Η πέτρα του Κικέρωνα

«Το να σκοντάψει κανείς δύο φορές στην ίδια πέτρα είναι παροιμιώδες αίσχος», ΚΙΚΕΡΩΝ

Ο αγώνας της απελευθέρωσης της Κύπρου άρχισε με προσφυγή στα Ηνωμένα Έθνη. Αίτημα ήταν η Ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα. Είχε ήδη διενεργηθεί δημοψήφισμα (έκλεισαν πρόσφατα 40 χρόνια από τότε), όπου περίπου το 100% των Ελλήνων της Κύπρου αξίωσαν Ένωση. Τι συνέβη μετά; Η λέξη Ένωση (είπαν) δεν είναι Αρχή. Έχει μέσα της επεκτατικό στοιχείο. Πρέπει να αντικατασταθεί από την Αυτοδιάθεση, που είναι Καταστατική Αρχή των Ηνωμένων Εθνών.

Οι προσφυγές της Κύπρου στα Ην. Έθνη έκτοτε γίνονταν με τον μανδύα της Αυτοδιάθεσης. Επεβλήθη στους Έλληνες ένας Εθνικός στρουθοκαμηλισμός. Φώναζαν για Αυτοδιάθεση και εννοούσαν Ένωση. Και μετά τι έγινε; Μετά τον επιτυχή ένοπλο αγώνα του 1955-59 χάθηκαν και η Ένωση και η Αυτοδιάθεση. Υπέγραψαν «ανεξαρτησία». Δημιουργήθηκε (μας είπαν οι εδώ ηγέτες μας) το «Κράτος του Θεού». Και στην Αθήνα (μας είπαν) ότι το Κράτος ήταν έργο Εθνικής Υπερηφάνειας.

Πριν ξεκινήσει τη ζωή του το κράτος παγιδεύτηκε από τους δημιουργούς του, εξωτερικούς και εσωτερικούς. Από αυτούς που το εμπνεύστηκαν, από αυτούς που το υπέγραψαν και από αυτούς που το λειτούργησαν. Οι Βρετανοί ενεθάρρυναν την ηγεσία μας να αναθεωρήσει το σύνταγμα για να υπάρξει Ανεξάρτητο Κράτος, που δεν υπήρξε με τις Συμφωνίες της Ζυρίχης. Η ηγεσία μας το έπραξε. Και βρεθήκαμε μπροστά στην Πράσινη Γραμμή, που de facto διχοτομούσε Διοικητικά την Κύπρο.

Έκτοτε, μετά τον αιματηρό Δεκέμβριο του 1963, τα συνθήματα της Ένωσης, της Αυτοδιάθεσης και της Ανεξαρτησίας έβγαιναν στο προσκήνιο ανάλογα με την εποχή, τις σκοπιμότητες και την εκτραχηλισμένη μικροπολιτική. Στο εξωτερικό η πειστικότητα των Ελλήνων άγγιξε έτσι το Ναδίρ. Και στο εσωτερικό ο αγώνας για τη σωτηρία της Κύπρου εξευτελιζόταν και εκφυλιζόταν σε δυσνόητα συνθήματα, χωρίς πρακτική αξία ή αντίκρισμα.

Μετά την Εθνική Συμφορά του 1974 τα συνθήματα συνεχίστηκαν με ζοφερότερη σύγχυση. Προστέθηκαν σ’ αυτά η Ομοσπονδία, Διζωνική, Διπεριφερειακή κ.λπ. Κάτω από αυτά τα νέα συνθήματα δεν κρυβόταν πλέον ούτε η Ένωση, ούτε η Αυτοδιάθεση, ούτε η Ανεξαρτησία. Αυτά κηδεύτηκαν χωρίς κηδεία. Κρυβόταν η Διχοτόμηση. Οι Τούρκοι ζητούσαν διχοτόμηση. Δικό τους κράτος στον Βορρά. Δύο λαούς. Δύο κυβερνήσεις. Δύο χώρες. Αυτό το ονόμαζαν ομοσπονδιακή λύση. Η δική μας υπεύθυνη πλευρά ζητούσε όλοι οι πρόσφυγες στα σπίτια τους, όλοι οι Τούρκοι στρατιώτες πίσω στην Τουρκία, όλοι οι έποικοι να φύγουν κ.λπ. Αυτά, επίσης, βαπτίζονταν από την ελληνική πλευρά ομοσπονδιακή λύση.

Σήμερα πού βρισκόμαστε; Αφού όλοι οι υπεύθυνοι κυβερνήτες μας και εδώ και στην Αθήνα υπόσχονταν άλλα, και άλλα δέχονταν ενώπιον του λαού, φθάσαμε στο τραγικό αποτέλεσμα. Σήμερα ο Ελληνισμός της Κύπρου καλείται όχι μόνο να δεχτεί τη διχοτόμηση της χώρας του. Καλείται να δεχτεί την τουρκοποίηση της μισής Κύπρου και την εγκατάλειψη της υπόλοιπης στο έλεος του Τούρκου για μελλοντική καταβρόχθιση. Αυτό είναι το αποτέλεσμα 17 ετών συζητήσεων, σχεδίων, συνομιλιών, εξελίξεων, προόδων, επιτυχιών. Αποτέλεσμα αξιοσύνης όλων των ηγετών που χειρίστηκαν την υπόθεση εθνικής και βιολογικής επιβίωσης του μαρτυρικού αυτού λαού.

Σε μια εποχή που πέφτουν τα τείχη του Βερολίνου και ενώνεται η Γερμανία. Σε μια εποχή που θεωρείται στίγμα και κατάρα η Διχοτόμηση. Σε μια εποχή που γίνονται πόλεμοι των Ηνωμένων Εθνών για να ελευθερωθούν μικρά και αδύναμα κράτη. Σε μια εποχή που η κατάκτηση είναι αδιανόητη έννοια και στη θεωρία και στην πράξη. Σε μια τέτοια εποχή, τι μας λέγεται; Μας λέγεται με όλη την απάνθρωπη σοβαρότητα να κάτσουμε να συνομιλήσουμε και πάλι με τον κατακτητή μας για νέες υποχωρήσεις, ώστε να υπάρξει συμβιβασμός.

Μας λέγουν ποίοι; Μας λέγουν τα Ηνωμένα Έθνη και ο Γραμματέας τους, που μέχρι προχθές έκαμναν… ειρηνευτικό πόλεμο για να ελευθερώσουν το Κουβέιτ από τον Ιρακινό εισβολέα. Μας το λέγουν οι Αγγλοαμερικανοί, που δεν δέχονται τίποτε λιγότερο από την άνευ όρων απελευθέρωση του Κουβέιτ. Μας το λέγουν οι Ευρωπαίοι, οι οποίοι στη Γερμανία χαιρετίζουν την ενοποίηση με ύμνους προς τη δημοκρατία και την ελευθερία, στο Κουβέιτ πανηγυρίζουν τη νίκη των Συμμάχων και στις ανατολικές χώρες δοξολογούν την απελευθέρωση των σκλάβων.

Μας λέγουν λοιπόν όλοι αυτοί να συζητήσουμε με Νέες Υποχωρήσεις, για να επιτευχθεί επιτέλους η Διχοτόμηση της Κύπρου. Και η νομιμοποίηση (με την υπογραφή μας) της τουρκοποίησης της μισής Κύπρου σήμερα και όλης αύριο. Και οι δικοί μας υπεύθυνοι ηγέτες τι μας λέγουν τόσα χρόνια; Ο ρεαλισμός, λέγουν, υποβάλλει ότι δεν έχουμε άλλη διέξοδο. Πρέπει να συζητήσουμε τη διχοτόμηση (ομοσπονδία τουρκικής μορφής), διαφορετικά θα έλθουν χειρότερες μέρες. Δηλαδή; Πρέπει να τουρκέψουμε με την υπογραφή μας. Δηλαδή; Δηλαδή, απλώς να συζητήσουμε με τι σάλτσα θα φαγωθούμε, γιατί ούτως ή άλλως θα φαγωθούμε.

Έτσι λέγει ο ρεαλισμός. Και ο λαός καταπίνει ακόμα αυτές τις ανελέητες δόσεις καθημερινού αρσενικού με τη μορφή του ρεαλισμού. Και δεν αντιδρά ακόμα. Δεν εγείρεται. Και δεν εξεγείρεται. Ποιοι λοιπόν θα σώσουν τους Έλληνες από την παθητική υποταγή των Ελλήνων στην τουρκοποίηση; Η δύναμη έκαμε τους πρώτους σκλάβους, η δειλία τούς διαιωνίζει, έλεγε ο Ρουσσώ. Η δειλία και η εθελοδουλεία έγιναν για τους Έλληνες συνώνυμα του ρεαλισμού και της φρόνησης. Ο Τούρκος, συνεπώς, ουδέν πρόβλημα έχει. Οι Έλληνες, δυστυχώς, δεν σκόνταψαν 2, αλλά 102 φορές στην ίδια πέτρα. Και συνεχίζουν πεισματικά να σκοντάφτουν…

10.3.1991

Άρθρο, το οποίο δημοσιεύτηκε πριν από 30 χρόνια. Για όσους θέλουν να κατανοούν τι συνέβαινε τότε, τι συμβαίνει σήμερα και τι θα συμβεί αύριο…