Παραπολιτικά

Να μη βιαστούν να... ρίξουν το γάντι

Στις νέες συνθήκες τις οποίες βιώνουμε επανέρχεται το σαβουάρ βιβρ παλαιοτέρων (και ρομαντικοτέρων) εποχών. Φερόμαστε πλέον... με το γάντι σε όλες μας τις κοινωνικές και άλλες δραστηριότητες. Γάντια φοράνε, φυσικά, και οι πολιτικοί μας, ως κοινοί θνητοί και αυτοί. Να προσέχουν, όμως, διότι ακόμη και η γαντοφορία μπορεί να οδηγήσει σε πολιτικούς συνειρμούς. Για παράδειγμα, η αντιπολίτευση, και ειδικότερα το ΑΚΕΛ, ας συγκρατηθεί ακόμα λίγο. Δεν είναι κατάλληλη η στιγμή να... ρίξει το γάντι στον Νίκαρο. Πολύ περισσότερο δεν ήρθε ακόμα η ώρα να φορέσει γάντια... του μποξ και να ορμήσει στο ρινγκ.

Είναι γεγονός ότι οι πολιτικοί μας έχουν... αραχνιάσει στην αφάνεια στην οποία τους έχει ρίξει η πανδημία. Βγαίνουν πότε-πότε και μας θυμίζουν την ύπαρξή τους, αλλά αυτό απέχει παρασάγγας από τις θορυβώδεις αντιπαραθέσεις του προκορωνοϊκού παρελθόντος. Πρέπει, ωστόσο, να σημειώσουμε ότι η δική μας αντιπολίτευση είναι σχετικά ήπια (μέχρι στιγμής τουλάχιστον), σε αντίθεση με την Ελλάδα, όπου ο Κυριάκος Μητσοτάκης άρχισε να αντιμετωπίζει μια σκληρή αντιπολίτευση, ειδικά από τον ΣΥΡΙΖΑ. Ο Αλέξης Τσίπρας προανήγγειλε ήδη τερματισμό της «πολιτικής καραντίνας» και εξαπέλυσε επίθεση εφ’ όλης της ύλης κατά της κυβέρνησης. Οι εξαιρετικά χαμηλές επιδόσεις του ΣΥΡΙΖΑ στις δημοσκοπήσεις και η ανησυχία που επικρατεί στο κόμμα για το θετικό κλίμα που έχει διαμορφωθεί στην κοινωνία, από την αποτελεσματικότητα της κυβέρνησης Μητσοτάκη στους χειρισμούς όλων των κρίσιμων θεμάτων, οδήγησε στην απόφαση να στραφεί η αξιωματική αντιπολίτευση στον ακραίο λαϊκισμό, προσδοκώντας ότι η επικείμενη ύφεση στην οικονομία θα δημιουργήσει και ένα νέο κύμα «νεοαγανακτισμένων», ανάλογο με εκείνο που είχε φέρει τον Τσίπρα στην εξουσία. Δυστυχώς, ο αριστοτέχνης της δημαγωγίας, τέως Πρωθυπουργός, αντί να επιδείξει ανώτερο συναινετικό πνεύμα, στη γενική προσπάθεια αντιμετώπισης της πανδημίας, επέλεξε να προσθέσει στα ήδη υφιστάμενα προβλήματα και τον... ιό του λαϊκισμού. Ελπίζουμε να μην τον κολλήσουν και κάποιοι παρ’ ημίν...

ΚΥΠΡΟΦΡΕΝΗΣ