Από το στόμα στο στομάχι…

Οι Έλληνες τι λέγουν; Δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτε εναντίον του Τούρκου, λέγουν. Γιατί δεν έχουμε φίλους και λεφτά. Και βολεύονται στη συνεχή εθνική και εδαφική τους συρρίκνωση με αυτόν τον ολέθριο και μοιραίο ραγιαδισμό. Αυτή η παθητική παραχώρηση γης και δικαίων στον Τούρκο κατακτητή δεν οδηγεί σε λύση. Ούτε στο «να τελειώνουμε» οδηγεί. Ούτε σε ειρήνη οδηγεί. Οδηγεί, αντίθετα, στην έναρξη αιματηρότερων και εφιαλτικότερων ηττών, από θέσεως αδυναμίας και υποταγής. Γιατί απλούστατα ο εχθρός ορθά εκτιμά ότι έναντί του έχει κενό. Και σχεδιάζει τα επόμενα πλήγματά του. Όταν λόγω αδυναμίας υποτάσσεσαι (συμβιβάζεσαι) σήμερα, για τους ίδιους λόγους θα συμβιβαστείς και θα υποταγείς αύριο. Σε χειρότερες και εξευτελιστικότερες απαιτήσεις των κατακτητών και επικυριάρχων σου.

Τι καλείται ο Κυπριακός Ελληνισμός να κάμει χάριν της ειρήνης και του συμβιβασμού; Καλείται να δώσει στον κατακτητή του νομιμοποίηση της κατάκτησής του. Καλείται να διαλύσει το Κράτος του και να κάμει συνεταιρισμό με τον κατακτητή του. Έναν κατακτητή ο οποίος ποτέ δεν απέκρυψε τους τελικούς στόχους του, που είναι η καθολική κατάκτηση και τουρκοποίηση της Κύπρου. Τι συμβιβασμό λοιπόν και τι συνεταιρισμό μπορεί να κάμει αυτός ο δύσμοιρος Κυπριακός Ελληνισμός; Ήδη εδώ και δεκαετίες, στο πλαίσιο του συμβιβασμού χάριν της ειρήνης, από το αίτημα της Αυτοδιάθεσης (που αναγνωρίστηκε σε όλους τους λαούς του πλανήτη), κατέληξε να προτείνουν επίσημα οι φυσικοί προστάτες του (τα Ηνωμένα Έθνη) τη διχοτόμηση και κατακρεούργησή του. Τι είδους πρόσθετους συμβιβασμούς να κάμει που δε θα ισοδυναμούν με βέβαιη αυτοκτονία;

Ο Κυπριακός Ελληνισμός χρειάζεται πλέον ένα όραμα. Το όραμα αυτό δεν μπορεί να είναι η νομιμοποίηση της τουρκικής κατάκτησης και η διάνοιξη επίσημης Λεωφόρου για την οριστική εξόντωσή του. Το όραμα πλέον του Κυπριακού Ελληνισμού δεν μπορεί να είναι παρά μόνο ένα: Η απελευθέρωση της δούλης πατρίδας του. Δεν κλείεται σε τεχνοοικονομικές μελέτες και φακέλους ξεπουλήματος πατρίδας και ιστορίας. Η Τουρκία πρέπει να τερματίσει την κατάκτηση αυτή. Και ο τερματισμός δεν πρόκειται να γίνει με το να θωπεύουμε τον κατακτητή για να τον… καλοπιάσουμε ν’ αμβλύνει τον επεκτατισμό του. Γινόμαστε καταγέλαστοι έτσι. Γινόμαστε κωμικοτραγική καρικατούρα.

Για την Τουρκία όλα αυτά τα περί «φιλίας» σαλιαρίσματά μας, είναι προκλήσεις και ερεθισμοί. Και αποδείξεις όχι μόνο ενδημικής δουλοφρόνησης και αδυναμίας, αλλά και πλήρους έλλειψης βούλησης για αντίσταση και απόκτηση δύναμης. Όταν λέγει κανείς στον κατακτητή του ότι είναι «φίλος» και «θετικός», γιατί οι τρίτοι και τα Ηνωμένα Έθνη να τον καταδικάσουν και να τον συνετίσουν και να τον πιέσουν; Όταν για 18 χρόνια λέγεις στον κατακτητή σου ότι κόστος δεν πρόκειται να έχει για τη σφαγή και κατάκτηση που σου έκανε, γιατί να αποχωρήσει; Και γιατί να περικόψει τα επεκτατικά του σχέδια; Τουναντίον, θρασύτερα τα διευρύνει και τα επιταχύνει…

Αλλά ρωτούν οι «ρεαλιστές»: Και τι θέλετε, κύριοι; Ελλάς και Κύπρος είναι αδύναμες. Τι μπορούν να κάμουν άλλο από τον συμβιβασμό; Να αγωνιστούν και πώς για την ελευθερία της Κύπρου; Μα έπρεπε να ρωτά κανείς αν πρέπει να αγωνιστεί κανείς για την ελευθερία του; Υπάρχει άλλος τρόπος για την απόκτηση και διασφάλισή της; Αλλ’ έστω να μην αγωνιστεί. Πώς θα συμβιβαστεί; Πώς θα κάμψει τον δυνατό κατακτητή του; Με τα λόγια; Με τις ευχές; Με τις βλακώδεις θωπείες; Με τις αλλεπάλληλες υποχωρήσεις; Και πώς ένας κατακτητής μπορεί ποτέ να υποχωρήσει συμβιβαζόμενος (όπως οι Έλληνες αντιλαμβάνονται τον συμβιβασμό), τη στιγμή που ζητά και άλλα λόγω υπεροχής και έλλειψης κόστους για όσα κατέλαβε;

Είναι φρικιαστική η αφέλεια των Ελλήνων να πιστεύουν ότι όσα αρνούνται οι ίδιοι να πράξουν για τη σωτηρία τους, θα τα πράξουν άλλοι για χατίρι τους. Είναι καιρός ο Κυπριακός Ελληνισμός να λυτρωθεί από το μοιραίο βόλεμά του. Να χειραφετηθεί από τις πολυχρόνιες πλάνες του. Να αναζητήσει στην Ιστορία και στην ψυχή του τον πραγματικό ρεαλισμό. Και ο πραγματικός ρεαλισμός λέγει ότι ελεύθερος μπορεί να είναι και να μένει μόνο εκείνος ο λαός ο οποίος αυτοδύναμα αποφασίζει να διεκδικήσει και να διασφαλίσει την ελευθερία του… Άλλες πλάνες και άλλες ψευδαισθήσεις δεν χωρούν. Γιατί ακόμα λίγες τέτοιες πλάνες και η Κύπρος από το στόμα των Φαιών Λύκων θα βρεθεί ολόκληρη στο στομάχι τους!

3.8.1992