Άλκηστη Παυλίδου: Όταν η ζωή μιμείται την τέχνη και η τέχνη τη ζωή

Έφυγε μέσα σε απέραντη αγάπη, μνημονευμένη από τους πάντες, τους δικούς της ανθρώπους, τους φίλους και τους συνεργάτες της, αλλά και από το απέραντο πλήθος των ανώνυμων ανθρώπων, που όλα αυτά τα χρόνια την είχαν αναβιβάσει στην πιο περίοπτη θέση στο εικονοστάσι της καθημερινής, προσωπικής τους μυθολογίας.

Η απώλειά της βύθισε σε ανείπωτη θλίψη μια ολόκληρη κοινωνία, αλλά το μέλλον, αν κρίνει κανείς από την αθρόα συγκινητική αντίδραση του κοινού, θα την κρατά, πάντα, προστατευτικά, στην αγκαλιά του, σαν ένα απαράμιλλο παράδειγμα - ανθρώπινο και καλλιτεχνικό – μίμησης και ανενδοίαστου σεβασμού.

Οι ηθοποιοί, κατά κανόνα, είναι όντα αλαφροΐσκιωτα, ξυπνούν εύκολα από τον… κρότο της πραγματικότητας και γλιστρούν μέσα στη σαγηνευτική αχλή του φανταστικού, για να υπάρξουν σε άλλους κόσμους, ως άλλες υπάρξεις, αλλά πάντα με καρφωμένο το βλέμμα σ’ ένα ανυπέρβλητο σημείο προσήλωσης: το κοινό, το οποίο τρέφουν και τους τρέφει, υπενθυμίζοντάς τους πως η πραγματικότητα είναι η αρχή και το τέλος του ταξιδιού. Με αυτό μεταμορφώνουν τη σκηνή σ’ έναν καθρέφτη, που περιέχει, θαρρείς, τα πάντα, σε μιαν αμοιβαία, αόρατη τελετουργική σύμπραξη.

Η Άλκηστη Παυλίδου είχε το ταλέντο αλλά και την τύχη - ίσως, μάλλον, μέρος του ταλέντου της ήταν και η ικανότητα να εφελκύει, μ’ έναν τρόπο σαγηνευτικό, τις αναπάντεχες δωρεές της τύχης - να καταυγασθεί ως θεατρική persona ακριβώς μέσα από αυτήν τη σχέση με το κοινό. Η επί πολλά χρόνια δημόσια παρουσία της είτε στο θεατρικό σανίδι είτε στην τηλεοπτική οθόνη είτε στο σελιλόιντ δεν την έκαναν απλώς φιλική ή οικεία, αλλά της προσέδωσαν τα χαρακτηριστικά ενός προσώπου σχεδόν μυθικού που άγγιζε, έως τα απώτατα βάθη, το λαϊκό αίσθημα: Μια σχεδόν ανεπίληπτη εικόνα, η οποία ενισχυόταν ολοένα από την αναπόδραστη σύμπραξη των υποκριτικών της ρόλων και της πραγματικής της ζωής. Είναι σπάνια τύχη ένας σπουδαίος καλλιτέχνης να ενοφθαλμίζει το τάλαντό του στη σχεδόν αχειροποίητη χαρισματικότητά του ως ανθρώπινου όντος. Θέλει εξαιρετικής ποιότητας υλικά και μιαν άρτια αρχιτεκτονική μορφοποίηση για να πετύχει κανείς κάτι τέτοιο. Η Άλκηστη Παυλίδου, η Άλκη, ήταν, ακριβώς, αυτό το έκπαγλο σύνθεμα στοιχείων αρθρωμένο σε μια πασίχαρη μορφή, που την καθιέρωσαν στη συνείδηση τόσο του κοινού, όσο και των ανθρώπων του θεάτρου, ως μια καθολικά σεβαστή persona, υπεράνω κάθε βασανιστικής μικρότητας και επιτηδευμένης ευτέλειας. Γι’ αυτό, το πέρασμά της θα ανακαλείται, πάντα, ως σηματωρός μιας πορείας, όπου ο βηματισμός στο θεατρικό σανίδι και το ταξίδι της ζωής θα αντανακλώνται, αξεδιάλυτα, στον ρυθμό μιας ενιαίας κίνησης όπου η τέχνη και η ζωή γίνονται ένα.

Η καλλιτεχνική πορεία

Η Άλκηστη Παυλίδου γεννήθηκε στη Λευκωσία, αδελφή του σπουδαίου ηθοποιού και σκηνοθέτη Νίκου Χαραλάμπους. Από παιδί, σε ηλικία μόλις έντεκα χρονών, έλαβε μέρος σε παιδικά προγράμματα του ΡΙΚ στο ραδιόφωνο και μετά στην τηλεόραση.

Σπούδασε στη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου. Τελειώνοντας τις θεατρικές τις σπουδές το 1976 επέστρεψε στην Κύπρο. Ξεκίνησε από το ΡΙΚ, από την τηλεόραση και το ραδιόφωνο του κρατικού ραδιοτηλεοπτικού ιδρύματος. Στον ΘΟΚ εντάχθηκε το 1977, όπου συνεργάστηκε ως τακτική ηθοποιός μέχρι το 2002. Στον ΘΟΚ τής δόθηκε η ευκαιρία να παίξει σημαντικούς ρόλους σε παραστάσεις στην Κύπρο και το εξωτερικό, όπως: «Ικέτιδες», «Τρωάδες», «Οθέλλος» και άλλα.

Με τον ΘΟΚ συνεργάστηκε σε περισσότερες από 90 παραγωγές, μεταξύ των οποίων: «Τα δύο μαγεμένα δενδράκια» (1976), «Ο πιγκουίνος πάει στην πόλη» (1977), «Άτταλος III» (1977), «Ο Μορμόλης» (1978 & 1985), «Ικέτιδες» (1978), «Οίκος Ευγηρίας “Η ευτυχισμένη δύσις”» (1979), «Ο καλός άνθρωπος του Σετσουάν» (1979), «Οθέλλος» (1979), «Ο βυσσινόκηπος» (1980), «Πλούτος» (1980), «Λυσιστράτη» (1981 & 1997), «Το διπλανό κρεββάτι» (1982), «Ιωαννίκιος» (1983), «Ηλέκτρα» (1983), «Σχολείο για κλόουν» (1984), «Το γατάνιν» (1985), «Η στρίγγλα που έγινε αρνάκι» (1988), «Βόυτσεκ» (1987), «Ο Μίδας έχει αυτιά γαϊδάρου» (1988), «Εκάβη» (1988), «Πέτρος ο Α’» (1990), «Η άνοδος του Αρτούρο Ουί» (1990), «Φοίνισσες» (1990 & 2002), «Σφήκες» (1991), «Ανδρομάχη» (1992), «Ελένη» (1992), «Φαύστα» (1992), «Η χαρτοπαίχτρα» (1993), «Τρεις αδελφές» (1993), «Όνειρο καλοκαιρινής νύχτας» (1995), «Η Αλίκη στη χώρα των θαυμάτων» (1996), «Θεσμοφοριάζουσαι» (1996), «Το βασιλόπουλο της Βενεδιάς» (1997), «Ο Σπανός τζι οι σαράντα Δράτζιοι» (1997), «Γέρμα» (1998), «Ο καπετάν Γιακουμής» (2000), «Χειροκροτήματα» (2000), «Μακμπέθ» (2000), «Του κάτω κόσμου τα καμώματα» (2001), «Ο Κορυδαλλός» (2001), «Ο Γλάρος» (2001), «Μυρμιδόνες, Νηρηίδες, Φρύγες» (2004).

Ιδιαίτερα γνωστή και αγαπητή στο ευρύ κοινό έγινε με την κωμική τηλεοπτική σειρά του Sigma, «Βουράτε Γειτόνοι», σε σενάριο Γιώργου Τσιάκκα, όπου ερμήνευσε, μ’ έναν συγκλονιστικό και ανεπανάληπτο τρόπο, την «Πέπα», καθιερώνοντάς την στη συνείδηση του κυπριακού κοινού ως την πλέον αντιπροσωπευτική γυναικεία μορφή της κυπριακής μικροαστικής οικογένειας.

Ο αποχαιρετισμός του Προέδρου της Δημοκρατίας

«Είναι με θλίψη που πληροφορήθηκα τον θάνατο της Άλκηστης Παυλίδου, της κορυφαίας ηθοποιού που μας χάρισε αμέτρητες ερμηνείες στο θέατρο και την τηλεόραση. Eιλικρινή συλλυπητήρια τόσο στην οικογένειά της όσο και στον καλλιτεχνικό κόσμο του τόπου μας. Αιωνία ας είναι η μνήμη της», ανέφερε μέσα από το προσωπικό του προφίλ στο Twitter ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, Νίκος Αναστασιάδης, για την απώλεια της σπουδαίας ηθοποιού.

«Με μεγάλη μου λύπη πληροφορήθηκα τον θάνατο της Άλκηστης Παυλίδου, της σπουδαίας αυτής ηθοποιού, που η προσφορά της στον πολιτισμό και στην κοινωνία ήταν τεράστια. Εκφράζω τα βαθιά και ειλικρινή μου συλλυπητήρια στην οικογένεια και στους οικείους της. Αιωνία της η μνήμη», ήταν ο αποχαιρετισμός του Κυβερνητικού Εκπροσώπου, Κυριάκου Κούσιου, ενώ ο ΥΠΠΑΝ, Πρόδρομος Προδρόμου, εξέφρασε τη βαθιά θλίψη του για τον αδόκητο θάνατο της διαπρεπούς ηθοποιού Άλκηστης Παυλίδου, «η οποία υπηρέτησε πιστά το θέατρο για πέρα από τρεις δεκαετίες και λάμπρυνε με την παρουσία της τη θεατρική και τηλεοπτική σκηνή του τόπου μας. Η Άλκηστη Παυλίδου, πρόσχαρος και φιλικός άνθρωπος και ιδιαίτερα αγαπητή από τον κόσμο, αφήνει σε όλους μας πολύ όμορφες αναμνήσεις, αλλά και μια σημαντική παρακαταθήκη με την τέχνη της».

Ο ΘΟΚ

Τη βαθιά του θλίψη για την απώλεια της Άλκηστης Παυλίδου εξέφρασε, σε ανακοίνωσή του, ο Θεατρικός Οργανισμός Κύπρου (ΘΟΚ).

«Η Πρόεδρος και τα μέλη του Διοικητικού Συμβουλίου, ο Καλλιτεχνικός Διευθυντής, το Διοικητικό και Τεχνικό προσωπικό του ΘΟΚ εκφράζουν τη βαθιά τους θλίψη για την απώλεια της Άλκηστης Παυλίδου, μιας χαρισματικής γυναίκας και σημαντικής ηθοποιού, που υπηρέτησε με αγάπη, συνέπεια, αφοσίωση και δοτικότητα το θέατρο της Κύπρου και την υποκριτική τέχνη», αναφέρει. Ο Θεατρικός Οργανισμός Κύπρου εκφράζει, τέλος, τα ειλικρινή του συλλυπητήρια στην οικογένειά της.

Σε ανακοίνωσή της, εξάλλου, η Ένωση Ηθοποιών Κύπρου εκφράζει θλίψη «για τον θάνατο της πολυαγαπημένης και σπουδαίας συναδέλφου Άλκηστης Παυλίδου. Η Άλκηστή μας έφυγε μετά από πολύχρονη μάχη με την επάρατη νόσο. Εκφράζουμε τα ειλικρινή μας συλλυπητήρια στις κόρες της, Χριστίνα και Κύνθια, στον αδελφό της, Νίκο Χαραλάμπους, και σε όλη την οικογένειά της», καταλήγει η ανακοίνωση της Ένωσης Ηθοποιών Κύπρου.

Συλλυπητήριες ανακοινώσεις εξέδωσαν επίσης το Ινστιτούτου Πολιτισμού, το ΡΙΚ, πολιτικά κόμματα και πλήθος οργανώσεων.