Μια προσευχή στον Αλλάχ…
Η νέα Οθωμανική Αυτοκρατορία δεν βρίσκεται στη σφαίρα του οράματος, αλλά στη διαδικασία της υλοποίησης. Η Τουρκία διαθέτει Βάσεις στο Κατάρ, στη Σομαλία, βρίσκεται στην Κύπρο, στη Συρία και στη Λιβύη. Έβαλε πλώρη για τη Γαλάζια Πατρίδα και τον έλεγχο των θαλάσσιων οδών, του εμπορίου και της ενέργειας. Προχωρεί ακάθεκτη. Δεν την σταματούν ούτε οι ΗΠΑ, ούτε η Ρωσία.
Και η Ευρώπη; Το στήριγμά μας; Τι πράττει; Στέλνει τον Μπορέλ στην Τουρκία. Και τι έγινε; Θα τον φοβηθεί ο Ερντογάν και θα αλλάξει πολιτική; Γιατί; Τι κόστος μπορεί να του προκαλέσει για να συνετιστεί; Βεβαίως, εάν οι εταίροι μας θέλουν, μπορούν να επιβάλουν οικονομικές και εμπορικές κυρώσεις σε βάρος της Άγκυρας. Δύνανται ακόμη και να θέσουν την όποια τουρκική επίθεση σε βάρος της Κύπρου και της Ελλάδας ως casus belli. Θέλουν; Γιατί να θέλουν, όταν εμείς επιμένουμε ότι είμαστε έτοιμοι να πάμε σε νέο Κραν Μοντανά; Και γιατί να πάμε, όταν η Άγκυρα είναι αδιάλλακτη, όταν τα θέλει όλα; Για να καταγράψουμε άλλη μια αποτυχία, που σημαίνει ακόμη ένα βήμα προς τη νομιμοποίηση της διχοτόμησης, ή για να υπογράψουμε την υποταγή μας; Μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα. Εδώ μας οδήγησαν οι ακροβατισμοί 47 σχεδόν χρόνων άγονου εξευμενισμού και ψευδαισθήσεων.
Το αδιέξοδο είναι εφιαλτικό. Το είπε και ο Πρόεδρος. Εάν μας επιτεθούν οι Τούρκοι, εάν γίνει πόλεμος, θα αφανιστεί ο Ελληνισμός της Κύπρου. Και δεν βρέθηκε ούτε ένας πολιτικός στην Κύπρο ή στην Ελλάδα να του απαντήσει. Γιατί να το πράξουν, άλλωστε; Αφού είναι συνένοχοι. Το ΑΚΕΛ συμφωνεί. Ήταν πάντα συνοδοιπόρο. Και ο λεγόμενος ενδιάμεσος χώρος σφυρίζει αδιάφορα. Πελαγοδρομεί. Άτυχη Κύπρος. Βρίσκεσαι στο έλεος μιας κομματικής ηγεσίας που αερολογεί και κοκορομαχεί. Ουσία και αποτέλεσμα, μηδέν. Χαρακτηρίζεται από διαφθορά και αναξιοπιστία. Περιμένει τον Σουλτάνο να δημιουργήσει, εν μέσω ανώδυνων διαμαρτυριών, το επόμενο τετελεσμένο για να υιοθετήσει πανηγυρικά το προηγούμενο. Και να πουλά στον λαό φύκια για μεταξωτές κορδέλες. Φταίει, όμως, και ο λαός. Αυτός τους ψηφίζει. Και οι ηγέτες του τον κοροϊδεύουν. Αλλά δεν τους τιμωρεί στις κάλπες. Τους ανέχεται ή τους επιβραβεύει. Δεν τους αλλάζει. Τους ανακυκλώνει. Συμβιβάζεται και βολεύεται. Όχι στο σύνολό του, αλλά σε μεγάλο ποσοστό. Δεν είναι τυχαίο που φθάσαμε εδώ που φθάσαμε. Υπό την απειλή κρατικής διάλυσης και αφανισμού. Έχουμε όλοι ευθύνες. Χωρίς οι ευθύνες του πολίτη να συνιστούν άλλοθι για εκείνες της εκάστοτε εξουσίας.
Κανείς δεν επιθυμεί να φτάσουμε στην κρίση. Όμως, η πολιτική του εξευμενισμού και της ανοχύρωτης πολιτείας έχει προσφέρει στην Τουρκία την πρωτοβουλία των κινήσεων. Έχει το πάνω χέρι. Καθορίζει το διπλωματικό παιχνίδι με τους κανόνες της ισχύος της. Αθήνα και Λευκωσία είχαν βάλει το έθνος στον αυτόματο πιλότο του κατευνασμού και των ψευδαισθήσεων. Πληρώνουμε τα λάθη τους. Και τώρα τι επιλογές έχουμε; Η πιο λογική είναι η εξής μία: Να βάλει μυαλό η ηγεσία μας και να προχωρήσει, για λόγους επιβίωσης, σε ενιαίο αμυντικό μέτωπο με την Ελλάδα. Σε τείχος αποτροπής. Αλλιώς, τι άλλο μένει εκτός από την προσευχή στον Αλλάχ, για να τα κάνει θάλασσα ο Ερντογάν!
