Βαθιές τσέπες και λευκά κολάρα

Η ύπαρξη των πολιτικών κομμάτων είναι επιβεβλημένη και αναγκαία προκειμένου η δημοκρατία όχι μόνο να φαίνεται ότι υπάρχει, αλλά να λειτουργεί αποτελεσματικά και αμφίδρομα. Μια μεγάλη μερίδα των πολιτών έχασαν την εμπιστοσύνη τους στα κόμματα και αυτό όχι άδικα. Τα ίδια τα κόμματα έδωσαν απειράριθμα δείγματα γραφής με το ένα χέρι της διαπλοκής να νίβει το άλλο της διαφθοράς. Δεκάδες ανομίες διαπότισαν σχεδόν το σύνολο της πολιτικής και κοινωνικής ζωής.

Ο πολιτικός αμοραλισμός τα τελευταία χρόνια άναψε κόκκινο και οι πολίτες όχι μόνο απογοητεύθηκαν, αλλά εμφανίζονται να απαξιώνουν τους πάντες και τα πάντα.

Ωστόσο, πρέπει να τονίσουμε πως στην εποχή που ζούμε η ύπαρξη και η λειτουργία των κομμάτων είναι αναγκαία μέχρι και επιβεβλημένη. Δεν μπορεί να μην υπάρχουν κόμματα. Το υποκατάστατό τους θα ήταν να μας κυβερνά και να χειραγωγεί τη βούληση του λαού μια ολιγαρχία. Οι βασιλεύουσες μοναρχίες, οι δικτάτορες και εν ολίγοις ένας ανεξέλεγκτος αυταρχισμός.

Το χειρότερο θα ήταν ένα κορυφαίο πισωγύρισμα στον αναχρονισμό, με την επιστροφή στον μεσαίωνα με τους αφέντες φεουδάρχες να δυναστεύουν τους σύγχρονους κολίγους και τους δουλοπάροικους.

Τα κόμματα όπως λειτουργούν σήμερα στην Κύπρο καθώς και στις πλείστες χώρες του πλανήτη έχουν εξελιχθεί σε ένα είδος λεόντειας εταιρείας. Δηλαδή με ετεροβαρείς όρους. Οι σχέσεις ηγεσίας, μελών, οπαδών και ακολούθων πολλές φορές είναι σχέσεις υποταγής, υποτέλειας και υπακοής, καθότι τον «τζίρο» και τα «κέρδη» τα εισπράττουν οι ηγεσίες και τα ανώτατα στρώματα, ενώ οι από κάτω τραβούν κουπί στα αμπάρια κάνοντας τη δύσκολη και βρόμικη δουλειά.

Η γενίκευση «σκοτώνει» τον στόχο για κάθαρση

Είναι βεβαίως λανθασμένη η επικρατούσα αντίληψη στους πολίτες για την πλήρη απαξίωση των κομμάτων, καθώς και η γενίκευση πως «όλοι είναι το ίδιο». Αυτή η γενίκευση τείνει να «σκοτώσει» τον στόχο προκειμένου να ξεκινήσει μια από πάνω μέχρι κάτω κάθαρση μέσα στα κόμματα.

Τα αποτελέσματα των τελευταίων εκλογών (βουλευτικών και ευρωεκλογών ) έχουν σημάνει συναγερμό στα κόμματα με την απώλεια εκατοντάδων χιλιάδων ψηφοφόρων τους. Αντί όμως να κάνουν την αυτοκριτική τους, να αποκαταστήσουν την αξιοπιστία τους, να καθαρίσουν «λερωμένες ποδιές» και βρόμικες «φωλιές», να φύγουν κάποιοι και να παραδεχτούν λάθη και ήττες, προτιμούν να βάλουν κάτω από το χαλί ακαθαρσίες και κακώς έχοντα με την απατηλή εντύπωση πως «ο κόσμος ξεχνά» και δεν θα θυμάται τα σκάνδαλα και τις απάτες μέχρι τις επόμενες εκλογές.

Δυστυχώς, για όλους αυτούς, ο κόσμος θυμάται και υπενθυμίζει συνεχώς: τα σκάνδαλα στο Χρηματιστήριο, τα εκατομμύρια που διοχετεύτηκαν με τον χρηματισμό από ξένα κέντρα για να περάσει το εκτρωματικό σχέδιο Ανάν, το κούρεμα των καταθέσεων, τις άριστες σχέσεις πολιτικών και τραπεζιτών, την οικονομική κρίση, την κατάρρευση του αιωνόβιου Συνεργατισμού (μιας λαϊκής κατάκτησης που διαβρώθηκε εκ των έσω και ξεπουλήθηκε έναντι πινακίου φακής σε ευνοούμενους μεγαλομετόχους ιδιωτικής τράπεζας).

Οι πολίτες έχουν εμπεδώσει επίσης πως είναι μεγαλύτερο έγκλημα να κλέψεις μια πλάκα σοκολάτας ή ένα καρβέλι ψωμί, παρά να κλέψεις το Δημόσιο. Και υπενθυμίζει συνεχώς την ατιμωρησία των μεγάλων οικονομικών σκανδάλων.

Κρίση ηθικού ελλείμματος

Δεν είναι καθόλου υπερβολική η εκτίμηση πως μέσα στα κόμματα υπάρχει κρίση ηθικού ελλείμματος καθώς και κρίση δημοκρατικών ελλειμμάτων.

Ηθικά ελλείμματα καθότι κάλυψαν και συγκάλυψαν σκάνδαλα, αποσιώπησαν παρανομίες ή διέπραξαν ανομίες.

Πόσα στελέχη ή μέλη κομμάτων έχουν διαγραφεί τα τελευταία χρόνια με συνοπτικές διαδικασίες απλώς και μόνο επειδή είχαν διαφορετικές θέσεις και απόψεις με τους ηγέτες; Αυτά μόνο σε αυταρχικά και μοναρχικά καθεστώτα παρατηρούνται.

Πόσες φορές στην αποκάλυψη σκανδάλων οι πολίτες άκουσαν τους ηγέτες να ψελλίζουν απίστευτες δικαιολογίες για να καλύψουν τις όποιες ανομίες ή αξιόποινες πράξεις στους δαιδαλώδεις διαδρόμους του βολέματος, της μίζας, του νεποτισμού;

Η διαφθορά είναι ένα σύνθετο και πολύπλευρο φαινόμενο με πολλαπλά αίτια και αιτιατά, καθώς λαμβάνει διάφορες μορφές και λειτουργίες σε διάφορα πλαίσια. Το φαινόμενο της διαφθοράς κυμαίνεται: από μια ξεχωριστή πράξη μιας πληρωμής που αντίκειται στον νόμο μέχρι την ενδημική δυσλειτουργία ενός πολιτικού και οικονομικού συστήματος.

Ως διαφθορά εκλαμβάνεται η φθορά των ηθών, η εξαχρείωση, η ανηθικότητα και η ηθική διαστροφή, η εξασθένιση της αρετής και των ηθικών αξιών. Καταστάσεις, όπου αθέμιτα μέσα χρησιμοποιούνται για ιδιωτικό όφελος. Δωροδοκία για να επιταχυνθεί η διεκπεραίωση μιας υπόθεσης στο δημόσιο ή και κατακύρωση προσφορών σε ιδιώτες-επιχειρηματίες που «επιχορήγησαν» προεκλογικές εκστρατείες υποψηφίων κομμάτων.

Όταν το γαλάζιο και το κόκκινο σμίγουν σε αποχρώσεις γκρι προς λουλακί

Σήμερα παρατηρείται και ένα άλλο νοσηρό φαινόμενο. Έχουν σχεδόν ξεθωριάσει τα σύνορα και οι διαφορές μεταξύ Δεξιάς και Αριστεράς. Για το Κυπριακό, ΔΗΣΥ-ΑΚΕΛ συμφωνούν με όλες τις υποχωρήσεις προς την Τουρκία. Όποιος διαφωνεί μαζί τους είναι είτε ρατσιστής είτε εθνικιστής που δεν θέλει λύση και επιστρατεύουν την αγέλη των οπαδών να βυσσοδομούν εναντίον όσων διαφωνούν με την όποια λύση.

Βέβαια τέτοιες νοοτροπίες και συμπεριφορές καμιά σχέση δεν έχουν με το ιδεολογικό τους υπόβαθρο ή τα καταστατικά ίδρυσής τους, τα οποία και παραβιάζουν όποτε και όπως βολεύει τις ηγεσίες.

Έτσι, λοιπόν, όταν το γαλάζιο με το κόκκινο σμίγουν, αναδεικνύονται οι αποχρώσεις του γκρι και δεν ξεχωρίζεις τις γραμμές των χρωμάτων.

Ιδιωτικός πλούτος και δημόσια ένδεια

Διά γυμνού οφθαλμού οι πολίτες μπορούν να διαπιστώσουν τον ιδιωτικό πλούτο αλλά και τη δημόσια ένδεια. Οι πλούσιοι διαβιούν σε πολυτελείς επαύλεις , κάποτε με ψηλά τείχη προκειμένου να αποφύγουν τα αδιάκριτα βλέμματα. Έχουν όλα τα καλά του Θεού και ενίοτε θυμούνται και τους απλούς πολίτες, τους εργαζομένους, τους μεροκαματιάρηδες, τους οποίους και επικαλούνται ως να τους εκπροσωπούν.

Σωρηδόν τα μεγάλη ψεύδη και εκκωφαντική η υποκρισία τους.

Η δημόσια ένδεια είναι αυτή που τη διαπιστώνει ο κάθε κακομοίρης όταν βρεθεί στη δύσκολη ανάγκη για την υγεία του ή για το μεροκάματό του. Γιατί, κακά τα ψέματα, για την ανεπάρκεια των δημόσιων νοσηλευτηρίων, τις τρομακτικές ελλείψεις οι οποίες δεν είναι μόνο ορατές αλλά και επώδυνες, δεν φταίει μόνο η Κυβέρνηση, αλλά όλοι. Οι νομοθέτες που ενέκριναν ή ψήφιζαν περικοπές κονδυλιών για τους τομείς της υγείας και της εργασίας (π.χ. μείωση συντάξεων, κατάργηση επιδομάτων φτώχιας κ.ά.).

Οι βαθιές τσέπες και τα λευκά κολάρα θα ξηλωθούν όταν οι πολίτες το απαιτήσουν πιο δυναμικά.

Όταν οι πραγματικοί αδιάφθοροι και έντιμοι μέσα στα ίδια τα κόμματα μαζικά και όχι μεμονωμένα, απαιτήσουν ένα ξεκαθάρισμα λογαριασμών και μιας πραγματικής αλλαγής για αποκατάσταση των ηθικών αξιών, της δημοκρατίας και του έντιμου πολιτικού και οικονομικού βίου.

Η πραγματική κάθαρση θα επέλθει όταν οι πολίτες με την ψήφο τους, και όχι με την αποχή, στιγματίσουν αυτούς που άλλα λένε δημόσια και άλλα πράττουν στα παρασκήνια. Γιατί η αποχή βολεύει τους καρεκλοκένταυρους. Πίσω από την κουρτίνα της αποχής κρύβουν τις ανεπάρκειές τους και προφασίζονται πως η παραμονή τους στα ηγετικά αξιώματα είναι αναγκαία για το «καλό» τους φυσικά και όχι για το καλό του κόμματος ή της κοινωνίας.