Η ανυπαρξία κοινής γραμμής εξυπηρετεί την Τουρκία

Το ελάχιστο ατομικό και ευρύτερο της κοινωνίας των νομίμων πολιτών της Κυπριακής Δημοκρατίας καθήκον είναι, να διεκδικήσει η Κυπριακή Δημοκρατία το δίκαιο και τα δικαιώματα που της διασφαλίζει η ιδιότητα του κράτους μέλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Δικαιούται άλλωστε να τυγχάνει, κατά την αρχή της αλληλεγγύης που δεσμεύει τα Κράτη Μέλη, της περί τούτου συνδρομής των θεσμών της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Στα πλαίσια αυτών των δικαιωμάτων ορθά ασκεί κυριαρχικά, με συνεννοήσεις και συμφωνίες με άλλα Κράτη (Αίγυπτο, Ισραήλ, Ιορδανία, Γαλλία κ.λπ.), σαφή εξωτερική πολιτική για κατανόηση και ειρήνη μέσα από τις απαιτήσεις και προβλέψεις του Διεθνούς Δικαίου.

Προέχει όμως ένα άλλο καθήκον του καθενός μας, που η ανάγκη εκπλήρωσής του έπρεπε να είχε καταστεί προ πολλού όριο άμυνας και διεκδίκησης στα μύρια κακά που επέφερε και επιφέρει ο διχασμός. Τα όσα παθήματα από τον διχασμό, ως δίδαξε άλλωστε η ιστορία, θα έπρεπε να μας είχαν καταστήσει σοφότερους. Θα έπρεπε να καθιστούσαν απαραίτητη την ανάγκη κοινού μετώπου για αντίδραση στα σχέδια της Τουρκίας. Προϋπόθεση που ήταν και παραμένει πρώτη και κύρια, η οποία όμως δεν τηρήθηκε ποτέ, γιατί πίστεψε η πολιτική μας εξουσία ότι οι υποχωρήσεις μας θα οδηγούσαν σε λύση του Κυπριακού.

Η Τουρκία διαμορφώνει σχέδια επιβολής της επεκτατικής βουλιμίας της, λαμβάνοντας υπόψη και αξιοποιώντας κατά τρόπο προφανή και την εσωτερική μας διχόνοια. Αυτή η κατάσταση, για μικροκομματικούς στόχους, πρέπει να μετατραπεί σε υπεύθυνη και σοβαρή μνήμη και εκπλήρωση ευθύνης έναντι των τόσων θυσιών και αγώνων που προηγήθηκαν. Θα πρέπει να υψώσει την ταπείνωση που η τουρκική επεκτατική πολιτική έφερε, για 45 και πλέον έτη, σε αγωνιστικότητα και διεκδικητικότητα για διασφάλιση πλήρους σεβασμού όλων των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, για ένα ισότιμο με τα άλλα Κράτη της Ευρωπαϊκής Ένωσης αλλά και της όλης περιοχής κοινό, ειρηνικό, μέλλον.

Δεν μπορεί μέσα από τη διαρκή κομματική αντιπαλότητα και τις καθημερινές ανακοινώσεις και τηλεοπτικές αλληλοεπιθέσεις, να παραγνωρίζουν τις διαδοχικές και σταθερές προς συγκεκριμένη κατεύθυνση επιδιώξεις της Τουρκίας για επικυριαρχία, που προωθεί με συνέπεια. Ας μην εθελοτυφλούν, υπάρχει και προωθείται προδιαγεγραμμένο τουρκικό σχέδιο που θα επιφέρει, εάν δεν συνέλθουμε, νέα απόλυτα καταστρεπτικά δεινά. Τα μηνύματα από πλευράς Τουρκίας, που βιώνουμε καθημερινά, έπρεπε να είχαν γίνει έστω και τώρα κοινή διαπίστωση, που θα καθιστούσε απαραίτητη πλέον την με έργα από κοινού και ομόθυμη αντίσταση προϋπόθεση, να επιτύχουμε να μην επικρατήσουν τα τετελεσμένα ή λύση που θα καθιστά την Τουρκία απόλυτα επικυρίαρχο σε γη, θάλασσα, στο πολιτικό μέλλον και την επιβίωση του τόπου.

Πρόσθετα προς την ξεχασμένη για την όποια διεκδίκησή μας Κερύνεια, έκδηλα εμφανίζεται ο κίνδυνος για την Αμμόχωστο και τη Μόρφου. Αντί της επιστροφής που έκαστος δικαιούται κατά το Ευρωπαϊκό και Διεθνές Δίκαιο στην πατρογονική γη και τον πλήρη σεβασμό των ατομικών ελευθεριών του, συντρέχει αντιπαράθεση για δευτερεύοντα ζητήματα, η οποία απλώς διευκολύνει την Τουρκία. Όσοι με καθαρό βλέμμα και βούληση διαβλέπουν τους πραγματικούς και υπαρκτούς κινδύνους, πρόσθετα και πέρα από την ηθική κατάπτωση και διαπλοκή, πρέπει να απαιτήσουν σύμπνοια και από κοινού δράση από όλους, πολίτες και κομματικές παρατάξεις, με στόχο να μπορέσουμε όσοι αγαπούμε αυτόν τον τόπο, να ζήσουμε σ’ αυτόν ως πολίτες της Ευρωπαϊκής Ένωσης με δικαιοσύνη, σεβασμό στα ανθρώπινα δικαιώματα ανεξαρτήτως θρησκείας ή γλώσσας, χωρίς σοβινισμό αλλά και χωρίς εθνικό αποχρωματικό, χωρίς τον φόβο της βίας και της αρπαγής.

Οι ηγεσίες δεν μπόρεσαν τόσα χρόνια και δεν φαίνεται να μπορούν να επιτύχουν αυτήν την κοινή γραμμή. Συνεπώς οφείλει ο κυρίαρχος λαός να αναλάβει ο ίδιος το καθήκον για διάσωση του τόπου. Πρέπει να απαιτήσει ο λαός κοινή δράση και δίκαιη διεκδίκηση έναντι μιας Τουρκίας, που όλοι πλέον την γνωρίζουν για την αλαζονεία της και τους στόχους, που προωθεί κατά παραβίαση του Διεθνούς Δικαίου.

*Δικηγόρος