Θυμόμαστε ποιοι είμαστε για να είμαστε αυτοί που θυμόμαστε...

Η ηθικοπλαστική διάσταση της Εορτής της Επανάστασης του 1821 και της Εθνικής Παλιγγενεσίας. Η παραδειγματική διάσταση των Εθνικών Εορτασμών ως αφορμή ιστορικών αξιοδοτήσεων και πώς ο φρονηματισμός και διδακτισμός που ενέχεται στους εορτασμούς ιστορικής μνήμης μπορεί να διαφυλάξει την ηθική του ακεραιότητα και επιστημονική εγκυρότητα από την στειρότητα ενός στερεότυπου τελετουργικού;

Η αναζήτηση μίτων και ζωτικών μύθων μέσα σε ένα αγλαό παρελθόν ναι, ενέχει μια ουσιαστική ηθική κι ηθοπλαστική διάσταση, που δεν εκφεύγει από το θεμελιακό της γνώσης όρισμα ότι είναι ζήτηση ομοιοτήτων, ότι η προσωπική συγκρότηση κι ανάπτυξη σε έναν πολυδαίδαλο και εχθρικά ξένο κόσμο είναι μια κίνηση οικείωσης και ταύτισης που συνιστά προσωπική πάνω απ’ όλα όσο και κοινωνική ή ευρύτερα εθνική ανάγκη επιβίωσης μέσα από την στερέωση της συνεκτικής ταυτότητας.

Ναι, η κριτική σκέψη κτίζει πάνω στην κρίση ως διακρίβωση και διαφορών και διορθωτικά εμπλουτιστικών της γνώσης διακρίσεων και αξιοδοτικού ή αξιολογικού φωτισμού των ιδιαιτεροτήτων μας μέσα και σε αντιπαραβολή προς ευρύτερες ολότητες, αλλά η κρίση ακολουθεί την γνώση, κι η διά-γνωση της διαφοράς οικοδομεί ως ειδοποιό όρισμα την ταυτότητα και αξιακά την θεμελιώνει. ΖΗΤΩ Η 25η ΜΑΡΤΙΟΥ 1821.

Σήμερα, περισσότερο αγωνιστικά από ποτέ, σε μια εποχή άκριτης εν πολλοίς πανταχοπαρουσίας (ή.. απανταχούσας) της «κριτικής» σκέψης, της πολιτικής ορθότητας και των αποδομητικών των «ιστορικών - ή και απλά «αστικών» - μύθων» απομυθοποιήσεων του μετανεωτερικού αποστασιοποιημένου flanneur δανδή που αποξηλώνει το έθνος ανάγοντάς το εξηγητικά ή.. απεξηγητικά σε «κοινωνικές κατασκευές» και «ξύλινες επινοήσεις» που υπηρετούσαν συγκεκριμένες ιστορικές συγκυρίες, όπως η ανάγκη του καπιταλισμού για ομογενοποιημένες πολιτισμικά και γλωσσικά κοινωνίες εργατών και καταναλωτών, ή προθύμων εθνικιστικά διακινουμένων στρατιωτών υπερασπιστών των συμφερόντων των αρχουσών ελίτ, καλούμαστε να απολογηθούμε για τις αξίες που ανακαλούν οι ανηρτημένοι στους συλλογικούς τοίχους μύστακες των κουμπουροφόρων πολεμάρχων ενάντια σε όσους εγκαλούν την ιστορική αλήθεια και γνησιότητα αυτών των αξιών που εκπροσωπούν οι ξεθωριασμένες μνήμες τους...

Ακόμη και να στηρίξουμε με επιστημονικά «τεκμήρια», ενάντια σε θεωρίες οδοστρωτήρες των γεγονότων που τα ανάγουν αφανιστικά στο συλλογικό φαντασιακό, ότι υπήρχε εθνική συνείδηση και πριν από τον 19ον αιώνα, ότι οι συνθήκες πολιτικοποίησης των εθνικών προταγμάτων δεν τα ταυτίζουν με αυτές, ότι «έθνη», τα ethnie που αντιτάσσει ο Antony Smith – έστω αυτός – συνιστούν όντως πρωταρχικές «primordial» παρουσίες, ότι εκείνο το «ίτε παίδες Ελλήνων» έχει με κάποιον τρόπο αναφορά σε μια ουσιοκρατική πραγματικότητα που δεινοπάθησε ιστορικά, ακρωτηριάστηκε, μετεξελίχτηκε, αναμορφώθηκε και υπέστη όσα υπέστη στις ιστορικές περιπέτειές της, αλλά ακριβώς γαντζωμένη στον ίδιο τόπο, γύρω από αυτές τις πέτρες της ιστορίας της, σε αυτό το πολυτάραχο άνυσμα της ιστορία της μπορεί, έστω να αυτοπροσδιοριστεί ως ελληνικό έθνος:

Ότι το 1821 διέθετε γνήσια αυτήν την ιστορική αίσθηση κι ότι μπορεί ο «Παπαφλέσσας» να διδάξει το «δεν θα περάσουν αντουφέκιστοί» του ως συνεχιστής ενός Μολών Λαβέ, έχει επιτέλους ο Έλληνας, το σχολείο του, θα οικειωθεί όχι οικειοποιηθεί την ιστορία του, χωρίς να εξεταστεί ιστοριοκριτικιστικά ως να εκπονεί επιχειρήματα διδακτορικής διατριβής, να συγκινηθεί με τους μύστακες των πολεμάρχων του και να φωνάξει, όχι ως σύννουν voce viva αλλά ως πατριωτικό αίσθημα ΖΗΤΩ ΤΟ 1821, ΖΗΤΩ ΤΟ ΕΘΝΟΣ, ΖΗΤΩ Η ΕΛΛΑΣ!

Μεθύστε με το Αθάνατο κρασί του '21! Μελετάτε πάλι και πάντα Σολωμό!

ΖΗΤΩ Η 25η ΜΑΡΤΙΟΥ 1821!