Το ισχυρότερο όπλο επιβίωσης, η μνήμη

Η μνήμη είναι το ισχυρότερο εργαλείο για τον άνθρωπο προκειμένου να τον αποτρέπει από την επανάληψη μοιραίων λαθών ενίοτε θανατηφόρων. Η μεγάλη κατάρα της Κύπρου είναι η γεωστρατηγική της θέση, εξ ού και τα κατά συρροήν και κατ’ εξακολούθησιν σχέδια της Δύσης από την εποχή της διάλυσης της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας μέχρι σήμερα. Μετά τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο η Κύπρος βρέθηκε ξανά να παίζεται στα ζάρια της διεθνούς σκακιέρας ως αντικείμενο προς πώληση ή ανταλλαγή. Κύριοι πρωταγωνιστές οι Βρετανοί, η άλλη μεγάλη κατάρα της Κύπρου, που μαζί με την Τουρκία και αργότερα τις ΗΠΑ έμελλε να διαδραματίσουν τον πιο πρόστυχο ρόλο σε βάρος ενός λαού που το μόνο που ζητούσε ήταν την ανεξαρτησία του και να ζει ελεύθερος στη χώρα όπου γεννήθηκε.

Δεκάδες ήταν τα άνομα σχέδια που στόχευαν στην καθυπόταξη της Κύπρου στους ιμπεριαλιστικούς κύκλους και στην πρόσδεσή της στη ΝΑΤΟϊκή συμμαχία.

Καστελόριζο και Κύπρος

Στην επικαιρότητα λόγω των έκνομων ενεργειών της Τουρκίας προκειμένου να δημιουργήσει νέα τετελεσμένα στο Αιγαίο και στην Ανατολική Μεσόγειο βρίσκεται σήμερα το Καστελόριζο. Ελάχιστοι ίσως γνωρίζουν πως στα τέλη του 19ου αιώνα η Κύπρος έμελλε να γίνει μία εκ των τριών υποψηφίων χωρών για τη δημιουργία εβραϊκού κράτους.

Την εποχή εκείνη στην Κεντρική και Δυτική Ευρώπη ιδρύθηκε το Εβραϊκό Εθνικό Κίνημα, το οποίο διασυνδέθηκε από την αρχή με τον σκοπό της δημιουργίας εβραϊκής εθνικής εστίας ως μόνιμης λύσης στο «Εβραϊκό Πρόβλημα» και το οποίο έγινε ευρέως γνωστό με το όνομα «Σιωνιστικό Κίνημα».

Το κίνημα αυτό θεσμοθετήθηκε στη Βασιλεία της Ελβετίας, όπου πραγματοποιήθηκε το πρώτο συνέδριο το 1897 και ιδρύθηκε η Διεθνής Σιωνιστική Οργάνωση. Εμπνευστής και αργότερα ηγετική μορφή του κινήματος υπήρξε ο Αυστρο-Ουγγρικής καταγωγής Θίοντορ Χερτζλ (1860-1904), ο οποίος εξελέγη πρώτος πρόεδρος της οργάνωσης.

Η Κύπρος, λόγω της γειτνίασης με την Παλαιστίνη, άρχισε να μπαίνει στους σιωνιστικούς σχεδιασμούς πρώτα ως βρετανική περιοχή που θα μπορούσε να ανταλλαγεί με την Παλαιστίνη η οποία βρισκόταν τότε υπό οθωμανική κατοχή και αργότερα ως ασφαλής προορισμός εποικισμού από Εβραίους. Άλλη χώρα η οποία είχε μπει στο στόχαστρο για το νέο σιωνιστικό κράτος ήταν η Αργεντινή. Η περίπτωση αυτή ωστόσο απερρίφθη και παρέμειναν η Παλαιστίνη και η Κύπρος. Και στις δύο περιπτώσεις οι σχεδιασμοί προσέκρουσαν στην άρνηση των Βρετανών, οι οποίοι ιεραρχούσαν το νησί ψηλά στον γεωστρατηγικό τους σχεδιασμό στην περιοχή, λόγω του δόγματος συγκράτησης της Ρωσίας μακριά από τα θερμά ύδατα της Μεσογείου και λόγω της εγγύτητας της Κύπρου προς τη Διώρυγα του Σουέζ.

Το πιο ενδιαφέρον όμως σχέδιο ήταν αυτό που συνέλαβε ο Γερμανοεβραίος Ντέιβις Τράις (1870-1935) και το οποίο προσπάθησε ανεπιτυχώς να προωθήσει. Από την αρχή της ίδρυσης του Σιωνιστικού Κινήματος υποστήριξε ότι η Κύπρος, εκτός από ασφαλής προορισμός για τους Εβραίους, έπρεπε να αποτελέσει, μαζί με τη χερσόνησο του Σινά, μέρος του υπό ίδρυση κράτους του Ισραήλ.

Ο Τράις επισκέφθηκε την Κύπρο για διερευνητικές επαφές τον Νοέμβριο του 1899. Σε συνάντησή του με τον Βρετανό κυβερνήτη της Κύπρου Σερ Χέινς Σμιθ υπέβαλε συγκεκριμένο σχέδιο εποικισμού της Κύπρου από Εβραίους, με σκοπό να το προωθήσουν προς τη βρετανική κυβέρνηση. Το σχέδιο ήταν ένα μεσοπρόθεσμο πλάνο για ενίσχυση της εβραϊκής παρουσίας στην Κύπρο, αποτελούμενο από εννέα σημεία και με πιο ισχυρό επιχείρημα για να πείσει τους Βρετανούς το ότι η παρουσία των Εβραίων στην Κύπρο θα αποδυνάμωνε το αίτημα των Ελλήνων για Ένωση με την Ελλάδα και αυτό θα έλυε το πιο σοβαρό και εν εξελίξει πολιτικό πρόβλημα που αντιμετώπιζαν οι Βρετανοί τότε στην Κύπρο.

Από τα εννέα σημεία του σχεδίου ξεχώριζαν η απαίτηση να παραχωρηθεί γη στους Εβραίους από την αποικιακή διοίκηση καθώς, επίσης, πέραν της διευκόλυνσης εγκατάστασης Εβραίων από τη Ρωσία και την Πολωνία, να διευκολυνθεί η παραχώρηση υπηκοότητας σε Εβραίους που θα έφθαναν στην Κύπρο. Το σχέδιο αυτό, όμως, δεν έτυχε της αποδοχής των Βρετανών.

Ο Τράις, μετά από επίμονες προσπάθειες, έπεισε τον Χερζλ να θέσει το θέμα της Κύπρου κατά τη συνάντησή του με τον Βρετανό Υπουργό Αποικιών Τζόζεφ Τσάμπερλεν (1836-1914), στις 23 Οκτωβρίου 1902. Σύμφωνα με τα απομνημονεύματα του Χερτζλ («Ημερολόγιο»), φέρεται ο πρόεδρος του Σιωνιστικού Συνεδρίου να είπε μεταξύ άλλων στον Τσάμπερλεν: «Οι Μουσουλμάνοι μπορούν εύκολα να μετακινηθούν στην Οθωμανική Αυτοκρατορία, οι Έλληνες θα πωλήσουν ευχαρίστως τη γη τους σε καλή τιμή και να μεταναστεύσουν στην Αθήνα ή την Κρήτη». Υπήρχε επίσης και το σενάριο οι Κύπριοι να εγκατασταθούν στο Καστελόριζο και η Κύπρος να γίνει το νέο κράτος του Ισραήλ. Ο Τσάμπερλεν, απορρίπτοντας την πρόταση, απάντησε πως «η Βρετανία έχει συμβατικές υποχρεώσεις έναντι των κατοίκων της Κύπρου και οφείλει να τις εφαρμόσει», λέγοντας πως: «θα υπάρχουν μεγάλες δυσκολίες εάν οι Έλληνες του νησιού αντισταθούν και αυτό μπορεί να προκαλέσει την εμπλοκή της Ελλάδας και της Ρωσίας».

Οι σιωνιστές από τότε μέχρι και σήμερα ουδέποτε εγκατέλειψαν τα σχέδιά τους για μια προέκταση του κράτους τους προς την Κύπρο. Δεν πρέπει ακόμα να ξεχνούμε πως στις δεκαετίες ‘70-’80, κάθε φορά που η Κύπρος προσέφευγε στα Ην. Έθνη, το Ισραήλ κατόπιν εντολών των ΗΠΑ όχι μόνο τασσόταν εναντίον της Κύπρου, αλλά έσπευδε να επηρεάσει και άλλα κράτη (κυρίως της Νοτίου Αμερικής) να ταχθούν υπέρ της Τουρκίας.

Δεν είναι καθόλου τυχαίο το γεγονός πως τεράστια τεμάχια γης στις παράλιες περιοχές της Κύπρου απέναντι από το Ισραήλ έχουν αγορασθεί από Εβραίους επιχειρηματίες και επενδυτές. Έτσι, όταν σήμερα επικαλούμαστε την αλληλεγγύη από το Ισραήλ, καλού-κακού ας κρατούμε μικρό καλάθι και να μην ξεχνούμε τον πρότερον βίο των «συμμάχων» μας.

Οι τραγωδίες και η αμνημοσύνη

Οι μεγαλύτεροι παίκτες για να εξελιχθεί η Κύπρος σε νησί συμφορών, άντρο διεθνούς κατασκοπείας και κέντρο επιχειρήσεων δολοπλοκιών και συνωμοσιών, ήταν οι Βρετανοί με τους Αμερικανούς αργότερα, αφού και οι δυο μαζί καθοδηγούσαν ως μαριονέτες τις κυβερνήσεις Ελλάδας και Τουρκίας.

Η συνωμοσία του 1974 -με το προδοτικό πραξικόπημα και την τούρκικη εισβολή- δεν ήταν κεραυνός εν αιθρία. Ήταν η κορύφωση των πολύχρονων συνωμοσιών και η χαριστική βολή κατά του λαού της Κύπρου. Σήμερα κατηγορούμε τις ξένες δυνάμεις επειδή δεν παίρνουν μέτρα κατά της Τουρκίας. Κατηγορούμε δικαίως και τα εγκλήματα της Τουρκίας σε βάρος της Κύπρου. Όμως αφήνουμε έξω από το κατηγορητήριό μας τη βρόμικη προδοσία της χουντικής κυβέρνησης αλλά και αργότερα της μεταπολίτευσης υπό τον Κωνσταντίνο Καραμανλή, τον οποίο, δυστυχώς, «ηρωοποίησαν», αντί να τον κατατάξουν στις πιο μαύρες σελίδες της Ιστορίας .

Στον Φάκελο της Κύπρου υπάρχουν καταγεγραμμένα στοιχεία που τεκμηριώνουν πως η χουντική κυβέρνηση της Ελλάδας και η κυβέρνηση της Τουρκίας βρίσκονταν σε πλήρη συνεννόηση, ότι μετά την έκρυθμη κατάσταση που θα προκαλούσε το πραξικόπημα και η δολοφονία του Μακαρίου, η Τουρκία θα εισέβαλλε στο νησί. Η Τουρκία έθεσε όρο για να εισβάλει, να μην υπάρχει αντίσταση. Οι χουντικοί αξιωματικοί σε Κύπρο και Ελλάδα έκαναν ό,τι περνούσε από το χέρι τους (μέχρι και στυγερές δολοφονίες) προκειμένου να μην αντισταθούν οι Κύπριοι που έσπευσαν στα πεδία των μαχών.

Ο χασάπης της Κύπρου, Χένρι Κίσινγκερ, του οποίου η Κύπρος όφειλε να ζητήσει από τότε την έκδοση και να καταδικαστεί ως εγκληματίας πολέμου, είναι σήμερα σύμβουλος του Αμερικανού Προέδρου Τραμπ και περιφέρει τις εγκληματικές του μεθόδους ως μαθήματα διδασκαλίας σε πανεπιστήμια των ΗΠΑ.

Το άκρον άωτον της αναλγησίας

Ακόμα και σήμερα, 46 χρόνια μετά, βλέπουμε τους νοσταλγούς της χούντας και ακροδεξιά στοιχεία να επιμένουν να αφηγούνται ιστορίες και παραμύθια για την προδοσία της Κύπρου με περικοπές και απαλείψεις και να επιχειρούν να επηρεάσουν την κοινή γνώμη. Το μεγάλο ψέμα όλων αυτών είναι πως με την ομιλία του ο Μακάριος κάλεσε δήθεν την Τουρκία να εισβάλει στην Κύπρο. Παρασιωπούν τα έγγραφα με τις μυστικές συμφωνίες χουντικών και Τούρκων αξιωματικών, αλλά και το γεγονός ότι τα πλοία της Τουρκίας είχαν ήδη ξεκινήσει για απόβαση προτού εκφωνήσει την ομιλία του ο Μακάριος στη Γ.Σ. του ΟΗΕ.

Η νέα γενιά πρέπει, οφείλει και επιβάλλεται να γνωρίζει πώς ξεκίνησε η προδοσία και η συνωμοσία σε βάρος της Κύπρου. Ποιοι οργάνωναν δολοφονίες δημοκρατικών πριν από το ιουλιανό πραξικόπημα του ’74. Ποιοι έκλεβαν οπλισμό από την Εθνική Φρουρά για να τον στρέψουν ενάντια στα αδέλφια τους.

Ακριβό το τίμημα της υποταγής

Στο στόχαστρο της Τουρκίας βρίσκεται σήμερα το Καστελόριζο. Ξανά συνθήματα και ρητορείες, αλλά ουδείς δακτυλοδείχνει τους μεγάλους ενόχους, που άνοιξαν την «όρεξη» της Τουρκίας. Ο πρώην Πρωθυπουργός, Γιώργος Παπανδρέου, θέλοντας να λύσει τα Ελληνοτουρκικά και ως ένδειξη καλή θέλησης για την προώθηση του ελληνοτουρκικού διαλόγου, επιχείρησε να αποσυνδέσει το Καστελόριζο από το σώμα της ελληνοτουρκικής διαπραγμάτευσης. Έκτοτε, το Καστελόριζο άρχισε να απομακρύνεται.

Η συγκυβέρνηση ΝΔ-ΠΑΣΟΚ, η οποία προέκυψε από τις εκλογές του 2012, ουδέποτε ασχολήθηκε με το θέμα που είχε με επίσημο τρόπο θέσει η Άγκυρα με τη δημοσίευση των οικοπέδων στην τουρκική εφημερίδα της κυβερνήσεως.

Ανάλογη αδιαφορία επέδειξε και η επόμενη κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ. Προφανώς, οι ελληνικές κυβερνήσεις θεωρούσαν ότι η χώρα μπορεί να προστατεύσει τα συμφέροντά της με τη βοήθεια εταίρων (που την ξεζούμιζαν οικονομικά) και Αμερικανών συμμάχων που έπαιρναν ό,τι ζητούσαν. Ο ΣΥΡΙΖΑ διαπραγματεύτηκε και η ΝΔ του Μητσοτάκη υπέγραψε τη νέα ελληνοαμερικανική συμφωνία, η οποία, όπως περίμεναν, θα θωράκιζε τη χώρα. Τώρα με ανακοίνωσή του το αμερικανικό Υπουργείο Εξωτερικών μιλάει για «αμφισβητούμενα νερά». Και αυτό γιατί καμιά ελληνική Κυβέρνηση, σε αντίθεση με την Κύπρο, δεν έχει ανακηρύξει ΑΟΖ.