Τίποτα περισσότερο, τίποτα λιγότερο

Είναι πλέον ξεκάθαρο ότι το ισλαμικό καθεστώς Ερντογάν, που λίγο απέχει να είναι και φασιστικό με τον κλασικό ορισμό του όρου, έχει εκστρατεύσει για την επέκταση του δικού του «ζωτικού χώρου» κατά τα πρότυπα της ναζιστικής Γερμανίας. Της οποίας υπήκοοι, να το θυμίσουμε και αυτό, κατά καιρούς συνέδραμαν αποφασιστικά στις γενοκτονικές σφαγές που έγιναν από τους Οθωμανούς, όσο και από τους Νεότουρκους. Και σήμερα, κυρίως με γερμανικά όπλα και γερμανική στρατιωτική τεχνολογία, γενοκτονούν κατά των Κούρδων αλλά και των Σύρων στις υπό τουρκικό έλεγχο περιοχές της Συρίας. Η χιτλερική θεωρία του «ζωτικού χώρου» εκφράζεται στην Τουρκία με το δόγμα της «Γαλάζιας Πατρίδας» και τα «σύνορα της καρδιάς» του δικτάτορα Ερντογάν. Ο νεοσουλτάνος υλοποιεί μια στρατηγική μετατροπής της Μεσογείου σε θάλασσα υπό τουρκικό έλεγχο. Θυμίζοντας και πάλιν έναν άλλον φασίστα, τον Ιταλό Μουσολίνι, με το δόγμα τού «Μάρε Νόστρουμ» (η δική μας θάλασσα). Αυτή η κίνηση όμως του Ερντογάν θεωρώ ότι πάτησε τον κώδωνα του κινδύνου για τις μεγάλες δυνάμεις. Διότι, κατά τη γνώμη μου, μπορεί οι μεγάλες δυνάμεις που δρουν παραδοσιακά στη Μεσόγειο να επιθυμούν και προτιμούν να έχουν την Τουρκία σύμμαχό τους, αλλά δεν επιθυμούν σαφώς να την έχουν ανταγωνιστή. Ούτε οι ΗΠΑ, το ΝΑΤΟ, η Ευρωπαϊκή Ένωση και ξεχωριστά κράτη της, όπως η Γαλλία, αλλά ούτε και η Ρωσία, προτιμούν να διαφεντεύει άλλος από τους ίδιους τη Μεσόγειο. Με άλλα λόγια, καλή η Τουρκία ως ευνοούμενος σύμμαχος, αλλά όχι και επικυρίαρχος στη Μεσόγειο. Αυτό δεν θα το επιτρέψουν. Γι’ αυτό υπάρχουν αυξημένες αντιδράσεις αυτήν τη στιγμή έναντι της Τουρκίας, συγκριτικά με πριν από ένα χρόνο ή πριν από λίγους μήνες. Ακριβώς αυτή η εξέλιξη προσφέρεται προς αξιοποίηση από Κύπρο και Ελλάδα.

Πώς θα μπορούσε να δράσουν οι δύο χώρες; Προς ποιες κατευθύνσεις θα μπορούσε να κινηθούν;

Πρώτα απ’ όλα θα πρέπει να μείνουν σταθερές στις θέσεις αρχών τις οποίες έχουν κατ’ επανάληψιν διακηρύξει.

Εκ δευτέρου, να ενισχύσουν όσο περισσότερο μπορούν την μεταξύ τους συνεργασία και συντονισμό.

Κατά τρίτον, να ενδυναμώσουν τη στρατιωτική τους ισχύ, αλλά και την μεταξύ τους αμυντική συνεργασία.

Τέταρτον, να φροντίσουν και οι δύο κυβερνήσεις να διασφαλίσουν τη μέγιστη δυνατή ενότητα στο εσωτερικό μέτωπο εντός εκάστης χώρας. Η τουρκική απειλή είναι εδώ, υπαρκτή και άκρως επικίνδυνη. Η αντιμετώπισή της είναι το υπέρτατο χρέος τόσο των κυβερνήσεων, όσο και των πολιτικών δυνάμεων Ελλάδας και Κύπρου. Προϋπόθεση για λαϊκή ομοψυχία, η οποία είναι το θεμέλιο αποτελεσματικής αντίκρουσης του τουρκικού επεκτατισμού.

Πέμπτον, να γίνει σαφέστατο στους εταίρους στην Ευρωπαϊκή Ένωση, αλλά και από πλευράς Ελλάδας στο ΝΑΤΟ, ότι υπάρχουν «κόκκινες γραμμές», οι οποίες δεν θα διαγραφούν χάριν αίολων υποσχέσεων και διακηρύξεων. Ούτε η Ελλάδα, ούτε και η Κύπρος πρέπει να θεωρούνται δεδομένες, πλέον, όταν απειλείται η εθνική κυριαρχία και εδαφική ακεραιότητά τους.

Έκτον, να συνεχιστεί η διεθνής εκστρατεία πληροφόρησης και ενημέρωσης κρατών, οργανισμών και κοινωνιών για το τι εστί η Τουρκία του Ερντογάν, ένα κράτος πειρατής, ένα κράτος ταραξίας και εντελώς αναξιόπιστο.

Έβδομον, να επεξηγηθεί και τεκμηριωθεί προς ΗΠΑ και Ρωσία, ότι η επικίνδυνη για τη διεθνή ειρήνη και ασφάλεια σχοινοβασία Ερντογάν μεταξύ των δύο χωρών δεν στοχεύει να εξυπηρετήσει παρά μόνον τα τουρκικά επεκτατικά σχέδια και νεο-οθωμανικά όνειρα.

Όγδοον, να συνεχιστεί η πολιτική επίτευξης συνεργασίας με άλλα κράτη και να μετατραπεί όπου προσφέρεται σε συμμαχίες εφ’ όλης της ύλης, περιλαμβανομένης και της αμυντικής. Οι δύο χώρες έχουν προσφέρει σχεδόν τα πάντα προς τους δυτικούς εταίρους και είναι καιρός να λάβουν έμπρακτα ανταλλάγματα. Υπέρτατο ζητούμενο η ασφάλεια. Δεν υπάρχει άλλο περιθώριο μόνο για ρητορικές δηλώσεις στήριξης. Χρειάζονται πράξεις. Άλλωστε, όπως δήλωσε και ο Γάλλος Πρόεδρος, Ε. Μακρόν, ο Ερντογάν μόνον από πράξεις καταλαβαίνει. Καιρός να συνειδητοποιήσουν ότι κινδυνεύουν και τα δικά τους συμφέροντα από την πολιτική Ερντογάν, όπως και τα εθνικά συμφέροντα όλων των κρατών της Ανατολικής Μεσογείου και όχι μόνο. Τα όνειρα και τα σχέδια του ερντογανικού αιμοσταγούς καθεστώτος δεν έχουν όρια. Τελειώνουν μόνο με την υλοποίησή τους και μετατροπή της Τουρκίας σε δύναμη ισοδύναμη της Γαλλίας και της Γερμανίας. Επικίνδυνα σχέδια για όλους, συμπεριλαμβανομένου και του τουρκικού λαού.

Ένατον, η Τουρκία δεν επιθυμεί λύσεις αμοιβαίου οφέλους στις σχέσεις της με κανένα κράτος της περιοχής, αλλά μονόπλευρη προώθηση των δικών της αυτοκρατορικών στοχεύσεων. Ιδιαίτερα έναντι της Ελλάδας και της Κύπρου στοχεύει στην επιβολή των αρπακτικών της σχεδιασμών.

Δέκατον, οι όποιες συνομιλίες με Τουρκία, είτε για τα ελλαδο-τουρκικά είτε για το Κυπριακό, πρέπει να έχουν ως βάση ένα ξεκάθαρο πλαίσιο στηριγμένο στη διεθνή νομιμότητα. Τίποτα περισσότερο και τίποτα λιγότερο.