Η πανδημία μάς καλεί σε υπευθυνότητα...

Ο εχθρός που καλούμαστε να αντιμετωπίσουμε σε αυτήν τη πανδημία, όντως δοκιμάζει, όχι μόνο τις αντοχές του συστήματος υγείας, αλλά και τις αντοχές του καθενός από εμάς. Αυτό που δεν βλέπουμε μπορεί να είναι παντού και πουθενά. Αυτή η απροσδιοριστία διεγείρει τις βαθύτερές μας ανασφάλειες. Οι μέχρι χθες σταθερές είναι στον αέρα. Καλούμαστε να προσαρμοστούμε με αλλαγές στη καθημερινότητά μας, στον χώρο εργασίας, στις κοινωνικές συναναστροφές, ακόμα και στο ίδιο μας το σπίτι. Περιορίζουμε το θεραπευτικό άγγιγμα, την ευεργετική αγκαλιά και χάνουμε την επαφή πρόσωπο με πρόσωπο. Αγγίζουμε από απόσταση με τα μάτια. Δεν βλέπουμε χαμόγελο στον δρόμο, για να μην αναφέρω ότι αρχίσαμε να μην αναγνωρίζουμε ο ένας τον άλλο. Η επιμόλυνση μπορεί να μας έρθει από τα πιο αγαπημένα μας πρόσωπα ή εμείς να μολύνουμε αυτούς για τους οποίους νοιαζόμαστε περισσότερο.
Η οικονομική κατάσταση πολλών, ίσως των περισσότερων, επιδεινώνεται με σοβαρές επιπτώσεις στην ψυχολογική τους κατάσταση.
Η ανθρωπότητα γνώρισε και άλλες πανδημίες. Η σημερινή έχει και κάποιες επιμέρους ιδιαιτερότητες. Η ηλεκτρονική, η τεχνολογική και βιοϊατρική εξέλιξη δημιούργησαν μιαν αίσθηση αν όχι υπερανθρώπου, κάτι που πλησιάζει το άτρωτο. Επίσης η πολλαπλότητα των μέσων επικοινωνίας, όπως το facebook, διευκολύνουν τη διάδοση ψεύτικων ειδήσεων, που ενισχύουν τον πανικό ή καλλιεργούν μια ψευδοασφάλεια μέσω άρνησης. Ο ιός είναι «κατασκεύασμα» για να ελέγξουν την ελευθερία μας και το... τάχα εμβόλιο είναι το τσιπάκι, για άλλους του Αντίχριστου και για άλλους του Bill Gaits, που βάλθηκε να κυριαρχήσει και να ελέγξει την ανθρωπότητα μέσω τεχνολογίας.
Όσο μεγαλώνει η ανασφάλεια, τόσο μεγαλώνει και η ψυχική ευαλωτότητα.
Η πιο αποτελεσματική θωράκιση είναι η αλληλεγγύη, η αίσθηση κοινωνίας και η κοινή πίστη στον στόχο. Η προστασία είναι συλλογική υπόθεση.
Εδώ υπεισέρχεται η εμπιστοσύνη στο Κράτος και στους ηγέτες της Πολιτείας, πολιτικούς, θρησκευτικούς, επιστήμονες και ό,τι και να έμεινε, στην εποχή μας, από αυτούς που ονομάζουμε πνευματικούς ανθρώπους.
Εάν είχαμε κράτος ευνομούμενο, με έντιμους και αξιόπιστους πολιτικούς ηγέτες, αυτό θα ήταν αρκετό για να διεγερθούν τα κοινωνικά αντανακλαστικά και να καθοδηγηθεί αποτελεσματικά ο πολίτης. Φευ, δεν είμαστε Νέα Ζηλανδία, Ιαπωνία, Φινλανδία, Νορβηγία, Δανία, Αυστραλία για να μνημονεύσω κάποιες χώρες που μπόρεσαν, με την σχέση εμπιστοσύνης που έχουν πολίτες-κράτος, να δημιουργήσουν προστατευτικό ιστό έναντι του ιού.
Εδώ ο καθένας από εμάς πρέπει να τα βρει, λίγο-πολύ, μόνος με τη συνείδησή του και να κάνει ένα βήμα πίσω, να σκεφτεί και να αξιολογήσει τους κινδύνους που ελλοχεύουν εάν αφεθεί στις σειρήνες της άρνησης και της συνωμοσιολογίας.
Δυστυχώς, το μέτρο της λογικής χάθηκε και από μεμονωμένους ιεράρχες, που αντί να καθοδηγήσουν, ως καλοί ποιμένες τους πιστούς αντιδρούν, εκ του ασφαλούς, ως να πρόκειται περί χριστιανικού διωγμού, αντί περί πανδημίας.
Να θυμίσω ότι νόσησε και ο Αρχιεπίσκοπος Αθηνών αλλά και δεσποτάδες έχουν πεθάνει λόγω του ιού. Γι’ αυτό θεωρώ πράξη ανευθυνότητας κηρύγματα «αντίστασης», λες και το διακύβευμα είναι η πίστη μας και όχι η υγεία των πιστών. Μέχρι σήμερα, δεν έχω ακούσει κανέναν ιεράρχη να καλεί τους πιστούς, όταν προσκυνούν, να μην κατεβάζουν τη μάσκα, γιατί ό,τι άλλες «προφυλάξεις» και να παίρνουν είναι δώρο άδωρο. Τι να σου κάνει η μάσκα κατά τη Θεία Λειτουργία και τα αντισηπτικά στο παγκάρι, όταν όλοι προσκυνούν στο ίδιο σημείο χωρίς προστασία.

* Κλινικός Ψυχολόγος-Σωματικός Ψυχοθεραπευτής