Ένας κόσμος που ξεχάσαμε από καιρό. Ευκαιρία τώρα να τον ξαναθυμηθούμε!

Στέκομαι στο παράθυρο του γραφείου μου. Στη βιβλιοθήκη μου, χιλιάδες βιβλία με παρακολουθούν. Στον απέναντι τοίχο γκραβούρες και χάρτες ιστορικών εποχών. Έξω, ο ήλιος λάμπει σε έναν μουδιασμένο ουρανό. Από τα δέντρα ακούω κελαηδήματα πουλιών. Πίσω στην αυλή χρώματα και μυρωδιές από ανθούς και λουλούδια. Και το πιο εκπληκτικό: Σχεδόν κανείς άλλος θόρυβος!

Έχω την εντύπωση ότι η φύση, αποκαμωμένη από τόσες τραγωδίες και κακοποιήσεις από τον άνθρωπο, αναπνέει όπως ένα μωρό που αποκοιμιέται ήρεμα στην αγκαλιά της μάνας του μετά από ένα δυνατό κλάμα. Εδώ και ένα μήνα, όπως η πλειοψηφία των συμπατριωτών μας, είμαι έγκλειστος αλλά ήρεμος, αισιόδοξος. Ψύχραιμος. Κανένα άγχος. Επικοινωνώ τακτικά με φίλους και συναδέλφους για τα τρέχοντα. Συζητάμε και αναλύουμε τα δεδομένα για τον καινούργιο κόσμο που ήδη ανέτειλε.

Έχω συντροφιά τα βιβλία μου. Διαβάζω και γράφω ασταμάτητα. Μελετώ καθημερινά αναλύσεις, άρθρα, πληροφορίες για τον κορωνοϊό και τις επιπτώσεις του στην Κύπρο και στον κόσμο. Δικαιολογημένες οι ανησυχίες των ανθρώπων. Αυτή η νέα πανούκλα θερίζει δεκάδες χιλιάδες. Εκατομμύρια έχουν μολυνθεί. Κανείς δεν ξέρει με σιγουριά πότε ο πλανήτης θα απαλλαγεί από τη νέα θεομηνία. Γιατροί και νοσοκόμοι με τις μάσκες και τις στολές, οι ήρωες της ζωής καταπάνω στον θάνατο.

Δισεκατομμύρια άνθρωποι εγκλωβισμένοι. Αγωνιούν. Προσεύχονται. Ελπίζουν. Προσδοκούν. Αισιοδοξούν αυτή η μάστιγα να τελειώσει το συντομότερο. Κοιτάζω από το παράθυρο του γραφείου μου. Ακόμα μια υπέροχη μέρα ταξιδεύει στο στερέωμα. Ακόμα ο ήλιος χαμογελά στον ουρανό. Επιβεβαίωση ότι η ζωή συνεχίζεται. Ακόμα διαρκεί αυτή η απέραντη, συχνά εκκωφαντική σιωπή. Αφήνω το μυαλό μου να ταξιδέψει 40, 50 χρόνια πίσω. Τότε που ήμασταν παιδιά. Θα μου πείτε, «άλλες εποχές, τότε…. Γιατί τις θυμήθηκες σήμερα που ο θάνατος, η δυστυχία, η θλίψη, ο πόνος και η απώλεια είναι κορώνα στη ζωή μας;».

Ακριβώς γι’ αυτό! Επειδή θα ήθελα να σας προτείνω ένα ταξίδι επιστροφής σε όσα άλλοτε αγαπήσαμε και χαρήκαμε. Σε όσα γνωρίσαμε και ζήσαμε. Σε όσα μας έμειναν ως μοναδικές, γλυκύτατες αναμνήσεις από την παιδική μας ηλικία. Από τα χρόνια της ξεγνοιασιάς και της ανεμελιάς στις αλάνες και στους κάμπους. Από τις δουλειές στα χωράφια σε όλες τις εποχές του χρόνου. Από τα σχολικά μας χρόνια. Από τις ζαβολιές και τα πρώτα σκιρτήματα του έρωτα. Από τις φιλίες και τις έντονες συζητήσεις. Από τους δασκάλους και τους παλιούς συμμαθητές. Από τους γονείς, τους παππούδες και τις γιαγιάδες.

Θυμηθείτε τον ρομαντισμό εκείνης της εποχής. Το φλερτ. Τα πρώτα τσιμπήματα μιας ανεξερεύνητης αγάπης. Τα πρώτα συνεσταλμένα βλέμματα. Το πρώτο φιλί. Τα μεγάλα σχέδια για το μέλλον. Οι φιλοδοξίες να κατακτήσουμε και να αλλάξουμε τον κόσμο με την αίσθηση μιας ασυγκράτητης ορμητικότητας και με το πάθος της δημιουργίας ενός καινούργιου μέλλοντος. Και τι δημιουργήσαμε; Η ανθρωπότητα έκανε πρωτοφανή άλματα στην τεχνολογία και στην ανάπτυξη, αλλά με ασύλληπτο τίμημα.

Καταστρέψαμε τον πλανήτη! Πληγώσαμε ανεπανόρθωτα το περιβάλλον. Καταντήσαμε όλοι ένας κωδικός, αποτύπωση της μοναξιάς και της απανθρωπιάς του ανθρώπου. Καθόμαστε μπροστά από την οθόνη ενός υπολογιστή, ενός τάμπλετ ή ενός κινητού. Δεν μιλάμε. Δεν συζητάμε. Χάσαμε τον ρομαντισμό και τις ευαισθησίες μας. Η τεχνολογία έκανε και κάνει θαύματα. Σήμερα καταλαβαίνουμε την αξία της. Μας επιτρέπει να επικοινωνούμε στον εγκλεισμό μας. Να κοινωνούμε διαδικτυακά τις σκέψεις, τις ιδέες, τα συναισθήματα και τις αντιλήψεις μας.

Αλλά… Τι τραγωδία για την ελευθερία του ανθρώπου: Μένουμε σπίτι! Έγκλειστοι! Φυλακισμένοι! Προσέχουμε! Προστατευόμαστε και μαχόμαστε εναντίον ενός αόρατου, θανατηφόρου εχθρού. Δεν έχουμε πια την προσωπική επαφή, τη συνάφεια, την κατά πρόσωπο επικοινωνία. «Βλέπουμε» τους αγαπημένους μας, τους φίλους, τους συναδέλφους, μέσα από μια οθόνη ή τους ακούμε από το τηλέφωνο. Λέμε ότι με τον περιορισμό στο σπίτι είναι η χρυσή ευκαιρία να ανακαλύψουμε ξανά τον εαυτό μας.

Δεν νομίζετε ότι τώρα είναι ο καιρός για ενδοσκόπηση και ανασκόπηση πεπραγμένων; Για ένα καινούργιο ξεκίνημα. Για μια νέα αρχή. Για μια νέα ζείδωρη πραγματικότητα. Κυρίως και πάνω απ’ όλα να σεβαστούμε, επιτέλους, τον πλανήτη Γη. Το περιβάλλον. Τη βιοποικιλότητα που είναι η μοναδική ασφάλεια ζωής για την ανθρωπότητα και ειδικά για τα παιδιά και τα εγγόνια μας.

Ο κορωνοϊός βαρά την πιο ηχηρή καμπάνα συναγερμού και τελευταίας προειδοποίησης για τον άνθρωπο. Η Γη δεν αντέχει άλλο τα εγκλήματα του ανθρώπου. Το παρατραβήξαμε! Γίναμε δούλοι των αλγόριθμων και των υπολογιστών. Ξεχάσαμε ή διαγράψαμε στοιχειώδεις λειτουργίες, δράσεις και αντιδράσεις μας ως έλλογων όντων. Με αφορμή τούτη τη δοκιμασία θανάτου, ας είναι η αφορμή να αλλάξουμε ζωή και συμπεριφορά. Να κάνουμε ένα ταξίδι επιστροφής σε εκείνες τις ρίζες που μας στερέωσαν και μας έκαναν ανθρώπους. Είναι επιλογή ζωής ή αφανισμού.