Τοπικά

Το δεύτερο κύμα της πανδημίας δεν βρίσκεται πλέον επί θύραις, είναι εδώ

Αν κυριαρχήσει η υποτίμηση του κινδύνου και όχι η ευθύνη του ενός απέναντι στον άλλο και στο κοινωνικό σύνολο, πολύ φοβάμαι πως τα όσα ζούμε σήμερα θα είναι τα προεόρτια των όσων δύσκολων θα έρθουν

Όποιος ζει στην πόλη ή την Επαρχία της Πάφου και πει πως έπεσε από τα σύννεφα με αυτό που συνέβη εδώ τις τελευταίες μέρες σε σχέση με τον κορωνοϊό, τότε είτε εθελοτυφλεί είτε μάλλον ηθελημένα κοροϊδεύει τον εαυτό του. Και, για να μην παρεξηγηθώ, εννοώ φυσικά την απότομη αύξηση των κρουσμάτων covid-19 και κυρίως την εξάπλωση του ιού ανάμεσα στη μαθητική κοινότητα σε κάποιες περιοχές της Επαρχίας.

Το δεύτερο κύμα της πανδημίας δεν βρίσκεται πλέον επί θύραις, είναι εδώ και μάλιστα επελαύνει. Το τοπικό και μερικό lockdown δεν προέκυψε από το πουθενά, αφού όλοι εμείς με τον τρόπο μας συμβάλαμε στο να επεκταθεί ο ιός. Μπορεί να ενοχλούνται κάποιοι διαβάζοντας τα όσα γράφουμε, όμως όλοι, μηδενός εξαιρουμένου, συμβάλαμε με τον τρόπο μας στην υποτίμηση του κινδύνου.

Ακόμη και την πρώτη ημέρα επιβολής των νέων μέτρων, όταν για τις ανάγκες του ρεπορτάζ του τηλεοπτικού σταθμού ΣΙΓΜΑ έδινα ανταπόκριση από κεντρικό σημείο της πόλης και φορώντας, όπως προβλέπουν τα σχετικά διατάγματα του Περί Λοιμοκαθάρσεως Νόμου, τη μάσκα μου, δεν ήταν λίγοι εκείνοι που απευθυνόμενοι προς το μέρος μου μού είπαν ότι πρέπει να ενημερώνουμε σωστά τον κόσμο και όχι να τον παραπληροφορούμε. Μάλιστα κάποιοι δίχως ενδοιασμό άνετα τραβούν μια μονοκονδυλιά και λένε πως φταίνε τα κανάλια και οι δημοσιογράφοι που δεν λένε την αλήθεια, ότι δηλαδή δεν υπάρχει κορωνοϊός!

Υπάρχουν ακόμη αρκετοί που πιστεύουν ότι όλα αυτά είναι αποκύημα της φαντασίας των Μέσων και πως η αύξηση των αριθμών προέκυψε εντέχνως, ως προπαγάνδα από την Κυβέρνηση, για να πέσει η προσοχή αλλού και να φύγει από τα Cyprus Papers.

Η γενική στάση απέναντι στην πανδημία, η απαξίωση των θεσμών, η υποτίμηση των επιστημόνων, ο χλευασμός των Mέσων, αλλά κυρίως η άγνοια του κινδύνου και η ημιμάθεια γύρω από το θέμα, έφεραν και την αύξηση των κρουσμάτων.

Φτάσαμε σε σημείο, ενώ κάποιοι (όχι εμείς) «λέγαμε» πως δεν υπάρχει κορωνοϊός, να παρουσιάζονται ημερησίως πάνω από 200 κρούσματα και τα 150 να θεωρούνται υποφερτός αριθμός. Φτάσαμε σε σημείο, ενώ κάποιοι (όχι εμείς) «πιστεύαμε» πως όλα είναι προϊόν σκευωρίας, να έχουμε 180 κρούσματα ημερησίως, εκ των οποίων τα 140 προέκυψαν από ιδιωτική πρωτοβουλία, πράγμα που σημαίνει πως αυτοβούλως προσερχόμαστε για να διαπιστώσουμε αν είμαστε θετικοί, επειδή ήρθαμε σε επαφή με επιβεβαιωμένο κρούσμα.

Με αυτά λοιπόν ως δεδομένο, μόνο τυχαίο δεν είναι που σήμερα η Πάφος βιώνει την «επεκτατική» μανία της πανδημίας με ανησυχητικό ρυθμό. Μεγάλη εστία μόλυνσης αποτέλεσε τις τελευταίες ημέρες η περιοχή Χρυσοχούς, με τους ντόπιους να παραδέχονται ότι υπήρξαν τρεις εστίες μόλυνσης στην περιοχή, που δυστυχώς κατέληξαν σε έναν κοινό συντελεστή, το να πληγεί σημαντικά η μαθητική κοινότητα σε Γυμνάσιο, Λύκειο και Τεχνική Σχολή.

Σήμερα, με την απόφαση του Δήμου Πόλεως, της Σχολικής Εφορείας και των Οργανωμένων Γονέων της περιοχής, πέρα και πάνω από τις οδηγίες του Υπουργείου αλλά και τη δημόσια παραδοχή του Δημάρχου της Πόλης στο ΣΙΓΜΑ ότι εντός της μαθητικής κοινότητας της περιοχής υπάρχουν 26 συνολικά επιβεβαιωμένα κρούσματα, η απόφαση για αποχή των παιδιών από τα σχολεία μόνο ως σοφή φαντάζει, έστω και αν δεν απολαύει της συμφώνου γνώμης του Υπουργείου Παιδείας.

Αυτό που έγινε στην Πόλη ιδιωτικά, η αποχή, ως προσπάθεια αναχαίτισης της διασποράς, θα γίνει και αλλού, όχι όμως αυτοβούλως, αλλά διά της επιβολής, αν δεν συμμορφωθούμε. Αν δεν αντιληφθούμε ότι η αλυσίδα διάδοσης δεν σπάζει, αν εμείς δεν συμβάλουμε προς αυτήν την κατεύθυνση, τότε δυστυχώς θα έρθουν χειρότερες μέρες και αυστηρότερα μέτρα.

Στο χέρι μας είναι να αναστρέψουμε τα δεδομένα και να αντιμετωπίσουμε την κατάσταση. Πώς; Με απλούς τρόπους, τηρώντας τα μέτρα, κρατώντας τις αποστάσεις, με τη χρήση της μάσκας, με τη χρήση των αντισηπτικών, αλλά κυρίως με τη γνώση των χαρακτηριστικών εξάπλωσης του «αόρατου εχθρού».

Αν κυριαρχήσει η υποτίμηση του κινδύνου και όχι η ευθύνη του ενός απέναντι στον άλλο και στο κοινωνικό σύνολο, πολύ φοβάμαι πως τα όσα ζούμε σήμερα θα είναι τα προεόρτια των όσων δύσκολων θα έρθουν.