Ποιον διάλογο με τον παράλογο;

Πολύς λόγος γίνεται τελευταίως για κάποιες προσπάθειες διεθνών παραγόντων, όπως η Γερμανία και ο Ζοζέπ Μπορέλ, για έναρξη ενός διαλόγου μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας, για αποκλιμάκωση της έντασης. Αλλά τι διάλογο να κάνεις με τον παράλογο; Μιλάμε για μεγάλη ψυχοπάθεια. Για να συνομιλήσεις με τον Ερντογάν, πρέπει εσύ να κάθεσαι σε καρέκλα και εκείνος να είναι ξαπλωμένος σε καναπέ ψυχιάτρου.

Οι Τούρκοι είναι πάντα έτοιμοι για διάλογο. Υπό μία μόνο προϋπόθεση. Ότι θα τους δώσεις αυτό που θέλουν. Αλλά και να μην τους το δώσεις, το παίρνουν μόνοι τους. Δεν έχουν πρόβλημα να κάθονται σε διάλογο και την ίδια ώρα να εφαρμόζουν τα άνομα σχέδιά τους. Θυμίζουμε ότι υπήρχε διάλογος (Κληρίδη - Ντενκτάς) όταν έγινε η εισβολή το 1974. Διεξαγόταν διάλογος όταν ανακήρυξαν το ψευδοκράτος. Βρισκόταν σε εξέλιξη διάλογος όταν άρχισαν τις παράνομες δραστηριότητές τους στην κυπριακή ΑΟΖ. Δεν είναι η έλλειψη διαλόγου που οδηγεί στις τουρκικές παρανομίες. Είναι η έλλειψη δύναμης αποτροπής αυτών των παρανομιών.

Κάθε φορά που προσερχόμασταν σε διάλογο, φεύγαμε έχοντας χάσει κάτι. Κάποτε έχοντας χάσει λίγη από την κυριαρχία μας, κάποτε λίγη από την κρατική μας υπόσταση και κάποτε λίγες από τις πρόνοιες των ψηφισμάτων μας. Και πάντοτε φεύγαμε έχοντας χάσει και την αξιοπρέπειά μας (όση μάς απέμεινε).

Οι Τούρκοι δεν κάνουν ποτέ χειρονομίες καλής θέλησης. Διότι ξέρουν ότι την επόμενη χειρονομία καλής θέλησης θα την κάνουμε εμείς. Το πράγμα λειτουργεί ως εξής: Εμείς πιστεύουμε ότι, κάνοντας μια χειρονομία καλής θέλησης, θα φέρουμε τους Τούρκους στο φιλότιμο να κάνουν και εκείνοι τη δική τους. Έτσι αναλαμβάνουμε εμείς να κάνουμε και την επόμενη χειρονομία, για να τους δείξουμε πώς ενεργούν τα πολιτισμένα και ευρωπαϊκά κράτη. Και πάντα μένουμε με τη χειρονομία στο χέρι...

ΜΠΟΞΕΡ