Και, τώρα, τι θ’ απογίνουμε χωρίς τον Ακιντζί;

Την ώρα που κάποια κόμματα και οργανώσεις στην ελεύθερη Κύπρο ακόμη κλαίνε για την εκλογή του Ερσίν Τατάρ στην ηγεσία του κατοχικού καθεστώτος, στα Ηνωμένα Έθνη ζεσταίνονται οι μηχανές για ταχεία επανέναρξη των συνομιλιών για το Κυπριακό. Είναι τέτοιο το κλάμα που μεταφράζεται σε οδυρμό, λeς και εάν εκλεγόταν ο Μουσταφά Ακκιντζί θα άνοιγε ο δρόμος για επίτευξης δίκαιης λύσης. Το ΑΚΕΛ ισχυρίζεται ότι τα δεδομένα γίνονται τώρα πολύ πιο δύσκολα με συνομιλητή τον Τατάρ, που προκρίνει διχοτομικές επιλογές στη βάση των επιθυμιών της Άγκυρας. Ξεχνά, φαίνεται, το ΑΚΕΛ και όχι μόνο, πως ο εκάστοτε «εκλελεγμένος» εκπρόσωπος των Τουρκοκυπρίων / εποίκων αποτελεί μαριονέτα και πιόνι της Άγκυρας. Πριν από τις «εκλογές», συνοδοιπόροι του ΑΚΕΛ και παρατρεχάμενοι του μεγαλύτερου κόμματος της Κύπρου, επέκριναν χωρίς αιδώ τον Πρόεδρο Αναστασιάδη και τον Υπουργό Εξωτερικών Χριστοδουλίδη πως «η πολιτική τους στο Κυπριακό είναι χαώδης, αδιέξοδη και επικίνδυνη». Προχωρώντας ένα βήμα πάρα πέρα κατηγορούσαν ανερυθρίαστα την κυπριακή Κυβέρνηση πως «αρνείται την οδό της ειρήνης», καλώντας την να κόψει πια «τις ρητορικές εξάρσεις εναντίον της Τουρκίας». Και όλα αυτά συνέβαιναν την ώρα που οι φρεγάτες του πειρατή Ερντογάν έζωναν την Κυπριακή ΑΟΖ και όργωναν την ελληνική υφαλοκρηπίδα, διατυμπανίζοντας πως το μισό Αιγαίο είναι τουρκικό.

Τα ερωτήματα που αναφύονται από αυτήν την πρακτική της μείζονος αντιπολίτευσης, αλλά και κύκλων της συμπολίτευσης, είναι πολλά και καίρια. Μήπως φταίνε οι αριστεροί, προοδευτικοί και φιλειρηνιστές Χριστόφιας και Ταλάτ που απέτυχαν να λύσουν το Κυπριακό; Μήπως ευθύνονται οι ενδοτικοί Κληρίδης και Βασιλείου ή η διακυβέρνηση Τάσου Παπαδόπουλου – ΑΚΕΛ που δεν κατάφεραν να φθάσουν σε λύση; Λοιπόν, συμπατριώτισσες και συμπατριώτες, φρονούμεν ότι τα πράγματα στην Κυπριακή Δημοκρατία είναι τραγικά όχι μόνο στο μέτωπο της διαφθοράς και της διαπλοκής, που κατασπαράσσει την κοινωνία, αλλά και στους χειρισμούς που ακολουθούνται διαχρονικά στη διαδικασία επίλυσης του Κυπριακού. Αντί της χάραξης μακρόχρονης και εμπνευσμένης υπερκομματικής πανεθνικής στρατηγικής για αντιμετώπιση του ιταμού εισβολέα, ακολουθούνται πολιτικές κατευνασμού του θηρίου, μάλιστα εν μέσω αλληλοκατηγοριών για το τις πταίει, που τείνουν να ενοχοποιήσουν την ελληνοκυπριακή πλευρά για τα εκάστοτε ναυάγια των συνομιλιών. Και αυτό, τη στιγμή που είναι οφθαλμοφανές πως αποκλειστικός ένοχος για την κατάσταση στην Κύπρο είναι η επεκτατική πολιτική των νεο-οθωμανών, που οι υβριδικές βλέψεις τους δεν περιορίζονται στην περιοχή μας αλλά επεκτείνονται μέχρι και τα ενδότερα της Ευρώπης.

Προφητικό άρθρο

Σύροντας αυτές τις γραμμές, έρχεται στο μυαλό μου άρθρο του 1991, με τίτλο «Η πέτρα του Κικέρωνα», του Κώστα Ν. Χατζηκωστή, που αρχίζει με το απόφθεγμα του Ρωμαίου πολιτικού – φιλόσφου Κικέρωνα «Το να σκοντάψει κανείς δύο φορές στην ίδια πέτρα είναι παροιμιώδες αίσχος». Και προσθέτει : «Σε μια εποχή που πέφτουν τα τείχη του Βερολίνου και ενώνεται η Γερμανία. Σε μια εποχή που θεωρείται στίγμα και κατάρα η Διχοτόμηση. Σε μια εποχή που γίνονται πόλεμοι των Ηνωμένων Εθνών για να ελευθερωθούν μικρά και αδύναμα κράτη. Σε μια εποχή που η κατάκτηση είναι αδιανόητη έννοια και στη θεωρία και στην πράξη. Σε μια τέτοια εποχή, τι μας λέγεται; Μας λέγεται με όλη την απάνθρωπη σοβαρότητα να κάτσουμε να συνομιλήσουμε και πάλι με τον κατακτητή μας για νέες υποχωρήσεις, ώστε να υπάρξει συμβιβασμός.

»Μας λέγουν ποίοι; Μας λέγουν τα Ηνωμένα Έθνη και ο Γραμματέας τους, που μέχρι προχθές έκαμναν… ειρηνευτικό πόλεμο για να ελευθερώσουν το Κουβέιτ από τον Ιρακινό εισβολέα. Μας το λέγουν οι Αγγλοαμερικανοί, που δεν δέχονται τίποτε λιγότερο από την άνευ όρων απελευθέρωση του Κουβέιτ. Μας το λέγουν οι Ευρωπαίοι, οι οποίοι στη Γερμανία χαιρετίζουν την ενοποίηση με ύμνους προς τη δημοκρατία και την ελευθερία, στο Κουβέιτ πανηγυρίζουν τη νίκη των Συμμάχων και στις ανατολικές χώρες δοξολογούν την απελευθέρωση των σκλάβων.

»Μας λέγουν λοιπόν όλοι αυτοί να συζητήσουμε με Νέες Υποχωρήσεις, για να επιτευχθεί επιτέλους η Διχοτόμηση της Κύπρου. Και η νομιμοποίηση (με την υπογραφή μας) της τουρκοποίησης της μισής Κύπρου σήμερα και όλης αύριο. Και οι δικοί μας υπεύθυνοι ηγέτες τι μας λέγουν τόσα χρόνια; Ο ρεαλισμός, λέγουν, υποβάλλει ότι δεν έχουμε άλλη διέξοδο. Πρέπει να συζητήσουμε τη διχοτόμηση (ομοσπονδία τουρκικής μορφής), διαφορετικά θα έλθουν χειρότερες μέρες. Δηλαδή; Πρέπει να τουρκέψουμε με την υπογραφή μας. Δηλαδή; Δηλαδή, απλώς να συζητήσουμε με τι σάλτσα θα φαγωθούμε, γιατί ούτως ή άλλως θα φαγωθούμε».

Τα επαναλαμβανόμενα λάθη

Τα σοφά λόγια του Κώστα Ν. Χατζηκωστή ηχούν δυνατά στο μυαλό μας ενόψει των επικείμενων συνομιλιών για το Κυπριακό, υπενθυμίζοντας στους πολιτικούς μας ηγέτες πως τα επαναλαμβανόμενα λάθη στην προσέγγιση του Κυπριακού συνιστούν έγκλημα κατά της πατρίδας. Ενόψει της επικείμενης φάσης των συνομιλιών, η ιστορία κτυπά δυνατά την πόρτα μας, και μας προστάζει να κλείσουμε τ’ αφτιά μας στην καραμέλα περί τελευταίας ευκαιρίας που μεταφράζεται σε υποταγή άνευ όρων στις ορδές του κατακτητή, ο οποίος βρίζοντας Έλληνες, Ευρωπαίους, θεούς και δαίμονες, απειλεί να μετατρέψει την Κύπρο σε προτεκτοράτο της Άγκυρας. Τώρα είναι, λοιπόν, η ώρα να αφυπνισθούμε συγκροτώντας ισχυρό πανεθνικό μέτωπο, προκειμένου να εξηγήσουμε τεκμηριωμένα στους Ευρωπαίους εταίρους και σε όσους θεωρούμε συμμάχους μας, πως είμαστε διατεθειμένοι να εξασφαλίσουμε τα ζωτικά συμφέροντά τους στην περιοχή, αρκεί να επιβάλουν ισχυρές κυρώσεις με τεράστιο κόστος στην Τουρκία, αν δεν συναινέσει στην εξεύρεση δίκαιης, δημοκρατικής και καθαρής ευρωπαϊκής λύσης στο Κυπριακό.

Σήμερα που η Τουρκία είναι αιχμάλωτη των έκνομων ενεργειών της και των κανιβαλιστικών πρακτικών της, είναι χρυσή ευκαιρία για Αθήνα και Λευκωσία να υψώσουν ανάστημα ενάντια στον πειρατή Ερντογάν. Η οικονομική κρίση που γονατίζει σήμερα την Τουρκία, το Κουρδικό Ζήτημα, το Αρμενικό, το Συριακό, η πρόσκαιρη λυκοφιλία Μόσχας - Άγκυρας σε συνδυασμό με τη ρήξη του Ερντογάν με το Ισραήλ, την Αίγυπτο και άλλες δυνάμεις στην περιοχή, μπορεί μέσα από τις αναγκαίες συμμαχίες, ιδίως με τη Γαλλία, η οποία αναλαμβάνει την πρωτοκαθεδρία στην Ευρώπη από τη θλιβερή Μέρκελ, να αποτελέσουν το εφαλτήριο για να πληγεί θανάσιμα το θηρίο. Ενόψει μάλιστα των συντελούμενων κατακλυσμιαίων γεωπολιτικών και γεωστρατηγικών ανακατατάξεων στη Νοτιοανατολική Μεσόγειο, είναι αυτοκτονία να υποταχθούμε στα εκβιαστικά διλήμματα του νέο-οθωμανού Ερντογάν και των βρετανογερμανών πατρώνων τους, ξεγράφοντας την Κυπριακή Δημοκρατία μέσω υπογραφής ερμαφρόδιτης λύσης Διζωνικής Ομοσπονδίας/ Συνομοσπονδίας, που ισοδυναμεί με διχοτόμηση. Το ισχυρό χαρτί που διαθέτουμε σήμερα είναι η οντότητα της Κυπριακής Δημοκρατίας, η διεθνής αναγνώριση που τυγχάνουμε ως μέλος του ΟΗΕ και ισότιμο κράτος μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Πάνω σ’ αυτόν τον θεμελιό που ενισχύεται σημαντικά η αξιοπιστία Κύπρου – Ελλάδας έναντι των εταίρων και συμμάχων, σε συνάρτηση με την κραυγαλέα αναξιοπιστία των ιταμών ισλαμοφασιστών της Άγκυρας, καλούμαστε να κτίσουμε τη νέα στρατηγική διάσωσης της Κύπρου και θωράκισης των ευρύτερων εθνικών συμφερόντων του Ελληνισμού. Αρκεί να πιστέψουμε στις δυνάμεις μας αποβάλλοντας την ηττοπάθεια αλλά και την ακολουθητέα πολιτική του αίσχους, που θέλει τους ηγήτορες του τόπου να πωλούν χωρίς ίχνος αξιοπρέπειας την πατρίδα για να φτιάξουν περιουσία, αφήνοντας ταυτόχρονα την αιμάσσουσα πατρίδα αμυντικά αθωράκιστη, έρμαιο στις ορέξεις του σύγχρονου πορθητή. Αν, παρ’ ελπίδα, σκοντάψουμε και αυτήν τη φορά στην ίδια πέτρα, το αίσχος για την πλευρά μας θα μεταφρασθεί σε οδύνη και στεναγμό, με τη νέα γενιά να αναζητεί απεγνωσμένα πατρίδα, μάλιστα με τη δική μας απρονοησία, απερισκεψία και υπογραφή.

*Δημοσιογράφος