Οι αρχαίοι Λατίνοι…
Μόλις έχουμε προσθέσει άλλο ένα έτος στην πλάτη μας, η οποία γονάτισε από αυτά που συμβαίνουν γύρω μας. Δεν αντέχει άλλα βάρη. Τι απολογισμό μπορείς να κάνεις για τη χρονιά που έφυγε, όταν είμαστε όλοι μάρτυρες και επιβάτες ενός καραβιού που βουλιάζει στα σκάνδαλα και στη διαφθορά; Καταφέραμε, δε, το ακατόρθωτο. Την επιτυχία του lockdown της περασμένης άνοιξης, την μετατρέψαμε σε βαριά ήττα. Με αποτέλεσμα να κάνουμε Χριστούγεννα και Πρωτοχρονιά κλειδωμένοι στα σπίτια μας.
Οι χειρισμοί που έγιναν το τελευταίο διάστημα είναι στο ίδιο μήκος κύματος με εκείνους των χρυσών διαβατηρίων. Πλήρης Αποτυχία. Ο κορωνοϊός είναι παντού. Τα μέτρα, τα οποία λαμβάνονται, είναι πλέον για το θεαθήναι. Και δεν έχουν λογική. Όχι μόνο χαρακτηρίζονται κάποια εξ αυτών από παραλογισμό, αλλά θέλουν ταυτοχρόνως να μετατρέψουν τον πολίτη σε χαφιέ. Με άλλα λόγια, έδωσαν τηλέφωνα για να καταγγέλλονται όσοι δέχονται επισκέψεις από φίλους και συγγενείς. Σε λίγο θα βάλουν και αμοιβή. Και μη χειρότερα! Για όνομα του Θεού!
Κανείς δεν είναι εναντίον των μέτρων. Κάποια, όμως, από αυτά που ανακοινώθηκαν ως πρωτοχρονιάτικος μποναμάς, είναι απαράδεκτα. Και υποδηλώνουν ότι, αυτοί που λαμβάνουν τις αποφάσεις, δεν μπορούν να αντιληφθούν τι συμβαίνει. Βλέπουν μόνο πώς θα κερδίσουν άλλοθι από την ανεξέλεγκτη πλέον κατάσταση, η οποία προσδοκάται ότι θα σωθεί μόνο με το εμβόλιο. Βεβαίως, ο καθείς εξ ημών έχει τις ευθύνες του. Αληθές είναι ότι δεν μπορεί το κράτος μόνο του να καταπολεμήσει τον κορωνοϊό. Είναι αναγκαία και η δική μας υπεύθυνη στάση. Επί τούτου υπάρχουν αποκλίσεις. Αυτό, όμως, ουδόλως δικαιολογεί τη λήψη μέτρων που υποδηλώνουν ότι η Κυβέρνηση και οι επιδημιολόγοι τελούν υπό καθεστώς πανικού.
Η υπόθεση του κορωνοϊού δεν είναι η μοναδική που μαρτυρεί ότι η Κυβέρνηση παραπαίει. Τα ίδια συμβαίνουν και στην εσωτερική διακυβέρνηση. Και στα ζητήματα του Γενικού Ελεγκτή και στην ευρύτερη καταπολέμηση της διαφθοράς, αλλά και στα συναφή ζητήματα των χρυσών διαβατηρίων, που αμαύρωσαν τη χώρα διεθνώς. Και αντί να ληφθούν χειροπιαστά μέτρα, η κοινωνία παρακολουθεί ένα καθημερινό σίριαλ συγκρούσεων μεταξύ των Θεσμών του Γενικού Ελεγκτή και του Προέδρου της Δημοκρατίας. Πείσματα και γινάτια, που βγάζουν μάτια. Του κράτους και των πολιτών του. Έλλειψη σεβασμού. Κατάπτωση της ηθικής, των αρχών και των αξιών. Μειωμένη αξιοπιστία. Και στο εσωτερικό και διεθνώς.
Και αυτά συμβαίνουν ποτέ και κάτω από ποιες συνθήκες; Όταν η Τουρκία σεργιανίζει ανενόχλητη εντός της κυπριακής ΑΟΖ. Όταν η κατοχή έχει γίνει ρουτίνα. Και όταν ο Πρόεδρος, μετά τον Γενικό Ελεγκτή, έχει ανοίξει αντιπαράθεση με τον Αρχιεπίσκοπο, ο οποίος ισχυρίζεται ότι του είχε μιλήσει για δύο κράτη. Βρισκόμαστε στον κατήφορο χωρίς φρένα. Και οι Τούρκοι μάς χλευάζουν. Ενώ αυτοί έχουν εγκαθιδρύσει ένα φασιστικό καθεστώς, που θέλει να καταβροχθίσει την Κυπριακή Δημοκρατία, χρησιμοποιούν τα χάλια μας για να μας χαρακτηρίζουν διεθνώς αναξιόπιστους. Και μας σέρνουν μαζί με τον επιτήδειο ουδέτερο Γενικό Γραμματέα των Ηνωμένων Εθνών σε μία Πενταμερή, όπου προσδοκούν να επιτύχουν τη διάλυσή μας. Είναι τραγικό ότι ο Ελληνισμός της Κύπρου έζησε αιώνες σκλαβιάς, κάτω από διάφορους κατακτητές, και κατάφερε να επιβιώσει, αλλά μετά από 60 χρόνια κράτους απειλείται με εξαφάνιση.
«Όσο ζω, ελπίζω», έλεγαν οι αρχαίοι Λατίνοι. Με το νέο έτος δεν έχουμε άλλη επιλογή. Οφείλουμε να ελπίζουμε, αλλά και να είμαστε ρεαλιστές. Με αυτό το κατεστημένο, που κάθεται στο σβέρκο του λαού επί σειράν ετών, δύσκολα μπορούμε να ξεμπλέξουμε. Αυτή είναι η πολιτική μας ηγεσία και αυτοί είμαστε. Ο λαός, ως κυρίαρχος που είναι, έχει τις δικές του ευθύνες. Διότι η ηγεσία κάθε κράτους και έθνους δεν αντικατοπτρίζει παρά μόνο τους πολίτες, που διά της ψήφου τους οδηγούν στην εξουσία εκείνους που θα τον κυβερνήσουν. Όσο δε για τους άριστους, συνήθως δεν τους συμπαθούμε. Ρητορικά τους μνημονεύει ο πολίτης ως άλλοθι των δικών του λανθασμένων επιλογών. Δεν τον βολεύουν. Και ο ίδιος τους αφήνει κλειδωμένους στα σπίτια τους. Και, μάλιστα, χωρίς ένταλμα κορωνοϊού. Εφόσον, λοιπόν, ζούμε και είμαστε καταδικασμένοι να ελπίζουμε, καλή χρονιά και καλή ελευθερία. Τις χρειαζόμαστε και τις δυο...
