητα», αλλά δεν μας λέγουν σε ποιο Σύνταγμα και σε ποια χώρα υπάρχει τέτοιο καθεστώς, όταν όλες οι διεθνικές και πολυεθνικές Ομοσπονδίες διαλύθηκαν και κατέρρευσαν μέσα σε ποταμούς αιμάτων (π.χ. Γιουγκοσλαβία), με εξαίρεση το «βελούδινο διαζύγιο» της Τσεχοσλοβακίας.

Μάλιστα τέτοια Δ.Δ.Ο. πουθενά δεν υπάρχει με δήθεν «σωστό περιεχόμενο».

Εκείνο που έπρεπε να συσταθεί μετά την τουρκική εισβολή θα επιβάλλετο να ήταν η δημιουργία και σφυρηλάτηση ενός ενιαίου και αρραγούς εθνικοαπελευθερωτικού και αντικατοχικού μετώπου και όχι «πλατφόρμες επιτροπές επαναπροσέγγισης»!

Και επειδή κάποτε γίνεται και λόγος από μερικούς τουρκοπροσκυνημένους ότι για όλα φταίει ο εθνικισμός των Ελληνοκυπρίων και όχι η τουρκική επιθετικότητα και βουλιμία (που λανθασμένα αποκαλείται «αδιαλλαξία»), καλό θα ήταν να τονιστεί ότι αυτός ο εθνικισμός ήταν αλυτρωτικός και απελευθερωτικός, εδραζόμενος στην Αρχή της Αυτοδιάθεσης, όπως ακριβώς ήταν και ο εθνικισμός των Αράβων μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο για απαλλαγή τους από τον αποικιακό ζυγό (αγγλικό, γαλλικό και άλλους) και δημιουργία ανεξάρτητων κρατών.

Υπάρχουν όμως άραγε πεφωτισμένοι και χαρισματικοί πολιτικοί ηγέτες, με εθνικό ανάστημα και ήθος, που να επαναφέρουν το Κυπριακό στην πραγματική του διάσταση ως πρόβλημα εισβολής και κατοχής και να αγωνιστούν για την πραγματική απελευθέρωση;

Υ.Γ.

(1). Μουεζίνης: μουσουλμάνος κληρικός που καλεί τους πιστούς σε προσευχή.

(2). Γραικύλος: Ο Έλληνας που είναι ανάξιος της εθνικής του παραδόσεως, ο ξεπεσμένος, παρηκμασμένος Έλληνας, συνήθως δουλοπρεπής προς τους ξένους.

(3). Τουρκοπροσκυνημένους: Ως τέτοιους χαρακτήρισε ο Γέρος του Μοριά, Θεόδωρος Κολοκοτρώνης, όσους αναγνώρισαν ως κυρίαρχους τους Τούρκους και αποδέχθηκαν την υποτέλεια σε αυτούς, όπως ο οπλαρχηγός Νενέκος όταν ο Ιμπραήμ εισέβαλε στην Πελοπόννησο και κινδύνευσε η Επανάσταση του 1821. Εξού και παρέμεινε παροιμιώδης η φράση του «Φωτιά και τσεκούρι στους Τουρκοπροσκυνημένους».

*Πρώην συνδικαλιστής