Πίσω από το μανιφέστο του Βlack Lives Matters

Ο πολιτισμικός σεισμός που προκάλεσε το κίνημα Black Lives Matters στις ΗΠΑ μετά τη δολοφονία του Αφροαμερικανού Τζορτζ Φλόιντ είχε ως φυσικό επακόλουθο τις μετασεισμικές δονήσεις και στα κράτη-κοινωνίες της Ευρώπης. Αν και πολλοί σε Κύπρο-Ελλάδα επιχειρούν να συνταχθούν και να ταυτιστούν με τα καθολικά προστάγματα του κινήματος, συνδέοντάς τα κυρίως μέσω της μεταναστευτικής αλληλεγγύης, ωστόσο το εγχείρημα αυτό εξασθένισε σχετικά απότομα. Ο λόγος είναι απλός: ο όποιος «ρατσισμός»-«φασισμός» αλλά και «αντιρατσισμός»-«αντιφασισμός» στο νησί μας σήμερα είναι εισαγόμενος από τη Δύση, που μοιραία δεν βρίσκει γόνιμο έδαφος για να ριζώσει. Το πρόβλημα στον ελληνικό χώρο δεν είναι η όποια ξενοφοβία που μπορεί να υπάρχει αλλά αντιθέτως η άκρατη ξενομανία που κυριαρχεί όχι μόνο στην τέχνη, τη μουσική, τη μόδα κ.λπ, αλλά ακόμα και σε επίπεδο ιδεών. Υποτιμώντας όμως την κατάσταση πολλοί θεωρούν ότι οι απαιτήσεις αυτού του κινήματος θα κεφαλαιοποιήσουν στην κάλπη όσα κόμματα συμφωνούν αφενός και αντιθέτως όσα διαφωνούν. Τι θα γίνει όμως αν οι παραδοσιακές πολιτικές δυνάμεις και κόμματα δεν καταφέρουν να ικανοποιήσουν τους νεαρούς κυρίως ψηφοφόρους συμπαθούντες του κινήματος; Μια πρόσφατη δημοσκόπηση στις ΗΠΑ διαπίστωσε ότι το Black Lives Matters είναι δημοφιλές σε πολλούς Αμερικανούς και θεωρείται ευνοϊκότερο από τον Ντόναλντ Τραμπ, τον Τζο Μπάιντεν, το Κογκρέσο ή οποιοδήποτε από τα μεγάλα πολιτικά κόμματα. Δεδομένης επομένως και της αυξανόμενης αποχής από τις εκλογές δεν αποκλείεται οι ιδέες του κινήματος να αποτελέσουν εκλογικό καταφύγιο σε όσους αναζητούν νέα πολιτική στέγη. Πόσοι όμως άραγε στην Κύπρο που έσπευσαν με αγνές προθέσεις να ταυτιστούν με το Κίνημα Black Lives Μatters (ΒLM) έκαναν τον κόπο να μπουν στη σελίδα του Κινήματος (blacklivesmatter.com), να διαβάσουν τι πραγματικά πρεσβεύει και να αναζητήσουν τις ιδεολογικές του καταβολές;

Μανιφέστο BLM

To BLM ισχυρίζεται ότι κάνει την οργάνωσή της φιλική προς την οικογένεια, αλλά στις επίσημες θέσεις τους αναφέρουν, «διαταράσσουμε την απαίτηση της πυρηνικής οικογενειακής δομής που ορίζεται από τη Δύση υποστηρίζοντας ο ένας τον άλλο ως εκτεταμένες οικογένειες και ’’χωριά’’ που συλλογικά αλληλοβοηθούνται...». Σε άλλο σημείο, αναφέρει «κάθε μέρα δεσμευόμαστε να θεραπεύουμε τον εαυτό μας και ο ένας τον άλλον, και να συν-δημιουργούμε μαζί με συντρόφους, συμμάχους και οικογένεια μια κουλτούρα. Τα αισθήματα κάθε ανθρώπου γίνονται ορατά και υποστηρίζονται». «Μας καθοδηγεί το γεγονός ότι όλες οι Μαύρες ζωές έχουν σημασία, ανεξάρτητα από την πραγματική ή αντιληπτή σεξουαλική ταυτότητα, ταυτότητα φύλου, έκφραση φύλου, οικονομική κατάσταση, ικανότητα, αναπηρία, θρησκευτικές πεποιθήσεις ή δυσπιστίες, μεταναστευτική κατάσταση ή τοποθεσία». Οι συγγραφείς του «μανιφέστου του BLM» ισχυρίζονται σε γενικές γραμμές ότι αναγνωρίζουν, σέβονται και γιορτάζουν τις διαφορές και τις ομοιότητες. Στην πραγματικότητα, όμως, το BLM και όλες οι φιλοσοφίες που το σιγοντάρουν από πίσω, καταργούν και στέλνουν στην «εξορία» όποιον διαφωνεί μαζί τους. Η συνταγή είναι απλή: απλά τον βαφτίζουν ρατσιστή και ο στιγματισμός θα νικήσει τη λογική. Ήδη όμως στις ΗΠΑ ακούστηκαν φωνές ότι τα αγάλματα του λευκού Χριστού θα πρέπει να καταστραφούν καθώς είναι κατάλοιπο της «λευκής δυτικής υπεροχής».

«Είμαστε εκπαιδευμένοι Μαρξιστές»

Αυτό που βιώνει σήμερα η Αμερική μπορεί να θεωρηθεί ουσιαστικά και ως «πολιτισμικό πραξικόπημα» την ώρα που άλλοι μιλούν για «πολιτισμική επανάσταση». Αυτό στην Ευρώπη επιχειρήθηκε υπό διαφορετικές συνθήκες σε κάποιο βαθμό ήδη από τον Μάη του ‘68 στη Γαλλία με τον Παναγιώτη Κονδύλη να το χαρακτηρίζει χωρίς δόση ειρωνείας, στο βιβλίο του «Η παρακμή του αστικού πολιτισμού, ως «εξέγερση παραχαϊδεμένων παιδιών ενάντια σε ευνουχισμένους γονείς».

Τη δεκαετία του 1970 στις ΗΠΑ οι Μαύροι Πάνθηρες και το Weather Underground ήταν στον πυρήνα του ένα μαρξιστικό κίνημα, ωστόσο σήμερα το BLM είναι πολύ πιο ριζοσπαστικοποιημένο και εν μέρει επικίνδυνο. Ήδη οι διαδηλώσεις ήταν αρκετά πιο βίαιες, τα θύματα περισσότερα και τα αιτήματα πιο έντονα. Νέα στοιχεία ήταν η κατάργηση ταινιών και η ανατροπή συμβόλων και αγαλμάτων που θεωρήθηκαν προσβλητικά κατά της δουλείας των Αφροαμερικανών αλλά και η απαίτηση για μείωση της χρηματοδότησης στην Αστυνομία και διοχέτευση των κονδυλίων προς τους κοινωνικούς λειτουργούς «που μπορούν να βοηθήσουν τους αστυνομικούς». Μια από τους συνιδρυτές του BLM, η Patrisse Cullors, διακήρυξε περήφανα στο Real News Network «είμαστε εκπαιδευμένοι μαρξιστές». Προωθώντας το βιβλίο της «When They Call You a Terrorist: A Black Lives Matter Memoir» το 2018, η Cullors εξέφρασε την εισαγωγή και υποστήριξή της στη μαρξιστική ιδεολογία. Οι νεο-μαρξιστές συγγραφείς διαδίδουν την αντίληψη ότι για να μπορέσει ο σοσιαλισμός να επιτύχει, ο υπάρχων πολιτισμός έπρεπε να αλλάξει. Ο έλεγχος του πολιτισμού πρέπει συνεπώς να προηγείται του πολιτικού ελέγχου. Η πολιτική θρησκεία που ακούει στο όνομα «πολιτιστικός μαρξισμός» έχει ως «Πρόδρομο» τον Αντόνιο Γκράμσι και «Αποστόλους» από την περιβόητη Σχολή της Φρανκφούρτης τους Μαξ Χορκχάιμερ, Χέρμπερτ Μαρκούζε και Τέοντορ Αντόρνο και άλλους. Οι πιο πάνω θεωρητικοί του μαρξισμού αναγνώρισαν ότι το προλεταριάτο δεν θα έπαιζε τον αναμενόμενο ιστορικό ρόλο ως «επαναστατικό αντικείμενο». Επομένως, για να συμβεί η επανάσταση, θεωρούσαν ότι του κινήματος έπρεπε να ηγηθούν πολιτισμικοί ηγέτες μέσα σε πανεπιστήμια και πολιτικο-οικονομικο-κοινωνικούς θεσμούς για να αποδομήσουν τον υπάρχοντα δυτικό πολιτισμό και ηθική και στη συνέχεια να οδηγήσουν το ποίμνιο στην ατραπό προς τον «κομμουνιστικό παράδεισο». Πολλοί ήταν μάλιστα οι αριστεροί διανοούμενοι που είδαν την πανδημία του κορωνοϊού ως ευκαιρία ανατροπής του υφιστάμενου καπιταλιστικού συστήματος και στροφής προς τον σοσιαλισμό.

Ελευθερία της έκφρασης μέχρι...

Η ιδέα της ατομικής ελευθερίας έκφρασης και απόψεων είναι σε μεγάλο βαθμό ασυμβίβαστη με τη μαρξιστική/κομμουνιστική ιδεολογία. Από την άλλη πλευρά, η ιδέα της τέλειας ισότητας στον κομμουνισμό υποστηρίζει το δικαίωμα έκφρασης και Τύπου. Δεδομένου ότι κάθε άτομο είναι εξίσου σημαντικό, κάθε άτομο πρέπει να έχει εξίσου άποψη. Πράγματι, ο Μαρξ υπερασπίστηκε το δικαίωμα στην ελευθερία του Τύπου, υποστηρίζοντας το 1842 ότι περιορισμοί, όπως η λογοκρισία, θεσπίστηκαν από την αστική ελίτ. Ισχυρίστηκε ότι η λογοκρισία είναι ένα εργαλείο των ισχυρών για καταπίεση των ανίσχυρων.

Η μαρξιστική/κομμουνιστική θεωρία είναι συμβατή με την ελευθερία της έκφρασης, της ενημέρωσης και της διαμαρτυρίας, αλλά υπό την προϋπόθεση ότι πρέπει αυτή να παρέχεται μόνον όταν η κομμουνιστική κοινωνία στο σύνολό της είναι πιθανό να ωφεληθεί. Υπό αυτό το πρίσμα, είναι λογικό οι αριστεροί ηγέτες παγκοσμίως να έχουν διαχρονικά το σύνδρομο της καταδίωξης ως αντιπολίτευση και να υποστηρίζουν σθεναρά τα δικαιώματα λόγου. Ωστόσο, αργότερα, όταν ο κομμουνισμός γίνεται το κυβερνών σύστημα, η ελευθερία του λόγου, της τέχνης και η ποίηση, ειδικά αν αυτή είναι αντι-πολιτευτική, «υποχρεωτικά» θα έπρεπε να εκλείψουν, να θεωρούνται περιττά και να συνιστούν κίνδυνο για τη νέα κατάσταση πραγμάτων. Το σταλινικό καθεστώς ήταν ένα τέτοιο παράδειγμα.

Ο κομμουνιστής Πλάτωνας

Σε έναν γενικευμένο παραλληλισμό, όπως στην ιδεατή κομμουνιστική κοινωνία, έτσι και στην ειδυλλιακή Πολιτεία του ο Πλάτωνας, προσπαθώντας να περιγράψει το τέλειο πολιτικό σύστημα, καταδικάζει και εξορίζει τους ποιητές καθώς θεωρεί πως το έργο τους δεν ανταποκρινόταν στην ηθική ορθότητα της κοινωνίας του. Ο μέγας φιλόσοφος (αλλά και ποιητής!) Πλάτωνας εμφανίζει τον Σωκράτη να αντικρούει την ομηρική, και άλλων δημιουργών, ποίηση, όχι γιατί δεν έχει ποιητική αξία, αλλά γιατί «δεν πρέπει να την ακούνε οι πολίτες», καθώς αυτή μιμείται πρόσωπα και πράγματα χωρίς να γνωρίζει, κατά τον ίδιο, την αληθινή φύση τους. Η ποιητική μίμηση εξαπατά το κοινό της, αφού παρουσιάζει το ψεύτικο ως αληθινό, ενώ συγχρόνως ειδωλοποιεί είδωλα μένοντας πάρα πολύ μακριά από την αλήθεια (Πολιτεία 603a, 605b-c). Στόχος του είναι να διαφυλάξει τόσο την κοινωνία, όσο και την ψυχή του ατόμου από την τυραννία. Γι’ αυτό λοιπόν και ο θείος Πλάτων έχει θεωρηθεί από πολλούς επαναστάτης, συντηρητικός, φασίστας αλλά και κομμουνιστής.

Στα βήματα των πρώτων χριστιανών

Συμπερασματικά οι ιεροφάντες τους πολιτισμικού μαρξισμού υποδαυλίζουν και ευνοούν την άνοδο κινημάτων όπως ο φεμινισμός, η αντι-αποικιοκρατία, τα ανοικτά σύνορα, ο αντιμιλιταρισμός, τα αιτήματα ΛΟΑΤΚΙ και η ισότητα των φύλων. Ενώ οι ομαδικές ταυτότητες γίνονται πιο συγκεκριμένες, ο κατάλογος θυματοποίησης και το ιστορικό καταπίεσης γίνεται πιο λεπτομερές, μέχρι και χαοτικό. Αν και δίκαια πολλά από τα αιτήματα, ωστόσο η συνεχής επιμονή και εμμονή για επιβολή εννοιών όπως η καταπίεση από τη φυλή, την τάξη, την ταυτότητα φύλου, τον σεξουαλικό προσανατολισμό, τη θρησκεία και άλλους δείκτες ταυτότητας το μόνο που καταφέρνει είναι να διχάσει και να πολώσει καταστάσεις, παρά να ενώσει και να επουλώσει τα προβλήματα της κοινωνίας. Η άνοδος της ακροδεξιάς δεν ήταν ποτέ και δεν είναι αποτέλεσμα παρθενογένεσης. Η μετατροπή σε αναγνωρισμένο θύμα καταστολής είναι ο τρόπος για να αποκτήσει κάποιος κοινωνική κατάσταση και το δικαίωμα σε ειδική βοήθεια, σεβασμό και κοινωνική ένταξη. Η μέθοδος είναι πανάρχαια και πετυχημένη. Έτσι γκρέμισαν τη Ρώμη οι πρωτοχριστιανοί και από διωκόμενοι για την πίστη τους στις ρωμαϊκές αρένες έγιναν στη συνέχεια διώκτες αυτού που πολεμούσαν. Δεν είναι τυχαίο που ο μεγάλος Νίτσε ταύτιζε τους χριστιανούς με τους αναρχικούς. Πολλοί από τους νεαρούς/νεαρές που ακολουθούν το νοητικό λάβαρο του BLM και μαζί τα προστάγματα όλων των ακροαριστερών/αναρχικών διακλαδώσεων βλέπουν τον εαυτό τους ως κοινωνικό απόστολο και πιστεύουν ότι έχουν μυηθεί στον ιερό σκοπό του εξαγνισμού (ακόμη και με βία) ενός σκοτεινού και προβληματικού κόσμου. Ορισμένοι τους περιγράφουν ως «χρήσιμους ηλίθιους» του συστήματος, ωστόσο ο όρος «χρήσιμοι αθώοι» θα ήταν πιο δίκαιος.