Ο άνθρωπος για τον άνθρωπο

Η ζωή μας κυλούσε όμορφα... Με τα μικρά και τα μεγάλα μας, τα δύσκολα και τα εύκολα, τις προκλήσεις και τις ανατροπές, τις χαρές και τις λύπες μας.
Έτσι είναι η ζωή! Έτσι ήταν πάντοτε η ζωή. Μέχρι που όλα σώπασαν, σχεδόν όλα, όλα πάγωσαν, η ζωή σταμάτησε να κυλά, ή καλύτερα επιβράδυνε τους ρυθμούς της, έριξε τις ταχύτητές της, έμεινε πίσω.
Εκεί κοντά στα μέσα του Μάρτη, ένας άγνωστος για όλους μας ιός, κάτι ακούσαμε στις ειδήσεις για την εξάπλωσή του στην Κίνα πρώτα και μετά στην Ευρώπη, ήλθε για να αλλάξει τους ρυθμούς μας, να ταράξει τη ζωή μας, να ανατρέψει την προσωπική και επαγγελματική μας ζωή, τη ρουτίνα, τους στόχους και τις προσδοκίες μας. Να μας κλείσει κυριολεκτικά στο σπίτι, να μετατρέψει το σπίτι μας σε οίκο προστασίας και ασφάλειας.

Ο COVID-19, ο κορωνοϊός, χτύπησε την πόρτα και της δικής μας χώρας.
Ήταν Παρασκευή, 13 Μαρτίου 2020. Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, Νίκος Αναστασιάδης, σε διάγγελμά του στον κυπριακό λαό, ανακοινώνει ότι απαγορεύεται η είσοδος στην Κυπριακή Δημοκρατία, εκτός ορισμένων εξαιρέσεων.
Η αντίστροφη μέτρηση αρχίζει. Επιχειρήσεις αναστέλλουν εργασίες, σχολεία και άλλα εκπαιδευτήρια κλείνουν, εργαζόμενοι μεταφέρουν τα γραφεία τους και εργάζονται σπίτι, οι ευπαθείς ομάδες κλείνονται επίσης στο σπίτι.
Οι δύσκολες μέρες ξεκινούν για όλους.

Δέκα ημέρες μετά, στις 23 Μαρτίου 2020, ο Πρόεδρος Αναστασιάδης με νέο διάγγελμά του ανακοινώνει την κορύφωση των μέτρων. Οι διακινήσεις περιορίζονται σε μία την ημέρα, η κυκλοφορία σταματά, εκτός από ορισμένες εξαιρέσεις, στις 9 το βράδυ, ο κόσμος ταμπουρώνεται ακόμη περισσότερο στο σπίτι του. Η ζωή του έχει ήδη αλλάξει.

Εκεί έξω είναι κάποιοι άνθρωποι
Όμως, υπάρχουν εκεί έξω κάποιοι άνθρωποι, που δεν μπορούν να ακολουθήσουν τους ρυθμούς της πλειοψηφίας. Υπάρχουν εκεί έξω κάποιοι άνθρωποι, που συνεχίζουν να εργάζονται, να προσφέρουν, να αγωνίζονται, να παλεύουν, ως μαχητές σε ώρα μάχης στην πρώτη γραμμή, να εξυπηρετούν και να δίνουν όλες τις δυνάμεις τους για τον κόσμο.
Είναι οι νοσηλευτές σε όλα τα νοσηλευτήρια του ΟΚΥπΥ. Είναι οι νοσηλευτές των Πρώτων Βοηθειών, των Μονάδων Εντατικής Θεραπείας, οι νοσηλευτές του Νοσοκομείου Αναφοράς για τον κορωνοϊό.
Είναι η Υπηρεσία Ασθενοφόρων, η εμπροσθοφυλακή του συστήματος υγείας της χώρας, που ανέλαβε τον επιχειρησιακό συντονισμό και τη διαχείριση των περιστατικών COVID-19 στον προνοσοκομειακό χώρο.
Είναι οι νοσηλευτές των ιδιωτικών νοσηλευτηρίων.
Είναι οι ιατροί της πρώτης γραμμής, οι επιδημιολόγοι του Υπουργείου Υγείας, είναι το παραϊατρικό και διοικητικό προσωπικό και οι φαρμακοποιοί.
Είναι οι αστυνομικοί και πυροσβέστες, οι ταμίες των τραπεζών, οι εργαζόμενοι στις υπεραγορές και στους φούρνους.
Είναι οι εργαζόμενοι σε διάφορες άλλες επιχειρήσεις, που παραμένουν ανοικτές για να εξυπηρετούν τον κόσμο.
Είναι οι εθελοντικές οργανώσεις και οι εργαζόμενοι στον δημόσιο και ημικρατικό τομέα, που συνεχίζουν να προσφέρουν υπηρεσίες.
Είναι δημοσιογράφοι στα ΜΜΕ.
Όλοι έχουν οικογένεια, παιδιά, γονείς. Είναι μακριά τους. Πολλοί, κυρίως οι εργαζόμενοι στον τομέα της υγείας, δεν μπορούν να τους δουν από κοντά για μέρες, να τους αγκαλιάσουν. Φοβούνται για τη ζωή τους. Ο ιός είναι αόρατος και δυνατός. Δεν σέβεται, δεν ξεχωρίζει… Είναι εκεί και καραδοκεί.
Οι περισσότεροι εργάζονται, εκτελούν το καθήκον τους και ταυτόχρονα ανησυχούν για τη ζωή των δικών τους. Πολλοί αυτοαπομονώνονται για να τους προστατεύσουν.

Το καθήκον προστάζει
Γράφει ο Αλέξανδρος Ερωτοκρίτου, νοσηλευτής στην Υπηρεσία Ασθενοφόρων, σε ένα άρθρο-σταθμό, που ξεδιπλώνει με τον πιο γλαφυρό τρόπο τα συναισθήματα ενός ανθρώπου που δίνει τη μάχη ενάντια στον αόρατο εχθρό: «Το καθήκον και η Υπηρεσία με έφερε αντιμέτωπο με πολλές δύσκολες καταστάσεις, όπως αναπόφευκτες απώλειες ασθενών, διασώσεις με ελικόπτερα της Αστυνομίας, με πλοία της Λιμενικής Αστυνομίας και της Εθνικής Φρουράς, ορεινές διασώσεις σε δύσβατα σημεία, καθώς και δύσκολους απεγκλωβισμούς από συντρίμμια οχημάτων και πολλά άλλα.
»Πάντα, όμως, γυρνούσα στη δική μου όαση, στη δική μου οικογένεια, στο σπίτι μου, για να πάρω δύναμη από μια αγκαλιά, ένα χάδι, μια κουβέντα από τη γυναίκα μου και τα παιδιά μου. Όσο δύσκολη και αν είναι η αποστολή σου, γυρνώντας στο σπίτι σου με τους αγαπημένους σου όλα εξαφανίζονται, ξαποσταίνει η ψυχή σου.
»Έντεκα χρόνια πατέρας πρώτη φορά νιώθω… τέρας, ερχόμενος στο σπίτι από τη δουλειά, τα μωρά με όλη τους την αγάπη να τρέχουν να με αγκαλιάσουν, να με φιλήσουν και εγώ να τους φωνάζω να μείνουν μακριά. “Μακριά από τον μπαμπά που έχει μικρόβια”, λέει και ο μεγάλος μου γιος. Σιχαίνομαι τον εαυτό μου, σκέψεις συνέχεια και ερωτήματα: “Μήπως το κόλλησα εγώ;”. Λαμβάνω όλα τα μέτρα που μας λένε οι ειδικοί.
»Πονάνε λίγο οι μύες, από τις πολλές ώρες στη δουλειά. Μυαλγία, “Ωχ, σύμπτωμα, τι έγινε; Πονάει λίγο ο λαιμός από τις πολλές ώρες με τη μάσκα. Ωχ, σύμπτωμα, λες; Κι αν κολλήσω και το φέρω στα παιδιά μου, κι αν πάθει κάτι το παιδί μου από μένα;”.
»Πολλά τα αν... Τελικά κατέληξα σε ένα άδειο δωμάτιο ξενοδοχείου. Δύσκολη κατάσταση… Γυρνώντας σε ένα ψυχρό δωμάτιο ξενοδοχείου συνειδητοποίησα πόσο μου λείπουν τα απλά πράγματα, αυτά που θεωρούσα μέχρι τώρα δεδομένα. Αυτά που όλοι θεωρούμε δεδομένα και δεν απολαμβάνουμε την κάθε στιγμή. Η οικογένειά μας, η “επαφή” μας, όπως τη χαρακτηρίζουν και οι επιδημιολόγοι μας. Εμείς τόσο καιρό την ξέραμε σαν αγκαλιά, σαν χάδι και φιλί, χειραψία, συνομιλία και πολλά άλλα. Το μόνο που μας κρατάει είναι οι βιντεοκλήσεις και οι ζωγραφιές των παιδιών μας».

Το SupportCY
Δίπλα σε όλους αυτούς που αγωνίζονται και παλεύουν για τον COVID-19 το SUPPORTCY, το Δίκτυο Υποστήριξης που συνέστησε η Τράπεζα Κύπρου σε συνεργασία με τον Μη κερδοσκοπικό οργανισμό REACTION, για ενίσχυση και υποστήριξη των ανθρώπων και των υπηρεσιών που βρίσκονται στην πρώτη γραμμή του αγώνα για διαχείριση της κρίσης του COVID - 19.
Στο Δίκτυο συμμετέχουν καθημερινά όλο και περισσότερες επιχειρήσεις και οργανωμένα σύνολα, οι οποίες, με τα προϊόντα ή τις υπηρεσίες τους, στηρίζουν θεσμούς του κράτους για να μπορέσουν να φέρουν σε πέρας το δύσκολο έργο τους.
Η κρίση του κορωνοϊού θα τελειώσει μια μέρα. Στο πίσω μέρος του μυαλού μας θα υπάρχουν πάντοτε τέσσερεις δυνατές λέξεις, που θα μείνουν στην καρδιά μας και θα μας συντροφεύουν για καιρό: Ανθρωπιά, Συμπαράσταση, Αλληλεγγύη, Μαχητές.
Γιατί όλοι μαζί μπορούμε! Να νικήσουμε τα ανίκητα, να χτυπήσουμε στη ρίζα τον εχθρό. Ακόμη κι αν φαντάζει ανίκητος και δυνατός!
Καλή Ανάσταση, σε όλους όσοι μάς δείχνουν τον δρόμο, μας δίνουν το παράδειγμα για αγώνες, για μεγάλες μάχες. Η επόμενη μέρα στην κανονικότητα θα υπάρχει μόνο γιατί υπάρχουν αυτοί οι άνθρωποι! Οι super ήρωες για πολλούς, οι απλοί και καθημερινοί άνθρωποι που κάνουν αυτό που έμαθαν να κάνουν μια ζωή! Να δίνουν τον καλύτερό τους εαυτό. Σας ευχαριστούμε!