Φερέφωνα της Τουρκίας

Ο χαρακτηρισμός είναι πολύ βαρύς, αλλά δεν μπορεί να υπάρξει ηπιότερος για όσους στην κάθε περίπτωση αποενοχοποιούν την Τουρκία και ενοχοποιούν με τον έναν ή τον άλλον τρόπο τη δική μας πλευρά.

Όσοι λοιπόν δεν αντιλαμβάνονται ότι σκοπός της Τουρκίας είναι η με κάθε τρόπο επανάκτηση και ο ολοκληρωτικός έλεγχος της Κύπρου και ο εξανδραποδισμός του Κυπριακού Ελληνισμού, ναι, είναι στην ουσία και στην πράξη φερέφωνα της Τουρκίας, η οποία τις προθέσεις της όχι μόνον ουδέποτε απέκρυψε, αλλά με μεθοδικότητα σταδιακά υλοποιεί.

Μερικοί ισχυρίζονται ότι, δήθεν, η Τουρκία προχωρεί στη δημιουργία νέων τετελεσμένων όταν δεν διεξάγονται συνομιλίες/διαπραγματεύσεις. Στην πραγματικότητα, για τέσσερεις και πλέον δεκαετίες μόνον «κουβέντες του καφενείου» διεξήγοντο, όπως τις περιέγραψε χαρακτηριστικά ο Άγγλος δημοσιογράφος Robert Fisk, προ ετών στην εφημερίδα Independent.

Ομνύουν ακόμη πίστη στη «διζωνική δικοινοτική Ομοσπονδία με πολιτική ισότητας» όταν η Άγκυρα και ο νέος «ηγέτης» των Τ/κυπρίων επαναλαμβάνουν σε όλους τους τόνους ότι τίποτε άλλο δεν συζητούν παρά μόνο «συνομοσπονδία» και «λύση δύο κρατών». Δηλαδή… «κράτος Ταταριστάν». Τι άλλο δηλαδή πρέπει να ακούσουμε για να αφυπνιστούμε;

Στο μεταξύ η Τουρκία συνεχίζει απτόητη την έκνομη παραβατικότητά της, τις προκλήσεις και τις απειλές ως και τις πειρατικές της ενέργειες στην Κυπριακή ΑΟΖ και την ελληνική υφαλοκρηπίδα. Εκδίδει συνεχώς νέες NAVTEX και συνεχίζει τις απειλές της για εποικισμό της Αμμοχώστου.

Αντί λοιπόν να ανησυχούν και να διαμαρτύρονται για την τουρκική επιθετικότητα, το μόνον που έμεινε να ζητήσουν είναι τον τερματισμό και των αντικατοχικών εκδηλώσεων.

Μιλούν μερικοί εθνικώς ασπόνδυλοι και ψοφοδεείς για «πατριωτικό ρεαλισμό» και με «ιστορικό συμβιβασμό» δηλαδή αποδοχή των τετελεσμένων της εισβολής και «λύση υπό τις περιστάσεις».

Γιατί λοιπόν να ζητούμε από τους ξένους επιβολή κυρώσεων σε βάρος της Τουρκίας, όταν εμείς οι ίδιοι όχι μόνον την θωπεύουμε, αλλά έμμεσα την επιβραβεύουμε;

Η Τουρκία γράφει τους πάντες στα «παλιά της τα παπούτσια» εάν όχι… και κάπου αλλού, διότι μία γλώσσα καταλαβαίνει. Αυτήν της δυνάμεως και της ισχύος και δεν υπολογίζει κανέναν όταν δεν έχει απέναντί της ηγέτες με σθένος και εθνικό ανάστημα, αλλά «κουραμπιέδες» και «χαλβάδες».

Υ.Γ.

  1. «Κουραμπιές»: άνθρωπος δειλός, φοβητσιάρης κ.λπ.
  2. «Χαλβάς»: άνθρωπος αφελής, νωθρός ή και δειλός, ποιος δίνει σημασία σε αυτόν.

* Πρώην συνδικαλιστής