Μακάριος νυν και αεί: Τα μεγάλα ψέματα συνεχίζονται

Ο Αύγουστος είναι για την καθημαγμένη μας πατρίδα ο μήνας της μεγάλης θλίψης, του οδυρμού και των δακρύων. Μήνας καταστροφών και απώλειας. Του μεγάλου ξεριζωμού, του θανατικού αλλά και της ελπίδας. Το τελευταίο «οχυρό» των αδικημένων που ζυμώθηκε με το αίμα, το δάκρυ αλλά και το πείσμα του λαού μας να μη γονατίσει, να μην αφεθεί.

Αύγουστο έγινε ο βομβαρδισμός της Τηλλυρίας από τα τουρκικά αεροπλάνα με δεκάδες νεκρούς και τραυματίες, που κάηκαν ή ακρωτηριάστηκαν από τις βόμβες Ναπάλμ. Αύγουστο μήνα, η δεύτερη τουρκική εισβολή, που ακολούθησε της πρώτης του προδοτικού Ιούλη.

Αύγουστος ήταν ο μήνας που έφυγε ο μεγάλος ηγέτης, το σύμβολο της αντίστασης, που δεν κατάφεραν οι λήσταρχοι και χασάπηδες των λαών της αιμοσταγούς CIA , άλλων ξένων μυστικών υπηρεσιών και των αχυρανθρώπων τους να λυγίσουν. Ο Αρχιεπίσκοπος Μακάριος, του οποίου το όνομα έγινε στα πέρατα του κόσμου συνώνυμο της Κύπρου, έφυγε στις 3 Αυγούστου του 1977, δέκα ημέρες πριν από τη γενέθλια επέτειο των 64 του χρόνων. 13 Αυγούστου του 1913 γεννήθηκε στο χωριό Πάνω Παναγιά, από γονείς πάμπτωχους αγρότες και από φτωχό βοσκόπουλο έγινε ο μεγάλος ποιμένας του λαού του. Μακάριος, ή κατά κόσμον Μιχαήλ Χριστόδουλος Μούσκος. Το τελευταίο χρησιμοποιούσαν τα θρασύδειλα ανθρωπάκια για να τον μειώσουν. Λες και ένα επώνυμο είναι δυνατό να μειώσει το μεγαλείο του ανδρός.

Σήμερα, άτομα που είτε επωφελήθηκαν τα μέγιστα από τον Μακάριο είτε έστρεψαν τα μυδραλιοβόλα τους για να τον εξοντώσουν, ή κρυφίως προσπαθούσαν να υποσκάψουν τον αγώνα του, συνεχίζουν τα μεγάλα ψέματα επιχειρώντας την αποδόμησή του, φορτώνοντάς του μεγάλα λάθη αλλά και ευθύνες για την τραγωδία της Κύπρου. Η ιστορία γράφτηκε και δεν μπορεί να ξαναγραφτεί από λαθραίους ιστορικούς και αυτοανακηρυγμένους πολιτικούς αναλυτές. Ο Μακάριος δεν ξυλεύεται με ψέματα και κολακείες προς εκείνους που είναι υπεύθυνοι για τη σφαγή της Κύπρου. Ιδιαίτερα όταν αφήνουν έξω από την εξίσωση των ευθυνών τούς Αμερικανούς, τους Εγγλέζους και όλο το κακό συναπάντημα που οργάνωσαν το προδοτικό πραξικόπημα και την τούρκικη εισβολή το 1974. Στέιτ ντιπάρτμεντ , CIA και το βαθύ κράτος των ΗΠΑ άναψαν το πράσινο φως στις θλιβερές ορτινάντζες τους -τα ανδρείκελα της ελληνικής χούντας και της κυβέρνησης Ετζεβίτ στην Τουρκία- για να εκτελέσουν το έγκλημα. Και το εκτέλεσαν, με τη διαφορά πως ο Μακάριος επέζησε. Το μήνυμα αντίστασης που έστειλε προς τον λαό να μην υποκύψει στη Χούντα των Αθηνών, στους προδότες και τα τανκς που χάρασσαν απαίσια με τις ερπύστριές τους τη δημοκρατία και την ελευθερία, θέλουν να το ερμηνεύουν σήμερα ως «προδοσία». Εκείνοι που πληρώθηκαν αδρά από τον πακτωλό δολαρίων που έρεε από την πρεσβεία των ΗΠΑ στη Λευκωσία, τα μίσθαρνα της προδοσίας, αποκαλούν έναν ανδρείο ηγέτη που το μοναδικό του αμάρτημα ήταν η απόρριψη όλων των διχοτομικών σχεδίων ΗΠΑ-Βρετανίας και ΝΑΤΟ κατά της Κύπρου. Το μόνο του «λάθος» ήταν επειδή αντιστάθηκε και δεν άφησε τους ολετήρες να επικρατήσουν πάνω από το πτώμα της Κυπριακής Δημοκρατίας. Αντί να απολογηθούν, αντί να ζητούν γονατιστοί συγχώρεση από Θεό και ανθρώπους για το μεγάλο τους έγκλημα, έχουν το θράσος να κλωθογυρίζουν στα τηλεοπτικά κανάλια και να αφηγούνται τα μεγάλα τους ψέματα. Τι και αν υπάρχουν τεκμηριωμένα στοιχεία σε βάρος τους για σχέδια ανατροπής του Μακαρίου αλλά και οδηγιών πως μετά το μεγάλο κακό θα γίνονταν υπουργοί ή αρχι-αστυνόμοι;

Τους είδαμε σε τηλεοπτικές εκπομπές θλιβερούς μέσα στην αθλιότητά τους να αναμασούν τα μεγάλα ψεύδη. Δημοσιογράφους αμήχανους να μην τους ρωτούν ευθέως: «Γιατί προδώσατε τη χώρα σας, άθλιοι;». Βουβοί και ανήμποροι να οργιστούν με το απύθμενο θράσος, καθότι η ευπρέπεια ή η δουλικότητα δεν το επιτρέπουν.

Για τα δήθεν λάθη του Μακαρίου έγραψε και ο γνωστός δικηγόρος Πόλυς Πολυβίου («ΜΑΚΑΡΙΟΣ: Τα τρία λάθη», το 2009), ο οποίος αποδίδει στον Μακάριο ως «μεγάλα λάθη»: την υποβολή των 13 σημείων, τη μη αποχώρησή του από την προεδρία μετά το 1968 και την αποδοχή ομοσπονδιακής λύσης.

Ο ιστορικός ηγέτης του ΑΚΕΛ, αείμνηστος Εζεκίας Παπαϊωάννου, γράφει στις «Ενθυμίσεις» από τη ζωή του πως ο Μακάριος τού είχε εμπιστευθεί ότι οι Βρετανοί τον διαβεβαίωναν πως ως εγγυήτρια δύναμη θα τον υποστήριζαν. Ο Παπαϊωάννου, ωστόσο, τον είχε παρακαλέσει να μην τους εμπιστεύεται και να αποφύγει την παγίδα.

Τα 13 σημεία ήταν μια προσπάθεια τότε να λειτουργήσει το κράτος, γιατί όχι μόνο η Τουρκία, αλλά και άλλοι ξένοι κύκλοι βρίσκονταν πίσω από τις προβοκάτσιες των Τ/κ πολιτικών και εκπροσώπων της νεοσύστατης τότε Δημοκρατίας. Ο Μακάριος τότε βρισκόταν μεταξύ Σκύλλας και Χάρυβδης. Από τη μια οι δολιότητες της Τουρκίας και των ΝΑΤΟϊκών δυνάμεων, που ήθελαν την Κύπρο ένα αβύθιστο αεροπλανοφόρο, και από την άλλη οι αργυραμοιβοί και οι μισθοφόροι στο εσωτερικό μέτωπο που τον υπονόμευαν. Το μόνο του στήριγμα ήταν ο λαός. Δεκάδες τα σχέδια δολοφονίας του, όπως και η ανατροπή της συνταγματικής νομιμότητας.

Αυτά όλα παραλείπονται όταν γίνεται προσπάθεια να του φορτώσουν λάθη και παραλείψεις. Σίγουρα ο Μακάριος διέπραξε και λάθη, τα οποία, ωστόσο, επισκιάζονται μπροστά στα όσα έπραξε για να σώσει την Κύπρο από τα άνομα σχέδια ξένων και ντόπιων.

Τα «λάθη» του Μακαρίου μηδενίζονται μπροστά στα ασυγχώρητα εγκλήματα που διέπραξαν οι ορκισμένοι αντίπαλοί του στην Κύπρο.

Για σκοπούς αντικειμενικότητας, έξω από το δικηγορικό γραφείο «Πολυβίου και Χρυσαφίνης» ήταν πριν από μερικά χρόνια αναρτημένη μια πινακίδα (δεν γνωρίζω αν υπάρχει μέχρι σήμερα), στην οποία έγραφε πως το εν λόγω δικηγορικό γραφείο «εκπροσωπεί τα συμφέροντα του αμερικανικού Στέιτ Ντιπάρτμεντ , αμερικανικών εταιρειών και συμφερόντων των ΗΠΑ στην περιοχή».

Και το ερώτημα είναι: Ένας συνήγορος όλων αυτών είναι δυνατό να μη γράφει μόνο για «λάθη» του Μακαρίου και να παραλείπει τα βρόμικα παίγνια και εγκλήματα των Αμερικανών στην Κύπρο;

Οι ΗΠΑ πίσω από τις πιέσεις να μην τιμωρηθούν οι καταστροφείς της Κύπρου

Ο πρώην Πρόεδρος της Βουλής και πρώην πρόεδρος της ΕΔΕΚ, Γιαννάκης Ομήρου, σε πρόσφατο άρθρο του (στον «Φιλελεύθερο») ρίχνει άπλετο φως στους λόγους «αθώωσης» των Ελλήνων χουντικών για το έγκλημά τους σε βάρος της Κύπρου. Όπως γράφει: «Όταν τον Αύγουστο του 1997 ο Φαίδων Γκιζίκης, ‘‘Πρόεδρος της Δημοκρατίας’’ της στρατιωτικής χούντας των Αθηνών αλλά και Πρόεδρος της Δημοκρατίας και τους πρώτους μήνες της μεταπολίτευσης, δηλαδή μετά την πτώση της χούντας, προέβη σε δήλωση στον ελληνικό Τύπο, παραδεχόταν ότι μαζί με τον Ιωαννίδη, τον Μπονάνο και τον Γεωργίτση, αυτός διέταξε τους πραξικοπηματίες να ενεργήσουν κατά της δημοκρατικής εξουσίας στην Κύπρο.

»Μετά τον σάλο που προκλήθηκε, σε Κύπρο και Ελλάδα, από αυτές τις δηλώσεις του Φαίδωνα Γκιζίκη, ανέλαβα την πρωτοβουλία να συνοδεύσω στην Αθήνα την Παγκύπρια Ένωση Συγγενών των Πεσόντων Αντιστασιακών για να διατυπώσουμε το αίτημα ποινικής δίωξης των πρωταιτίων του πραξικοπήματος, μετά την κυνική ομολογία Γκιζίκη.

…»Γιατί όμως δεν διώχθηκαν ποινικά οι πρωταίτιοι του πραξικοπήματος της 15ης Ιουλίου 1974 κατά του Προέδρου Μακαρίου και της νόμιμης Κυβέρνησης της Κύπρου; Όταν μετά την πτώση της χούντας, μέσα από τις στάχτες της κυπριακής τραγωδίας, καταχωρήθηκαν ποινικές διώξεις κατά των πρωταιτίων του πραξικοπήματος της 15ης Ιουλίου 1974 εναντίον του Προέδρου Μακαρίου, η Κυβέρνηση Καραμανλή της μεταπολιτευτικής περιόδου ανέστειλε τις διώξεις με επίκληση νομοθεσίας που προέβλεπε ότι μπορεί να υπάρξει μια τέτοια αναστολή ‘‘όταν απειλούνται οι σχέσεις της Ελλάδος μετά τρίτης τινός χώρας’’ (άρθρο 30, παρ. 2 του κώδικα ποινικής Δικονομίας). Η χώρα βέβαια δεν ανεφέρθη, αλλά ήταν προφανές ότι επρόκειτο για τις Ηνωμένες Πολιτείες και το ΝΑΤΟ. Δηλαδή δεν υπήρξε ποινική δίωξη των χουντικών που διέταξαν και εκτέλεσαν την προδοσία του πραξικοπήματος, που οδήγησε στην τουρκική εισβολή και ως εκ τούτου δεν υπήρξε τιμωρία, για να μην αποκαλυφθεί ο ρόλος και οι κραυγάζουσες ευθύνες των Ηνωμένων Πολιτειών και του ΝΑΤΟ.

»Στις 3 Δεκεμβρίου 1975 οι βουλευτές Γ. Φαράκος, Α. Γιάννου και Κ. Κάππος κατέθεσαν επερώτηση στη Βουλή των Ελλήνων και το ίδιο έπραξε και ο Λεωνίδας Κύρκος στις 22 Ιανουαρίου του 1976, ‘‘σχετικά με την καθυστέρηση της διώξεως κατά των υπευθύνων της κυπριακής τραγωδίας’’.

»Μετά από συζήτηση της επερώτησης, ο τότε Υπουργός Δικαιοσύνης Κ. Στεφανάκης απάντησε με δήλωση του Πρωθυπουργού Κ. Καραμανλή, ημερ. 16 Οκτωβρίου 1975: ‘‘Θα παραμείνει βέβαια ακόμα εκκρεμής η δίωξις των υπευθύνων διά το πραξικόπημα της Κύπρου και τούτο, διότι η Κυβέρνησις νομίζει, ότι κατά την παρούσαν φάσιν του Κυπριακού, δεν είναι δυνατόν να διεξαχθεί η δίκη αυτή, αζημίως, διά την υπόθεσιν της Κύπρου’’.

»Έτσι η χούντα διώχθηκε και τιμωρήθηκε μόνο για το πραξικόπημα της 21ης Απριλίου του 1967 και για την αιματηρή καταστολή της εξέγερσης του Πολυτεχνείου τον Νοέμβριο του 1973. Όχι για την εθνική προδοσία της Κύπρου… Η Κυβέρνηση Καραμανλή φρόντισε να ‘‘προστατεύσει’’ τους Αμερικανούς και ΝΑΤΟϊκούς και να επιβάλει συσκότιση για τις ευθύνες τους στην κυπριακή τραγωδία»

Σήμερα, 46 χρόνια μετά, η Κύπρος εξακολουθεί να βιώνει τις ολέθριες συνέπειες της διεθνούς συνωμοσίας σε βάρος της, με την Τουρκία να κατέχει το 1/3 των εδαφών της και χωρίς την τιμωρία των ενόχων. Αντίθετα Ελλάδα και Κύπρος δίνουν γην και ύδωρ σε αυτούς που μας μαχαίρωσαν και γυρίζουν την πλάτη σε διαχρονικούς φίλους.