Ο κομματικός βίος με φόντο την εξέγερση των «5» του ΔΗΚΟ

Έναν περίπου χρόνο πριν από τις βουλευτικές εκλογές διαπιστώνουμε με πόνο ψυχής ότι τα πολιτικά κόμματα στη συντριπτική τους πλειοψηφία εξακολουθούν να είναι καρκινώματα της κοινωνίας, αντί κύτταρα της δημοκρατίας, ως ο νόμος και η αποστολή τους ορίζει.

Η εμπιστοσύνη του πολίτη προς τα κόμματα και γενικότερα στους θεσμούς, πλην μεμονωμένων περιπτώσεων, έχει χαθεί παντελώς. Η κομματική ανυποληψία και η ατιμωρησία των ενόχων της οικονομικής τραγωδίας σε συνδυασμό με τη θλιβερή κατάντια της κοινωνίας μας προκαλούν ένα εκρηκτικό μείγμα, που υπονομεύει σοβαρά το δημοκρατικό πολίτευμα. Γενεσιουργός αιτία αυτού του αποκαρδιωτικού φαινομένου είναι η κατακρεούργηση των κανόνων της πολιτικής ηθικής και ειδικότερα η εκτροφή της κομματικής αλητείας.

Καθημερινά γινόμαστε μάρτυρες έντονων φαινομένων κοινωνικής καθίζησης και πνευματικού υποσιτισμού, τα οποία κατά βάση απορρέουν από την κραυγαλέα έλλειψη πολιτικού πολιτισμού. Ο άτυπος κανόνας «το κόμμα και τα μμάθκια σας», που επανέφερε δυναμικά στο προσκήνιο ο πρώτος πολίτης της χώρας εν μέσω της δίδυμης κρίσης του 2011-13 [τραγωδία στο Μαρί και οικονομική - τραπεζική κατάρρευση], έγινε αιχμηρό εργαλείο της κομματικής δραστηριότητας, με όλα τα τραγικά συνεπακόλουθα για την Κύπρο.

Είναι ηλίου φαεινότερον ότι βρισκόμαστε στο παρά πέντε μιας ολοκληρωτικής κατάρρευσης του αξιακού συστήματος. Παρά τα φρικτά παθήματα του πρόσφατου και απώτερου παρελθόντος, η δικαιοσύνη παραπαίει, η διαφθορά εξακολουθεί να οργιάζει, η διαπλοκή ζει και βασιλεύει και τον λαό καταδυναστεύει, ενώ την ίδια ώρα τα πολιτικά εκτεθειμένα πρόσωπα και όχι μόνον ερίζουν πάνω από το πτώμα της οικονομίας. Το τραγικό της όλης υπόθεσης είναι ότι δεν υπάρχει φως στην άκρη της σήραγγας, καθώς:

1. Οι θεσμοί του κράτους, με την ανήθικη προκλητικότατη στήριξη των κομμάτων, αδυνατούν να τιμωρήσουν τους ενόχους και τους συνενόχους.
2. Τα θύματα, δηλαδή ο κάθε πολίτης, παρακολουθούν απαθέστατα τα τεκταινόμενα, περιμένοντας… το άγιο πνεύμα να τους απελευθερώσει από τις αλυσίδες των κάθε λογής οικονομικών κερδοσκόπων και πολιτικών καιροσκόπων που τους έχουν φορέσει χειροπόδαρα.

Με την Κύπρο να βιώνει πρωτόγνωρες στιγμές, τόσο στα μεγάλα κοινωνικοοικονομικά θέματα, όσο και στα μείζονα εθνικά ζητήματα με φόντο τις παρανοϊκές ερντογανικές απειλές, κτυπούμε δυνατά το καμπανάκι του κινδύνου προειδοποιώντας ότι «Δημοκρατία χωρίς δικαιοκρατία, δεν είναι Πολιτεία». Με όρους αριστοτελικούς, «η σύγχρονη δημοκρατία χρειάζεται τη δικαιοκρατία, διότι μόνο με εύτακτη και δικαιοκρατούμενη την Πολιτεία, η δημοκρατία καταξιώνεται και μαζί της η πολιτική αναζωογονείται».

Φρονώ ότι, εδώ που φθάσαμε, τα πράγματα είναι πάρα πολύ οριακά. Αν οι πολίτες δεν αφυπνισθούμε και αν δεν συστρατευτούμε, επαναφέροντας στην καθημερινότητα τις αξίες του Ελληνικού Πολιτισμού με κορωνίδα την ηθική σε όλες τις εκφάνσεις της, τον πολιτικό πολιτισμό και τον αξιόπιστο κομματικό βίο, μαύρες μέρες θα σκιάζουν τη μαρτυρική Κύπρο που, από νήσος των αγίων, μετετράπη σε τόπο των αχρείων.

Προς την κατεύθυνση αυτή, τον πρώτο λόγο έχει ο κάθε πολίτης που καλείται να τιμωρήσει παραδειγματικά διά της ψήφου του και όχι μόνον, τους δημίους του, που δεν είναι άλλοι από τα κόμματα που κυβέρνησαν ή συγκυβέρνησαν κατά καιρούς τον τόπο, εξαποστέλλοντάς τα στο πυρ το εξώτερον. Οι κατακλυσμιαίες εξελίξεις στο ΔΗΚΟ, με την εξέγερση των «5», ας αποτελέσουν ορόσημο για ξεσηκωμό της οργανωμένης κοινωνίας των πολιτών για απαλλαγή του τόπου από τους κομματικούς Στάβλους του Αυγεία, χαράσσοντας τον δρόμο της εξυγίανσης του πολιτικού και εν γένει δημόσιου βίου.

*Δημοσιογράφος, πρόεδρος Ινστιτούτου Ελληνικού Πολιτισμού