Από τους Στάβλους του Αυγεία του 2016, στα πατώματα του 2020
Τον Οκτώβριο του 2016, σε άρθρο μας με τίτλο «Ο άτεγκτος Οδυσσέας και οι στάβλοι του Αυγεία», τονίζαμε τα εξής: Η πολιτική, κοινωνική και οικονομική καθημερινότητα στη νήσο των αγίων κινείται χωρίς σταματημό στον αστερισμό της διαπλοκής και της διαφθοράς. Αδίστακτοι πολιτικοί καιροσκόποι και οικονομικοί αλητάμπουρες, ενθαρρυνόμενοι από την ατιμωρησία τεράστιων σκανδάλων όπως το Χρηματιστήριο, το Μαρί, η κατάρρευση του τραπεζικού συστήματος, η διαπλοκή τραπεζικών στελεχών με το κομματικό κατεστημένο κ.λπ., συνεχίζουν χωρίς αιδώ να επιδίδονται ανελέητα σε πρωτοφανή λεηλασία του δημόσιου πλούτου. Τόσο μεγάλη ήταν η μπόχα που ανεδύετο, που ο νεοεκλεγείς Πρόεδρος της Δημοκρατίας Νίκος Αναστασιάδης υποχρεώθηκε να πει και τούτα τα θλιβερά, παραλαμβάνοντας την Ετήσια Έκθεση από τον Γενικό Ελεγκτή Οδυσσέα Μιχαηλίδη: «Η διαφθορά είναι πολύ μεγαλύτερη απ’ όση υπολόγιζε οποιοσδήποτε βρισκόταν εκτός εξουσίας. Μη διστάσετε, εάν παρατηρηθεί οποιαδήποτε παραβίαση χρηστής διοίκησης, να είστε άτεγκτος. Και θέλω να πιστεύω ότι στο τέλος η μηδενική ανοχή θα φέρει και αυτό που οι πολίτες αξιώνουν: επιτέλους κάθαρση του στάβλου του Αυγεία». Πέρασαν δύο χρόνια και οι στάβλοι του Αυγεία όχι μόνον δεν καθάρισαν, αλλά βρώμισαν ακόμη περισσότερο, αναγκάζοντας τον τότε Γενικό Εισαγγελέα Κώστα Κληρίδη να ομολογήσει πως «η διαφθορά έχει απλώσει τα πλοκάμια της σχεδόν σε όλο τον δημόσιο τομέα», επισημαίνοντας ταυτόχρονα ότι «το δημόσιο συμφέρον σπάνια και κατ΄εξαίρεση πρυτανεύει του ατομικού συμφέροντος».
Ο κάθε ευϋπόληπτος πολίτης, ακούοντας φρικτά πράγματα από τους δύο ανώτατους πολιτειακούς αξιωματούχους, έχει πεισθεί πέραν πάσης αμφιβολίας ότι η χώρα πλέει, πλέον, μονίμως στα βοθρολύματα της πολιτικής ρεμούλας, της ανεξέλεγκτης διαφθοράς και των διαπλεκόμενων συμφερόντων. Δυστυχώς, οι συχνές εξαγγελίες των κομματικών ηγητόρων και πολιτειακών ταγών ότι «θα μπει το μαχαίρι στο κόκκαλο», ηχούν πλέον σαν ανέκδοτο, γεγονός που επιβεβαιώνεται σήμερα με την έκρηξη του σκανδάλου των χρυσών διαβατηρίων, που συγκλονίζει συθέμελα το πολιτικό σκηνικό. Το ταρακούνημα είναι τόσο τρομακτικό, που υποχρέωσε τον ομοφώνως νεοεκλεγέντα Πρόεδρο της Βουλής Αδάμο Αδάμου να τονίσει ότι «ο λαός έχει απαξιώσει τους πολιτικούς, γι’ αυτό πρέπει να προσπαθήσουμε όλοι μαζί να ανεβάσουμε τον πήχη». Σε ένα ξέσπασμα οργής, αυτογνωσίας και αυτοκριτικής για την κατάντια του κομματικού βίου, ο κ. Αδάμου αναφώνησε με πόνο ψυχής από το επίσημο βήμα του νομοθετικού σώματος πως «είμαστε στα πατώματα, να μην σας πω κάτω από τα πατώματα».
Το δυστύχημα στην όλη υπόθεση είναι ότι τα κόμματα, στον απόηχο του mea culpa [παραδοχή λάθους] που εκστόμισαν προς στιγμή υπό την πίεση της λαϊκής οργής, εξακολουθούν να παίζουν το παράφωνο βιολί τους, θεωρώντας πως το θέμα θεωρείται λήξαν με τις παραιτήσεις του Προέδρου της Βουλής και ενός βουλευτή. Το τραγικό είναι πως ο αντίλαλος της φαρσοκωμωδίας, αντί να κοπάσει υπό το βάρος των κραυγαλέων πολιτικών ανομημάτων, αναζωπυρώνεται με την αψυχολόγητη ενέργεια του άρτι διορισθέντος Γενικού Εισαγγελέα να τραβήξει το αφτί του Γενικού Ελεγκτή, εμποδίζοντάς τον να προχωρήσει σε έλεγχο των παράνομων πολιτογραφήσεων [ντροπή 1], μέσω των οποίων διεθνείς ολιγάρχες και σεσημασμένοι απατεώνες εβαπτίζοντο με δόλια μέσα εν μιά νυκτί [ντροπή 2] ως Κύπριοι – Ευρωπαίοι υπήκοοι. Αυτή η περίεργη πράξη του Γενικού Εισαγγελέα, αν δεν ανακληθεί πάραυτα, είναι βέβαιον ότι θα ανάψει, από τη μια, το φυτίλι της λαϊκής οργής και, από την άλλη, θα επενεργήσει ως το τελευταίο αιχμηρό καρφί στο φέρετρο της αξιοπιστίας, τους κύρους και του όποιου γοήτρου απέμεινε στην εικόνα της Κυπριακής Πολιτείας, η οποία, εν μέσω επαίσχυντων κομματικών παιγνίων και αδίστακτων ερντογανικών επιβουλών, καλείται να σταθεί όρθια. Αν, παρ’ ελπίδα, δεν πρυτανεύσουν σοφότερες σκέψεις στις αμέσως επόμενες ημέρες, φρονούμε πως η μόνη συνταγή για να αποτραπεί μια νέα κυπριακή τραγωδία είναι ο παλλαϊκός ξεσηκωμός ενάντια στο σαθρό κομματικό κατεστημένο, στο σάπιο πολιτικό σύστημα και στο εκδηλούμενο πολιτειακό θέατρο του παραλόγου. Σε αυτήν τη χρονική συγκυρία όπου η αξιοπιστία του πολιτικού – κομματικού συστήματος δεν έπιασε απλώς πάτο, αλλά εισχώρησε βαθιά στον απόπατο, η ευθύνη της κοινωνίας των πολιτών είναι τεράστια και κρίσιμης σημασίας για το αύριο. Ο χρόνος θα δείξει.
*Δημοσιογράφος
