Θερμό καλοκαίρι ετοιμάζει η Τουρκία

Θερμό καλοκαίρι ετοιμάζει για Κύπρο και Ελλάδα σε Μεσόγειο και Ανατολικό Αιγαίο η Τουρκία. Η συγκυρία της πανδημίας, που απορρόφησε πόρους και προσοχή αλλού, τυγχάνει εκμετάλλευσης από τον Ερντογάν, που σπεύδει να οικειοποιηθεί τις περιστάσεις και να επιβάλει τα, από καιρού προγραμματισθέντα στον περίπλοκο εγκέφαλό του, τετελεσμένα.

Ένα το κρατούμενο, ένα το δεδομένο. Ποιο είναι όμως το ζητούμενο; Μα πολύ απλά το πώς θα αντιδράσουν Κύπρος και Ελλάδα, καθώς έφτασε - θέλανε δεν θέλανε - η ώρα της αλήθειας. Κυρίως για την Ελλάδα. Η οποία θα κληθεί οσονούπω να απαντήσει στις τουρκικές μεθοδεύσεις και τον υποβόσκοντα νεο-οθωμανικό επεκτατισμό, επί του πρακτέου πλέον και όχι με ρητορείες του στυλ “αν χρειαστεί θα αντιδράσουμε”. Γιατί η κάθοδος ερευνητικού σκάφους σε ύδατα ελληνικά θα είναι, στην απουσία ηχηρής αντιδράσεως, η αρχή του τέλους. Τέλος που θα διαγράφει κυριαρχικά δικαιώματα, θα γκριζάρει περιοχές και θα σύρει το έθνος σε ατραπούς διαπραγμάτευσης για περιορισμό της ζημιάς και όχι αποφυγή της.

Κείται μακράν…

Το “εδώ σε θέλω κάβουρα, να περπατάς στα κάρβουνα” ταιριάζει γάντι στα όσα προσεκτικά, μα και αποφασιστικά μεθοδεύει ο Ερντογάν με όπλο το παράνομο τουρκο-λιβυκό μνημόνιο από τη μια και την εν γένει διστακτικότητα Αθηνών - Λευκωσίας από την άλλη .

Το ενδεχόμενο κλιμάκωσης της έντασης σε Μεσόγειο και Αιγαίο εντός Ιουλίου παύει να είναι ενδεχόμενο, μα με μαθηματική ακρίβεια μετατρέπεται σε αναμενόμενη εξέλιξη. Που, αν μη τι άλλο, δίνει στον Ελληνισμό χώρο και χρόνο οικοδόμησης ισχυρής και πάνω απ’ όλα αποτρεπτικής αντίδρασης, που πρέπει να αλλάξει τον ρουν της Ιστορίας. Γιατί στο αντίστροφο σενάριο, ο ρους θα έχει “κλειδώσει” προς συγκεκριμένη κατεύθυνση, που στον τερματισμό της θα καταγράφει απώλειες τέτοιες για τον Ελληνισμό, από τις οποίες δύσκολα θα ανακάμψει.

Η γνωστή εδώ και δεκαετίες τώρα αθηναϊκή λογική ότι “η Κύπρος κείται μακράν…”, αλλά και οι επαναλαμβανόμενες, ακόμη και δημόσια μέσω αρθρογραφίας, συμπεριφορές της ελλαδικής ελίτ ότι “η Αθήνα παρασύρεται από τη Λευκωσία στις τριμερείς, αντί να κάτσει να τα βρει με τη γείτονα…”, θα αντιμετωπίσουν πλέον τη στυγνή πραγματικότητα.

Η Τουρκία ό,τι προγραμματίζει το πράττει, ό,τι λέει το εννοεί και ό,τι εννοεί το εφαρμόζει με αποφασιστικότητα. Η τακτική λοιπόν του “αντιπάλου” είναι γνωστή, ομοίως και το γήπεδο, όπου θα παιχθεί ο αγώνας. Αυτό που παραμένει άγνωστο είναι κατά πόσον η Ελλάς (δευτερευόντως η Κύπρος ως κομμάτι αυτής), αναγεννημένη - όχι ακόμη εξολοκλήρου - από τις στάχτες της - μετά βεβαίως τον αυτοπυρπολισμό της κακοδιαχείρισης και των μνημονίων - είναι έτοιμη να υπενθυμίσει ότι παραμένει χώρα αξιοπρεπής και ναυτικά ισχυρή για να υπεραμυνθεί των ιερών και οσίων. Γιατί είναι για σοβαρές χώρες τα κυριαρχικά δικαιώματα.

Πέραν των… τριμερών

Οι πολιτικές και κρατικές στρατηγικές κρίνονται διαχρονικά από το αποτέλεσμά τους και όχι από την ένταση της δημοσίως, μα ρητορικά πάντα, προώθησής τους. Ομοίως λοιπόν με ό,τι συμβαίνει σε κάθε γωνιά του πλανήτη, οι πολιτικές στρατηγικές Αθηνών - Λευκωσίας, με τα τριμερή και πολυμερή σχήματα συνεργασίας με χώρες της ευρύτερης περιοχής, θα κριθούν αυστηρώς στη βάση του αποτελέσματος που θα έχουν, όταν θα καίει το… σίδερο!

Και Ιούλιο μήνα φαίνεται ότι το “σίδερο” του Αιγαίου και της Ανατολικής Μεσογείου θα καταγράψει την υψηλότερή του θερμοκρασία. Τότε και μόνον τότε λοιπόν θα αποφασισθεί τελεσίδικα κατά πόσον οι ανθρώπινοι πόροι και πολιτική φαιά ουσία που καταναλώθηκε για σύμπηξη συνεργασιών με Ισραήλ, Αίγυπτο, Ιορδανία, ακόμη και ΗΑΕ άξιζαν τον κόπο. Αν είχαν δηλαδή δομηθεί με επίκεντρο το αποτέλεσμα και όχι την π.χ. ψηφοθηρία του κ. Νετανιάχου ή τη δημοκρατική εμπέδωση του κ. Φατάχ Αλ Σίσι.

Συμφωνούν όλοι (όσοι δεν το πράττουν μάλλον πρέπει να το ψάξουν) με την επαναλαμβανόμενη διαπίστωση του Υπουργού των Εξωτερικών κ. Χριστοδουλίδη πως η συμπεριφορά της Τουρκίας στην περιοχή βλάπτει σοβαρά τα συμφέροντα όλων των χωρών της περιοχής και της Ε.Ε ως σύνολο. Και πώς να μη συμφωνήσεις με ένα τόσο προφανές συμπέρασμα. Αυτό όμως το συμπέρασμα αποτελεί και τη δαμόκλειο σπάθη που επικρέμαται πάνω από τα κεφάλια Αθηνών και Λευκωσίας. Γιατί αν είναι, που είναι, τόσο προφανές το συμπέρασμα, άλλο τόσο προφανές θα ήταν και το να αναμένουμε ότι αυτές οι “πληγείσες από την τουρκική πολιτική” χώρες θα συμπαραταχθούν εμπράκτως στο πλάι της Αθήνας και της Λευκωσίας και θα βάλουν το… χεράκι τους για αποτροπή των αρνητικών τετελεσμένων. Οι φημολογίες περί στροφής είτε του Ισραήλ είτε της Αιγύπτου προς Τουρκία μεριά διαψεύσθηκαν με ένταση από την πρώτη στιγμή. Καταγράφηκε. Ρητορικά. Μένει να επιβεβαιωθεί πλέον και πρακτικά. Το ταξίδι Αναστασιάδη στο Τελ Αβίβ, 23 τρέχοντος, το πρώτο μετά τα περιοριστικά μέτρα της πανδημίας, ανοίγει πεδίον δόξης λαμπρόν! Ας είναι η αρχή.

Mea culpa…

Οι εξελίξεις στην παγκόσμια ιστορία λειτουργούσαν πάντα μορφωτικά για τους ηγέτες χωρών και πολιτικές κρατών. Έχοντας αυτό κατά νουν, για τα τεκταινόμενα στη δύσκολη από κάθε άποψη περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου, έχω την εντύπωση πως η Ελλάς και οι διαχρονικές κυβερνήσεις της θα πρέπει να πουν (έπρεπε να το πράξουν βεβαίως προ πολλού) ένα μεγάλο mea culpa ως προς τη διαχρονική διστακτικότητα που επέδειξαν για οριοθέτηση ΑΟΖ στο Ανατολικό Αιγαίο, τόσο με την Αίγυπτο, όσο και με την Κυπριακή Δημοκρατία.

Η Τουρκία του Ερντογάν, γνωρίζοντας πολύ καλά πώς παίζεται το παιχνίδι στη διεθνή διπλωματία, προχώρησε μονομερώς στην κατάθεση συντεταγμένων στον ΟΗΕ και έντυσε με νομιμοφάνεια τις απαράδεκτες θέσεις της στην περιοχή. Η Ελλάδα τι έχει να αντιπαρατάξει; Ποιο χάρτη και ποιες συντεταγμένες; Τίποτα. Παρόμοια λάθη έκανε και η Λευκωσία, που δεν είχε συντεταγμένες για τη βόρεια πλευρά του πολύπαθου νησιού μας. Και μετά τις τουρκικές προκλήσεις έσπευδε να το πράξει. Μα, δυστυχώς, δεν πάει έτσι το πράγμα. Δυστυχώς, ο τρόπος που η διεθνής κοινότητα αναγιγνώσκει τα γεγονότα δεν είναι αυτός που το γράμμα του Διεθνούς Δικαίου επιβάλλει. Ελλάδα και Κύπρος πρέπει να προχωρήσουν χθες με την οριοθέτηση των θαλασσίων μεταξύ τους ζωνών. Και πρέπει να το κάνουν άμεσα και να το καταθέσουν στα Ηνωμένα Έθνη. Στην πράξη, βεβαίως, θα πρέπει να εντάξουν και την Αίγυπτο. Για να κλειδώσουν το λεγόμενο τριεθνές σημείο. Το σημείο δηλαδή όπου συναντώνται οι ΑΟΖ των τριών χωρών, με βάση πάντα το Διεθνές Δίκαιο. Αλήθεια, τι άλλο φοβούνται από την Τουρκία; Αν η διαχρονική διστακτικότητα οφειλόταν στον φόβο αντίδρασης της Άγκυρας, τώρα τι μπορεί κάποιος να πει; Ό,τι είχε να κάνει η Άγκυρα το κάνει ήδη, πριν καν οριοθετηθούν οι ζώνες των τριών προαναφερθεισών χωρών. Άρα; Τι είχες Γιάννη, τι είχα πάντα. Ας κάνουμε επιτέλους το κομμάτι που μας αναλογεί. Για να μπορούν και οι λαοί μας να στέκονται υπερήφανοι απέναντι στις εξελίξεις της Ιστορίας. Η οποία θα κρίνει τους ηγέτες μας πάρα πολύ αυστηρά.