Ώρα για χάραξη μιας νέας πορείας στο Κυπριακό

Με το μίασμα του νεο-oθωμανικού συμβόλου να μολύνει τον σκλαβωμένο Πενταδάκτυλο και το 37% του κυπριακού εδάφους να στενάζει κάτω από την μπότα του βάρβαρου κατακτητή εδώ και 47 χρόνια, συρόμαστε εντός των προσεχών ημερών στην Πενταμερή διάσκεψη για το Κυπριακό.

Με ένα εσωτερικό μέτωπο κατακερματισμένο, λόγω της εκρηκτικής κατάστασης που πυροδοτεί το μέγα σκάνδαλο των πολιτογραφήσεων. Με έναν λαό καταβεβλημένο από τον εγκλεισμό της πανδημίας. Με τους πολιτικούς ηγέτες να ερίζουν και να εξευτελίζονται στα τηλεοπτικά παράθυρα για το ποιος είναι λιγότερο διεφθαρμένος. Με τον Πρόεδρο της Βουλής να διαλαλεί οργισμένος πως η ανυποληψία των ενοίκων του ναού της δημοκρατίας άγγιξε τα πατώματα. Με μέλη του Κοινοβουλίου να διαφημίσουν πως ντρέπονται να λένε πως είναι βουλευτές. Σε μια κρίσιμη περίοδο ολοκληρωτικής κατάρρευσης του αξιακού συστήματος με όλες τις τραγικές επιπτώσεις για την κοινωνικοοικονομική ζωή. Σε μια εποχή που η κρατική αξιοπιστία μας στην Ευρώπη έπιασε πάτο και η ανυποληψία μας κτυπά κόκκινο.

Σε μια περίοδο που ο ερντογανικός επεκτατισμός, ο ισλαμοφασισμός και άλλες ασύμμετρες απειλές τείνουν να μας καθυποτάξουν, οδεύουμε στις επικείμενες συνομιλίες για το Κυπριακό σαν ξυπόλητοι στ’ αγκάθια. Με μια ελληνική πλευρά να αδυνατεί να πείσει την Ευρωπαϊκή Ένωση για επιβολή κυρώσεων στην Τουρκία, που αλωνίζει στο Αιγαίο και στην ΑΟΖ της Κύπρου βιάζοντας την εθνική κυριαρχία και παραβιάζοντας ωμά το Διεθνές Δίκαιο. Στο ίδιο έργο θεατές, λοιπόν, καθώς εδώ και δεκαετίες, μη διδασκόμενοι από τα παθήματα του φρικτού παρελθόντος, παραμένουμε έρμαιο στις ορέξεις του νεοσουλτάνου. Ενός αιμοσταγούς κατακτητή, που πρόσφατα βίασε χωρίς κόστος τα όσια και τα ιερά του Ελληνισμού στην Αγιά Σοφιά και στην περίκλειστη πόλη της Αμμοχώστου. Με την ηγεσία μας άναυδη να καταγράφει ως απλός θεατής την ανημποριά της να προβάλει στοιχειώδη αντίσταση στα ιταμά σχέδια του νέου Αττίλα, που επιδιώκει με αξιώσεις ανεξάρτητο κράτος στον βορρά και έλεγχο στο συνιστών κρατίδιο του νότου, στο πλαίσιο συνομοσπονδίας / χαλαρής ομοσπονδίας.

Η εφημερίδα «Σημερινή»

Σύροντας αυτές τις γραμμές έρχεται στο μυαλό μου άρθρο του 1991 με τίτλο «Η πέτρα του Κικέρωνα», του Κώστα Ν. Χατζηκωστή, που αρχίζει με το απόφθεγμα του Ρωμαίου πολιτικού - φιλόσοφου Κικέρωνα, «το να σκοντάψει κανείς δύο φορές στην ίδια πέτρα είναι παροιμιώδες αίσχος». Το τραγικό είναι πως η πλευρά μας δεν σκόνταψε μόνο δυο φορές, αλλά 22, αν αναλογιστεί κανείς πως η ηγεσία μας επαναλαμβάνει τα ίδια θανάσιμα λάθη στις εκάστοτε διεθνείς πρωτοβουλίες για το Κυπριακό, πέφτοντας ηθελημένα ή όχι στις καλοστημένες παγίδες της βρετανοτουρκικής συμπαιγνίας.

Καταγράφοντας αυτά τα απογοητευτικά μηνύματα, η σκέψη μας στριφογυρίζει 45 χρόνια πίσω, στην ιστορική 3η Φεβρουαρίου 1976, όταν ανέτειλε ο εθνικός δημοσιογραφικός φάρος της εφημερίδας «Η Σημερινή», η οποία ως σύγχρονος Προμηθέας ανέλυε και έκρουε τον κώδωνα του κινδύνου στο Κυπριακό και στα μείζονα εθνικά θέματα, χωρίς, δυστυχώς, να εισακούεται από τους παντογνώστες πολιτικούς ηγέτες του Ελληνισμού τόσο στη Λευκωσία, όσο και στην Αθήνα. Δυστυχώς, οι εξελίξεις και τα γεγονότα, που ακολουθούσαν, την επιβεβαίωναν «τραγικώς πανηγυρικά». Η μόνη φορά που εισακούστηκε η ξεκάθαρη, τίμια, πατριωτική και τεκμηριωμένη φωνή της εφημερίδας «Σημερινή», ήταν η δημιουργία του Ενιαίου Αμυντικού Δόγματος Κύπρου – Ελλάδας, που αποτέλεσε την αιχμή του δόρατος για υλοποίηση του πανεθνικού στόχου ένταξης της Κύπρου στην Ευρωπαϊκή Ένωση και κατ’ επέκτασιν το ασφυκτικό μαρκάρισμα της Τουρκίας στο Κυπριακό. Δυστυχώς, μικρόψυχες ηγεσίες δεν αξιοποίησαν τη δυναμική που αναδύθηκε μέσα από την ισότιμη συμμετοχή της Κυπριακής Δημοκρατίας στην Ευρωπαϊκή Ένωση, με αποτέλεσμα να καταστούμε ξανά όμηροι της βρετανοτουρκικής πολιτικής στο Κυπριακό. Ο εφιάλτης αυτός μας κατατρύχει μέχρι σήμερα και ουδείς μπορεί να προβλέψει σε ποιον γκρεμό θα μας ρίξει.

Το μέγα ζητούμενο, λοιπόν, σήμερα, μετά και τη βέβαιη αποτυχία της Πενταμερούς, είναι η χάραξη μόνιμης πανεθνικής γραμμής πλεύσης στα εθνικά θέματα με κορωνίδα το Κυπριακό και ένταξη της Κύπρου στον ενιαίο αμυντικό χώρο του Ελληνισμού. Ο στόχος πρέπει να είναι ένας και μοναδικός. Ανένδοτος και καλομελετημένος αγώνας μέχρι την απελευθέρωση και τη δικαίωση. Αυτό ασφαλώς προϋποθέτει ισχυρή οικονομία, κράτος δικαίου, αξιοπιστία της Κυπριακής Δημοκρατίας στο εξωτερικό, επαρκή αμυντική θωράκιση, εθνική ενότητα, λαϊκή ομοψυχία. Και οπωσδήποτε εδραίωση της θέσης μας ως αξιόμαχου εταίρου και συμμάχου στο γεωπολιτικό γίγνεσθαι.

*Δημοσιογράφος