Χάριν της ιστορικής αλήθειας

Ας υποθέσουμε ότι όσοι Ελληνοκύπριοι συνωμότησαν εναντίον του νόμιμου κράτους στην προ της τουρκικής εισβολής περίοδο παρασύρθηκαν από καλόηχα συνθήματα για την Ένωση.

Ας υποθέσουμε ότι τα ελατήριά τους ήταν αγνά, πατριωτικά και έπραξαν όσα έπραξαν από αγάπη προς την Ελλάδα και τον πόθο ενσωμάτωσης της Κύπρου στον εθνικό κορμό.

Ας υποθέσουμε ότι, παρά τις προφητικές προειδοποιήσεις του Μακαρίου, δεν διανοήθηκαν, δεν εκτίμησαν και δεν πίστεψαν ότι ένα πραξικόπημα θα οδηγούσε αναπόφευκτα στην τουρκική εισβολή.

Το ότι, όμως, συνέχιζαν το εθνοκτόνο έργο τους, με τον κατακτητή «εντός των πυλών» κι ενώ είχαν ανοίξει την «Κερκόπορτα», πώς θα πρέπει να ερμηνευθεί;

Ας αποτυπώσουμε τα αμείλικτα γεγονότα. Η τουρκική εισβολή είχε ήδη ολοκληρώσει τον στόχο της, καταλαμβάνοντας το 37% των εδαφών της Κυπριακής Δημοκρατίας. Σκότωσε, κατέστρεψε, προσφυγοποίησε. Οι προφητικές προειδοποιήσεις του Μακαρίου και άλλων επιβεβαιώθηκαν με τον πιο τραγικό τρόπο. Χούντα και ΕΟΚΑ Β’, οφθαλμοφανέστατα και αποδεδειγμένα, οδήγησαν στον όλεθρο την Κύπρο και τον Κυπριακό Ελληνισμό.

Και όμως. Οι ένοχοι της εθνικής τραγωδίας όχι μόνο δεν έσπευσαν, ως όφειλαν, γονυπετείς και ολοφυρόμενοι να ζητήσουν συγνώμη, να απολογηθούν για το πελώριο εθνικό τους ανόμημα και να αιτηθούν ελέους, αλλά συνέχιζαν απτόητοι την εθνοκτόνο δράση τους. Καλλιεργώντας κλίμα περαιτέρω αποσταθεροποίησης στα εναπομείναντα ελεύθερα εδάφη και δημιουργώντας τον κίνδυνο ολοκληρωτικής κατάληψης της Κύπρου.

Ιδού τα γεγονότα.

Απόπειρα δολοφονίας του Βάσου Λυσσαρίδη και δολοφονία του Δώρου Λοΐζου στις 30 Αυγούστου.

Δολοφονία του αστυφύλακα Δημοσθένη Γεωργίου στις 8 Σεπτεμβρίου.

Δολοφονία του οδηγού λεωφορείου Ηλία Πελαβά στις 29 Σεπτεμβρίου.

Όλα αυτά τα εγκλήματα, όπως και η βία που εξακολουθούσαν να ασκούν σε βάρος δημοκρατικών πολιτών, όπως και η παρεμπόδιση επανόδου του νόμιμου Προέδρου Μακαρίου στην Κύπρο, διαπράττονταν με νωπούς τους τάφους των θυμάτων της κατάπτυστης και άθλιας διαγωγής τους.

Την ίδια ώρα που μαρτυρούσαν με τα ίδια τους τα μάτια τι είχε προκαλέσει στην Κύπρο η «εθνική τους δράση» και τα «ηρωικά τους κατορθώματα», ενδεδυμένα με άφθονη εθνοκαπηλεία και ενωσιλογία.

Αξιοσημείωτη και ιδιαίτερα επονείδιστη υπήρξε και η λυσσώδης αντίδρασή τους με στόχο την αποτροπή επιστροφής του Προέδρου Μακαρίου στην Κύπρο. Ενώ αμφισβητείτο από την Τουρκία και δόλιους τρίτους η νομιμότητα του καθημαγμένου κυπριακού κράτους, παρεμπόδιζαν να επιστρέψει εκείνον που θα αποκαθιστούσε τη διεθνή νομιμότητα και τη θωράκιση του κράτους από τους κινδύνους κατάρρευσης και διάλυσης. Δείγμα και αυτό μιας απίστευτης εφιαλτικής συμπεριφοράς.

Λέγεται συχνά ότι επιβάλλεται η εθνική συμφιλίωση. Και ότι πρέπει να μην αναξέονται πληγές του παρελθόντος. Ότι εκείνο που προέχει είναι απλώς και μόνον η διατήρηση αλώβητης της μνήμης για να φωτίζεται διδακτικά το μέλλον.

Ορθόν! Είναι, ωστόσο, δυνατόν, σαράντα έξι χρόνια μετά την προδοσία, να μην εκφράζεται μεταμέλεια και συγνώμη και να μην υπάρχει αίτημα ελέους προς τον κυπριακό λαό και την ιστορία για τα όσα, πέραν πάσης λογικής αμφιβολίας, έχουν αποδειχθεί για τις ασήκωτες ευθύνες τους για όσα πριν, κατά και μετά τη διπλή τραγωδία του 1974 διέπραξαν;

Στην ποινική δικαιοσύνη, όταν υπάρξει είτε παραδοχή, είτε απόδειξη ενοχής του κατηγορουμένου, ο δικηγόρος αγορεύει για μετριασμό της ποινής, παραθέτοντας ενώπιον του Δικαστηρίου τα λεγόμενα ελαφρυντικά για μετριασμό της ποινής. Όπως και την ειλικρινή απολογία και μεταμέλεια του κατηγορουμένου.

Στην περίπτωση των ενόχων για την εθνικά μειοδοτική τους δράση το 1974 είναι προφανές ότι, δεδομένης της άρνησης παραδοχής ενοχής, απολογίας, συγνώμης, αιτήματος άφεσης αμαρτιών και ελέους, ελαφρυντικά δεν υπάρχουν και, συνεπώς, ούτε μετριασμός της ποινής.

Η ετυμηγορία είναι μία: Το ανάθεμα και η αρά (κατάρα) της ιστορίας!

Και η ιστορία δεν είναι πολυτέλεια, ούτε περιττολογία. Είναι ανάγκη αδήριτη για την διδαχή όσων δεν την έζησαν και χρέος αλήθειας.

Σημ: Για το ότι οι πρωταίτιοι του εγκλήματος πραξικοπηματίες στην Ελλάδα ούτε δικάστηκαν, ούτε τιμωρήθηκαν η ιστορία ήδη αποφάνθηκε. Εθνικό όνειδος και διαχρονικό μελανό στίγμα.

*Τέως Πρόεδρος Βουλής των Αντιπροσώπων