Μπορούμε, ναι μπορούμε
Αχ, κυρ Μωυσή, να ’ξερες τι δρόμους άνοιξες πετώντας την εφημερίδα και το περιοδικό ΓΥΝΑΙΚΑ στη βεραντούλα. Για να βγει ξυπόλητο ένα πλασματάκι τόσο δα, πονεμένο, που έψαχνε ανάμεσα στα μαύρα μυρμηγκάκια τ’ όνειρό του. Σαν να σ’ είχε μπροστά του, με τη μοτοσικλετούλα σου, πηγαίνοντας για τη συνάντηση στη Δημοσιογραφική Εστία. Πώς πέρασαν τα χρόνια!
Και κορίτσια, πού βρέθηκαν τόσα κορίτσια, νέες γυναίκες πια, μ’ αυτοπεποίθηση, που να ξέρουν τι σήμαινε κάποτε να ’σαι μόνη μεσ’ σ’ ένα μπουλούκι αντρών, νύχτα στη βάρδια, μες στη μυρωδιά του αντιμονίου, μες στο ντάκα-ντούκα της λινοτυπικής νηστικιά, να ρουφάς απ’ τους μεγάλους δασκάλους, όσα δεν σου ’μαθε το πτυχίο απ’ την Αθήνα, εκείνων των καιρών.
Για τη δημοσιογραφία, για την είδηση, για την ανατροπή, την επιβράβευση, για την κοινωνία που την ονειρευόσουν καλύτερη, στον ύπνο και στον ξύπνιο σου. Αγώνας τότε που σε κορόιδευαν τι θες κορίτσι πράμα μες στους λύκους του σιναφιού. Που το αγάπησες, τ’ αγκάλιασες, πάλεψες για να γίνει κι εκείνο καλύτερο. Και να τώρα, μες στην πανδημία με τις κάμερες να τραβάνε, νέοι άνθρωποι ψάχνονται και ψάχνουν για τη ρημάδα την κοινωνία, που όσο κι αν άλλαξε στο καλύτερο, ναι, είν’ αλήθεια, σέρνει κι ένα μπόγο βρομιά και δυσωδία στην πλάτη. Έντυπος, ηλεκτρονικός και διαδικτυακός τύπος σε κρίση μες στον ορυμαγδό που βρήκε τον τόπο. Υποστελέχωση πρώτο βήμα των επιχειρήσεων, δημοσιογράφοι είλωτες με εκπτώσεις αναγκαστικά. Αιτήματα στην εκδήλωση «απολαβές και συνθήκες ισάξιες με τον ρόλο και την αποστολή στο πολιτικο-κοινωνικό γίγνεσθαι, ελεύθερη και ανεμπόδιστη, χωρίς προσκόμματα και αιτιάσεις, ενάσκηση του ιερού και συνταγματικά κατοχυρωμένου δικαιώματος του συνδικαλίζεσθαι». Έπεσε ανεργία και πετσοκόψιμο στον κλάδο κι είναι πάνω από αναγκαίο να μετακυλιέται αναλογικά κάθε κέρδος και σ’ αυτούς που παράγουν ενημερωτικό υλικό, τους δημοσιογράφους. «Παρατυπίες, στρεβλώσεις και ετεροβαρείς αναγνώσεις μονίμως σε βάρος των εργαζομένων και προς όφελος των εργοδοτών», όπως κατατέθηκε από τον Πρόεδρο της Ένωσης Συντακτών. Πολλές ενισχύσεις ζητά το όργανο των δημοσιογράφων, για μια καλύτερη κοινωνία που και σε μας με δεκαετίες στην καμπούρα μας παραμένει όνειρο. Όχι τρανταχτό στον μεγάλο Νίκο Γκάτσο για τη φράση του στον Κεμάλ που ήθελε ν’ αλλάξει τον κόσμο, «αυτός ο κόσμος δεν θ’ αλλάξει ποτέ». Όχι, κύριε Νίκο μας, όχι. Ο κόσμος αλλάζει και θ’ αλλάξει κι άλλο αν αφήσουμε ανενόχλητους τους ανθρώπους που βάζουν το ήθος, την εντιμότητα, την ειλικρίνεια, το τρίπτυχο των δημοσιογράφων πάνω απ’ την όποια σκοπιμότητα. Στήριγμα χρειάζονται οι νέοι άνθρωποι που βγήκαν στο αγαπημένο σινάφι με όπλα κι αξίες χιλιοδοκιμασμένες, που κι αν κάποτε χάνονται, πάντα κάτι μένει. Σ’ εμάς που παλιώσαμε, η μυρωδιά του χαρτιού είναι κομμάτι της ψυχής και της ζωής μας. Στην ηλεκτρονική εποχή μας άλλα πρωτεύουν μα κι εκεί, στο γυαλί, στον ήχο των ερτζιανών, ακόμα και με τα άθλια ελληνικά που επικρατούν, ας διεκδικούμε όλοι καλύτερο κόσμο. Πολεμώντας το ανέντιμο, το άδικο, τη σκοπιμότητα, τη μίζα, το ρουσφέτι. Ο καθένας έχει ρόλο σ’ αυτό. Μην πυροβολείτε τους δημοσιογράφους. Δεν φταίνε για τη βρομιά που σας σερβίρουν. Αντιδράστε και παλέψτε το για να ’χουμε πρώτα έναν καλύτερο Τύπο, καλύτερα Μέσα Μαζικής Επικοινωνίας κι ύστερα καλύτερο μέλλον γι’ αυτούς που έρχονται.
Μπορούμε. Όλοι μαζί μπορούμε!
