Το τσεκούρι της εξυγίανσης…
Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, Νίκος Αναστασιάδης, αποφάσισε την καρατόμηση του Γενικού Ελεγκτή. Σοφότερο θα ήτο εάν ο Πρόεδρος προχωρούσε ενδελεχώς στη διερεύνηση των παρατυπιών και των σκανδάλων και στη διαλεύκανσή τους, αντί στον αποκεφαλισμό του Οδυσσέα Μιχαηλίδη. Διότι, αυτό επιτάσσει το περί δικαίου αίσθημα. Και όσοι τολμήσουν να το υποτιμήσουν ή να το αγνοήσουν, αργά ή γρήγορα τιμωρούνται.
Ο κόσμος ορθώς φωνάζει για κάθαρση. Αυτή είναι η προτεραιότητα. Και όχι η απομάκρυνση του Γενικού Ελεγκτή από τα καθήκοντά του. Άλλωστε, ο Πρόεδρος τον διόρισε. Κατόπιν, μάλιστα, προτροπών του στενότερου των συνεργατών του, κ. Αβέρωφ Νεοφύτου. Τι άλλαξε από τότε έως σήμερα; Πώς ο τότε ικανότατος για τη θέση του Γενικού Ελεγκτή, Οδυσσέας Μιχαηλίδης, από άριστος και αδέκαστος, μετετράπη σε μαύρο πρόβατο; Ποιος και γιατί ζήτα την κεφαλή του επί πίνακι; Ο Κυβερνητικός Εκπρόσωπος ανακοίνωσε ότι ο Γενικός Ελεγκτής υπέπεσε σε παράπτωμα και ότι θα παραπεμφθεί ενώπιον του Ανωτάτου Δικαστηρίου, το οποίο θα κρίνει εάν είναι ένοχος ή αθώος. Εκείνο το οποίο δεν έχει διευκρινίσει ο κ. Κούσιος είναι για ποιο παράπτωμα κατηγορείται ο κ. Μιχαηλίδης; Τι δεν έπραξε ορθά; Ή να το θέσουμε αλλιώς: Τι έπραξε στραβά για να κριθεί ως ανίκανος για την άσκηση των καθηκόντων του;
Εφόσον η Κυβέρνηση δεν μας έχει διευκρινίσει το περιεχόμενο του κατηγορητηρίου, η κοινή γνώμη αλλά αντιλαμβάνεται. Ότι, δηλαδή, ο Γενικός Ελεγκτής διώκεται, επειδή χτυπά το κατεστημένο. Αποκαλύπτει παρατυπίες και σκάνδαλα. Γίνεται ενοχλητικός. Έως και επικίνδυνος για τα λαμόγια του συστήματος. Συνεπώς, πρέπει να του κλείσουν το στόμα. Διότι, εάν τα σκάνδαλα αρχίσουν να διερευνώνται, υπάρχει ο κίνδυνος της χιονοστιβάδας, που θα πλακώσει ό,τι σάπιο υπάρχει. Και, κυρίως, τους ενόχους. Κάποιοι έμαθαν να ζουν και να πλουτίζουν μέσα στην Κόπρο του Αυγεία. Και δεν αντέχουν την κάθαρση.
Η Κυβέρνηση είναι απομονωμένη στον λόφο του Προεδρικού. Δίνει την εντύπωση ότι δεν έχει επαφή με την πραγματικότητα. Ότι δεν λαμβάνει υπόψη τον λαό. Ακόμη και αν ισχυριστεί κάποιος ότι ο Γενικός Ελεγκτής είναι υπερβολικός ή ακόμη ότι λαϊκίζει, αυτό δεν αποτελεί άλλοθι για την κωλυσιεργία και την απραξία του Προέδρου και των συνεργατών του. Δεν μπορούν να προσποιούνται ότι οι παρατυπίες που αναγράφονται στις εκθέσεις του Γενικού Ελεγκτή συμβαίνουν αλλού. Και όχι στη δική μας κοινωνία. Στο δικό μας κράτος. Αυτή η κυβερνητική στάση εξοργίζει τον πολίτη, ο οποίος ζει καθημερινά στο πετσί του τις παρατυπίες, τα σκάνδαλα και τις αδικίες. Δεν θέλει απλώς, αλλά αξιώνει την αλλαγή. Τη δικαιοσύνη. Την εξυγίανση.
Δεν ευθύνεται ο Γενικός Ελεγκτής εάν καταγράφει παρατυπίες ή αν έχει υπόνοιες περί της διάπραξης σκανδάλων. Υπεύθυνοι είναι αυτοί που διενεργούν τις παρατυπίες, καθώς και εκείνοι οι οποίοι με τις δράσεις τους και τις πράξεις τους είτε αφήνουν υπόνοιες περί της διενέργειας σκανδάλων είτε τα έχουν όντως διαπράξει. Ποιο είναι, λοιπόν, το πρόβλημα; Η αναξιοπιστία της Κυβέρνησης ή ο Γενικός Ελεγκτής; Η δική της αδράνεια είναι που δημιουργεί τις υποψίες για συγκάλυψη και όχι ο Γενικός Ελεγκτής ως θεσμός.
Η Κυβέρνηση τον εαυτό της είναι πρωτίστως που πρέπει να μέμφεται. Διότι δεν ανταποκρίνεται στην αποστολή της και στην εμπέδωση της διαφάνειας και του κράτους δικαίου. Ο Οδυσσέας Μιχαηλίδης δεν αντιμετωπίζεται αδίκως από τον λαό ως ένας νέος «Ρομπέν των Δασών». Ακόμη και αν ο ίδιος το επιδίωξε, βρήκε πρόσφορο έδαφος μέσα από τη δράση του Βαθέος Κράτους και την έλλειψη πολιτικής βούλησης από πλευράς Κυβερνήσεως να προχωρήσει σε εξυγίανση. Είναι ξεκάθαρη η εικόνα της κοινής γνώμης: Ο Γενικός Ελεγκτής φέρνει στο φως παρατυπίες και σκάνδαλα, τα οποία η Κυβέρνηση κρύβει κάτω από το χαλί. Αυτή θεωρείται ένοχη. Αυτή βάζει το πιστόλι στον δικό της κρόταφο. Αυτή πρέπει να αποφασίσει εάν θα πατήσει τη σκανδάλη και αν θα τινάξει τα δικά της μυαλά στον αέρα ή αν θα πάρει το τσεκούρι και θα κόψει ό,τι σάπιο υπάρχει. Αυτό θέλει τόλμη. Την οποία, επί του παρόντος, η Κυβέρνηση δεν διαθέτει. Μακάρι να την βρει…
