Και επίσημα στη δίνη της… προεκλογικής

Η συνεδρίαση του Διευρυμένου Πολιτικού Γραφείου του ΔΗΣΥ σηματοδοτεί και το επίσημο έναυσμα της προεκλογικής περιόδου, καθώς ήταν μια απόφαση με σαφή χρονοδιαγράμματα, η οποία αναγκάζει και τα υπόλοιπα κόμματα να κινηθούν αναλόγως.

Είτε με τον Αβέρωφ Νεοφύτου είτε με τον Νίκο Χριστοδουλίδη είτε με μια άλλη, τρίτη προσωπικότητα, το κυβερνών κόμμα θα έχει επίσημο υποψήφιο, το αργότερο στις 12 Μαρτίου. Όταν, δηλαδή, το Ανώτατο Συμβούλιο του κόμματος -πέραν των 1800 προσώπων - θα ψηφίσει τον εκλεκτό της δεξιάς παράταξης. Αν όχι και νωρίτερα, στις 10 Ιανουαρίου, εάν κατά την ημέρα υποβολής των υποψηφιοτήτων, δεν υπάρξει πέραν της μίας υποβολής.

«Ξεκαθάρισμα» με πολλαπλές στοχεύσεις

Η Πινδάρου επέλεξε να μπει στο παιχνίδι του «ξεκαθαρίσματος» δυναμικά, παρά τις όποιες προσπάθειες στελεχών του κόμματος να δώσουν εικόνα κανονικότητας στις διαδικασίες επιλογής. Εξάλλου, όπως μας ανέφεραν πηγές από την Πινδάρου, «κανείς δεν θα ήθελε να γίνει αυτή η συζήτηση τώρα, νοουμένου ότι το κόμμα κυβερνά τη χώρα και υπάρχει ανάγκη για μεταρρυθμίσεις. Ωστόσο, δεδομένων των εξελίξεων και της αναστάτωσης που προκαλείται σε όλα τα μέλη του κόμματος, είναι σωστό να ξεκαθαριστεί γρήγορα το θέμα των Προεδρικών και να προχωρήσουμε με καθαρή ατζέντα».

Η επίσπευση αυτή είχε πολλαπλές στοχεύσεις. Αφενός, να ηρεμήσει το τοπίο στο εσωτερικό του κόμματος, καθώς η διαδικασία μπήκε σε μια σειρά στη βάση μιας συλλογικής απόφασης, κάτι που επιτείνει την κομματική συνοχή και, ως εκ τούτου, την πειθαρχία. Σ’ αυτό εντάσσεται και η μετέπειτα προσπάθεια στελεχών του ΔΗΣΥ να χαμηλώσουν τους τόνους, μετά τις, ομολογουμένως, ευθείες βολές κατά του Υπουργού Εξωτερικών, προεξαρχόντων συγκεκριμένων συναδέλφων του Υπουργών.

Αφετέρου, να ξεκαθαριστούν οι προθέσεις όλων των επίδοξων «γαμπρών», καθώς, σύμφωνα με τις πληροφορίες μας, αλλά και εξ όσων υποστηρίζονται από την Πινδάρου, «ο Νίκος Χριστοδουλίδης λειτουργούσε παρασκηνιακά προαποφασίζοντας μια δική του υποψηφιότητα, υπονομεύοντας το κόμμα που τον εξέθρεψε. Χωρίς, μάλιστα, σαφή ιδεολογική διάκριση».

Έντονα ενοχλημένη η Πινδάρου

Αυτό, μάλιστα, που ενοχλεί ανώτατα στελέχη του κόμματος είναι πως ο Νίκος Χριστοδουλίδης, παρά τη μακροχρόνια εμπλοκή του στον κυβερνητικό σχηματισμό, από καίρια μάλιστα πόστα, στρατηγικά επιλέγει -μέσω επικοινωνιακών τεχνασμάτων- να μην επιφορτίζεται το κόστος της κυβερνητικής φθοράς. Ιδίως σε ό,τι αφορά το Κυπριακό Πρόγραμμα Επενδύσεων, αλλά και σε ό,τι αφορά τα γεγονότα στο Κραν Μοντανά.

Εκεί, μάλιστα, αποδίδεται και η επιλογή του να μην παραστεί στο Πολιτικό Γραφείο: Να μην επωμιστεί τη φθορά που αναπόφευκτα θα έχει η συμμετοχή του σε κομματικές ίριδες. Επιλέγει, δηλαδή, μόνο τα οφέλη, αγνοώντας πως η κομματική του εμπλοκή, και δη σε ένα κόμμα εξουσίας, θα τον έφερνε και ενώπιον ευθυνών, ειδικότερα σε μια περίοδο που το κόμμα και ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας κατηγορούνται για εμπλοκή σε σειρά σκανδάλων.

Το μπαλάκι της ευθύνης και το σενάριο της «αυτοεκπληρούμενης προφητείας»

Από τη μια, η κίνηση του Νίκου Χριστοδουλίδη να μην παρευρεθεί, δείχνει πιθανότατα την πρόθεσή του να προχωρήσει με μιαν ανεξάρτητη υποψηφιότητα. Ήδη, εξάλλου, αυξάνονται οι πληροφορίες που τον θέλουν να προσεγγίζει πρόσωπα πέραν του κυβερνητικού στρατοπέδου, τα οποία κινούνται και σε μια πιο σκληρή γραμμή στο Κυπριακό.

Από την άλλη, οι εξελίξεις οδηγούνται σε ένα σενάριο «αυτοεκπληρούμενης προφητείας» με λύση «win-win». Αμφότεροι λειτουργούν παρασκηνιακά -άλλος λιγότερο άλλος περισσότερο- για τη δική τους υποψηφιότητα. Ο Υπουργός Εξωτερικών μπορεί έτσι να επικαλεστεί την πολεμική ενάντιά του, νομιμοποιώντας στους εντός και εκτός ΔΗΣΥ, την απόφασή του για ανεξάρτητη κάθοδο. Αξιοποιώντας και επικοινωνιακά την «χαμηλών τόνων ανταρσία» του, στη βάση του προφίλ που εξάγει στην κυπριακή κοινωνία. Προσεταιριζόμενος έτσι ένα ευρύ και αντιφατικό κοινό. Τους πολλούς δυσαρεστημένους του κόμματος, τον «ενδιάμεσο χώρο», την τάση για «αδιάφθορη μετριοπαθή και ουδέτερη πολιτική», μέχρι και μερίδα ψηφοφόρων της συντηρητικής ακροδεξιάς, που κινείται στο μεταίχμιο ΔΗΣΥ και ΕΛΑΜ.

Με αυτόν τον τρόπο, ανοίγεται πεδίον δόξης λαμπρόν και για τον Αβέρωφ Νεοφύτου, να εντατικοποιήσει την προσπάθειά του για προσεταιρισμό της βάσης του κόμματος, ποντάροντας στον κομματικό πατριωτισμό και στα κομματικά δίκτυα που παράγουν και αναπαράγουν τις εξαρτητικές σχέσεις. Στη βάση των οποίων καθορίζεται σε μεγάλο βαθμό και η ψήφος.

Ενδιάμεσος: Πιο εύκολοι οι κομματάρχες, παρά ο κόσμος

Μπορεί ο κόσμος του ενδιάμεσου, όπως καταδεικνύουν και οι δημοσκοπήσεις, να επιλέγει Χριστοδουλίδη αντί Αβέρωφ, ωστόσο, δεν είναι εύκολη η καθολική αποδοχή του. Όπως, εξάλλου, ανέφερε ο Γιαννάκης Κασουλίδης στο Πολιτικό Γραφείο του ΔΗΣΥ, η διχόνοια δεν προκύπτει λόγω ιδεολογικών και πολιτικών διαφωνιών, αλλά είναι καθαρά υπόθεση προσωπικών φιλοδοξιών. Ενδεικτική και η αναφορά πηγών από τα μικρότερα κόμματα, πως την -έστω απροσδιόριστη και ημιτελή- πρόταση Αναστασιάδη για επιστροφή στο Σύνταγμα του ’60, πρώτος ανέλαβε εργολαβικά να αποδομήσει, καλώντας για επιστροφή στη σύνεση του κατευνασμού, ο Νίκος Χριστοδουλίδης.