Αναλύσεις

Να πεθάνει η Ελλάδα, να ζήσει ποιος;

Θεωρούν αυτή την τσογλανοπαρέα οικείο τους περιβάλλον. Με την οποία τόσο καιρό βρίσκονται χέρι-χέρι. Γιατί απλούστατα αυτός ο «άλλος», είτε αποτελεί απλώς ένα κατώτερο και «μπανάλ» υποκείμενο προς μελέτη που «ακόμη ο δύσμοιρος παλεύει με τις θρησκείες», είτε γιατί δεν εξυπηρετεί την ατζέντα των “identity politics” μας.

Από τη στιγμή που βλέπεις το βίντεο, όπου διάφοροι και διάφορες στην Αθήνα, εις το όνομα μιας δήθεν επαναστατικότητας, μιας δήθεν αμφισβήτησης της νόρμας, προσβάλλουν και εξευτελίζουν ένα άνθρωπο που δεν τους πείραξε, χάνεις κάθε ελπίδα. Κυκλοφόρησε πριν λίγες ημέρες λοιπόν, ένα βίντεο από τις συγκεντρώσεις στήριξης του απεργού πείνας Δημήτρη Κουφοντίνα. Μια παρέα μασκοφόρων και μη διαδηλωτών, διώχνουν με μένος έναν μεσήλικα, πιθανώς με κάποια ψυχική διαταραχή, βρίζοντάς τον, καταστρέφοντας τα χριστιανικά σύμβολα που κουβαλούσε και φωνάζοντας στο πρόσωπό του: «Στο διάολο η οικογένεια, στο διάολο και η πατρίς. Η Ελλάδα να πεθάνει, να ζήσουμε εμείς».

Είναι ένα πράγμα να γνωρίζεις μέχρι που μπορούν να φτάσουν τέτοιες κανιβαλιστικές γκρούπες και άλλο πράγμα να τα βλέπεις. Να βλέπεις στο βλέμμα τους το μίσος και την έπαρση μιας ξοφλημένης γενιάς. Μιας ολόκληρης γενιάς πoυ μες την παρανοϊκή αλλοτρίωσή της, αρέσκεται να αναπαράγει μια έωλη αντιπαράθεση με ό,τι παραπέμπει στο συλλογικό μας εαυτό. «Να πεθάνει η Ελλάδα, να ζήσουμε εμείς», μας είπαν, σε μια απεχθέστατη και αφελέστατη γενίκευση που τόσο προσπαθούν να απορρίψουν οι κοινωνικές επιστήμες. Ή τέλος πάντων, το υγιές κομμάτι τους.

Έτρεξε, λοιπόν και ο Σύνδεσμος Κοινωνικών Ανθρωπολόγων, μες την ελιτίστικη ακαδημαϊκή τους φούσκα, να βγάλει καταδικαστική ανακοίνωση για την… στοχοποίηση ακαδημαϊκού που ακολούθησε του συμβάντος, από ακροδεξιούς. Θεμιτό και αναγκαίο σε μια δημοκρατική κοινωνία. Δεν βρήκαν όμως το θάρρος να γράψουν δυο λέξεις γι’ αυτόν τον «άλλο», για τον «αδύναμο», για τον «διαφορετικό» που εξευτελίστηκε, γιατί θεωρήθηκε μιαρός και ξεπερασμένος. Μιαρός, ένας άνθρωπος που μετά τον εξευτελισμό του τους έλεγε: «Εγώ σας αγαπάω».

Γιατί προφανέστατα θεωρούν αυτή την τσογλανοπαρέα οικείο τους περιβάλλον. Με την οποία τόσο καιρό βρίσκονται χέρι-χέρι. Γιατί απλούστατα αυτός ο «άλλος», είτε αποτελεί απλώς ένα κατώτερο και «μπανάλ» υποκείμενο προς μελέτη που «ακόμη ο δύσμοιρος παλεύει με τις θρησκείες», είτε γιατί δεν εξυπηρετεί την ατζέντα των “identity politics” μας.

Δεν βρήκαν τίποτα να πουν για την κανονικοποίηση της βίας στον όποιο διαφωνούντα, εντός του κινηματικού χώρου που θεωρεί πως κομίζει γνώση και επανάσταση. Welcome to postmodernism, όπου η «μόνη αλήθεια» συντρίβει το συλλογικό μας «ψεύδος». Να δεις που αυτό κάτι μου θυμίζει.