«Στον πόλεμο με νεροπίστολα»

Για τους υπόλοιπους η ζωή πάτησε το κουμπί της παύσης. Γι’ αυτούς, όμως, η ζωή τρέχει με χίλια και τρομάζει. Έτσι και ο Χρίστος Χριστοδούλου. Νοσηλευτής στο Γενικό Νοσοκομείο Λεμεσού και ταμίας στην ΠΑΣΥΝΟ. Μοιράζει τη ζωή του ανάμεσα στο νοσοκομείο και στα παιδιά του - όσο μπορεί να χαρεί τα τρία αγγελούδια του, υπό τις περιστάσεις. Νοσηλεύτρια και η γυναίκα του, με την οποία αλλάζουν βάρδιες στο νοσοκομείο αλλά και στο σπίτι. Οι συνθήκες κάτω από τις οποίες εργάζονται δεν ήταν ποτέ οι καλύτερες. Εδώ και 16 χρόνια παλεύει με τα κύματα, στην υπηρεσία πάντα του ασθενούς. Είναι δημόσιος υπάλληλος, όμως γι’ αυτόν δεν φαίνεται να ισχύει κάποιο από τα έκτακτα μέτρα. Πρέπει να είναι εκεί. Πρέπει να πολεμήσει. Πρέπει να βρει τον τρόπο, έστω και αν δεν έχει μάσκα, γάντια, στολή. Πρέπει! Για να μένεις εσύ κι εγώ και οι άλλοι στο σπίτι τους.

Στην πρώτη γραμμή χωρίς όπλα

Τα γεγονότα πάντα μας προλαβαίνουν. Έτσι ξεκίνησε η κουβέντα μας. Με ένα «δεν ήμασταν και δεν είμαστε έτοιμοι ακόμα». Μα πώς; «Βλέπεις τι γίνεται από την ημέρα που μαθεύτηκε το πρώτο κρούσμα; Τόσες οι ελλείψεις στον εξοπλισμό μας. Δεν έχουμε τα βασικά, όπως είναι οι μάσκες. Αυτά που πρέπει να φορούμε σε περίπτωση αντιμετώπισης ενός κρούσματος δεν υπάρχουν. Όπως είναι τα γυαλιά, η μάσκα, το καπέλο, η ολόσωμη στολή. Δεν είναι δυνατόν να αντιμετωπίζουμε κρούσματα με τη στολή του χειρουργείου! Σήμερα που μιλούμε οι περισσότεροι θάλαμοι δεν έχουν μάσκες. Προχθές κρατούσα ένα κουτί με δύο μάσκες μέσα και ήμασταν εφτά νοσηλευτές». Οι παραγγελίες για τον κατάλληλο εξοπλισμό έχουν γίνει, ωστόσο δεν έχουν ακόμη φτάσει τα απαραίτητα όπλα για τον «εχθρό». Η δύναμη και η υπομονή είναι μέσα στα στοιχεία που περιλαμβάνονται στον τίτλο νοσηλευτής, όπως ο ίδιος μας λέει. «Υπάρχει αντοχή και πολλή υπομονή. Αλλά σε αυτήν τη μάχη χρειαζόμαστε συμμάχους. Χρειαζόμαστε πλήρη ενημέρωση και κάλυψη σε όλους τους τομείς».

Για το θέμα της οργάνωσης και της ενημέρωσης σκέφτεται με πικρία το περιστατικό με τον εντοπισμό του κρούσματος στην Πάφο. «Ο πατέρας μου βρισκόταν στην Εντατική Μονάδα στο νοσοκομείο της Πάφου τότε. Οι συνάδελφοι βρίσκονταν για 24 ώρες μέσα στην Εντατική μαζί με το ύποπτο κρούσμα, ενώ κανείς δεν ενημέρωσε έγκαιρα, ούτε πήγε να τους ρωτήσει αν χρειάζονται κάτι. Προσπαθούσαμε μέσω τηλεφώνου να βρούμε εμείς λύση γι’ αυτούς που ήταν εγκλωβισμένοι μέσα στην Εντατική. Συνάδελφος εκεί έκλαιγε και μου έλεγε στο τηλέφωνο ότι ο άνθρωπος ήταν εκεί απέναντί της και δεν μπορούσε να τον πλησιάσει, να τον αγγίξει. Πώς θα τον βοηθούσε αν χρειαζόταν; Οι πληροφορίες έρχονταν μέσα από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Για το περιστατικό εγώ ενημερώθηκα από τον ίδιο τον πατέρα μου, του οποίου η κατάσταση, ευτυχώς, του το επέτρεψε και μεταφέρθηκε άμεσα σε άλλο θάλαμο. Μόλις δόθηκε άδεια στους συναδέλφους να ενεργήσουν και αφού τους πήραν τις ειδικές στολές, ενήργησαν με πολύ επαγγελματικό τρόπο. Εξασφάλισαν πρώτα τους ασθενείς ώστε να μην μείνουν εκτεθειμένοι. Έλαβαν όλα τα μέτρα για να περιορίσουν το κακό».

Με 110 νοσηλευτές εκτός μάχης

Με λιγοστούς στρατιώτες ριχνόμαστε σ’ έναν αόρατο πόλεμο, που δεν ξέρεις το επόμενο σημείο επίθεσης. Μέχρι σήμερα «κτυπήθηκαν» το Γενικό Νοσοκομείο Λευκωσίας, το Γενικό Νοσοκομείο Πάφου και το Γενικό Νοσοκομείο Λεμεσού, με το τελευταίο να κλείνει παιδιατρικό και γυναικολογικό τμήμα άρον άρον! «Εκεί που η υποστελέχωσή μας άγγιζε το 20%, αντιλαμβάνεστε πού έφτασε σήμερα. Με πέραν των 110 νοσηλευτών εκτός μάχης, η κατάσταση είναι απλώς τραγική». Συζητώντας το ενδεχόμενο κάλυψης των νοσηλευτών που βρίσκονται αντιμέτωποι με τους ασθενείς του κορωνοϊού, ο κ. Χριστοδούλου ανέφερε ότι δύσκολα μπορεί να γίνει. «Τα νοσοκομεία πρέπει να στελεχωθούν χθες. Δεν μπορεί ένας νοσηλευτής που ήταν σε ‘καθαρό’ θάλαμο να πηγαίνει να αντικαθιστά έναν άλλο που ήταν σε θάλαμο με κρούσματα και ξανά πίσω. Οι προσλήψεις έπρεπε να γίνουν και όχι με αγορά υπηρεσιών όπως ανακοινώνουν. Ποιος θα έρθει να δουλέψει σε τέτοιες συνθήκες για λίγο χρονικό διάστημα; Θα προτιμήσει να λαμβάνει ένα ανεργιακό επίδομα μέχρι να βρει κάτι άλλο. Εμείς σαν ΠΑΣΥΝΟ προτείνουμε να καταρτιστούν ομάδες κρούσης. Να στελεχωθούν συγκεκριμένοι θάλαμοι και να μείνουν ανέπαφοι οι υπόλοιποι».

Η αντοχή τους είναι τεράστια, αλλά δεν είναι υπεράνθρωποι. Ποιος μπορεί να υπομείνει τριπλές συνεχόμενες βάρδιες σε πλήρη εργασιακή εβδομάδα. «Τυχαίνει να σχολνάμε 7:30 το πρωί και να αναλαμβάνουμε ξανά την επόμενη βάρδια στη 1:30 της ίδιας ημέρας. Αυτό που μας στεναχωρεί περισσότερο είναι ότι θεωρούμαστε δημόσιοι υπάλληλοι μιας άλλης κατηγορίας. Έχουν παρθεί -και καλώς έχουν παρθεί- μέτρα για τους δημόσιους υπαλλήλους για την κρίσιμη αυτή περίοδο. Πώς όμως εφαρμόζονται σ’ εμάς; Αυτά δεν έχουν ισχύ για εμάς. Όμως θα έπρεπε τουλάχιστον για τις ευπαθείς ομάδες, ή για τα άτομα που αντιμετωπίζουν δυσκολίες, ενδεχομένως οικογενειακές, να ισχύουν τα μέτρα άδειας».

Εξαναγκασμός εργασίας

Κι ενώ η πανδημία εξαπλώνεται με ταχύτατους ρυθμούς πολλαπλασιάζοντας τα κρούσματα, οι μαχητές όχι μόνο εκτίθενται χωρίς απαραίτητη προφύλαξη στον εχθρό, αλλά εξακολουθούν να βρίσκονται ανάμεσα στο πλήθος, όταν αυτοί είναι θετικοί στον ιό. Χαρακτηριστικό παράδειγμα το τελευταίο της παιδιάτρου στο ΓΝ Λεμεσού, που με την άφιξή της από Ελλάδα, αντί να αυτοπεριοριστεί, ακολούθησε το κανονικό της πρόγραμμα. Οι απορίες πολλές, αλλά η απάντηση περιστρέφεται στην έλλειψη προσωπικού. Ο κ. Χριστοδούλου ήταν ευθύς: «Μας αναγκάζουν να επιστρέψουμε στη δουλειά, έστω κι αν έπρεπε να είμαστε σε καραντίνα. Έτσι έγινε και σε αυτήν την περίπτωση. Μάλιστα η επιστολή του ΟΚΥΠΥ προς εμάς αναφέρει ότι αυτοπεριοριζόμαστε μόνο αν ήρθαμε σε άμεση επαφή με κρούσμα. Από την άλλη οι νοσηλευτές που γύριζαν τους θαλάμους και ήρθαν σε επαφή, θα κάτσουν μόνο δύο μέρες. Αντί να περιορίσουμε την ασθένεια, την σκορπούμε; Μας λένε ‘έλα δουλειά και είναι εντάξει’. Είμαστε πολύ θυμωμένοι με αυτήν την κατάσταση».

Στην εξέλιξη όλων αυτών, ο κ. Χριστοδούλου δεν απορεί που οι νοσηλευτές νιώθουν απελπισμένοι. «Μέσα σε όλο αυτό, υπάρχουν νοσηλευτές που νιώθουν ότι βρίσκονται σε ένα αδιέξοδο. Λόγω του ότι δεν μπορούν να είναι εδώ, εφόσον έχουν παιδιά σπίτι, λόγω του ότι δεν μπορούν να πάρουν άδεια, λόγω των συνθηκών, λόγω πολλών δυσάρεστων καταστάσεων». Το σίγουρο είναι ότι προσπαθούν και θα συνεχίσουν να προσπαθούν και να παλεύουν με όσα μέσα διαθέτουν, ελπίζοντας να σπάσουν την αλυσίδα εξάπλωσης. «Απαιτούμε ένα περιβάλλον ειδικά διαμορφωμένο, ώστε να μπορούμε πράγματι να προσφέρουμε στον κόσμο. Να μην πολεμούμε πια με τα νεροπίστολα». Το μόνο που ζητούν από εμάς είναι να τηρούμε εμείς τουλάχιστον όλα τα μέτρα, ώστε να περιορίσουμε τον ιό, για να έρθει επιτέλους η άνοιξη και το καλοκαίρι στον τόπο μας.

Τη στιγμή που τελείωσε η συνομιλία μας ο Χρίστος ενημερώθηκε ότι πρέπει άμεσα να υποβληθεί στο τεστ κορωνοϊού, εφόσον την προηγούμενη μέρα είχε συναντηθεί στον χώρο εργασίας με επιβεβαιωμένο κρούσμα…