Το αυτονόητο των Προεδρικών…
Όλοι οι υποψήφιοι και εν δυνάμει υποψήφιοι Πρόεδροι, αλλά και τα κόμματα, αναφέρονται μετ’ επιτάσεως στη Σωτηρία της Κύπρου. Και επί τη βάσει αυτής της πολιτικής θέσης, κάθε φορά που έχουμε εκλογές θέλουν να κυβερνήσουν. Επί 47 χρόνια μάς έλεγαν όλοι οι Πρόεδροι προ και μετά των εκλογών ότι θα σωθούμε με τη διζωνική δικοινοτική ομοσπονδία. Ότι αυτή ήταν η ρεαλιστική λύση. Τελικώς αποδεικνύεται ότι ήταν ανέφικτη. Και ότι, για να μετατραπεί από ανέφικτη σε εφικτή, θα πρέπει να δεχτούμε όλους τους τουρκικούς όρους. Ας μην απατώμεθα τώρα ότι η ομοσπονδία είναι καλή λύση επειδή οι Τούρκοι επιδιώκουν τα δύο κράτη. Η ομοσπονδία των δύο ισότιμων συνιστώντων κρατών ήταν το όχημα μεταφοράς στα δυο κράτη και στη διχοτόμηση.
Εδώ βρισκόμαστε σήμερα. Απ’ όπου ξεκινήσαμε. Στη διχοτόμηση. Και διερωτάται ο πολίτης: Εφόσον αυτή η φόρμουλα έχει αποτύχει, τι νέο θα εισηγηθεί ο οποιοσδήποτε «εν δυνάμει Πρόεδρος» για να βγούμε από το τέλμα και να απαλλαγούμε από την κατοχή; Εάν αναλωθεί στα τετριμμένα, δεν υπάρχει λόγος να γίνει Πρόεδρος. Και τα γράφουμε αυτά για να προστατεύσουμε και τους υποψηφίους και τους πολίτες και τον τόπο. Διότι, εάν εγκλωβιστεί στο παρελθόν θα αποτύχει, όπως απέτυχαν και οι προκάτοχοί του, αλλά ο λαός θα πληρώσει. Κανείς εξ ημών δεν θέλει να πληρώσει, αλλά να πετύχει.
Μέχρι στιγμής, δεν έχουμε ακούσει ακόμη κάτι νέο. Το μόνο που ακούμε είναι αντιπαραθέσεις κενές περιεχομένου, γύρω από την ίδια εξευμενιστική πολιτική. Ότι δηλαδή πρέπει να υποχωρήσουμε έναντι της Τουρκίας με την ψευδαίσθηση ότι θα γίνει πιο λογική και ότι δεν θα μας επιτεθεί. Και, όμως, η Άγκυρα το αντίθετο πράττει. Συνεπώς, σε πρώτη φάση, το ελάχιστο που θα μπορούσε να συμβεί είναι η οικοδόμηση αποτροπής, που σημαίνει νομικές, διπλωματικές και στρατιωτικές συμμαχίες. Για να αντιλαμβάνεται η Τουρκία ότι από την οποιαδήποτε επιθετική της ενέργεια το κόστος που θα της προκληθεί θα είναι μεγαλύτερο από το οποιοδήποτε όφελος. Κάποτε έλεγαν ότι δεν έχουμε χρόνο για τέτοια πράγματα. Ότι η λύση έρχεται. Ότι θέλαμε λύση χθες. Εάν από τότε μέχρι σήμερα οικοδομούσαμε την αποτροπή, τώρα δεν θα ήμασταν όμηροι της Τουρκίας. Τα ισοζύγια δυνάμεων θα ήταν διαφορετικά και οι πιθανότητες επίλυσης του Κυπριακού αυξημένες. Όχι μηδαμινές.
Δεν απορρίπτουμε μόνο. Και αν απορρίπτουμε, ορθώς πράττουμε για τα κακώς έχοντα. Ταυτοχρόνως, εισηγούμαστε. Και δεν επιβάλλουμε θέσεις. Επιβάλλεται να έχουμε θέσεις. Αυτή είναι η δημοκρατία. Αυτό θα έπρεπε να πράττουν και οι εν δυνάμει υποψήφιοι και οι υποψήφιοι Πρόεδροι. Μακάρι να έχουν, ξεκινώντας με το αυτονόητο: Πώς δηλαδή θα σωθεί και όχι πώς να διαλυθεί η Κυπριακή Δημοκρατία. Αυτό οφείλουν να πουν στον λαό. Για να αναλάβουν και αυτοί και οι πολίτες τις ευθύνες τους. Για να γνωρίζει ο καθείς εξ ημών γιατί ψηφίζει και ποιον. Ας αρχίσουμε με τα απλά. Μπορούν; Αν δεν μπορούν οι υποψήφιοι Πρόεδροι με τα απλά, πώς θα προχωρήσουν στα δύσκολα; Πώς θα πείσουν ότι μπορούν να κυβερνήσουν; Και ότι δεν θα αποτύχουν όπως και οι προκάτοχοί τους…
