Αβερωφικές ιερεμιάδες και πολιτική περιουσιότης

Το ζήσαμε κι αυτό: Η τραγωδία αυτού του τόπου να διαλαμβάνει τη μορφή σπαραξικάρδιας παρωδίας, με πρωταγωνιστή την αμετανόητη χλεύη εναντίον της βούλησης του «κυρίαρχου» λαού.

Αν μπορούσε να περιγραφεί με αισθητικούς όρους η πρόσφατη ιλαροτραγική, περί την λύση και την επικείμενη άτυπη Πενταμερή, παράσταση του κ. Αβέρωφ Νεοφύτου, ακόμα και η λέξη… γκροτέσκο θα ήταν ανεπαρκής για να αποδώσει τον δημόσιο θεατρινισμό του.

Ο Πρόεδρος του ΔΗΣΥ κατάφερε, με ελάχιστα λεπτά σπινθηροβόλας δημόσιας προσποίησης, να πετύχει, ταυτόχρονα, πολλά πράγματα: να θρηνήσει, ως γοώδης μελανειμονούσα, για τη μη λύση του Κυπριακού, αλλά και για την ολέθρια, κατά τον ίδιο, εμμονή όσων δεν συμμερίζονται την αγχώδη βιασύνη του για λύση τώρα, έστω με ακόμη πιο επώδυνους συμβιβασμούς, να εκφοβίσει και να απειλήσει, σαν σύγχρονη Κασσάνδρα, εξαπολύοντας τις γνωστές του ιερεμιάδες, για τα δεινά που θα επακολουθήσουν τη μη λύση, τώρα, του Κυπριακού, σ’ ένα πλαίσιο διαπραγμάτευσης που, με τη… συνδρομή των πάντων, ξεχειλώνεται, γι’ άλλη μια φορά, για να συμπεριλάβει τις απώτερες τουρκικές αξιώσεις, οι οποίες θα ολοκληρώσουν το βήμα προς τον ολοκληρωτικό έλεγχο και την τουρκοποίηση της Κύπρου, αλλά και να στηλιτεύσει όσους ανησυχούν, εγείρουν προβληματισμούς ή απορρίπτουν τη δρομολογούμενη διαδικασία, ως εν δυνάμει ολετήρες του τόπου, αφού, όπως διατείνεται, αν χαθεί κι αυτή η… τελευταία ευκαιρία, μας περιμένουν στην ολισθηρή γωνιά της ιστορίας τα τσουνάμια του οριστικού τέλους.

Μάλιστα, αποφεύγοντας να κρατήσει και τα όποια... προσχήματα, προέβη στις δακρύβρεχτες πλην εκφοβιστικές δηλώσεις του αμέσως μετά και τη νέα συνάντησή του με τον Βρετανό Ύπατο Αρμοστή, Στίβεν Λίλι -τον οποίο, προφανώς, συναντά περισσότερο από οιοδήποτε άλλο πολιτικό πρόσωπο στην Κύπρο-, ώστε να καταστήσει ακόμα πειστικότερο το εκβιαστικό του μελόδραμα, ως αγγελιοφόρος αδήριτων δεινών.

Το τι είναι η λύση διζωνικής, δικοινοτικής ομοσπονδίας, τι είναι πολιτική ισότητα και τι κυριαρχική ισότητα, και τι είναι η επιχειρούμενη προσπάθεια ταχυδακτυλουργικής «σύζευξης» της ΔΔΟ με τη λύση «δύο κρατών», μέσω μιας συνομοσπονδιακής ομπρέλας και γεφυρωτικό άξονα την κυριαρχική «ισότητα» έχει αναλυθεί πλειστάκις, εμπεριστατωμένα και ενδελεχώς, από τις σελίδες αυτής της εφημερίδας αλλά και από άλλους. Μπορεί κανείς να ανατρέξει, μεταξύ άλλων, στην αρθρογραφία – όχι μόνον πρόσφατη – ουκ ευάριθμων έγκριτων δημοσιογράφων και αναλυτών όπως ο καθηγητής Κλέαρχος Α. Κυριακίδης, ο Σάββας Ιακωβίδης, ο Γιάννος Χαραλαμπίδης, η Φανούλα Αργυρού, κ.ά. Δεν χρειάζεται, λοιπόν, να παραβιάσουμε… ανοικτές θύρες κατά του κ. Αβέρωφ Νεοφύτου στο θέμα αυτό, συνεχίζοντας την επί της ουσίας συζήτηση.

Εντυπωσιοθηρική παράσταση

Όμως, ο πρόεδρος του κυβερνώντος κόμματος, πέρα από την εσπευσμένα τεχνουργημένη εντυπωσιοθηρική παράστασή του, προέβη και σε δύο βαρύτατα ολισθήματα, τα οποία πέρασαν σχεδόν απαρατήρητα στον δημόσιο διάλογο.

Πρώτον, έσπευσε να αποκαλύψει ο ίδιος τι… περαιτέρω προσφέρει στην άλλη πλευρά, προτού ξεκινήσει καν η άτυπη διαδικασία των διαπραγματεύσεων και προτού ακόμη αρχίσουν να ρίχνονται, εκατέρωθεν, τα διαπραγματευτικά χαρτιά στο τραπέζι. Και, μάλιστα, έσπευσε να δηλώσει τι παραχωρεί, προς πορισμό ανταλλαγμάτων, προσδιορίζοντας και το τι θα διεκδικήσει στις συνομιλίες, τα οποία, ωστόσο, ανταλλάγματα, η τουρκική πλευρά ουδέποτε εμφανίστηκε διατεθειμένη να παραχωρήσει, υπό τους όρους, τουλάχιστον, τους οποίους εννοούμε εμείς. Δήλωσε, δηλαδή, τι παραχωρεί, χωρίς να λάβει, ως αντάλλαγμα, απολύτως τίποτε από αυτά που θέλει και, μάλλον, όπως έχει ήδη δείξει η μέχρι σήμερα επαχθώς σκληρή και αδικοπραγούσα τουρκική στάση, ποτέ δεν θα πάρει.

«Λαγός» ή προσωπικές απόψεις;

Ένα από τα ερωτήματα, βέβαια, που ανακύπτουν, είναι κατά πόσον ο κ. Νεοφύτου εξέφραζε, απλώς, προσωπικές απόψεις και τις θέσεις του κόμματός του, ή και τις θέσεις του Προέδρου της Δημοκρατίας. Κι αυτό είναι ένα ερώτημα που πρέπει να απευθυνθεί στον ίδιο τον Πρόεδρο και στον Κυβερνητικό Εκπρόσωπο: Συμμερίζεται ο Πρόεδρος Αναστασιάδης και η Κυβέρνηση την… ευγενή παραχώρηση του Προέδρου του ΔΗΣΥ, ή έχει διαφορετικές προσεγγίσεις επί τούτου; Και, αν όχι, γιατί δεν έσπευσε να ξεκαθαρίσει ότι διαφοροποιείται από αυτήν; Η σπουδή του ΥΠΕΞ Νίκου Χριστοδουλίδη, δύο μέρες μετά το… κτύπημα Αβέρωφ, να διασαφηνίσει τα περί της πολιτικής ισότητας, όπως περιλαμβάνεται στα ψηφίσματα των ΗΕ και όπως την αποδέχεται η πλευρά μας, ουδόλως ξεκαθάρισε τα πράγματα. Οι σκιές και τα ερωτήματα από το πρωθύστερο διάβημα του προέδρου του κυβερνώντος κόμματος παραμένουν. Μήπως ο κ. Αβέρωφ Νεοφύτου έσπευσε… προδρομικά να λειάνει το έδαφος για τη διαμορφούμενη στάση της ε/κ πλευράς, σε πλήρη συνεννόηση με τον Πρόεδρο – ρητή ή σιωπηρή, δεν έχει σημασία – ή, άραγε, επιχείρησε να τον… δεσμεύσει εκ των προτέρων σ’ ένα ασφυκτικό πλαίσιο, όπου διαπραγματευτικοί ελιγμοί και μετατοπίσεις θέσεων δεν θα έχουν θέση; Ή, μήπως, πέραν των ανωτέρω, αποτέλεσε το κύριο… δέλεαρ για το άνοιγμα προς το ΑΚΕΛ, επιστέγασμα του οποίου ήταν η συμφωνηθείσα συνάντηση μετά του κ. Άντρου Κυπριανού αρχές Μαρτίου; Διείδε, μήπως, ο Πρόεδρος του ΔΗΣΥ, ότι έφτασε η ώρα για την, ουσιαστικώς και ρητώς, ανασύσταση της ΔΗΣΑΚΕΛικής σύμπραξης στο μέτωπο του Κυπριακού, ώστε να καταστεί κατορθωτό ό,τι δεν επετεύχθη το 2004;

Η προσβλητική αμετροέπεια τού… εγώ

Δεύτερον, ο κ. Νεοφύτου είχε την προσβλητική αμετροέπεια να μιλήσει σε πρώτο ενικό πρόσωπο, δηλώνοντας, με τον πιο εμφαντικό τρόπο, ότι «θέλω να απαλλαγώ από την τουρκική κατοχή, τα κατοχικά στρατεύματα, τις καταραμένες συνθήκες εγγυήσεων του ’60, να πάρω εδάφη πίσω, τη Μόρφου, τα Βαρώσια και άλλες περιοχές, θέλω μια δίκαιη διευθέτηση του περιουσιακού», όμως, «για να τα πάρω όλα αυτά, χρειάζεται να δώσω στους Τουρκοκύπριους την πολιτική ισότητα».

Θα πρέπει να γνωρίζει ο κ. Νεοφύτου, όπως και κάθε πολιτικός, κάθε επιχειρηματίας και κάθε… μεσάζοντας σ’ αυτόν τον τόπο, ότι ο τόπος αυτός δεν είναι κτήμα κανενός, υπάρχει πίσω του και τον υποστυλώνει ένα ιστορικά σφυρηλατημένο «Εμείς», μια πάτρια συλλογικότητα, ένας λαός που, παρά τις διχόνοιες, τις διαιρέσεις, τα πάθη και τις ξεστρατίσεις του, μπορεί να αποφασίζει, την ώρα της κρίσης, για το παρόν και το μέλλον του, όποια κι αν είναι η απόφαση που θα λάβει – ολέθρια ή σωτήριος.

Κι αν εσύ, κ. Αβέρωφ Νεοφύτου, είσαι διατεθειμένος να παραχωρήσεις ό,τι διατυμπανίζεις πως θα παραχωρήσεις, για ένα… «πουκάμισο αδειανό» ή μια στιγμιαία ερωτοπραξία στην αγκαλιά της Ελένης, υπάρχουν πολλοί άλλοι -και αρκετοί στο ίδιο σου το κόμμα- που δεν είναι διατεθειμένοι να το πράξουν.

ΥΓ. Η συχνότητα με την οποία διάφοροι Κύπριοι πολιτικοί μπαινοβγαίνουν στις ξένες πρεσβείες και, ύστερα, εξερχόμενοι, μετατρέπονται σε… κήρυκες «αδήριτων πραγματικοτήτων» και «ολέθριων δεινών», με στόχο να πειθαναγκάσουν τον λαό να αποδεχθεί, ερήμην και εναντίον τού συμφέροντος και των δικαίων του, έξωθεν μαγειρευμένες λύσεις, δεν πρέπει, πλέον, να μένει απαρατήρητη. Εν προκειμένω, θα ήταν λυσιτελές να τους υπομνηστεί, δίκην προβληματισμού και χωρίς οιονδήποτε υπαινιγμό, μια από τις σημαντικότερες ρήσεις του Ιωάννη Καποδίστρια, ο οποίος όλοι γνωρίζουμε ποιος ήταν, πώς δολοφονήθηκε, από ποιους και γιατί. «Η νίκη θα είναι δική μας, αν βασιλεύση εις την ακαρδίαν μας μόνο το αίσθημα το ελληνικό. Ο φιλήκοος των ξένων είναι προδότης».