Το κάλπικο άλλοθι της Κυβέρνησης…
Η Τουρκία προχωρεί σε δεύτερο οιονεί εποικισμό. Μετά τις ορδές των κουβαλητών εξ Ανατολίας, που φθάνουν κατά χιλιάδες μετά την εισβολή του ’74 στην Κύπρο, τώρα μας στέλνει μέσω κατεχομένων τους παράτυπους μετανάστες. Για να μας δημιουργήσει οικονομικά, κοινωνικά και πολιτικά προβλήματα. Για να αλλάξει τον δημογραφικό χαρακτήρα του τόπου μας, μετατρέποντάς μας σταδιακά σε μειονότητα. Απειλεί τη συνοχή μας. Εγκληματεί εκ νέου. Και μένει ατιμώρητη, λόγω και της δικής μας απραξίας και ελλειμματικής πολιτικής. Κι εμείς είναι πρόδηλον ότι εγκληματούμε σε βάρος του εαυτού μας!
Η ισοπεδωτική αντίληψη της «χαρούμενης πολυπολιτισμικής κοινωνίας» και η αδυναμία ενσωμάτωσης των ξένων πληθυσμών, καθώς και η ανεπαρκής άσκηση ορθολογιστικής και αποτελεσματικής πολιτικής, συνιστούν εργαλεία καλλιέργειας τάσεων ξενοφοβίας και αύξησης των ρατσιστικών ρευμάτων. Έχουν μετατρέψει την Κύπρο σε ελκυστικό προορισμό. Στο νησί του παραδείσου, όπου, όμως, απειλούμαστε και εμείς και οι ξένοι μετανάστες να ζήσουμε μια κόλαση. Η αλήθεια είναι σαφής: Ακόμη και αν θέλουμε, δεν αντέχουμε άλλους μετανάστες.
Η Κυβέρνηση συνελήφθη για άλλη μια φορά ανέτοιμη. Και ιχνηλάτης των γεγονότων. Οι διαδικασίες εκδίκασης παροχής ασύλου καθυστερούσαν και καθυστερούν. Τα οφέλη που έχουν οι αιτητές είναι δελεαστικά. Δεν τους επιτρέπουν να πουν όχι! Μόνον αφελείς δεν θα έσπευδαν να σκίσουν τα ταξιδιωτικά τους έγγραφα και να αιτηθούν άσυλο, με τη συνέργεια κάποιων -λίγων ευτυχώς- επίορκων δικηγόρων, οι οποίοι, σε συνεργασία με ιδιοκτήτες ακινήτων, εισπράττουν τα ενοίκια από την Κυβέρνηση, στοιβάζοντας στις τρώγλες τους δεκάδες μετανάστες κάτω από αντίξοες συνθήκες. Ποιος και πότε θα βάλει τέλος σε αυτήν την ντροπή;
Δεν υπάρχει χρόνος για άλλη καθυστέρηση. Η Τουρκία δεν αστειεύεται. Αναβιώνει το δουλεμπόριο. Δεν αδρανεί, όπως εμείς, οι οποίοι, ως είθισται, μεταφέρουμε τις δικές μας αδυναμίες στους ώμους της ΕΕ. Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι οι Βρυξέλλες δεν έχουν τις δικές τους ευθύνες. Έχουν αποτύχει. Για κάποιους, μάλιστα, παταγωδώς. Εμείς, όμως, δεν έχουμε δικαίωμα να μένουμε με σταυρωμένα χέρια, στο έλεος της Άγκυρας και του κάθε ημέτερου απατεωνίσκου.
Το πρόβλημα στην Κύπρο δεν είναι απλώς ανθρωπιστικό και μεταναστευτικό, αλλά εποικισμού. Είναι θέμα δηλαδή πολιτικό, με υπεύθυνη για άλλη μια φορά την Τουρκία, η οποία οφείλει να σεβαστεί την αρχή της επανεισδοχής. Και να την εφαρμόσει με την Κυπριακή Δημοκρατία. Αλλιώς, η ίδια η Ευρωπαϊκή Επιτροπή ως η καθ’ ύλην αρμόδια Αρχή θα πρέπει να προειδοποιήσει την Άγκυρα και ταυτοχρόνως να την καταγγείλει για παράβαση συμφωνηθέντων, κατόπιν δικών μας προτροπών. Επειδή, δε, η μικρή δική μας ημικατεχόμενη κοινωνία δεν αντέχει άλλο τα κύματα των παράτυπων μεταναστών και αιτητών ασύλου, για τη δική μας προστασία, αλλά και για τη δική τους, οφείλει να ζητήσει όπως εφαρμοστεί η αρχή της αναλογικότητας στην πράξη. Το ζήτημα δεν είναι μόνο οικονομικό. Πρόκειται για θέμα επιβίωσης του λαού μας. Εάν εμείς δεν το ξεκαθαρίσουμε στους εταίρους μας, πώς αυτοί να το αντιληφθούν όταν έχουν να εξυπηρετήσουν τα δικά τους συμφέροντα και όταν ζουν μίλια μακριά από την πηγή του προβλήματος.
Κανείς από μηχανής θεός από τις Βρυξέλλες δεν θα επιλύσει το νέο πρόβλημα του οιονεί εποικισμού, κτυπώντας τρεις φορές με το μαγικό του ραβδί. Πρωτίστως, εμείς θα πρέπει να κλείσουμε τις κάνουλες της ροής των παράτυπων μεταναστών, καθιστώντας σαφές προς κάθε κατεύθυνση, και κυρίως προς την Τουρκία, ότι δεν είμαστε πια ξέφραγο αμπέλι... Μπορεί ή όχι η Κυβέρνηση; Επί τούτου οφείλει να απαντήσει με πράξεις. Τα λόγια και μόνο δεν αρκούν. Μοιάζουν με αναποτελεσματικά εργαλεία εσωτερικής κατανάλωσης και κάλπικα άλλοθι μιας νέας τραγικής αποτυχίας…
