Η σημαία ως αποτύπωση της Ιστορίας

Η 28η Οκτωβρίου 1940, που παραπέμπει στην αντίσταση και θυσία απέναντι σε μια υπέρτερη δύναμη, την οποία κατανίκησαν οι Έλληνες υπερασπιζόμενοι την πατρώα γη, έρχεται να επιβεβαιώσει όλους εκείνους που στην ελληνική Ιστορία αγωνίστηκαν και θυσιάστηκαν υπερασπιζόμενοι την Ελλάδα, τον Ελληνισμό και τα ιδεώδη, που η ελληνικότητα παρέδιδε διαχρονικά στην ανθρωπότητα.

Σήμερα, 81 χρόνια μετά, η αντίσταση εκδηλώνεται ως οιονεί παρούσα στη σκέψη και στις ψυχές του απανταχού Ελληνισμού ως βούληση υπεράσπισης της επικράτειας, που άπτεται όχι μόνο του εδάφους, αλλά κυρίως της Ιστορίας και του πολιτισμού αυτής της χώρας. Αποτυπώνεται δε ανάγλυφα στην παράσταση ενός μικρού Ελληνόπουλου, του Τάσου που διαμένει στο παραμεθόριο Μαθράκι, ο οποίος, όντας ο μόνος μαθητής του σχολείου του, παρέλασε υψώνοντας σε αυτό το ακριτικό σημείο τη γαλανόλευκη, σε μια κοινωνία τριάντα κατοίκων, που τον χειροκρότησε με ρίγη συγκίνησης και υπερηφάνειας.

Ο εννιάχρονος Τάσος, όντας μόνος ως φυσική παρουσία, αλλά με τη σκέψη όλων των παιδιών του Ελληνισμού και των ανά τον κόσμο Ελλήνων οιονεί παρόντων, παρελαύνοντας με τη γαλανόλευκη αναπεπταμένη, συνιστά ως παράσταση μέλος και μέρος μιας παραδοσιακά ισχυρής πνευματικά πατρίδας.

Τούτο παραπέμπει, όχι μόνο στην Ελλάδα ως κοιτίδα της δημοκρατίας και του ευρωπαϊκού πνεύματος και πολιτισμού, αλλά και στη σύγχρονη Ελλάδα της επαναστατικής αντίστασης, των αγώνων για την υπεράσπιση του δικαίου, της ελευθερίας και της αυτοδιάθεσης των λαών. Ταυτόχρονα δε αναφέρεται και στην ικανότητα του Ελληνισμού να ανασηκώνεται όταν περιπίπτει, ιδία ή μη ευθύνη, σε κρίση παρακμής και υποχωρητικότητας, αναδεικνύοντας έτσι την ικανότητά του να αντλεί δυνάμεις από τη μακροχρόνια ιστορική και πλούσια πολιτιστική διαδρομή του, ατενίζοντας την αρχιτεκτονική του μέλλοντος αισιόδοξα και έμπλεος δημιουργικής αυτοπεποίθησης.

Στην εικόνα του μικρού Τάσου, με την ελληνική σημαία ανά χείρας, αντικρίζουμε την παράσταση των Ελλήνων της επερχόμενης γενιάς, που θα συνθέτουν την ισχυρή και υπερήφανη παρουσία της Ελλάδος στον κόσμο των κρατών, των πολιτισμών και ενός οιονεί επερχόμενου οικουμενικού γίγνεσθαι.

Οι νέες γενιές επιστημόνων της πρωτοπορίας και της καινοτομίας, καλλιτεχνών και πνευματικών ανθρώπων εν γένει, οφείλουν κατά τα ιστορικώς επιβαλλόμενα, να παρεμβαίνουν αποφασιστικά, συνθετικά, δημιουργικά και πρωτοποριακά στη διαδρομή, την εξέλιξη και υπεράσπιση της χώρας, συμφιλιώνοντας το ιστορικό παρελθόν και την κατά ταύτα υφιστάμενη πολιτιστική παράδοση, με δοκιμασμένες αρχές και αντίστοιχους θεσμούς και ιδέες, όπως αυτός της οικογένειας, που κράτησαν όρθια την ελληνική κοινωνία και το έθνος, σε δύσκολους χρόνους, όπως στη μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο εποχή, αλλά και στα επώδυνα πρόσφατα χρόνια των μνημονίων και της κατά ταύτα οδυνηρής κοινωνικής δοκιμασίας της χώρας, με το σχέδιο ενός φωτεινού ελληνικού μέλλοντος, που θα αντικρίζει τα επερχόμενα σε μια ρεαλιστικά δρομολογημένη προοπτική, διαφυλάττουσα την εθνική υπόσταση και την πολιτιστική ταυτότητα ως αυτόνομη εν προκειμένω εθνική παρουσία στον κόσμο των εθνών, των κρατών και των πολιτισμών.

Τούτο δε οφείλει να λαμβάνει χώραν ως προστατευτικό τείχος έναντι ενός οιονεί υφιστάμενου διαβρωτικού ρόλου ενός παγκοσμιοποιημένου, προπάντων δε οικονομοκεντρικού και ξενοκρατικού, υπονομευτικά της εθνικής ταυτότητας παρεμβαίνοντος διεθνούς παράγοντα.

Σήμερα, το Έπος του 1940 υπομιμνήσκει τη θέληση για αγώνα και υπεράσπιση μιας πατρίδας, όπου η ιστορική της διαδρομή αποτελεί κατευθυντήριο οδηγό, που ατενίζοντας το μέλλον υπακούει σε μια εθνική αυτοπεποίθηση, υπαγορευόμενη από την ιστορία και το ένδοξο παρελθόν της χώρας.

Ο συνειρμός των ανωτέρω συμπυκνώνεται στο παράδειγμα του παρελαύνοντος με τη σημαία μικρού Τάσου, που ακόμη και όντας ο μόνος παραστάτης της, μετέφερε αβίαστα στην ψυχή όλων των Ελλήνων, μικρών και μεγάλων, σε όλη την ελληνική επικράτεια και σε όλα τα σημεία του έθνους, την εικόνα της Ιστορίας ως συνέχεια επιβίωσης ενός πλούσιου παρελθόντος με ένα επερχόμενο φωτεινό μέλλον.