Κλίνατε… επί δεξιά

«Ο υποψήφιος του ΑΚΕΛ θα είναι νεότερος από μένα», ήταν η απάντηση του ΓΓ του κόμματος της μείζονος αντιπολίτευσης, όταν ρωτήθηκε, προσφάτως, εάν θα είναι ο ίδιος υποψήφιος στις προεδρικές εκλογές του 2023.

Σχεδόν… πυθιακή απάντηση, που ενεργοποίησε τους μηχανισμούς της σεναριολογίας, «βάσιμης» ή μη, για το ποιον εννοούσε ο κ. Άντρος Κυπριανού κάνοντας τη συγκεκριμένη αναφορά.

Το ηλικιακό κριτήριο, ωστόσο, είναι μόνον ένα από το σύνολο των χαρακτηριστικών του προεδρικού υποψηφίου που προσανατολίζεται να έχει η Εζεκία Παπαϊωάννου στις επόμενες Προεδρικές.

Γιατί, αυτήν τη φορά, η απαίτηση της βάσης του κόμματος για τερματισμό, με «οιονδήποτε τρόπο», της δεκαετούς διακυβέρνησης ΔΗΣΥ, επιβάλλει επιλογές και χειρισμούς που μπορούν να δημιουργήσουν, ρεαλιστικά, τους όρους και τις προϋποθέσεις εκλογικής επιτυχίας.

Τούτο συνεπάγεται ότι δεν μπορεί να επαναληφθούν επιλογές «ανάγκης», όπως στο παρελθόν, αλλά η εκλογική προσπάθεια του κόμματος να εδραστεί σε μια ρεαλιστικά εκλέξιμη υποψηφιότητα.

Πρακτικά, αυτό σημαίνει ότι το κόμμα της Aριστεράς επιβάλλεται να διευρύνει τον ορίζοντα της πολιτικής του απεύθυνσης υπερβαίνοντας τα στενά κομματικά όρια, όπως έγινε στις δύο τελευταίες προεδρικές αναμετρήσεις, επιδιώκοντας ευρύτερες κοινωνικές και πολιτικές συμμαχίες και συσπειρώσεις. Αυτή η κίνηση εστιάζει προς δύο, κατ’ αρχήν, κατευθύνσεις:

Διεμβόλιση Δεξιάς

Η πρώτη κατεύθυνση είναι η ανίχνευση προοπτικών συνεργασίας με προσωπικότητες του ευρύτερου κέντρου και της κεντροδεξιάς, η οποία να προσφέρει δυνατότητες ιδεολογικής διεμβόλισης του δεξιού χώρου και διάσπασης των δυνάμεών του. Παρόμοια στρατηγική επιχειρήθηκε και στις προεδρικές εκλογές του 2018, ωστόσο με άγαρμπο τρόπο, αφού στην (αρχική) επιλογή της υποψηφιότητας του κ. Μάικ Σπανού ακολουθήθηκαν, το λιγότερο, επιπόλαιοι χειρισμοί, με ανεπιτυχή έκβαση. Ενδεχόμενη υποστήριξη, ωστόσο, μιας προσωπικότητας όπως ο κ. Χρίστος Στυλιανίδης, με τον οποίο, σύμφωνα με δημοσιεύματα, υπήρξαν ήδη επαφές και για τις πιθανότητες της υποψηφιότητας του οποίου έχουν αναφερθεί, κατά καιρούς, αρκετά ΜΜΕ, είναι διαφορετικού βεληνεκούς και προοπτικής, αφού ο τέως Επίτροπος της ΕΕ για την Ανθρωπιστική Βοήθεια και τη Διαχείριση Κρίσεων και πρώην Κυβερνητικός Εκπρόσωπος αποτέλεσε έναν από τους στενότερους συνεργάτες του Προέδρου Αναστασιάδη, αλλά και σημαίνον στέλεχος της Πινδάρου και εκλεγέντα με το ευρωψηφοδέλτιο του κυβερνώντος κόμματος στις Ευρωεκλογές του 2014. Θεωρείται, δε, ότι, παρά τη διαταραγμένη σχέση του, πλέον, με τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, μετά τη μη ανανέωση της θητείας του στη θέση του Κοινοτικού Επιτρόπου, μπορεί να εφελκύσει ένα μέρος της λεγόμενης ευρωκεντρικής δεξιάς αλλά και δυνάμεις εντός του ΔΗΣΥ, οι οποίες βλέπουν τουλάχιστον με επιφύλαξη τους χειρισμούς του Νίκου Αναστασιάδη στο εθνικό θέμα, υποστηρίζοντας λύση του Κυπριακού εδώ και τώρα, ακόμα κι αν πρέπει να υπάρξει και άλλη «μετακίνηση» προς τις τουρκικές θέσεις, εντός του πλαισίου λύσης ΔΔΟ. Τούτο το στοιχείο - δηλαδή η σχεδόν πλήρης ταύτιση του κ. Στυλιανίδη με το ΑΚΕΛ στο Κυπριακό και η σύγκλιση στο γεγονός ότι το εθνικό θέμα «εξετράπη» και πρέπει να επανέλθει, το γρηγορότερο, στην «ορθή» πορεία - καθώς και το γεγονός ότι, ο τέως Κοινοτικός Επίτροπος, στα θέματα της οικονομίας και της εσωτερικής πολιτικής, θεωρείται «αδογμάτιστος» και με ικανότητα συγκερασμού διαφορετικών και ετερόκλητων ιδεολογικά θέσεων, προσδίδουν στην πιθανή υποψηφιότητά του ένα συγκριτικό πλεονέκτημα σε σχέση και με άλλους σημαίνοντες παράγοντες του κεντροδεξιού και δεξιού χώρου, οι οποίοι προσεγγίστηκαν ήδη από την Εζεκία Παπαϊωάννου, αλλά και στο ΑΚΕΛ τη δυνατότητα να «κτίσει» την εικόνα μιας σοβαρής υποψηφιότητας, με ευκόλως «επουλώσιμα» προγραμματικά κενά, καθώς και με την ικανότητα διάρρηξης του αντίπαλου ιδεολογικού στρατοπέδου.

Προσώρας, βεβαίως, ο κ. Στυλιανίδης κρατά κλειστά τα χαρτιά του, ενώ σε σχετική ερώτηση της εφημερίδας μας απέφυγε να προβεί σε οιοδήποτε σχόλιο για τη φερόμενη πιθανή συνεργασία του με το ΑΚΕΛ.

Οι ζυμώσεις με ΔΗΚΟ

Δεύτερη είναι η κατεύθυνση των πολιτικών συνεργασιών με άλλους πολιτικο-κομματικούς χώρους, που να δημιουργήσουν τους όρους διαμόρφωσης μιας εναλλακτικής πρότασης εξουσίας.

Στο πλαίσιο αυτό εντάσσονται και οι από καιρού ζυμώσεις με το Δημοκρατικό Κόμμα, με αρκετούς και στα δύο κόμματα, παρά τις τεράστιες διαφορές στο Κυπριακό, αλλά και στα θέματα της οικονομίας και της κοινωνικής πολιτικής, να καλοβλέπουν την προοπτική επανασύστασης της συνεργασίας Αριστεράς-Κέντρου, η οποία, όσον αφορά το αποτέλεσμα της κάλπης, δοκιμάστηκε με επιτυχία στο παρελθόν, δίνοντας… εύχυμους εκλογικούς καρπούς στα δύο κόμματα.

Εδώ και καιρό οι επαφές μεταξύ των δύο αντιπολιτευόμενων κομμάτων προχωρούν με «διευρυμένη ατζέντα», που συμπεριλαμβάνει το Κυπριακό και τα θέματα εσωτερικής πολιτικής, ωστόσο, παρά την κατ’ αρχήν θετική διάθεση εκατέρωθεν, πρέπει «να κυλήσει ακόμα αρκετό νερό στο αυλάκι», για να δημιουργηθούν οι προϋποθέσεις μιας ενδεχόμενης συνεργασίας. Οι συντελούμενες, για την ώρα, ζυμώσεις, περιορίζονται στην καθαυτό πολιτική ατζέντα, χωρίς να επεκτείνονται και στην επιλογή προσώπων, αφού κάτι τέτοιο θεωρείται ακόμα πρόωρο.

Ενδεικτική, ασφαλώς, της βελτίωσης του κλίματος στις σχέσεις των δύο κομμάτων αποτελεί και η αποφυγή, εκατέρωθεν, εκτόξευσης αλληλοκατηγοριών για τα διάφορα θέματα της επικαιρότητας, κυρίως, δε, το Κυπριακό, όπου παρατηρείται και το μεγαλύτερο χάσμα στις μεταξύ τους προσεγγίσεις. Και, μάλιστα, σε μια περίοδο που το ΑΚΕΛ επιτίθεται σφόδρα κατά του Προέδρου Αναστασιάδη για τους χειρισμούς του στο εθνικό θέμα, δείχνοντας να προσεγγίζει ακόμη και τουρκικές αναγνώσεις των εξελίξεων. Χαρακτηριστική της παρατηρούμενης «ύφεσης» στις σχέσεις μεταξύ των δύο πολιτικών χώρων είναι και η μάλλον αμφίπλευρα τοποθετημένη δήλωση του Προέδρου του ΔΗΚΟ, Νικόλα Παπαδόπουλου, όσον αφορά το θέμα του κλεισίματος, από την Κυβέρνηση, τεσσάρων οδοφραγμάτων στη γραμμή αντιπαράταξης, ως μέτρου για την αντιμετώπιση της επιδημίας του κορωνοϊού, διά της οποίας, αφενός, απέφυγε να προσφέρει στήριξη στην Κυβέρνηση και, αφετέρου, να έρθει σε αντιπαράθεση με το ΑΚΕΛ.